Semua Bab วุ่นวายนักรักซะเลย: Bab 31 - Bab 40

พายุ...."อื้อออ เอา เอา (เบา เบา) " ผมบอกให้ยัยนี่เบาๆ หน่อย คือเธอจูบผมซะจนเลือดออก อะไรมันจะจูบได้รุนแรงแบบนี้วะ จูบไม่เป็นนี่หว่า เพราะถ้าจูบเป็นคงไม่เป็นแบบนี้"ฮืออออ ช่วยหน่อยนะ จับตรงนี้หน่อย บีบแรงๆ เลย" เธอเอามือของผมไปวางแหมะตรงหน้าอกของเธอและบอกให้ผมบีบขยำและขอแรงๆ ซึ่งผมก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ก็ทำตามที่เธอร้องขอแม้ว่าตัวผมเองจะไม่อยากทำก็ตาม (จริงอ่ะ) >และตอนนี้เธอพยายามที่จะถอดเสื้อยืดของผมออก"หื้อออ ถอดออกสิ ฉันอยากดูดนมของนาย" และเป็นเธอเองที่ดึงเสื้อผมออกจนมันหลุดออกจากทางศีรษะและโยนมันลงไปกองที่พื้น เสื้อตัวละสามพันห้าของกูกลายเป็นผ้าเช็ดเท้าไปซะแล้ว"เฮ้ยยย จะดูดอะไรแรงขนาดนี้วะ เบาเบ๊าาาา ฮืออออ กูจะตายอยู่แล้ว" ผมแม่งไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหมมาดูดหัวนมแล้วรู้สึกได้แบบนี้ยัยนี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ผมเอื้อมมือไปบีบเคล้นหน้าอกของเธออีกครั้งหนึ่งในขณะที่เธอกำลังเอร็ดอร่อยกับหัวนมสีน้ำตาลของผม"อื้อออ อยากดูดอย่างอื่น" อะไรคืออย่างอื่น และไม่ทันที่ผมจะคิดออกยัยนี่ก็นั่งยองๆ ลงไปและเริ่มที่จะถอดเข็มขัดของผมออกและจัดการถอดกางเกงยีนและบ็อกเซอร์แล้วดึงมันลงไปกองที่หน้าขา จนเจ้าลูก

พายุ......ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมียัยตัวปัญหาเดินตามหลังมา ผมทำเป็นไม่สนใจแต่รู้ว่ายัยนั่นคงจะเจ็บแล่ะ..เจ็บอะไรไม่ต้องถามนะ มันเลยทำให้ผมต้องคอยเดินช้าๆ เพราะจะทิ้งให้ยัยนี่เดินคนเดียวกว่าจะถึงโต๊ะคงสว่างพอดี แต่พอเราเดินมาถึงหน้าทางเดินห้องน้ำผมก็เจอเข้ากับไอ้ฝรั่งคนเดิมที่มันเรียกหายัยแคร์ก่อนหน้านี้ พอมันเห็นยัยนี่เดินตามหลังมามันก็ตรงเข้ามาเหมือนจะหาเรื่องผมเลยทำทีเป็นเอาตัวเข้ากั้นไว้แบบไม่ได้ตั้งใจ"เข้าไปเป็นชั่วโมงมึงเอากับไอ้นี่มาใช่ไหม" ไอ้นี่ผมไม่รู้นะว่ามันคือใครแล้วเกี่ยวข้องอะไรกับยัยนี่ มันเข้ามากระชากยัยแคร์ไปจนยัยนั่นเซจนเกือบล้มไปกองกับพื้นดีที่ผมยืนอยู่ข้างหน้าเลยรับตัวยัยนั่นไว้ทันจนดูเหมือนตอนนี้ผมกอดกับยัยนั่นอยู่ ไอ้นั่นมันชี้หน้าผมด้วยความไม่พอใจทันที"เฮ้ยยย มึงปล่อยผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวนี้ ยัยนั่นมันผู้หญิงของกู""กูไม่ปล่อยมึงจะทำไม" มันมีสิทธิ์ไรมาสั่งผมวะ แล้วยัยนั่นเป็นผู้หญิงของมันได้ไง เพราะเมื่อกี้ผมก็เพิ่งเปิดซิงยัยนั่นมาถ้าพูดกับตามความจริงผมสิที่มีสิทธิ์ไม่ใช่ไอ้บ้านี่"ส่งยัยนั่นมาให้กูเดี๋ยวนี้ไอ้หน้าจืด ไม่งั้นมึงเดือดร้อนแน่" โอ้โหเรียกกูไอ้หน้

