Semua Bab นอกบทนางร้าย: Bab 41 - Bab 50

หนึ่งเดือนผันผ่านดั่งพลิกฝ่ามือ เพราะจบเรื่องงานที่ต้องจัดการในวังแล้วเฉินอิ้งถงจึงไม่ได้อยู่ที่ตำหนักไท่เฟยต่อ ประการแรกเกรงต่อคำครหา ประการที่สองบ้านช่องก็อยู่ไม่ไกลจะรั้งอยู่ในฐานะใดในวังหลังทั้งที่ยังไม่อภิเษก ในเมื่อทุกคนรู้แล้วว่าเฉินอิ้งถงเป็นลูกนอกสมรสของใต้เท้าเหอ นางจึงจำใจต้องย้ายออกมากะทันหัน แม้จินชางหลงค้านหัวชนฝาทว่าเขาเองก็ไม่อยากให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียงก่อนเข้าพิธีวิวาห์เช่นกัน“ถงเอ๋อร์ ข้านั่งด้วยได้หรือไม่”เฉินอิ้งถงละมือจากงานปักตรงหน้า ตั้งแต่นางเข้ามายังจวนเหอก็ไม่ได้รับความลำบากใด ข้างกายยังมีสาวใช้นามว่าซูซูคอยปรนนิบัติอีกด้วย“ที่นี่เป็นจวนของท่าน จะนั่งจะนอนเหตุใดต้องขออนุญาต”ชายวัยกลางคนหย่อนร่างนั่งลงฝั่งตรงข้าม ซูซูรินชาเรียบร้อยก็ถอยห่างไป“ท่านมีเรื่องใดหรือเจ้าคะ”“ไยไม่เรียกท่านพ่อเล่า หรือเจ้ายังเคืองเรื่องที่ข้าละทิ้งเจ้ากับแม่ หากเป็นเรื่องนั้น…”“เปล่าเจ้าค่ะ”จะให้นางเรียกก็ย่อมได้ ทว่าเฉินอิ้งถงไม่เคยเรียกใครว่าพ่อมานานมากแล้ว อยู่ ๆ ก็มีพ่อกับชาวบ้านเขานางย่อมรู้สึกประดัก

แสงแดดยามเช้าทอประกายลอดเข้ามาภายใต้ผ้าม่านขลิบทองที่กำลังปลิวไสวลู่ลม คิ้วเข้มยับย่นเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวกระดิกแผ่ว“องค์ชาย องค์ชายฟื้นแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”จินชางหลงเปิดเปลือกตาขึ้นแช่มช้า นัยน์ตาคมเข้มกวาดมองโดยรอบ พริบตาก็ร้องโอดโอย“โอ๊ย…ปวดหัว”กงกงตกใจหน้าตื่น “องค์ชายระวังพ่ะย่ะค่ะอย่ารีบร้อน”กงกงประคองร่างของจินชางหลงด้วยความระมัดระวัง เผิงจิ้นเสียนเข้ามาช่วยอีกแรง“ข้า…เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับข้า”กงกงหน้าซีด เผิงจิ้นเสียนจึงรับหน้าที่อธิบาย “องค์ชาย เมื่อคืนพระองค์บอกว่าฝันร้าย ไม่พอยังอาละวาดจะไปหาแม่นางเฉินให้ได้ จากนั้นพระองค์ก็ทำร้ายกงกงจนหมดสติไป”กงกงก้มหน้างุด จินชางหลงเหลียวมองอีกฝ่าย เห็นกงกงหมองเศร้าเขาเองก็รู้สึกผิด “ขอโทษท่านด้วยกงกง เมื่อคืนข้าเป็นอะไรไปก็ไม่รู้”“องค์ชาย จะโทษพระองค์ได้อย่างไร กระหม่อมไม่เป็นอะไรมากพ่ะย่ะค่ะ” กงกงเร่งโบกมือละล้าละลังจินชางหลงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยก็ครวญครางเสียงแผ่ว “เกิดเรื่องใดกับข้ากันแน่”“เมื่อคืนแม่นางเฉินส่งคนมาตามกระหม่อม องค์ชายบุกไปหาแม่นางเฉ

เฉินอิ้งถงเดินทางร่วมห้าวันเต็มก็ยังไม่พบจินชางหลง วันที่สามหญิงสาวฝากม้าไว้ที่โรงเตี๊ยม จากนั้นเลือกที่จะเดินเท้าไปต่อ เสี่ยวฮวามอบขนมเพิ่มพลังงานความเร็วให้กับนาง ไม่กี่ชั่วยามก็เดินทางได้หลายร้อยลี้องครักษ์เงาที่ซ่อนตัวติดตามตะลึงงันเพราะบัดนี้เฉินอิ้งถงหายตัวไปรวดเร็วประหนึ่งลมกรด วรยุทธ์สุดเลิศล้ำของพวกเขาดูด้อยลงไปถนัดตา“เกิดอะไรขึ้น คลาดสายตาครู่เดียวคุณหนูก็หายไปแล้ว”“ข้าเองก็ไม่รู้ เห็นคุณหนูออกจากโรงเตี๊ยมอยู่ไว ๆ พริบตาก็หาไม่เจอ”องครักษ์เงาทั้งสองมองหน้ากันหลุกหลิก โซนสมองดุจถูกหมอกบดบัง“นายท่าน พวกเขาตามมาไม่ทันแล้วเจ้าค่ะ”ริมฝีปากสีกุหลาบกดลึกเป็นรอยยิ้ม องครักษ์เงาชะล่าใจเกินไป เฉินอิ้งถงไหวตัวทันตั้งนานแล้ว นางก็แค่รอจังหวะสลัดพวกเขาให้พ้นทาง หนำซ้ำหูของเฉินอิ้งถงก็รับเสียงได้ดียิ่งกว่าหมาป่าเพราะมีขนมของเสี่ยวฮวาเป็นตัวช่วย เฉินอิ้งถงเดินทางมาถึงธารน้ำหลาก บริเวณโดยรอบเงียบเชียบวังเวง อากาศก็หนาวยะเยือกจนสะท้านเข้ากระดูก จากสภาพอากาศที่ต่ำลงเรื่อย ๆ คงไม่มีขบวนพ่อค้าใดคิดผ่านมาแถบนี้ ดูเหมือนว่านางกำลังเข้

