All Chapters of บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณนั่นแหละ กินเข้าไปได้ยังไง มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ เป็นผู้หญิงประสาอะไรเนี่ย ไม่กลัวอ้วนรึไง ถามจริงเหอะกินแล้วเอาไปไว้ไหนหมดเนี่ย” เขามองตัวเล็กๆ ของเธอแล้วก็ทำหน้าเหลือเชื่อ “ก็พยาธิในท้องฉันเยอะ ถ้าฉันไม่กิน พวกมันก็อดตายน่ะสิ” เธอตอบเล่นๆ ติดตลก แต่เห็นทีคนฟังคงไม่ตลกด้วย “คุณเป็นพยาธิ! ให้ตายสิ! ทำไมไม่รีบรักษา ปล่อยมันไว้แบบนี้ได้ยังไง สุขอนามัยน่ะรู้จักไหม ไม่ใช่ปล่อยให้มันขยายพันธุ์อยู่แบบนี้ เป็นมานานรึยัง” เขาทำหน้าจริงจังมาก จริงจังจนเธอยังต้องจินตนาการตาม “เฮ้ๆๆ เดี๋ยวนะ คุณคิดว่าในท้องฉันมีพยาธิอยู่จริงๆ?” “ก็คุณบอกอย่างนั้น” เขาทำหน้างง “อี๋...! คุณทำให้ฉันอยากจะอ๊วก” แค่นึกภาพตามเธอก็ทำท่าผะอืดผะอมราวกับอยากจะขย้อนออกมาจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเสียดายของแพงๆ ที่เพิ่งกินเข้าไป “ก็ถ้าคุณยังไม่รีบรักษา คุณเป็นมากกว่าอ๊วกแน่ ผมรับรอง” เขายังทำหน้าจริงจังเช่นเดิม ในขณะที่เธอรีบโบกไม้โบกมือห้ามไม่ให้เขาพูดอีก ด้วยกลัวว่าตัวเองจะอ๊วกออกมาจริงๆ “เอาล่ะ ฉันว่าเราพักเรื่องพยาธิกันก

“แกช่วยทำหน้าให้มันมีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหมวะโคดี้” ริคาโด้ทำหน้าเซ็งๆ กับสีหน้าลูกน้องตอนนี้ “ไม่ได้ครับ ผมไม่เคยคิดอะไรกับนาย ผมมีอารมณ์ไม่ได้ หรือนายอยากให้ผมคิด” โคดี้ย้อนถามกลับไปซะงั้น ทำเอาเจ้านายถึงกับผวาถอยหลังไปหลายก้าว “ก็ลองคิดดูสิ มึงไม่ตายดีแน่ ไอ้เวรทำกูขนลุกหมด มึงกำลังลิดรอนเสรีภาพความเป็นลูกผู้ชายของกู เอาจริงๆ นะ นี่มึงพูดจริงหรือกำลังกวนตีนกูอยู่กันแน่วะ” เพราะหน้านิ่งๆ ของโคดี้มันทำให้เดาอะไรไม่ได้เลย เขาก็เลยต้องถามให้แน่ใจ แต่... “เออๆๆ ช่างเถอะ ถามไปก็เท่านั้น ฉันว่าแกมาช่วยฉันดีกว่า ว่าแต่แกจำหน้าผู้หญิงคนนั้นได้รึเปล่าวะ”ริคาโด้ทำหน้ายุ่งขณะดูไฟล์เอกสารที่เคนเปิดค้างเอาไว้ด้วยความหวังว่าโคดี้ช่วยได้ “คนไหนครับ” แต่คำตอบของโคดี้กลับทำให้เขาต้องถอนหายใจแรงๆ “กูมีพวกมึงสองคนไว้เพื่อ....” ริคาโด้ขยี้หัวตัวเองแรงๆ ด้วยความขัดใจ เมื่อสุดท้ายแล้วเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในขณะที่เขากำลังไม่สบอารมณ์ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ต้องอารมณ์เสียขึ้นอีก

