Lahat ng Kabanata ng นอกบทนางร้าย: Kabanata 11 - Kabanata 20

เฉินอิ้งถงตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เมื่อคืนนางคิดเรื่องดี ๆ ได้จึงไปพูดคุยกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมเอาไว้ เพราะวันนี้นางต้องการเข้าครัวด้วยตนเอง นับว่าโชคดีที่ในโรงเตี๊ยมมีเพียงขบวนเดินทางของเหยียนอ๋องเท่านั้นที่เป็นแขก“นายท่าน นี่ท่านกำลังทำอะไรหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงดูยุ่งยากวุ่นวายนัก ส่วนผสมเยอะแยะเต็มไปหมด”เฉินอิ้งถงตอบ “นี่น่ะหรือ เขาเรียกเมนูพระกระโดดกำแพง”เสี่ยวฮวากะพริบตาปริบ ๆ “หา…ไหนพระเจ้าคะ พระมิใช่ผู้ถือศีลหรือเจ้าคะ หากกระโดดกำแพงลงมาก็เท่ากับฆ่าตัวตายแบบนี้เรียกบาปนะเจ้าคะ”เฉินอิ้งถงหัวเราะครืน “เจ้ารู้จักบาปบุญด้วยหรือนี่ แต่ว่านะเสี่ยวฮวา เจ้าจะบ้ารึ ที่ข้าบอกไม่ใช่พระจริง ๆ เสียหน่อย เป็นชื่อเมนูอาหารน่ะ”เสี่ยวฮวางงงวย ร่างเล็กที่ลอยอยู่กลางอากาศโฉบเข้าไปใกล้หม้อดินเผาที่เฉินอิ้งถงจัดเรียงส่วนผสมอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาสีมรกตพลันเบิกกว้าง “โอ้โห กลิ่นหอมมากเจ้าค่ะ เจ้านี่มีอะไรบ้างหรือเจ้าคะ”มือเล็กป้อมชี้ไปยังด้านในของหม้อด้วยความสนใจใคร่รู้เฉินอิ้งถงจัดแจงส่วนผสมลงหม้ออย่างประณีต ริมฝีปากขยับเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “หากให้ข้า

กงกงใช้เข็มเงินที่พกติดกายอยู่เสมอจิ้มลงไปในขนม แม้เข็มเงินไร้ปฏิกิริยาทว่าเขากลับยังไม่วางใจ มือเหี่ยวย่นหยิบขนมขึ้นมาหนึ่งชิ้นจากนั้นลองชิมเข้าปากหนึ่งคำก็ถึงกับสติล่องลอย ความหวานละมุนเป็นเหตุให้กงกงต้องกัดเพิ่มอย่างนึกลืมตัว“กงกง มีพิษหรือไม่เจ้าคะ”“…”“กงกง”กงกงสะดุ้งโหยง ส่งสายตาเชิงตำหนิให้กับเฉินอิ้งถง จากนั้นจึงหันมองจินชางหลงพลางยิ้มแหย “องค์ชาย ขนมนี่ปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ”ครั้นวางใจแล้วชายหนุ่มจึงหยิบขนมสีเขียวอื้อขึ้นมา กัดเข้าไปคำแรกความนุ่มละมุนและรสชาติอันหอมหวานเป็นเหตุให้เขาติดอยู่ในภวังค์คล้ายกับว่าตนกำลังเที่ยวชมมวลบุปผา ไม่น่าเชื่อว่าพื้นที่แห้งแล้งกันดารจะมีหญิงสาวมากฝีมือในการปรุงอาหารได้นางช่างประหนึ่งห่านฟ้าหลงทางอยู่กลางป่าเฉินอิ้งถงยืนลุ้นจนตัวโก่ง นัยน์ตาดอกท้อจดจ้องริมฝีปากชายหนุ่มที่ขยับเบา ๆ ด้วยความลืมตัวเดิมทีจินชางหลงชินกับการทานอาหารแล้วมีกงกงหรือนางกำนัลยืนรอปรนนิบัติใกล้ ๆ อยู่แล้ว ทว่าหนนี้กลับไม่เหมือนกัน ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเกิดอาการประหม่าจินชางหลงช้อนเปลือกตาขึ้นทำให้ปะทะเข้ากับ

ขบวนเดินทางยังดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ บรรยากาศภายในรถม้ายามนี้กำลังมาคุประหนึ่งดวงตะวันแผดเผาจินชางหลงกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเป็นเท่าตัว ตอนนี้จิตใจของเขามันกระเจิดกระเจิงจนควบคุมเอาไว้ไม่ได้ เฉินอิ้งถงตกใจมากเพราะไม่คิดว่าคนป่วยจะแรงเยอะเพียงนี้“องค์ชายปล่อยหม่อมฉันก่อนดีหรือไม่เพคะ”ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขารู้เพียงว่ากลิ่นกายของหญิงสาวมันยิ่งสร้างอารมณ์เดือดปะทุขึ้นกลางใจ จินชางหลงยังคงไม่ยอมปล่อย วันนี้เขาต้องรู้ให้ได้ว่านางวางยาเขาหรือไม่“เช่นนั้นเจ้าก็บอกข้ามาก่อน ว่าเหตุใดข้าจึงรู้สึกเช่นนี้”เฉินอิ้งถงถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง “องค์ชายเพคะ พระองค์คงไม่เคยใกล้ชิดสตรีมาก่อนกระมัง”ลูกกระเดือกกลางลำคอของเขาขยับ “เจ้าอย่ามาเดาส่งเดช”เสียงใสหัวเราะคิกคัก ทั้งที่เอวของนางแทบจะขาดคามือของเขาอยู่รอมร่อ “เช่นนั้นไยพระองค์จึงตื่นตัวเช่นนี้เล่า”จินชางหลงหน้าแดง เขาเติบโตมาด้วยร่างกายที่อ่อนแอโดยตลอด ความรู้สึกประหลาดเหล่านี้จึงไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นั่นจึงเป็นเหตุให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก“องค์ชาย…” เสียงเนิบช้าดังลอดเข้ามาด

กว่าจะขึ้นมาถึงด้านบนก็เล่นเอาหอบ เก้าสิบเก้าชั้นที่ว่าช่างรู้สึกยาวไกลเหลือเกิน เฉินอิ้งถงไม่เหนื่อยกระนั้นคนข้างกายดูท่าจะไม่ไหวแล้ว“องค์ชายท่านไหวแน่หรือ”จินชางหลงยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ยิ่งมองสีหน้าเรียบเฉยของสตรีขนาบข้างเขาก็ยิ่งรู้สึกอับอาย นางดูไม่อ่อนแรงลงเลยสักเสี้ยว แม้แต่จินเหยียนและเผิงจิ้นเสียนที่เป็นนักรบเจนสนามยังเผยอาการหอบเหนื่อยอยู่บ้าง“เจ้าไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือ” คิ้วเข้มขมวดแน่นเฉินอิ้งถงรู้สึกตัวเดี๋ยวนั้น นางจึงแสร้งหอบพลางปาดเหงื่อบนหน้าผากกลบเกลื่อน “เหนื่อยสิเพคะ หม่อมฉันก็คนจะไม่เหนื่อยได้อย่างไร”จินชางหลงแค่นยิ้ม คิดว่าเขาโง่งมจนมองคนไม่ออกเชียวหรือ เฉินอิ้งถงเป็นหญิงประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยพานพบเลยทีเดียวด้านบนเป็นศาลาการเปรียญขนาดไม่เล็กและไม่ใหญ่มาก ที่น่าตื่นตะลึงไปกว่านั้นดูเหมือนว่าเสาที่ค้ำยันเอาไว้จะเคลือบด้วยทองคำเฉินอิ้งถงตาโต “งดงามมาก”ทุกคนเดินตามนักพรตเข้าไปด้านในก็พบกับพระพุทธรูปองค์สูงกว่าห้าคนยืนซ้อน ด้านหน้ายังมีควันธูปลอยโขมงออกมาเบาบาง“วันนี้อากาศเย็น ทางด้านนั้นมีห้องพ

แพขนตาหนาขยับไหวยามที่แสงจากดวงตะวันส่องกระทบลอดผ่านช่องหน้าต่าง“นายท่าน นายท่าน ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ”“อื้อ เสี่ยวฮวา อย่ามากวนน่า”“นายท่าน แต่นี่ฟ้าสางแล้วนะเจ้าคะ ท่านไม่อยากไปที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ด้วยหรือ”เฉินอิ้งถงได้ยินก็ดีดตัวนั่งหลังตรง “จริงด้วย”เฉินอิ้งถงเร่งร้อนจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย จากนั้นก็ผลักประตูออกมาด้านนอก ที่อารามผูฉีนั้นเงียบมาก แม้ฟ้าสว่างเจิดจ้าก็มิอาจคลายความวิเวกลงได้ ขาเสลาเหยียบย่างไปตามทางเดิน ตอนนี้ไม่พบเห็นผู้ใดเลย“เสี่ยวฮวา พวกเขาหนีข้ากลับแล้วหรือเปล่า”“ไม่น่าเป็นไปได้นะเจ้าคะ หรือเราลองเดินไปทางด้านลำธารเมื่อคืน บางทีทุกคนอาจอยู่ที่นั่น”เฉินอิ้งถงพยักหน้า “ก็ดี”เฉินอิ้งถงกระชับย่ามที่มักพกติดกายเอาไว้แน่น ทางที่นางใช้เดินเท้ายามราตรีพอกลับมาอีกครั้งในตอนฟ้าสว่างจึงได้เห็นว่าสองข้างทางประดับไปด้วยดอกไม้ป่าหลากสี มิน่าเมื่อคืนจึงรู้สึกว่ากลิ่นอายของบริเวณนี้ช่างหอมจรุงยิ่งนักเดินมุ่งหน้าไปเรื่อย ๆ เฉินอิ้งถงก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเงียบจนผิดปกติ หางตาพลันเหลือบเห็นไม้ยืนต้นขน