Semua Bab นอกบทนางร้าย: Bab 21 - Bab 30

“น้องห้า เจ้ามอบทรัพย์สินมากมายให้กับนาง คงไม่ได้มีแผนการใดกระมัง อีกอย่างแค่ตั๋วเงินก็น่าจะพอเหตุใดต้องวุ่นวายหอบเป็นแก้วแหวนเงินทอง”จินเหยียนรู้นิสัยของจินชางหลงดี แม้เขาอ่อนแอไร้กำลังตั้งแต่เกิดทว่าสติปัญญาของเขากลับมิอาจดูเบา ยิ่งอีกฝ่ายมุ่งมั่นหรือลงมือทำสิ่งใด เรื่องนั้นย่อมต้องมีเหตุผล“ข้าเพียงอยากตอบแทนน้ำใจนางก็เท่านั้น ตั๋วเงินพกง่ายฉกฉวยง่าย ส่วนทรัพย์สินนานวันเข้ามูลค่าอาจจะเพิ่ม ยามฉกฉวยก็ยุ่งยากต้องใช้เวลาในการแปลงค่าเป็นเงิน” จินชางหลงยิ้มมุมปาก แน่นอนว่าทรัพย์สินขนย้ายส่งคืนยากกว่าตั๋วเงินด้วยหลายเท่า “เจ้าไม่คิดหรือว่าน้ำใจนั่นมากจนเกินไป หากใช้เงินเกินตัวเกรงว่าเสด็จย่าจะดุเจ้าเอา”จินชางหลงขบขัน “เงินทองของนอกกาย ข้าเองก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แล้วจะหวงแหนสมบัติไปเพื่อสิ่งใด”จินเหยียนขมวดคิ้วแน่น “เลิกพูดจาไม่เป็นมงคลเสียที บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ก็ลงไปแล้ว ข้ายังเห็นว่าอาการของเจ้าทุเลาลง เหตุใดต้องตัดพ้อโชคชะตา”จินชางหลงยิ้มขืน “ข้าก็แค่พูดไปเรื่อย อย่างไรเสียมนุษย์เราก็หลีกไม่พ้นอายุขัย เวลามากสุดคนเร

การเดินทางท่ามกลางอุณหภูมิที่ต่ำลงทำให้ร่างกายหนาวสะท้าน ตอนนี้ก็ร่วมสามวันแล้วที่เฉินอิ้งถงเร่งเดินทางแทบไม่พัก มีบ้างที่ให้ม้าได้หยุดเอาแรงดื่มน้ำกินหญ้า ตลอดเส้นทางแทบไม่มีโรงเตี๊ยมจึงอาศัยนอนบนต้นไม้ท้องนภายามนี้อาบย้อมไปด้วยสีดำสนิท อาทิตย์คล้อยต่ำเปลี่ยนผันให้พระจันทร์รับหน้าที่ต่อ“นายท่าน ฟ้ามืดเดินทางลำพังเกรงว่าจะไม่ปลอดภัยนะเจ้าคะ บริเวณนี้น่ากลัวกว่าเส้นทางที่เราผ่านมาอีกเจ้าค่ะ”เหงื่อเย็นผุดพราวระกรอบหน้างาม ทั้งที่อากาศเย็นจนบาดลึกเข้ากระดูก ทว่าภายในใจของเฉินอิ้งถงกลับร้อนระอุจวนจะปะทุ “ก็จริง เช่นนั้นเจ้าก็เอาขนมเพิ่มความเร็วมา ข้าสัมผัสได้ว่าไม่ไกลจะถึงที่หมายแล้ว”“นายท่าน ท่านเร็วได้แต่ม้าจะเหนื่อยจนสิ้นลมไปก่อนหรือไม่เจ้าคะ เสี่ยวฮวาเพิ่มแรงให้คนได้แต่กับสัตว์แล้วเกรงว่าคงไม่ไหว”เฉินอิ้งถงพยักหน้า ตอนนี้ต้าหวงเรี่ยวแรงถดถอย จริงดังว่า พักเหนื่อยเสียก่อนก็คงไม่ล่าช้าเท่าใด“แสงไฟหรือ… โคมไฟ! นั่นโคมไฟจริงด้วย เสี่ยวฮวาเรารอดแล้ว” ดั่งโชคเข้าข้าง เพราะห่างจากลำธารที่หญิงสาวหมายตาไว้กลับพบหมู่บ้านขนาดเล็กตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม

