Semua Bab บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Bab 11 - Bab 20

“จะไปไหนครับ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวไปกดลิฟท์ก็มีเสียง รปภ. คนหนึ่งท้วงขึ้นมาซะก่อน“เอ่อ! จะขึ้นไปข้างบนค่ะ” เธอตอบเสียงกุกกัก“มีบัตรรึเปล่าครับ ถ้าไม่มีก็ขึ้นไม่ได้นะครับ” รปภ.คนเดิมแจ้งให้ทราบ“เอ้อ! แต่ฉันเป็นพนักงานของบริษัทนี้นะคะ” เธอแสร้งว่าไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ช่วย“เป็นพนักงานก็ขึ้นไม่ได้ครับ บริษัทแบรนเดอร์กับพาราดีสคลับเป็นคนละส่วนกัน ถ้าไม่มีบัตรก็ขึ้นไปไม่ได้ครับ” รปภ. ที่ทำหน้าที่ตรวจตราคนเข้าออกที่นี่อย่างเข้มงวดบอกเสียงเข้ม“เอ้า! นี่ข้างบนนี้เป็นพาราดีสคลับหรอกเหรอ ฉันก็นึกว่าเป็นของบริษัทด้วย พอดีฉันเป็นพนักงานใหม่ เพิ่งมาทำงานที่นี่เมื่อวานนี้เอง ก็เลยไม่ค่อยรู้อะไร พี่ที่แผนกสิคะบอกให้ฉันไปเอาเอกสารที่ฝ่ายออกแบบ ฉันก็นึกว่าต้องไปทางนี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะพี่ แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไนต์คลับที่นี่คงเป็นอะไรที่สุดยอดมากแน่ๆ แล้วถ้าฉันอยากจะเข้าไปฉันต้องทำยังไงบ้างอะ เผื่อเลิกงานแล้วจะได้ชวนเพื่อนเข้าไปเที่ยวบ้าง” ชมพูแพรยังชวนคุยเพื่อเก็บข้อมูลต่อไป“โอ๊ย! เศรษฐีเท่านั้นแหละที่จะเที่ยวที่แบบนี้ได้ คนธรรมดาอย่างเราๆ จะเอาเงินที่ไหนเข้าไป หาเงินรวมกันทั้งปี

“เฮ้ย! อย่าทำท่าเป็นผู้ชายขี้ใจน้อยแบบนี้สิวะ เรื่องที่แกว่ามามันสำคัญมาก แค่ไม่ได้รีดนมมันไม่ถึงตายหรอกน่า ยังไงเรื่องของแกก็สำคัญกว่าเป็นไหนๆ ให้ตายสิ ฉันนี่คิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่ไว้ใจคนฉลาดๆ อย่างนายให้มาทำงานอยู่ข้างๆ” เอ่อ...คำพูดและท่าทางจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชนิดที่เคนยังต้องกลอกตาไปมา “ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอครับ แล้วฝ่าเท้านายที่ประทับอยู่บนตัวผมล่ะครับ ใครจะรับผิดชอบ” เมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบ เคนจึงขอเอาคืนบ้างเล็กๆ น้อยๆ “ฉันไง ฉันจะรับผิดชอบให้ ในเมื่อฉันเป็นคนประทับ งั้นฉันจะเป็นคนลบให้แกเอง แบบนี้ไง ลบๆๆ” ว่าแล้วริคาโด้ก็ยื่นมือไปปัด ราวกับกำลังลบรอยฝ่าเท้าของตัวเองบนตัวของอีกฝ่าย “รอยตีนนะครับ ไม่ใช่รอยดินสอ ลบแค่นี้มันไม่ออกหรอก เหมือนกับใจของผม ที่มันมีรอยไปแล้ว ลบยังไงมันก็ไม่หาย” เอิ่ม! ได้เปรียบหน่อยก็ทำดราม่า“อืม! อยากหายใช่ไหม เดี๋ยวแกได้หายสมใจแน่ ถ้ายังไม่รีบเล่ามาฉันจะทำให้แกหายไปจากตรงนี้จริงๆ แล้วก็หายไปจากบริษัทนี้ด้วย ห้า สี่ สาม...” ริคาโด้ขูเสียงเย็นด้วยการนับถอยหลัง “เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ เล่า

