All Chapters of วุ่นวายนักรักซะเลย: Chapter 61 - Chapter 70

ปิงปิง....."มึงจะแต่งงานกับแคร์จริงดิ""อืมม""ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่ะว่าสุดท้ายแล้วมึงจะมีเมียเป็นตัวเป็นตน""ไม่ได้มีแค่เมีย ลูกอีกสองและอาจจะตามมาอีกเรื่อยๆ ""ห๊ะ!!! ""หึ หึ""นี่อย่าบอกนะว่าแคร์มัน...""กูก็ไม่แน่ใจแต่กูคิดว่าเซ้นกูไม่น่าพลาด""กูจะตามมึงทันไหมวะ""ก็รีบๆ มาขอพี่สาวกูซะสิ มึงจะได้มีลูกทันกู""มึงนำไปสองละจะเอาไรมาตามทันนอกจากพี่สาวมึงจะมีลูกแฝดแบบมึงกับแคร์""ก็ไม่แน่ป่าววะ กูกับแพรเป็นฝาแฝดกันนะอย่าลืม มันย่อมมีเปอร์เซ็นต์ที่มึงจะมีลูกแฝดเหมือนกัน""เออว่ะ กูก็ลืมไปว่าแพรวาเป็นฝาแฝดกับมึง ยังไงยังไงถ้ากูมีลูกลูกกูก็อาจจะเป็นฝาแฝดแบบพระพายวายุลูกมึง แค่กูคิดก็มีความสุขละ ลูกกูคงจะน่ารักเหมือนแม่ มึงว่าป่าววะ" แค่ผมคิดผมก็มีความสุขแล้วครับ"มึงนี่ดูท่าจะรักพี่กูมากเลยเนอะไอ้ปิง ""แน่นอนดิ มึงก็รู้ว่ากูรักพี่มึงมากขนาดไหนไม่งั้นมึงคงไม่ช่วยกูเรื่องพี่สาวมึงตั้งแต่แรกหรอก พี่มึงน่ะเป็นรักแรกของกูและคงเป็นรักครั้งเดียวของกูจะไม่ให้กูรักมากได้ไง""งั้นมึงก็รีบๆ บอกอาปืนอาพิงค์ให้มาขอพี่สาวกูซะแล้วจัดงานแต่งงานพร้อมกับงานแต่งกูกับเมียเลยก็ได้ จากนั้นมึงก็เร่งปั้ม

แคร์....ไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่มาที่ไทยฉันอยากกินแต่อาหารประเภทส้มตำยำแซ่บๆ ทั้งที่ปกติจะไม่ค่อยกินของพวกนี้เลย ฉันคิดว่าเป็นเพราะเห็นพี่รุ้งกับแพรวาซื้อมากินกันบ่อยๆ หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเลยทำให้ฉันอยากกินบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าตัวอีกจะอยากกินมากมายขนาดนี้ แม้ว่าตอนนี้จะยังเช้าอยู่ก็ตามแต่ฉันก็ยังอยากกิน ฉันไม่รู้ว่าเราจะหาส้มตำกินกันได้ไหมเวลานี้ที่เพิ่งจะแปดโมงกว่าแต่ก็ภาวนานะขอให้พายุหาร้านให้ฉันกิน ไม่ต้องร้านหรูหราอะไรก็ได้ร้านข้างทางก็ได้ ขณะที่พายุขอบรถไปฉันก็มองรอบๆ ข้างทางว่ามีร้านไหนเปิดมั่ง จนเห็นไกลว่ามีป้ายร้านอาหารอิสานซึ่งมันต้องมีสิ่งที่ฉันอยากกิน แค่คิดน้ำลายก็เริ่มไหล"อ๊ะ นั่นไง" ฉันชี้ป้ายที่ตั้งอยู่ริมทางเท้า"ตาดีจริงๆ เลยนะสงสัยอยากกินจัด" พายุประชดฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจค่ะเพราะตอนนี้ฉันอยากจกข้าวเหนียวส้มตำเราสองคนจอดรถริมฟุตบาทจากนั้นฉันก็รีบลงจากรถก่อน"ขอโทษนะคะร้านเปิดแล้วใช่ไหมคะ" ฉันถามพนักงานที่กำลังยืนจัดโต๊ะอยู่"อีกสิบห้านาทีค่ะลูกค้า""งั้นเราเข้าไปรอข้างในร้านได้ไหมคะ""ได้ค่ะ เชิญค่ะ""ขอบคุณค่าาา^^" จากนั้นฉันก็รีบกวักมือเรียกพายุให้เข้ามนั่งรอในร้าน"หิวม

