Semua Bab นอกบทนางร้าย: Bab 31 - Bab 40

ผิงอันหน้าบูดบึ้ง “นี่คือเหตุผลที่ท่านพี่ชางหลงไม่ยอมแต่งงานกับหม่อมฉันหรือเพคะ”เฉินอิ้งถงกลอกตามองไปมาระหว่างสตรีที่มาเยือนกับชายหนุ่มที่ไม่ยอมถอยห่างจากตน มือเรียวสะกิดเบา ๆ “องค์ชาย องค์ชายเพคะ”จินชางหลงลดมือลง “ผิงอันเจ้ามาได้อย่างไร”“หากหม่อมฉันไม่มาจะได้เห็น…ได้เห็น หึ้ย!” ผิงอันสะบัดมือทิ้งอย่างหัวเสียผิงอันงั้นหรือ ชื่อนี้คุ้น ๆ แหะเฉินอิ้งถงพิจารณาสตรีเสียงแปดหลอด กระทั่งอีกฝ่ายเบนความสนใจกลับมาที่นาง “เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงกล้ามาให้ท่าท่านพี่ชางหลงของข้า”เฉินอิ้งถงเลิกคิ้ว “ของท่านหรือ เอ…” เฉินอิ้งถงกวาดสายตาสำรวจจินชางหลง ทั้งยังเดินไปมารอบกายของเขาคิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน ส่วนผิงอันโมโหจนอกแทบแตก “ทำอะไรของเจ้า!?”เฉินอิ้งถงละสายตาจากชายหนุ่ม “ข้าไม่เห็นว่าที่ตัวองค์ชายมีป้ายติดไว้ว่ามีเจ้าของเลยนะเจ้าคะ แล้วเช่นนี้จะบอกว่าเป็นของท่านได้อย่างไร”“บังอาจ! ท่านพี่ชางหลงไม่ใช่สิ่งของเสียหน่อย”“แต่เมื่อครู่คนที่บอกว่าเขาเป็นของท่านก็คือตัวท่านเองมิใช่หรือ” เฉินอิ้งถงโต้

เฉินอิ้งถงเร่งจัดเตรียมวัตถุดิบอย่างขมีขมัน ทั้งยังจัดสรรผักลงไปทีละหยิบมือ มีทั้งกวางตุ้ง ผักบุ้ง ผักกาดขาว ผักกาดหอม หัวไชเท้า เห็ด ขึ้นฉ่าย สาหร่าย ฟักทอง ต้นหอม เพราะวังหลวงวัตถุดิบมีมากจึงสามารถนำผักที่มีมาใช้ได้ไม่อั้น ฉินก่วงและเจี่ยงน่าคอยเป็นลูกมือให้เฉินอิ้งถง ขั้นตอนต่าง ๆ ไม่ได้ยุ่งยากแต่อย่างใด ทว่าทั้งสองกลับประหลาดใจที่เฉินอิ้งถงแบ่งผักเหล่านี้นับหลายสิบจาน“แม่นางเฉิน เหตุใดเราต้องแยกผักทีละหยิบมือไว้ในถ้วยชามเช่นนี้ด้วยเล่า ข้าไม่เห็นเข้าใจว่านี่จะเป็นอาหารได้อย่างไร” ฉินก่วงสงสัยเจี่ยงน่าเองก็เช่นกัน “นั่นสิ แล้วอย่างพวกเนื้อวัว เนื้อแกะ เนื้อปลาพวกนี้ก็ต้องจัดออกเป็นคำ ๆ ข้าไม่ค่อยเข้าใจวิธีทำอาหารของเจ้าเท่าใด ทำเช่นนี้หออาหารล้างจานจนมือเปื่อยแน่”เฉินอิ้งถงขบขัน มือเรียวเคี่ยวน้ำแกงในหม้อกลับไปมาถึงสามใบ “นี่เป็นอาหารที่ทุกคนสามารถเลือกกินในสิ่งที่ชอบได้ตามใจ อีกทั้งยังมีน้ำซุปถึงสามรสชาติให้เลือก ใครกินเผ็ดก็เลือกซุปหม่าล่ารสจัดจ้าน ใครชอบกลมกล่อมก็เลือกซุปน้ำดำ ส่วนใครชอบแบบเรียบง่ายรสอร่อยก็เลือกซุปน้ำใส อาหารแบบนี้ที่บ้านเกิดของข้าเรีย

