Semua Bab วุ่นวายนักรักซะเลย: Bab 41 - Bab 50

6เดือนต่อมา............อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊ตอนนี้ฉันคลอดน้องแฝดมาแล้วนะคะเสียงเด็กน้อยวัยหนึ่งเดือนที่ร้องลั่นห้องทำให้คุณปู่และคุณปู่ทวดรีบเดินมาดูและคอยอุ้มเพื่อให้เด็กน้อยทั้งสองเงียบเสียงลง และได้ผลทันทีเมื่อโดนอุ้มเด็กน้อยทั้งสองก็เงียบกันทันที คือตอนนี้เด็กทั้งสองคนคนติดมือมากค่ะ คือวางแทบไม่ได้เลยต้องมีคนคอยอุ้มตลอดเวลา มันลำบากที่ฉันต้องคอยอุ้มทั้งสองคนไงถ้าอยู่เพียงลำพังเวลาที่คุณพ่อกับคุณปู่ไปทำงาน ส่วนพี่ซอนย่าก็ต้องคอยดูแลเรื่องอาหารของฉันและดูแลอุปกรณ์ของเด็กแฝดทั้งสองคนไม่ว่าจะเป็นขวดน้ำ เสื้อผ้า พี่ซอนย่าไม่ไว้ใจให้คนอื่นดูแลเพราะกลัวจะทำไม่สะอาด ซึ่งฉันก็เข้าใจพี่ซอนย่านะคะ เพราะมีครั้งนึงฉันสั่งให้แม่ครัวทำอาหารมาให้กินและฉันท้องเสียขึ้นมาพี่ซอนย่ากลัวว่ามันจะส่งผลต่อน้ำนมของฉันที่น้องแฝดต้องทานทุกวัน ตั้งแต่นั้นมาอาหารที่ฉันได้กินพี่ซอนย่าจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด"โอ๋ โอ๋ โอ๋ ปู่อยู่นี่แล้วนะคะ""ปู่ทวดอุ้มแล้วไม่ร้องนะครับ"ฉันมองภาพที่คุณปู่และคุณพ่อของฉันอุ้มเด็กแฝดจอมโวยวายแล้วก็ยิ้มออกมา ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะสามารถยิ้มได้แบบนี้ทุกวัน ตั้งแต่มีลูกทั้งสองเข

1ปีผ่านไป.......ช่วงนี้ปิดเทอมเลยได้หยุดแบบยาวๆ ไม่ต้องไปมหาลัย ผมลืมบอกใช่ไหมว่าตอนนี้ผมเรียนมหาลัยอยู่ปีสองแล้วส่วนคณะที่เรียนก็บริหารแล่ะทั้งที่ไม่ได้ชอบเลยสักนิดแต่โดนแม่บังคับไง ท่านบอกจะให้ผมเข้าทำงานแทนพ่อเมื่อผมเรียนจบแล้ว คือไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นผมคนเดียว เพราะพี่ๆ คนอื่นไม่เห็นมีใครโดนบังคับแบบผมเลยสักคน พี่รุ้งพี่สาวคนโตเรียนออกแบบดีไซน์ เฮียเมฆเรียนวิศวะ เฮียหมอกนี่แปลกแหวกแนวชาวบ้านเรียนคหกรรมทำอาหาร ส่วนแพรวาพี่สาวฝาแฝดของผมเหรอเลือกเรียนถ่ายภาพ คือทุกคนได้เรียนในสาขาที่ตนเองชอบ มีแค่ผมนี่แล่ะ เห้ออออ.เซ็งเหมือนกันนะบางครั้งอ่ะ แต่ผมก็ไม่อยากขัดใจพ่อกับแม่ไงท่านให้เรียนผมก็จะเรียน ดีเหมือนกันบริษัทของพ่อกับแม่จะได้เป็นของผมคนเดียวไม่แบ่งให้ใคร 5555 พูดถึงชีวิตในรั้วมหาลัยก็จะอิสระกว่าโรงเรียนที่เคยเรียนเยอะเลย ที่สำคัญที่สุด สาวๆ โคตรเยอะ ถามว่ามีสนใจใครบ้างไหมอยากบอกว่ามีนะมีเยอะเลยล่ะตั้งแต่เด็กปีหนึ่งยันพี่ปีสี่ ไม่อยากจะอวดหรอกนะ สาวๆ สวยๆ ระดับดาวมหาลัยผมกินมาแล้วทั้งนั้น แต่ไม่ต้องห่วงผมนะเพราะผมป้องกันทุกครั้งถ้าไม่มีถุงยางผมก็ไม่ทำนะแม้จะเงี่ยนมากแค่ไหนก็เหอะ

