All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 91 - Chapter 100

140 Chapters

ตอนที่91 ปลดผนึกมาร3

หลินอวี่เหยาร้อนรนในห้องพักของตนเอง หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก็ถูกสาวใช้บังคับแกมขอร้องให้ดื่มน้ำขิงอุ่นๆ หญิงสาวกระวนกระวายใจ นางไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องพักไม่สามารถเดินไปหาหลี่หย่วนซินที่อยู่อีกห้องได้ มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล จะเกี่ยวกับพิธีขอฝนหรือเพราะเขาถูกทำร้ายก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ “แม่นางหลินกินสักนิดเถิดเจ้าค่ะ อย่าให้พวกเราต้องลำบากใจเลย ท่านแม่ทัพสั่งไว้จริงๆ พวกเราไม่กล้าขัดคำสั่ง” หญิงสาวเข้าใจสาวใช้ดี พวกนางทำตามหน้าที่เช่นเดียวกับที่นางเคยเป็นมาก่อน แม้อาหารเลิศรสแต่นางกินได้ไม่กิน ด้านนอกนั้นฝนบางเบาลงมากแล้วแต่ยังไม่หยุดตกเสียทีเดียว ขณะที่กินอาหารและนั่งคิดทบทวนเหตุการณ์ของวันนี้ สาวใช้ผู้หนึ่งก็เข้ามารายงาน “ท่านแม่ทัพกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านยังบอกอีกว่า ถ้าแม่นางหลินต้องการพบเชิญไปที่ห้องของท่านแม่ทัพได้เจ้าค่ะ” “ได้ๆ ข้าจะไปพบเขา” “แม่นางหลินอากาศเย็นชื้น สวมเสื้อคลุมอีกตัวเถิดเจ้าค่ะ” สาวใช้กุลีกุจอหยิบเสื้อคลุมสีชมพูหวานละมุนมาสวมให้ หลินอวี่เหยาได้แต่ปล่อยให้สาวใช้สองสามคนช่วย
last updateLast Updated : 2025-09-26
Read more

ตอนที่92 ปลดผนึกมาร4

สิ่งแรกที่หญิงสาวเห็นเมื่อลืมตาตื่นก็คือดวงตาคู่หนึ่งที่คล้ายฉาบด้วยสีแดงโลหิตจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว หลินอวี่เหยาคิดว่าตัวเองยังอยู่ในห้วงฝัน นางมักฝันประหลาดแต่เมื่อตื่นก็จำเรื่องราวในความฝันไม่ได้ นางยกมือขึ้นแตะแก้มของชายตรงหน้า โครงหน้าเด่นชัดริมฝีปากบางหยักสวย เป็นบุรุษที่ใช้คำว่าหล่อเหลาได้สิ้นเปลืองมากจริงๆ ดวงตาคู่นั้นกะพริบตาครั้งหนึ่งแววตากลับมาเป็นปกติ มือใหญ่ยกมือกุมมือเล็กไว้แล้วประทับจูบที่กลางฝ่ามือทำให้หญิงสาวได้สติ นี่...ไม่ได้ฝันไป ...แล้ว...แล้วนางยังนอนบนเตียงเดียวกับเขาด้วย “ท่าน...ตะ ตื่น ตื่นนานแล้วหรือ ทำ ทำไมไม่ปลุกข้าล่ะ” “ทำไมต้องปลุกด้วย เจ้ามีเรื่องรีบร้อนต้องไปทำหรือไร” “เอ่อ...” นางอึกอักพลันหน้าแดงที่ถูกลมหายอุ่นร้อนเป่ารดที่ฝ่ามือ นางดึงมือตนเองกลับและยังดีที่เขายอมทำตามใจ “ท่านได้หลับบ้างหรือไม่” “ข้าไม่กล้าหลับ กลัวว่าตื่นมาแล้วไม่เห็นเจ้า” เสียงทอดถอนใจดังขึ้นคราหนึ่ง “ทำไมข้ารู้สึกว่าท่านแปลกไป” นางสำรวจใบหน้าเขา ทุกอย่างก็ยังคงเป็นแม่ทัพเยี่ยหรงที่นางพบในวันแรก
last updateLast Updated : 2025-09-27
Read more