เฉินอิ้งถงเร่งตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง วันนี้นางตั้งใจแล้วว่าจะทำอาหารเช้าเพื่อตอบแทนท่านย่าหลี่ที่หยิบยื่นน้ำใจให้อาศัยบ้านอันอบอุ่น“พี่สาวทั้งสองวันนี้ข้าขอทำครัวเองได้หรือไม่”สองสาวใช้หยุดมือลง เจี่ยงน่าสาวใช้ร่างเล็กยิ้ม “นั่นจะได้อย่างไรท่านเป็นแขกของทะ…” ประโยคถัดมาชะงักลงเมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกข้อศอกของฉินก่วงกระแทกเบาจนหน้าบิดเบี้ยวเฉินอิ้งถงเลิกคิ้ว “เอ่อ เป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”ฉินก่วงยิ้มหวาน “แม่นางเฉินท่านเป็นแขกของนายหญิงจะให้ท่านเข้าครัวเองได้อย่างไร เชิญท่านพักผ่อนให้สบายประเดี๋ยวยามเฉิน [1] ข้าจะไปตามมาทานอาหารนะเจ้าคะ”“คือว่าวันนี้ข้าก็จะเร่งเดินทางแล้ว ท่านย่าหลี่ให้ที่พักกับข้า ข้าเองไม่มีเงินทองมาตอบแทนจึงอยากทำอาหารให้ท่านย่าและม่านเอ๋อร์เจ้าค่ะ หากพวกท่านไม่สบายใจก็อยู่ช่วยเป็นลูกมือให้ข้าดีหรือไม่”สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันหลุกหลิก ปรึกษาไตร่ตรองกันด้วยสายตาแล้วจึงพร้อมใจพยักหน้า “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”เฉินอิ้งถงยิ้มตาปิด เร่งล้างไม้ล้างมือและจัดเตรียมวัตถุดิบ วันนี้นางอยากแสดงฝีมือเต็มที่ ไม่ได้เข้าค

“องค์ชาย! แย่แล้วองค์ชายตกน้ำ” เสียงตูมตามเมื่อครู่ทำให้ผู้คนแตกตื่นไปทั้งตำหนัก กงกงตื่นตูมแผดร้องเสียงหลงทั้งสองที่ยืนกายเปียกมะล่อกมะแล่กกลางสระบัวพลันได้สติ จินชางหลงปล่อยมือจากไหล่แคบทันควัน เฉินอิ้งถงผงะ“เหวอ”เพราะพื้นด้านล่างลื่นมากหินที่เหยียบเต็มไปด้วยตะไคร้น้ำ เฉินอิ้งถงตวัดแขนวาดกลางอากาศจนร่างซวนเซใกล้ร่วงลงไปอีกครั้ง จินชางหลงจึงยื่นมือคว้าแขนเปียกชื้นไว้ ทว่าร่างกายเขาเพิ่งพักฟื้นไม่นานหาได้มีกำลังมาก ต่างฝ่ายต่างพูดไม่ออกได้แต่จ้องหน้ากันปริบ ๆ พริบตาร่างทั้งสองก็ล้มทับกันลงน้ำซ้ำซ้อนจนเสียงดังสนั่นตู้ม!เสียงสำลักสอดประสาน น้ำในสระแตกกระจายกลายเป็นละอองน้อยใหญ่ กงกงยกมือปิดตามองภาพคนทั้งสองกอดกันกลมลอดหว่างนิ้ว “ไอหยา ทำอย่างไรดี นี่มันเรื่องใดกันเล่า องค์ชาย องค์ชาย…กระหม่อมสมควรตายที่ดูแลพระองค์ไม่ดี”ทหารเวรยามวิ่งมาถึงก็กระโจนตูมตามลงน้ำยกขบวน เสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังอยู่ชั่วอึดใจ ทั้งสองก็ถูกช่วยขึ้นมาสำเร็จ โชคดีที่น้ำไม่ลึกมากแต่อากาศนั้นเย็นจัด กงกงเร่งคลี่เสื้อคลุมที่พกมายื่นสวมให้จินชางหลง

เฉินอิ้งถงยืนตัวเกร็งท่ามกลางตำหนักรับรองขนาดกว้าง สตรีสูงวัยทว่างดงามน่าเกรงขามไม่ย่อหย่อนไปกว่าไท่เฟยกวาดสายตามองร่างระหงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า“พี่หญิงท่านมองนางเช่นนั้นนางก็ทำตัวไม่ถูกสิเพคะ”ไทเฮาปรายตามองเจ้าของเสียง “เจ้าแน่ใจหรือว่านางทำอาหารอร่อยยิ่งกว่าห้องเครื่องของเรา”“เสด็จย่า ฝีมือของนางไม่เลวจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ” จินชางหลงโพล่งอย่างนึกลืมตัวเฉินอิ้งถงที่ยืนตัวเกร็งสะท้านเบนหน้ามองจินชางหลงด้วยแววตาคาดไม่ถึง“เจ้าก็เป็นไปกับเสด็จย่ารองของเจ้า สตรีไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างนี้ก็กล้าจะให้นางมาทำเครื่องเสวยในงานเฉลิมฉลองของข้า”จินชางหลงยิ้มขืน เพราะไม่อยากให้เฉินอิ้งถงต้องอึดอัดไปมากกว่านี้จึงเร่งออกตัวเฉินอิ้งถงก้มหน้างุด ผู้ใดจะคิดว่างานที่ต้องทำคือเครื่องเสวยสำหรับงานวันคล้ายวันประสูติของไทเฮา หากรู้แต่แรกนางไม่มีทางยอมตามไท่เฟยเข้าเมืองหลวงเป็นอันขาดรอยยิ้มบนใบหน้าของไท่เฟยอ่อนหวานมีเมตตานางยังพอรับมือไหว ทว่ายามนี้ต้องมาเผชิญหน้ากับไทเฮาผู้สูงศักดิ์หยิ่งทระนงเหงื่อเย็นก็พลันผุดซึมเต็มแผ่นหลังเฉินอิ้งถงขบคิ