All Chapters of บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Chapter 31 - Chapter 40

“แล้วเขาไปทำอะไรที่นั่น หรือว่าไปหาเพื่อน” ริชาร์ดพยายามหาเหตุผลที่ฟังดูสมเหตุสมผลที่สุด “แกเป็นคนส่งเขาให้มาทำงานกับฉัน เขาก็ต้องมาทำงานสิวะ” “ผมไม่เคยส่งจัสมินไปทำงานกับพี่ ผมว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ” “เมื่อกี้แกบอกว่าเขาชื่ออะไรนะ” ริคาโด้ถามด้วยความไม่แน่ใจกับชื่อที่ได้ยิน “ก็จัสมินไง ผมกำลังพูดถึงจัสมิน แล้วพี่คิดว่าใคร” ริชาร์ดถามกลับด้วยความแน่ใจ ว่าเขากับพี่ชายกำลังพูดถึงคนคนเดียวกันรึเปล่า “แกพูดถึงจัสมินไม่ใช่ชมพูแพร ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ชมพูแพร แกไม่ได้ชอบชมพูแพร ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงของแก ฮ่าๆๆ ทำไมฉันคิดไม่ออกตั้งแต่แรกวะ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ชมพูแพร ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ชมพูแพร” ริคาโด้หัวเราะออกมาพร้อมกับพูดซ้ำไปซ้ำมา ราวกับคนเสียสติ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชมพูแพร พี่กำลังทำผมงง นี่อย่าบอกนะว่าพี่คิดอะไรกับผู้ช่วยเลขาคนใหม่ที่ผมส่งไป อย่าเชียวนะ! ทางที่ดีพี่อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนั้นดีกว่า ผมไม่อยากมีปัญหากับคุณลุงคุณป้า ชมพูแพรเป็นเพื่อนกับแคทเทอรีนนะครับ ถ้าพี่ทำให้เพื่อนยัยแคทเสียใจ ยัยแคทต

“มันเป็นเหตุผลส่วนตัว คุณอย่ารู้เลย เอาเป็นว่าคุณบอกฉันมาคำเดียว จะช่วยหรือไม่ช่วย” “นี่เป็นวิธีขอร้องของคุณเหรอ ว้า! แย่จัง ผมมันเป็นพวกชอบฟังอะไรหวานๆ ซะด้วยสิ เอาไงดีล่ะทีนี้” เขาเหลือบมองปฏิกิริยาของเธอเล็กน้อย “ก็ได้ๆ ท่านประธานคะ กรุณาช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ” เธอใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด แต่ก็ยังฟังดูห้วนๆ อยู่ดีสำหรับเขา “เฮ้! นี่เพราะที่สุดของคุณแล้วเหรอ ฟังแล้วเหมือนคุณอยากจะมีเรื่องกับผมมากกว่า เอางี้ละกันเปลี่ยนจากเรียกท่านประธานเป็นเรียกริคขาแทนแล้วกัน ไหนลองเรียกใหม่ซิ” เขาบอกพลางทำท่าเงี่ยหูรอฟัง “ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมพูดอะไรแบบนั้นแน่” เธอปฏิเสธแบบทันท่วงที “งั้นก็ตามใจ คุณไม่พูดงั้นผมจะถือว่าเราไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน” เขายักไหล่ แต่ก็แอบมองปฏิกิริยาเธออีก “ก็ได้ๆ ริคขา ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ” ดูเหมือนเขาจะยังไม่พอใจ “ฟังดูแล้ว เหมือนมันยังไม่สมบูรณ์แบบสักเท่าไหร่นะว่าไหม เอางี้ไหนคุณลองใช้ชื่อเล่นของคุณแทนคำว่าฉันซิ” ชมพูแพรกัดฟันกรอด ด้วยรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกเป็นเบี้ยล่าง

และแล้วตอนนี้ริชาร์ดก็มายืนอยู่หน้าห้องพักของจัสมิน ซึ่งเป็นคอนโดที่ครอบครัวของเธอซื้อเอาไว้ สำหรับให้คนในครอบครัวมาพัก เขายืนทำใจอยู่นานสองนานก่อนจะยื่นมือไปกดกริ่งหน้าห้อง แต่แน่นอนว่าถ้าเธอเห็นว่าเป็นเขา เธอคงจะไม่ยอมเปิดประตูต้อนรับเขาแน่ โชคดีที่เขาทำการบ้านมาก่อนจึงวางแผนจัดฉากให้มีการส่งของเกิดขึ้น และตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ข้างๆ เด็กส่งของแบบตั้งใจให้มันเป็นเรื่องบังเอิญ “ใครส่งอะไรมา หรือจะเป็นคุณแม่” จัสมินมองไปที่กล้องมองตาประตู แล้วก็ต้องแปลกใจเล็กน้อย ที่เห็นพนักส่งของยืนอยู่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นคนในครอบครัวของเธอที่ชอบส่งโน่นนี่นั่นมาให้บ่อยๆ จึงเปิดประตูออกมารับของนั่นทันที “คุณ” ทันทีที่เปิดประตู เธอจึงได้เห็นว่า พนักงานคนนั้นไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวดังที่เห็นในตอนแรก แต่ยังมีคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าในเวลานี้ด้วย ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการรีบกลับเข้าไปในห้องและล็อคประตู ปิดการรับรู้ทั้งหมดซะเดี๋ยวนี้ แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่เธอจะทันได้ทำแบบนั้น “เซ็นรับของด้วยครับ” พนักงานส่งของรีบบอก เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะ

“อุ๊ย! ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณเป็นยังไงบ้าง” ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักนิสัยใจคอกันล่ะก็ เคนคงต้องคิดว่าเธอจงใจแกล้งให้เขาต้องเจ็บตัวอยู่แน่ๆ ‘เจ็บอยู่คนเดียวเลย’ “เอ่อ! ไม่เป็นไรครับ” เคนตอบไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจคิดอีกอย่าง ‘โกรธอะไรกูอยู่รึเปล่าวะเนี่ย’ “รีบไปเถอะเดี๋ยวจะสาย” ริคาโด้ชะโงกหน้าออกมาบอก ทำให้เธอต้องรีบขึ้นรถอย่างช่วยไม่ได้ โดยมีเคนคอยช่วยอีก “ฮ่าๆ ไม่ได้แอ้มกูหรอก” เคนหัวเราะสะใจกับประตูรถ เพราะสามารถชักมือหลบทันก่อนที่มันจะหนีบเอานิ้วมือของเขาได้ ก็คุณเธอน่ะสิเกิดหวังดีอยากช่วยปิดประตูให้เขาอีก ดีนะที่คนอย่างเคนฉลาดก็เลยรู้ทัน แต่ก็นะมันคงจะไม่ทันไปซะทุกเรื่องหรอก “ผัวะ! โอ๊ย!” เป็นอีกครั้งที่เคนร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆ แม่คุณก็เปิดประตูออกมาในขณะที่เขากำลังจะก้มลงเก็บเอกสารที่ตกอยู่ที่พื้น “อุ๊ย! ฉันขอโทษ พอดีฉันทำเอกสารตกน่ะค่ะ ก็เลยจะมาเก็บ” เป็นเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้เธอทำเอกสารตกก่อนขึ้นรถ เมื่อลองเปิดดูไม่เจอ เธอจึงรีบร้อนเปิดประตูออกมาหา ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะก้มเก็บให้แล้ว

“คุณอยากทำอะไรก็ทำไป ต่อให้ไม่มีคุณ ฉันก็หาทางเข้าไปจนได้อยู่ดีนั่นแหละ เชิญคุณอยู่กับความงี่เง่าของตัวเองต่อไปเถอะ” ว่าแล้วเธอก็หันหลังและเดินออกไป แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอีก “ขอโทษ ขอโทษที่ปากไม่ดีกับคุณ ก็ผมไม่ชอบให้หมอนั่นมายุ่งกับคุณนี่ มันทำให้ผมเสียคะแนน ผมกำลังจีบคุณอยู่นะ” ชมพูแพรได้ยินแบบนี้ก็แทบถอนหายใจด้วยความโล่อก ก็ที่เธอพูดว่าตัวเองสามารถเข้าไปในคลับเฮาส์นั่นโดยไม่ต้องพึ่งเขาน่ะ มันไม่จริงเลยสักนิด ตอนแรกเธอก็กลัวเหมือนกันว่าเขาจะไม่ยอมพูดคำนี้ออกมา แต่พอได้ยินคำนี้แล้วก็อดใจชื้นขึ้นมาไม่ได้ “ไหนบอกไม่ชอบคะแนนไง” เธอเดินกลับมาพร้อมกับย้อนถามในสิ่งที่เขาเคยพูด “ก็ไม่ชอบ แต่ก็ไม่อยากเสียมันไป” “ฉันว่าสิ่งที่จะทำให้คุณเสียคะแนนคือปากคุณนี่แหละ รู้ตัวไหมว่าคุณปากร้าย งี่เง่า เอาแต่ใจ แล้วก็พาลสุดๆ ด้วย ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขาทนคุณได้หรอกถ้าคุณยังปากไม่ดีอยู่แบบนี้ ฉันคนนึงล่ะที่จะไม่ทน” เธอต่อว่ามาเป็นชุด ทำเอาทั้งสามหนุ่มถึงกับมองมาด้วยความตกตะลึง จะมีใครสักกี่คนกันที่กล้าว่าเขาแบบนี้