แคร์......"แคร์พักอยู่บ้านพี่นะไม่ต้องไปพักโรงแรมหรอกพี่อยากมีเวลาอยู่กับหลานๆ นะนะ" พี่รุ้งกำลังโน้มน้าวให้ฉันพักอยู่ที่นี่แทนการไปพักที่โรงแรม ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากพักหรอกนะเพราtเมื่อก่อนฉันก็เคยอยู่ที่นี่แต่ที่ฉันไม่อยากพักที่นี่เพราะกลัว...กลัวว่าพายุจะรู้ว่าเด็กๆ คือลูกของเขา ฉันมีความรู้สึกว่าเขากำลังสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าตอนนี้ที่บ้านนี้ทุกคนยกเว้นพายุรู้หมดแล้วว่าพระพายกับวายุคือลูกของพายุ ที่รู้ก็เพราะว่าทุกคนที่ไปหาฉันที่อเมริกาต่างพากันสงสัยถึงหน้าตาของเด็กๆ ที่เหมือนพายุในวัยเด็กมากคือยิ่งโตยิ่งเหมือน ถ้าเอารูปพายุมาเทียบดูนี่แทบแยกไม่ออก นึกว่าแฝดสาม มีครั้งนึงที่แพรวากับปิงปิงมาคาดคั้นเอาความจริงกับฉัน แพรวาบอกกับฉันว่าเธอรู้นานแล้วว่าฉันกับพายุมีอะไรกันตั้งแต่คืนวันนั้น แต่เธอไม่คิดว่าฉันจะท้องกับพายุเพราะพายุไม่เคยทำใครท้อง ซึ่งฉันก็ยอมรับและสารภาพพร้อมกับพูดความจริงไปทุกอย่างตั้งแต่เกิดเรื่องที่ผับจนมาถึงที่บ้านซึ่งแพรวาก็เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำลงไป"ก็..ได้ค่ะ แต่แคร์มีเรื่องอยากจะขอร้องอย่างนึงได้ไหมคะ""เรื่องอะไรจ๊ะ""อย่าทำให้พายุรู้ว่าเด็กๆ เป็นล

พายุ.......ผมไม่พูดอะไรกับแคร์อีกเพราะพูดไปก็ไม่เข้าใจกันอยู่ดี ผมเลยเลือกที่จะเงียบจนกลับมาถึงบ้านผมอุ้มพระพายเข้าบ้านโดยไม่สนใจคนที่เดินตามลงมาจากรถ พอเข้ามาในบ้านก็เจอกับแม่ที่กำลังนั่งเล่นกับวายุลูกชายของผมอยู่ที่ห้องนั่งเล่น"น้องพระพายเป็นยังไงบ้างหนูแคร์""เป็นไข้หวัดค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ""โล่งอกไปที แม่ก็กลัวจะเป็นอะไรมากใจคอไม่ดีเลย"เแม่ครับดี๋ยวขอใครก็ได้ขึ้นไปเฝ้าพระพายให้หน่อยนะครับเพราะผมมีเรื่องที่จะต้องคุยกับแคร์และทุกคนในบ้าน""คุย..คุยอะไร""คุยเรื่องลูกของผมไง"ผมมองหน้าแม่ที่ดูตกใจไม่น้อยเมื่อผมพูดเรื่องลูก"ผมพาลูกขึ้นไปนอนก่อนนะครับเดี๋ยวลงมา"ผมพาพระพายมานอนในห้องของผมครับไม่ได้ให้นอนห้องของแคร์ หลังจากมีแม่บ้านขึ้นมาช่วยดูผมก็ลงไปข้างล่าง ทุกคนนั่งอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย รวมถึงไอ้ปิงด้วย ส่วนวายุผมขอให้แม่บ้านพาไปเดินเล่น"มากันครบทีมเลยนะครับ""ทีมไรของมึงไอ้ยุ""พ่อ แม่ พี่รุ้ง เฮียเมฆเฮียหมอกพี่แพร"ผมเอ่ยชื่อของทุกคนที่เป็นครอบครัวของผม ครอบครัวที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอดทั้งชีวิต"ทุกคนเป็นคนในครอบครัวของผม เป็นคนที่ผมรัก แต่ทำไม.....ทำไมทุกคนถึงไ

พายุ....."ถ้าแกคิดว่าแกแน่แกเก่งแกก็มาลองทำงานที่บริษัทของฉันดูมั้ยล่ะ อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กเมื่อวันซืนอย่างแกจะแน่จะเก่งสักแค่ไหน" ผมฟังคุณปู่ของแคร์พูดจาดูถูกผมแล้วเลือดขึ้นหน้าเลย ผมก็เลยตอบออกไปทันทีอย่างท้าทาย"ถ้าผมทำได้ท่านจะยอมให้ผมแต่งงานกับหลานสาวของท่านไหมล่ะ""หึ ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู"หลังจากที่คุณปู่กับคุณพ่อของแคร์ออกไป ภายในห้องก็เหลือแค่ครอบครัวผม แคร์ ไอ้ปิง ที่กำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่ ผมรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงผมอยู่แต่ในเมื่อผมพูดแล้วผมก็ต้องทำให้ได้ ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ"มึงจะไหวเหรอวะไอ้ยุ ธุรกิจของครอบครัวแคร์น่ะไม่ธรรมดาเลยนะเว้ยประสบการณ์มึงก็แทบไม่มี""คนเรามันจะทำอะไรเป็นตั้งแต่เกิดเหรอวะถ้าไม่ลองทำ" ผมตอบไอ้ปิงไปแบบนั้นเพราะมันคือเรื่องจริง ถ้าไม่ลองทำจะรู้ได้ไงว่าทำได้หรือไม่ได้"นาย...แน่ใจเหรอพายุ""ทำไม เธอคิดว่าฉันจะทำไม่ได้งั้นดิ""ก็.....""เธอไม่ต้องห่วง ฉันไม่มีทางยอมแพ้ฉันไม่ยอมให้ปู่ของเธอมาดูถูกฉันแน่ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ดูแลพระพายกับวายุ..แล้วก็เธอด้วย" ไอ้ประโยคสุดท้ายผมก็ไม่ได้อยากจะพูดหรอกนะแต่มันต้องพูดไง"วันนี้แกพูดได้ดีมากเลย