ตอนที่93 กลับเมืองหลวง

‘มีของสิ่งหนึ่งต้องขอยืมจากเจ้า’ ‘อะไรรึเจ้าคะ’ ‘ขลุ่ยซุนของเจ้า’ ‘อันนี้นะรึ’ ‘ของชิ้นนี้สำคัญกับข้ามาก ข้าสัญญาจะรักษามันให้ดีเพื่อนำไปคืนเจ้า’ ‘ถ้าเช่นนั้น ...ช่วยดูแลดีๆด้วยนะเจ้าค่ะ อาจารย์หญิงของข้าให้มา’ ‘กลับถึงเมืองหลวงแล้ว ข้าต้องไปคารวะนางอย่างแน่นอน’ หลินอวี่เหยานึกถึงเรื่องราวก่อนเดินทางออกจากฝู่หม่า การเดินทางกลับเมืองหลวงเป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งโรงเตี้ยมที่พักทุกอย่างล้วนมีคนของแม่ทัพเยี่ยหรงจัดการให้เสร็จสรรพ “เจ้าไม่คิดว่าแม่ทัพเยี่ยแปลกไปรึ” หลี่หย่วนซินชวนคุยเมื่อใกล้ถึงเมืองหลวงแล้ว “ตอบตามตรง ข้าก็คิดเช่นนั้น” หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ “แต่ข้าก็เชื่อใจเขา” “เรื่องนั้นคงต้องรอดูกันต่อไป แต่ก่อนจะเข้าเมืองหลวง ข้ามีเรื่องต้องบอกเจ้าก่อน” “เรื่องอันใดเจ้าคะ” “ฮ่องเต้ส่งสาส์นเรียกข้ากับเจ้ากลับด่วน เพราะฮองเฮาประชวร” “ฮองเฮาประชวรแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า?” นางเอียงคอไปมาอย่างงุนงง “ข้ามิใช่หมอเสียหน่อย เป็นแค่คนที่รู้เร
last updateLast Updated : 2025-09-28
Read more

 ตอนที่94 กลลวง

หลี่หย่วนซินประหลาดใจที่เห็นสีหน้าของฮ่องเต้หลังจากรายงานเรื่องแม่ทัพเยี่ยหรงไปแล้ว เซวียนจิ้งเฉินยกจอกสุราขึ้นดื่มแววตาครุ่นคิดก่อนเอ่ยวาจา “ได้ยินว่าแม่ทัพเยี่ยหรงมิใช่บุตรแท้ๆ ของท่านโหว ความเป็นมาคลุมเครือแต่ฮูหยินของท่านโหวให้ความรักใคร่เอ็นดูมากไม่ต่างจากบุตรในไส้ เราเห็นเขาทำงานดีจึงไม่เคยให้คนสืบประวัติของแม่ทัพเยี่ยหรง ไม่คิดว่าจะกล้าพูดเช่นนั้น...” “เรื่องนี้จะทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” “เหตุใดกล้าเรียกเราว่าน้องชาย...หรือจะเป็นโอรสของเสด็จพ่อจริงๆ” เซวียนจิ้งเฉินไม่ได้สนใจคำถามของขันทีข้างกาย “ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนรอดหูรอดตาเสด็จแม่ได้” “ฝ่าบาท” “รอดูไปก่อน” เซวียนจิ้งเฉินคลึงจอกสุราเล่น “ให้สนมหลินมาดูอาการฮองเฮาด้วย” “อาการฮองเฮาเป็นไรหรือ? เหตุใดมิให้หมอหลวงตรวจอาการพ่ะย่ะค่ะ” เซวียนจิ้งเฉินกระตุกยิ้มมุมปาก มีหรือเขาจะไม่รู้เล่ห์กลของเว่ยซูอิ๋น นางไม่พอใจที่เขาชื่นชมหลินอวี่เหยา ต่อให้บอกว่าจะยกหลินอวี่เหยาให้แม่ทัพเยี่ยหรง นางก็ยังคงไม่วางใจ นี่คงได้รับการสั่งสอนมาจากเสด
last updateLast Updated : 2025-09-28
Read more