การบรรเทาทุกข์ของชาวบ้านแดนเหนือเป็นไปอย่างยากลำบากมาร่วมเดือนแล้ว แม้ว่ามีเสี่ยวฮวาคอยใช้พลังรักษาก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้มาก วันดีคืนดีเจ้าภูติน้อยก็หมดแรงหลับไปเสียหลายวัน ส่วนปัจจัยทั้งห้าที่เหอหย่งเซาหอบมาก็ใช้ประทังชีวิตได้อีกไม่นาน สักวันย่อมมีวันหมด“ถงเอ๋อร์ไปพักบ้างเถิด ข้าเห็นเจ้าทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นนี้ไม่สบายใจเอาเสียเลย”มือเรียวหยิบรากสมุนไพรใส่ลงในหม้อดินเผา ส่วนอีกด้านก็พัดเพิ่มแรงให้กับเชื้อเพลิง “ท่านพ่อ ข้าไหวเจ้าค่ะ ชาวบ้านล้มป่วยเป็นจำนวนมากเช่นนี้ข้าไม่อาจนิ่งนอนใจได้”“แต่เจ้าต้องต้มยาอีกกี่หม้อ หักโหมอีกกี่วันคนเหล่านั้นจะหาย รักษาได้หนึ่งอีกคนหนึ่งก็จะป่วยขึ้นมาอีก”“เช่นนั้นจะให้ทำเช่นไรเจ้าคะ ปล่อยพวกเขาล้มตายไม่ไยดีหรือ”“ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น”เหอหย่งเซาผ่อนเสียงเมื่อเห็นว่าเฉินอิ้งถงเกิดโทสะขึ้นมาบ้างแล้ว“ท่านเองก็เหนื่อยมามาก ไปพักเถิดเจ้าค่ะ” เฉินอิ้งถงเลิกสนใจคนตรงหน้าและตั้งตาต้มยายื่นให้ชาวบ้านที่รอรับยาจากตนต่อเหอหย่งเซายืนมองด้วยแววตาสิ้นหวังพลางหมุนกายเดินจากไปเงียบ ๆ “พี่หญิ

เช้าวันถัดมาจินชางหลงก็พาเฉินอิ้งถงกลับ เดิมทีเขาอยากยื้อเวลาอีกสักหน่อย ทว่าสถานการณ์คล้ายจะไม่เหมาะ ดังนั้นการบรรเทาทุกข์ครั้งนี้ต้องเร่งจัดการและกลับไปที่วังหลวงเพื่อเข้าพิธีอภิเษกโดยเร็วขึ้นเขาหนนี้นับว่าไม่เสียเปล่าเพราะเฉินอิ้งถงได้พบกับสมุนไพรชนิดร้อนที่สามารถชะล้างอาการหนาวปวดกระดูกได้ นางจึงคิดวิธีการปรุงเป็นยาบำรุงโดยเลือกผสมเข้ากับธัญพืช นอกจากสามารถช่วยรักษาอาการป่วย ยังสามารถใช้ทดแทนอาหารในชีวิตประจำวันได้อีกด้วย“พี่หญิงท่านนี่เก่งจริง ๆ ทำเช่นนี้เราก็ไม่ต้องลำบากเรื่องต้มยาและอาหาร” อาจิ้นตาเป็นประกายเฉินอิ้งถงยิ้ม “เจ้าอย่ามาทำเยินยอข้า เรื่องครั้งก่อนอย่าคิดว่าข้าจะลืม”อาจิ้นสะดุ้งพลางยิ้มแหย “พี่หญิงเฉิน ข้าเองก็ลำบากใจ…” อาจิ้นเหลือบซ้ายแลขวา โน้มตัวกระซิบเบา “เขาเป็นถึงองค์ชายเชียวนะเจ้าคะ หากข้าไม่ทำตามเกรงว่าหัวจะหลุดจากบ่า”เฉินอิ้งถงส่ายหน้า มือเรียวดีดปลายจมูกอาจิ้นเพื่อหยอกล้อ “นี่แน่ะ เด็กเลี้ยงแกะ พอกันทุกคน หากเป็นบ้านเมืองเดิมของข้าพวกเจ้าคงได้รางวัลตุ๊กตา