แพรวา......"เดินดีๆ " ฉันบอกคนที่ฉันกำลังประคองเข้าห้องเพราะตอนนี้ไอ้ปิงมันกำลังเมาเดินทรงตัวไม่ค่อยอยู่ กว่าจะพามันขึ้นมาบนห้องนอนได้ก็เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกัน ไม่รู้จะกินอะไรหนักหนา เห้อออ เมาทั้งแฟนทั้งน้องชายตัวแสบเลย โชคดีหน่อยที่พายุมีแคร์คอยช่วยดูให้ ถ้าเธอคนเดียวหิ้วสองคนนี้กลับบ้านคงไม่ไหวคงจะปล่อยให้นอนในรถทั้งคืน"อืออออ มาวววว เมียจ๋าาาา ผัวมาวววว" แล้วดูมันพูด คือมันจะพูดที่ไหนก็ได้ฉันไม่ว่าแต่ต้องไม่ใช่ที่บ้านของฉัน ฉันกลัวพ่อแม่พี่น้องของตัวเองมาได้ยิน"หุบปากไปเลย พูดทำไมเสียงดัง" ฉันตะคอกใส่มันด้วยเสียงไม่ดังมากนักเพราะตอนนี้มันก็ตีสองกว่าแล้ว"หืมมมม งั้นเราไปคุยกันในห้องนอนของเมียจ๋าก็ได้^^" เอ๊ะ เสียงมันทำไมเปลี่ยนไป เหมือนมันไม่ได้เมา ฉันรีบมองหน้ามันทันที และสิ่งที่เจอก็คือรอยยิ้มกวนๆ ที่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ และจู่ๆ มันก็เดินเข้าห้องนอนโดยที่ฉันไม่ต้องคอยพยุงให้มันเดิน นี่มันแกล้งเมาใช่ไหม ฉันเดินตามมันเข้ามาในห้องนอนและกำลังจะอ้าปากด่ามัน แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดมันก็ดึงฉันเข้าไปกอดและจูบลงมาที่ซอกคอเบาๆ ก่อนที่มือของมันจะค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของฉันออกทีละเม็ดที

พายุ......"ไอ้ยุ ไอ้ยุ ตื่นเลยนะ ตื่นนนน" เสียงคุ้นหูของพี่สาวพร้อมกับมือที่คอยเขย่าพยายามให้ผมตื่น แต่ผมง่วงไงเมื่อคนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าเพราะมัวแต่... เห้ยยยยย!!! ผมดีดตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้มีแค่ผมไงที่อยู่ในห้องนี้ผมรีบหันไปมองหาคนที่นอนอยู่ข้างๆ ทันทีแต่ก็ไม่เจอใคร เห้อออ โล่งอก"มองหาใคร...แคร์เหรอ?? " ผมเงยหน้ามองแพรวาที่ยืนกอดอกมองหน้าผมเหมือนจับผิด"อะไร ยัยนั่นจะมาอยู่ในห้องได้ไง ยัยนั่นก็อยู่ห้องของตัวเองดิ""อ่อออ นึกว่าเมื่อคืนนอนห้องแกไง""จะมานอนอะไรที่นี่ พูดไปเรื่อย""แน่ใจเหรอว่าเมื่อคืนแคร์ไม่ได้นอนห้องแก" อะไรนักหนาวะมาจับผิดไรผมแต่เช้า"เออดิ""แล้วนี่ผมใคร อย่าบอกนะว่าผมแก ยาวขนาดนี้สีแบบนี้" ผมมองดูเส้นผมที่พี่สาวยื่นมาให้ดูตรงหน้า ผมก็เพ่งมองดู ผมยัยแคร์นี่หว่ายาวขนาดนี้สีแบบนี้ เอาแล้วไงจะแก้ตัวว่าไงดีวะ"คงหล่นตอนพาเข้ามาให้ห้องเมื่อคืนมั้ง""อ๋อ หราา หล่นตรงหมอนพอดีเลยสินะ""อย่าคอยจับผิดได้ป่ะวะ แม่งรำคาญว่ะ""แกบอกฉันมาตามตรงว่าเมื่อคืนแกทำอะไรแคร์ใช่ไหม""ทำ...ทำไรไม่ได้ทำ เมื่อคืนเมา""ไม่ยอมรับใช่ไหมพายุ""เออ บอกไม่ได้ทำก็ไม

แคร์.....หลังจากนั่งเครื่องมาหลายสิบชั่วโมงตอนนี้ฉันมาถึงบ้านแล้ว พ่อกับคุณปู่ก็คงยังไม่กลับมาจากบริษัท และคนที่ฉันเจอคนแรกก็คือ มาเรีย แม่เลี้ยงของฉันเอง"กลับมาแล้วเหรอนังตัวดี" คำพูดที่ไม่ได้หวานหูเหมือนอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ ถูกพ่นออกมาจากปากของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยง"ค่ะ" ฉันตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินตามพี่ซอนย่าพี่เลี้ยงของฉันที่ถือกระเป๋าเดินทางของฉันขึ้นชั้นบนของบ้าน"แกรู้ใช่ไหมว่าไอ้ผู้ชายที่แกไปมั่วมาด้วยมันทำร้ายลูกชายฉัน" ฉันไม่รู้ว่าพี่คริสมาพูดยังไงกับแม่ของเขาแต่ฉันไม่สนใจหรอกนะ"รู้ค่ะ...แล้วพี่คริสได้บอกไหมคะว่าเขาไปทำอีท่าไหนถึงโดนทำร้าย" ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่คริสมาฟ้องแม่เขาว่ายังไง"ก็เพราะเขาจะเข้าไปห้ามแกไม่ให้ทำเรื่องชั่วๆ ที่มันจะเสื่อมเสียวงค์ตระกูลยังไงล่ะ""อ๋อ เหรอคะ" ฉันไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินแบบนี้ เพราะคนอย่างพี่คริสไม่มีทางพูดความจริงหรอกว่าตัวเองทำชั่วทำเลวอะไรกับฉันบ้าง"ดีเท่าไหร่ละที่ฉันไม่ฟ้องพ่อฟ้องปู่ของแก เพราะถ้าท่านทราบว่าแกมั่วไม่เลือกที่แบบนั้นฉันมั่นใจได้เลยว่าแกโดนไล่ออกจากบ้านแน่ๆ ""แล้วทำไมไม่ฟ้องล่ะคะ เพราะแคร์ก็ไม่ได้อยากจะอยู