ตอนที่95 กลลวง 2

หญิงสาวเคยอ่านเรื่องราวของกล้วยไม้ชนิดนี้มามาก นอกจากรูปภาพที่ได้ดูในหนังสือประวัติศาสตร์แล้วก็ไม่เคยเห็นของจริงสักที มาวันนี้กล้วยไม้หายากชนิดนั้นอยู่เบื้องหน้าแล้ว ความรู้สึกเต็มตื้นก็พุ่งขึ้นมาจุกอก ถ้าไม่ใช่เพราะกล้วยไม้ชนิดนี้หรือ? นางก็คงไม่ประสบอุบัติเหตุตกเขาและโผล่มาถึงที่นี่หรอก ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เห็น “กล้วยไม้บรรพกาล” ตรงหน้าเช่นนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา หากศาสตราจารย์หลิวเฉินอี้ได้เห็นคงต้องดีใจแน่นอน แต่ตอนนี้อยู่ห่างไกลหลายร้อยปี ลำบากตามหาแลกด้วยชีวิต แต่เมื่อไม่คิดตามหากลับได้พบเจออย่างง่ายดาย “เป็นอะไรไปหรือ” ไทเฮาทรงทรงถาม“ไม่ได้เป็นอะไรเพคะ แค่ตื้นตันใจที่ชีวิตนี้ได้มีโอกาสเห็นกล้วยไม้ล้ำค่าต้นนี้”“มีนักพรตท่านหนึ่งได้นำกล้วยไม้บรรพกาลถวายฮ่องเต้พระองค์ก่อน แล้วก็ทรงมอบให้ข้าดูแลอีกที กล้วยไม้นี้เป็นเหมือนของขวัญและตัวแทนขององค์ฮ่องเต้ ข้าคอยดูแลมาหลายปียังไม่เคยเห็นดอกเลยสักครา จำได้ว่านักพรตท่านนั้นให้ข้าเลี้ยงดูมันให้ดี แต่มีคนกล่าวว่ากล้วยไม้ชนิดนี้พิเศษนัก”“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”“แล้วเจ้าคิดเห็นอย่างไร สามารถนำไปทำยาบำรุงให้ฮองเฮาได้
last updateLast Updated : 2025-09-28
Read more