“ระหว่างคุณกับฉัน เราก็เป็นเจ้านายกับลูกน้องไง ฉันรู้หน้าที่หรอกน่า แค่นี้ใช่ไหมที่คุณจะบอก งั้นก็ขอตัว ฉันถูกจ้างให้มาทำงาน ไม่ได้ให้มานั่งกินเงินเดือนเฉยๆ” คนอยากรีบออกไปจากตรงนี้เอาเรื่องงานขึ้นมาอ้างพลางจะลุกออกไปดื้อๆ แต่ถูกอีกฝ่ายรั้งแขนเอาไว้ซะก่อน “อย่าลืมสิ ว่าคนจ่ายเงินเดือนคุณ...คือผม เพราะฉะนั้นผมจะสั่งให้คุณทำหรือไม่ทำอะไรก็ได้” “เผด็จการ” เธอพึมพำเบาๆ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน “มันก็เป็นธรรมดาของคนที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารอย่างผม คนที่จะถูกกินอย่างคุณคงไม่เข้าใจ” เธอเบะปากทำหน้ามุ่ยอย่างนึกเขม่นเขาในใจ“ไม่ต้องมาอวดเบ่งวางอำนาจ ฉันรู้หรอกว่าคุณมีเงิน ยังไงคุณก็ไม่เห็นหัวคนต่ำต้อยอย่างฉันหรอก ไม่ต้องเสียเวลาจะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า” เขายิ้มกริ่มเมื่อเห็นเธอพยศได้แบบนี้ “จริงๆ คุณน่าจะรู้ดีว่าผมต้องการอะไร ผมเป็นนักธุรกิจที่ไม่ยอมขาดทุน ในเมื่อเราแลกเปลี่ยนบางอย่างกันไว้ แล้วคุณก็ได้สิ่งที่คุณต้องการ ในขณะที่ผมยังไม่ได้อะไรจากคุณ คุณคงรู้นะว่าผมหมายถึงอะไร อ้อ! ยังมีอย่างหนึ่งที่คุณควรจะรู้ไว้...ผมเป็นมาเฟีย แล้

“คุณไม่มีสิทธิ์ เลิกเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับผมได้แล้ว พอกันทีกับชีวิตที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นอย่างที่ผ่านมา จากนี้ไปผมจะไม่ยอมคุณอีก” ริชาร์ดประกาศเสียงกร้าว “เพราะมันใช่ไหม เพราะนังผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นใช่ไหมที่ทำให้คุณเปลี่ยนไป บอกฉันมาสิเพราะคุณรักมันใช่ไหม” อันนาตะโกนถามด้วยน้ำตานองหน้า “ใช่! เขาเป็นคนที่ผมรัก เขาทำให้ผมเข้มแข็งและกล้าที่จะเดินออกมาจากเรื่องบ้าๆ ที่คุณสร้างขึ้น อันนาพอเถอะ เราจบกันเท่านี้เถอะ เพราะต่อให้คุณพยายามมากแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถกลับไปหาคุณได้อีก ยอมรับเถอะว่าเรื่องของเรามันมาไกลเกินกว่าจะกลับไปแก้ไขแล้ว ถอยซะตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่าทนเจ็บแบบนี้ต่อไป ทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวคุณเองนะอันนา” ริชาร์ดเสียงอ่อนลง เพราะอย่างน้อยอีกฝ่ายก็เป็นคนที่เขาเคยรักมาก่อน “ไม่! ฉันไม่ถอย ฉันไม่ยอม ทุกวันนี้ชีวิตฉันมันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่มีวันขึ้นมาจากขุมนรกที่คุณผลักฉันลงไปได้ ในเมื่อฉันต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมาน คุณเองก็อย่าหวังว่าจะมีความสุขได้ รักมันมากใช่ไหม รักมันมากฉันก็จะทำให้คุณทรมานจนแทบกระอักเลือด แล้วคุณจะต้อง

“ก็อยู่ที่แกไง” โคดี้บอกสีหน้าเรียบเฉย “มีที่ไหนวะ อยู่ที่ฉันฉันก็ต้องเห็นสิ” เคนชักโมโห เพราะคิดว่าเพื่อนกำลังกวนประสาทตน “ก็นั่นไง” โคดี้ชี้ไปที่ต้นขาของอีกฝ่ายซึ่งมีมีดปักอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม “อ้อ! อยู่นี่เอง ว้าก! ขากูๆ ไอ้โดดี้มึงจะฆ่ากูรึไง มึงแทงกูทำไม” เคนร้องเสียงหลง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำกันอีท่าไหนมีดเล่มนี้ถึงได้ปักอยู่บนต้นขาตัวเองได้ แต่ที่แน่ๆ ‘กูเจ็บ’ “กูเปล่า คนที่ทำนั่งอยู่โน่น” โคดี้บุ้ยหน้ามายังชมพูแพรที่นั่งหน้าซีดอยู่กับที่ “ขอโทษ...! ให้ฉันช่วยนะ” ถึงจะกลัวอยู่บ้าง แต่เมื่อเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องเธอจึงต้องแสดงความรับผิดชอบต่อเรื่องนี้ คงมีแต่เคนนั่นแหละที่ไม่ยอมรับความหวังดีของเธอสักที “ไม่ต้องดีกว่าครับ เดี๋ยวจะตกใจกลัวซะเปล่าๆ” เคนยกมือห้ามก่อนจะลูบหน้าตัวเองเบาๆ อย่างพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกหลากหลายในตอนนี้ “คุณกลัวเหรอ” ชมพูแพรทำหน้ารู้สึกผิด “ผมหมายถึงคุณนั่นแหละครับ” ชมพูแพรทำหน้างง “ทำไมฉันต้องกลัว ในเมื่อมันไม่