“อื้อ!” ริชาร์ดหยุดชะงักพร้อมกับอุทานออกมาเสียงดัง ทำเอาแคทเทอรีนถึงกับหน้าเสีย คงมีแต่จัสมินเท่านั้นที่กำลังยิ้มกริ่มด้วยความสะใจ ‘หึๆ อย่างน้อยฉันก็ลงทุนไม่เสียเที่ยวล่ะน่า อยากมาด้วยดีนัก เป็นไงล่ะ ฮ่าๆๆ สะใจชะมัด’ “อร่อยอย่างที่แคทว่าจริงด้วย นี่ถ้าลดความเผ็ดลงหน่อย พี่ก็วางช้อนไม่ลงเหมือนกันนั่นแหละ” จัสมินถึงกับหยุดยิ้มและหันไปมองอย่างไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ เมื่ออีกฝ่ายยังตักโน่นตักนี่มาลองอย่างเอร็ดอร่อย “กินบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินไปเองค่ะ เผลอๆ พี่อาจจะให้เขาเพิ่มพริกให้อีกก็ได้นะคะ” แคทเทอรีนอดที่จะขำไปด้วยไม่ได้ ก็ใครจะไปคิดว่าผู้ชายอย่างริชาร์ดจะชอบอะไรแบบนี้กับเขาด้วย “เอ้า! มะลิ ทานด้วยกันสิ ตั้งแต่มา ผมยังไม่เห็นคุณทานอะไรเลยนะ มาเดี๋ยวผมตักให้” เขาหันไปยิ้มมุมปากให้ ก่อนจะตักส้มปลาร้าโดยมีปลาร้าตัวโตๆ ติดไปด้วยใส่จานเธอ “นี่ บอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกฉันแบบนั้น แล้วใครใช้ให้คุณตักอาหารพวกนี่ให้ฉัน เอาของคุณคืนไปเลย” จัสมินตักอาหารที่เขาให้มาคืนเขากลับไปด้วยใบหน้าผะอืดผะอม ก็คนไม่ชอบ จะให้บังคับให้ชอบก็คงไม่ได้ ก็ใช

“ฉันจะมาทำไม มันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ” อันนี้เธอก็ไม่ได้ผิดคำพูด เพราะเธอตอบคำถามเขาแล้วจริง แต่เป็นการตอบที่ไม่ได้คำตอบเท่านั้นเอง เอ๊ะ! ยังไง “โอเค งั้นผมถามใหม่ คุณมากับใคร หรือว่านัดใครไว้” ชมพูแพรทำท่าใช้ความคิด ว่าควรตอบเขายังไงดี จากนั้นก็ต้องยิ้มออกมา “มากับแฟน จบไหม” เธอยิ้ม เมื่อคิดว่าเขาต้องเลิกยุ่งกับเธอแล้วแน่ๆ “คุณโกหก” เขาเองก็ยิ้มตอบกลับไป “เอ๊ะ! อยู่ๆ มาหาว่าฉันโกหก คุณเอาอะไรมาวัดไม่ทราบว่าฉันโกหก” เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อถูกเขาจับได้ แต่ถ้าเธอไม่รับซะอย่าง เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้ จริงไหม “ก็หน้าคุณมันฟ้อง” เขายิ้มมุมปาก เรื่องต้อนผู้หญิงให้จนมุม เขาถนัดนักล่ะ “เอ๊ะ! นี่คุณหาว่าน้ำหน้าอย่างฉัน ไม่มีปัญญาหาแฟนสินะ” ชมพูแพรท้าวสะเอวรู้สึกโมโหขึ้นเป็นสองเท่าที่เขาพูดจี้จุดเจ็บเธอแบบนี้ “คุณดูถูกฉัน ทำไมผู้หญิงอย่างฉันมันแย่ถึงขนาดไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้เป็นแฟนเลยรึไง ฉันไม่สวย ไม่เซ็กส์ซี่ ไม่เร้าใจเหมือนผู้หญิงคนอื่นรึไง” ‘เอ้า! ดราม่าซะงั้น’ ริคาโ

“ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยสักที” เธอรีบปฏิเสธทันทีอย่างต้องการเอาใจ “คุณพูดเองนะว่าไม่คิดจะแยกจากผม เพราะฉะนั้นผมจะถือว่านี่เป็นคำสัญญาจากคุณ แล้วถ้าคุณผิดสัญญา คุณจะต้องโดนลงโทษ” เขาฉวยโอกาสนี้ เอาคำพูดของเธอมาผูกมัดเธอไว้ในคราวเดียวกัน แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อเธอกับเขาจะเจอกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ‘ชิ! ต่อให้คุณอยากลงโทษฉันแค่ไหน ก็ทำไม่ได้หรอกย่ะ เพราะเราจะไม่เจอกันอีก หึๆๆ แล้วคุณจะคิดถึงฉันอีกนานเชียวล่ะ’ “ได้เลย เอาไงก็เอากันอยู่แล้ว ว่าแต่ไหนล่ะสวรรค์บนดินที่เขาว่าหรูนักหนาน่ะ” เธออดถามไม่ได้ เมื่อเข้ามาด้านในแล้ว กลับรู้สึกว่าที่นี่ไม่เหมือนกับภาพที่เธอจินตนาการไว้ “ก็นี่ไง ที่นี่แหละที่ที่คุณอยากเข้ามานักหนาล่ะ ไหนบอกว่าเคยมาแล้วไง” เขาแสร้งจับผิด แต่ทำเอาเธอถึงกับสะอึก “ก็ได้! ฉันยังไม่เคยเข้ามา พอใจรึยังล่ะ ความจริงคุณรู้ตั้งแต่ตอนที่คุณแสกนลายนิ้วมือแล้วใช่ไหมล่ะ แต่ก็ยังทำแกล้งไม่รู้ ชิ! สะใจล่ะสิที่ล้อฉันได้แบบนี้” เธอเบ้หน้าให้ แค่คิดว่าตัวเองเป็นตัวตลกในสายตาเขาก็ยิ่งเจ็บใจ “เปล่าเลย เรื่อง