 ตอนที่96 กลลวง3

หลินอวี่เหยาใช้เวลาดูแลจื่อหนิงอยู่หลายวัน และเพื่อความมั่นใจนางจึงนอนค้างที่เรือนของจื่อหนิง แม้ถูกขับไล่อย่างไร นางก็ยังดื้อรั้นอยู่ดูแล “อาจารย์หญิงไม่ต้องเหนื่อยไล่ข้า อย่างไรข้าจะอยู่จนกว่าท่านจะแข็งแรง” “เด็กโง่ เจ้าจะมาทนอยู่กับคนป่วยกระเสาะกระแสะอย่างข้าไปเผื่ออะไร” “ยามข้าเจ็บป่วยท่านยังดูแล แล้วยามนี้ท่านอ่อนแอข้าจะไม่ดูแลได้อย่างไรกัน” นางทำปากยื่นใส่ ทำให้จื่อหนิงอ่อนอกอ่อนใจยิ่งนัก “ที่ข้าสอนไป มิได้อยู่สมองน้อยๆของเจ้าเลยรึ แล้วอย่างนี้เจ้าจะเป็นฮูหยินแม่ทัพเยี่ยหรงได้อย่างไร” แก้มนวลพลันเปลี่ยนสีแดงเรื่อ จุดอ่อนของนางคือพูดเรื่องนี้ทีไร นางก็หน้าแดงทุกที ทำให้จือหนิงยิ้มเอ็นดูได้ทุกคราไป “อะไรก็ควรสอนข้าก็สอนแล้ว ที่เหลือเจ้าก็ตรึกตรองก่อนทำสิ่งใดลงไป” “ข้าทราบแล้ว...ข้าได้ออกจากที่นี่ไป จะหาทางพาท่านกับซูจินและเฉิงฮัวออกไปด้วย” จื่อหนิงพูดเรื่องนี้หลายครั้งจึงไม่อยากพูดอีก ทำได้แค่ยิ้มให้นางเท่านั้น “ท่านดื่มยาบำรุงอีกนิดนะเจ้าคะ” หลินอวี่เหยาป้อนยา
last updateLast Updated : 2025-09-29
Read more

 ตอนที่97 ปฐมบท : จอมมารแดนโลกันต์

“เหยาเหยา! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ความเจ็บปวดถาโถมทำให้หญิงสาวร้องครางแผ่วออกมา ร่างไร้เรี่ยวแรงถูกประคองขึ้นนั่งด้วยมือสั่นเทาของเซียนสมุนไพรซ่งเหอเทียนจวิน หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าตัวเองหมดสตินอนอยู่บนพื้นห้อง ความร้อนจากด้านนอกทำให้นางมองข้ามไหล่อาจารย์ปู่ออกไป ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นเปลวเพลิงกำลังโหมไหม้แปลงสมุนไพร “อาจารย์ปู่! ไฟไหม้! ไฟไหม้แปลงสมุนไพรเจ้าค่ะ” นางรีบยันกายขึ้นแต่เพียงลุกขึ้นก็เจ็บปวดไปทั่วร่างจนทรุดลงไปนั่งอีกครั้ง ซ่งเหอเทียนจวินวางฝ่ามือบนศีรษะของหญิงสาว ครู่หนึ่งความเจ็บปวดจึงทุเลาลง นางจึงสามารถลุกขึ้นได้อีกครั้ง “ไปจากที่นี่ก่อน” ซ่งเหอเทียนจวินเตือนศิษย์ตัวน้อยของตน “ไม่ได้เจ้าค่ะ ต้องดับไฟ” “นี่ไม่ใช่ไฟที่เจ้าจะดับได้” หญิงสาวเอียงคอมองอย่างงุนงงและสังเกตเห็นว่าเปลวเพลิงที่โหมไหม้นั้นราวกับสีแดงของโลหิต สองหูของนางได้ยินเสียงสมุนไพรในแปลงกรีดร้องระงม น้ำตาของหญิงสาวหลั่งไหลดุจหยาดฝน “อาจารย์ปู่! ช่วยพวกเขา!” นางเขย่าแขนเสื้อของเซียนสมุนไพร
last updateLast Updated : 2025-09-29
Read more