แคร์......จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลา4ปีแล้วค่ะที่ฉันกับพายุแต่งงานกันและครอบครัวของเราก็ใหญ่ขึ้นด้วยเนื่องจากฉันมีลูกเพิ่มมาอีกถึง4คนด้วยกันรวมแล้วฉันกับพายุเรามีลูกด้วยกัน6คน แม้จะมีลูกเพิ่มขึ้นมาถึงสี่คนแต่ฉันก็ไม่เหนื่อยอะไรเพราะพายุเขาจะคอยช่วยฉันดูแลเด็กๆ ทุกครั้ง ไม่ว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนผ้าอ้อมป้อนข้าว พาเข้านอนหรือพาไปฉีดวัคซีน พายุทำได้ทุกอย่างอย่างคล่องแคล่วเหมือนอย่างวันนี้ฉันกับพี่ซอนย่าต้องพาน้องแฝดคู่เล็ก คือน้องอเล็กซ์กับน้องอลันไปตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีนเนื่องจากอายุครบหนึ่งขวบ ส่วนพายุเขาจะพาพระพาย วายุ เรนนี่ รีน่า ไปโรงเรียน จากนั้นจะตามไปหาฉันที่โรงพยาบาล ถึงแม้ว่าเขาจะงานยุ่งมากแค่ไหนเขาก็จะไม่เคยเลยที่จะบ่นให้ฉันได้ยิน แต่ฉันก็รู้ว่าเขาเหนื่อยมากกับงานที่ทำ ฉันก็คอยให้กำลังใจเขาตลอดและช่วยให้เขาผ่อนคลายเวลาเขาเครียดๆ ไม่ต้องเดานะคะว่าฉันช่วยเขาคลายเครียดด้วยวิธีใด คนอย่างพายุนะเดาได้ไม่ยากหรอกค่ะ โชคดีที่ฉันได้ขอคุณหมอทำหมันตอนที่คลอดลูกชายฝาแฝดเพราะไม่งั้นฉันคงจะตั้งท้องทุกปีเอ้อออฉันลืมพูดเรื่องแพรวากับปิงปิง ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังมีปัญหากันค่ะ อาจจะเป็นเพราะระ

แพรวา.......ฉันที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของปิง เมื่อได้ยินสิ่งที่มันพูดมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดแต่ก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกันที่รู้ว่ามันยังรู้สึกกับฉันเหมือนเดิมทุกอย่าง มันไม่ไ่ด้มีใคร มันยังรอฉันกลับมาเป็นแม่ของลูกมัน แล้วฉันจะรออะไรอีก ฉันไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว เรื่องของเรามันควรจะลงเอยกันสักที และฉันจะตอบแทนความรักที่ปิงมีให้กับฉันตลอดเวลาหลายปีด้วยการ....ฉันจ้องมองเข้าไปในแววตาที่ปิงมองฉันด้วยความรักเต็มหัวใจ ปิงค่อยๆ เอานิ้วมือมาเช็ดคราบน้ำน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดบนแก้มของฉัน"หยุดร้องได้แล้ว ไม่ต้องร้อง กูเห็นมึงร้องไห้แบบนี้กูใจไม่ดีเลย....""ปิง....ฉันรักแกนะ" และฉันก็สวมกอดมันอย่างแนบแน่น"รักเหมือนกัน รักไม่เคยเปลี่ยนแปลงและจะรักไปคนเดียวตลอดชีวิตของผู้ชายที่ชื่อปิงปิง จะมีเพียงแค่แพรวาคนเดียวเท่านั้น""ไม่ได้คุยกันแค่เดือนเดียวทำไมพูดจาหวานๆ เลี่ยนๆ แบบนี้""แล้วไม่ชอบเหรอ""ชอบสิ ฉันอยากให้แกพูดแบบนี้กับฉันทุกวันเลย""กู...เอ่ออ เค้าจะพูดให้แพรฟังทุกวันเลยดีไหม""อื้มมมม น่ารักจัง แฟนใครอ่ะ^^""ไม่ใช่แฟนของใครแต่เป็นผัว^^""อื้ม ผัวก็ผัว^^"เราสองคนจ้องหน้ากันและฉันก็ค่อยๆ เอามื

ปิงปิง.....แต่สุดท้ายเราก็ปิดเรื่องนี้ไม่ได้เพราะอะไรน่ะเหรอ........ก็เพราะผมดันเป็นลมล้มตึงในงานน่ะสิ โอ๊ยคิดแล้วก็อายตัวเอง ดันมาเป็นลมวันงานแต่งและแพรวาก็คอยดูแลผมไม่ห่าง จนพ่อกับแม่ต้องเรียกหมอจากโรงพยาบาลมาตรวจถึงในงานแต่งงาน แต่พอตรวจแล้วปรากฏว่าผมไม่ได้เป็นไข้หรือเป็นอะไรเลย แต่อาฟ้าแม่ของแพรวาท่านได้ขอให้คุณหมอช่วยตรวจแพรวาแทน ซึ่งทุกคนก็สงสัยนะว่าทำไมถึงต้องตรวจแพรวาทั้งที่เธอไม่ได้เป็นอะไรผลปรากฏว่าทุกคนก็รู้ว่าแพรวาตั้งท้อง แต่แทนที่ผมกับแพรวาจะโดนดุเพราะแอบมีอะไรกันก่อนจนท้องก่อนแต่ง แต่เปล่าเลยครับ แม่ผมกับอาฟ้าดีอกอีใจยกใหญ่โดยเฉพาะแม่ของผมที่ดีใจจนร้องไห้ที่จะได้อุ้มหลานของตัวเองสักทีหลังจากที่ไปอุ้มไปคอยช่วยเลี้ยงลูกๆ ของไอ้พายุกับแคร์"เราจะได้หลานแฝดไหมนะ" แม่ผมหันไปถามพ่อ"ก็ไม่แน่เพราะหนูแพรเองก็มีฝาแฝด" พ่อผมพูดเสียงเรียบๆ ผมรู้ว่าพ่อเองก็คงจะดีใจแต่ต้องเก็บอาการเพราะผมทำให้แพรวาท้องก่อนแต่ง"เอ่ออ ฝาแฝดค่ะคุณพ่อคุณแม่ อาปืน อาพิงค์ เราสองคนไปฝากครรภ์มาแล้ว>แพรวาเอ่ยออกมาในที่สุดเพื่อให้ทุกคนรับรู้เพราะเราสองคนรู้แล้วว่าได้ลูกแฝดเพียงแค่ยังไม่รู้เพศเท่านั้น"