เหลือเวลาอีกสามวันจะถึงงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติของไทเฮา เสียงเล่าลือว่าเฉินอิ้งถงตั้งใจลงไปช่วยท่านหญิงผิงอันเพราะโดนอุบายแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว“ผิงอันเจ้ารู้ความผิดหรือไม่” ไทเฮาสอบสวนหน้าขรึมผิงอันนั่งก้มหน้างุด สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม “หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะไทเฮา ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ทำเช่นนี้อีก”ไท่เฟยหน้าบูดบึ้ง เพราะเฉินอิ้งถงเป็นคนของตำหนักไท่เฟยย่อมทำให้พระนางไม่พอใจเป็นเรื่องธรรมดา ไทเฮาเหลียวมองไท่เฟยจากนั้นถอนหายใจแผ่ว “น้องหญิงเจ้าก็อย่าตำหนินางนักเลย นางยังเด็กไม่รู้ความ”“นางเด็กหรือเพคะ อายุก็ถึงวัยออกเรือนแล้ว นางคิดว่าตระกูลซ่งเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทก็คิดเหิมเกริมได้รึ ถงเอ๋อร์เป็นคนของข้า ข้าพานางมาทว่าปกป้องนางไม่ได้เช่นนั้นผู้คนจะครหาตำหนักไท่เฟยว่าอย่างไร”“ไท่เฟยอย่าทรงกริ้ว ผิงอันรู้ความผิด ทว่าเฉินอิ้งถงผู้นั้นก็เป็นเพียงสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า นางมีคุณสมบัติใดคู่ควรให้ไท่เฟยต้องปกป้องเพคะ” ผิงอันนึกใจกล้า ถึงอย่างไรนางก็มีตำแหน่งถึงท่านหญิง เหตุใดไท่เฟยจะต้องเอาความกับนางให้ได้ไท่เฟยมือสั่นเทา “เหิมเกริมน

อาทิตย์อัสดง [1] ใกล้ย่ำรัตติกาลหนึ่งร่างระหงหนึ่งกายสูงโปร่งเดินเคียงกันท่ามกลางบรรยากาศหนาวยะเยือก เฉินอิ้งถงกระอักกระอ่วนจนพูดไม่ออก เมื่อก่อนนางหวังได้เขามาเป็นสามี ทว่ายามนี้ไม่ต้องพยายามเฉกเช่นกาลก่อนแต่นางกลับรู้สึกปอดแหกขึ้นมากะทันหันตลอดทางเดินนางกำนัลและเหล่าทหารเวรยามล้วนค้อมศีรษะเคารพจินชางหลงพลางทักทายเฉินอิ้งถงอยู่เสมอ เฉินอิ้งถงปั้นยิ้มประหลาดส่งให้ทุกคนจนหน้าชา ทว่าจินชางหลงกลับไม่ยอมพูดจาดั่งจงใจปั่นหัวนางให้อยู่ไม่เป็นสุขกระทั่งมาถึงที่ลับสายตาเฉินอิ้งถงก็ทนไม่ไหว นางต้องถามเขาให้ชัดเจน เรื่องเมื่อครู่เขาเพียงต้องการปกป้องนางหรือคิดจริงจัง“องค์ชายเพคะ”“หืม”เฉินอิ้งถงหมุนร่างกลับใบหน้างามก็จมเข้าแผงอกกว้างจนต้องผงะ“โอ๊ย นี่พระองค์ต้องเข้ามาใกล้เพียงนี้เลยหรือเพคะ” เฉินอิ้งถงหน้ายับยู่ นิ้วเรียวยกขึ้นเขี่ยปลายจมูกที่เผลอสูดกลิ่นกายบุรุษเข้าเต็มปอด“เห็นเจ้าอึดอัดอยู่นานเกรงว่าคงมีเรื่องอยากถามข้า”เฉินอิ้งถงกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอ นัยน์ตาดอกท้อช้อนมองร่างสูงแช่มช้า เขาไม่ได้หลบสายตานางทว่ากลับม

เรื่องการแต่งงานจินชางหลงไม่ได้นำมาพูดอีก เพราะต้องการให้ผ่านวันเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติของไทเฮาไปอย่างราบรื่นเสียก่อนเฉินอิ้งถงก็ทำหน้าที่ของตนได้เป็นอย่างดี ใต้เท้าเหออยากรับนางกลับไปที่จวนในฐานะของบุตรสาว ทว่าเฉินอิ้งถงกลับรู้สึกว่าการที่ตนอาศัยอยู่ตำหนักไท่เฟยนั้นดีกว่า เพราะหากให้นางโผล่ไปโน่นทีนี่ทีเกรงว่าคงได้อึดอัดแย่“แม่นางเฉินเป็นคนของตำหนักไท่เฟย ได้รับหน้าที่ให้จัดการเครื่องเสวยของงานในวันนี้นางทำได้อย่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ข้าได้ยินชื่อเสียงมานาน แต่ไม่มีเวลามาพบ วันนี้ได้ยลโฉมเต็มตา ช่างงดงามสมคำร่ำลือ”“หม่อมฉันมิกล้า ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตาเพคะ”ฮ่องเต้จินข่ายหัวเราะร่วน “ช่างรู้จักถ่อมตน ได้ยินว่าเจ้าเคยช่วยชีวิตไท่เฟยเอาไว้ เรื่องจริงหรือไม่”“เพคะ”“ดียิ่งนัก เห็นแก่คุณงามความดีของเจ้า อีกทั้งยังเป็นถึงบุตรสาวของใต้เท้าเหอ เช่นนั้นงานวันนี้ราบรื่นด้วยดี ข้าจะปูนบำเหน็จให้แก่เจ้า”“ขอบพระทัยฝ่าบาท”ขุนนางทุกคนต่างตกตะลึงไม่คิดว่าฮ่องเต้จินข่ายพบหน้าเฉินอิ้งถงคราแรกก็ชอบใจอย่างออกนอกหน้า หนำซ้ำยังปูนบำ