 ตอนที่98 แดนโลกันต์ : ท่านเป็นใครกันแน่

เงาดำใหญ่ทาบทับร่างนาง หญิงสาวกลัวจนไม่กล้าขยับตัว นางคือดอกบัวน้อยในสระสวนเสียนเฉ่าที่เซียนสมุนไพรซ่งเหอเทียนจวินชุบชีวิตขึ้น พลังชีวิตของนางได้รับมาจากซ่งเหอเทียนจวินและกลิ่นหอมหวานของกายนั้นเย้ายวนปีศาจยิ่งนัก นางก็ไม่ต่างจากสมุนไพรเซียน หากมารปีศาจได้กลืนกินก็เพิ่มพลังปราณให้ตนเอง ร่างของหญิงสาวแข็งทื่อไม่รู้จะขยับตัวไปทิศทางใด แต่กระนั้นนางก็เงาดำนั้นค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนสะอิดสะเอือน เท้าขนาดใหญ่ของสัตว์สี่เท้าคร่อมร่างนางไว้ อุ้งเท้าที่มีขนสีดำเป็นมันวาวอยู่ใกล้หัวไหล่ นางถูกปีศาจตนหนึ่งคร่อมร่างอยู่หัวใจนางเต้นถี่รัวแทบจะกระดอนออกจากอก น้ำตาหลั่งไหลดุจไข่มุกเม็ดเล็กๆ หล่นกระทบพื้นดินที่ร้อนและแห้งแล้ง ปลายจมูกยาวดอมดมกลิ่นกายนาง หญิงสาวเบี่ยงศีรษะอย่างลืมตัวทว่าทำให้ปีศาจตนนั้นตวัดลิ้นเลียหยาดน้ำตาของนาง “เหยาเหยา” ดอกบัวน้อยได้ยินเสียงคุ้นหู ดวงตาฉ่ำน้ำตากะพริบตาปริบๆก่อนรวบรวมความกล้าหันไปมอง ทำให้นางเห็นปีศาจตนหนึ่งรูปร่างเหมือนเสือดำแต่ตัวมหึมา ขนสีดำมันวาว ดวงตาเป็นสีแดงโลหิต เจ้าของดวงตาคู่นั
last updateLast Updated : 2025-09-30
Read more

ตอนที่99แดนโลกันต์ : ท่านเป็นใครกันแน่

“ข้าเป็นใครกันรึ” ปีศาจหนุ่มย้อนถามด้วยรอยยิ้ม ตอกย้ำได้ชัดว่านางช่วยเขาทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด นางคงเห็นเขาเป็นแค่แมวดำบาดเจ็บและเมื่อรู้ว่าแท้จริงเป็นปีศาจเสือดำนางก็ยังตั้งใจช่วยชีวิตของเขา หึ! ความเมตตาของนางช่างยิ่งใหญ่นัก! แม้คนเบื้องหน้ายิ้มแต่ดวงตาไร้รอยยิ้ม ทำให้ร่างเล็กเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาระลอกหนึ่งนำพาให้กระถดกายถอยไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว แน่นอนว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยๆ นี้ย่อมอยู่ในสายตาของเขา “ข้าก็คือเสือดำตัวที่เจ้าช่วยรักษาและยังถ่ายปราณอันน้อยนิดมอบให้” เยี่ยหรงยิ้มบางเบาแล้วกวาดตามองทั่วร่าง เสื้อผ้านางขาดวิ่นเป็นบางแห่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขาหรี่ตามองท่อนแขนมีแผลเพราะถูกอีกาจิกเมื่อครู่ ปราณชีวิตของนางได้รับมาจากเซียนสมุนไพร ทุกหยาดหยดในร่างกายนางจึงเสมือนอาหารอันแสนโอชาของบรรดาปีศาจทั่งปวง รวมถึงเขาด้วย แน่นอนว่าหญิงสาวไม่เชื่อ แต่เวลานี้เขาคือคนเดียวที่น่ารู้จักและหวังพึ่งพาได้ “ข้ามาตามหากล้วยไม้บรรพกาล มีผู้ขโมยมา ข้าใช้เถ้าธุลีจากเพลิงที่เผาไหม้สมุนไพรเซียนนำทางจึงถึงที่แห่งนี
last updateLast Updated : 2025-09-30
Read more

 ตอนที่100แดนโลกันต์ : ฮูหยิน?ใครเป็นฮูหยินกัน

เพราะอยู่สวนเสียนเฉ่าซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างสามภพ ทำให้เหยาเหยาหรือดอกบัวน้อยของเซียนสมุนไพรเคยพบเห็นทั้งเทพเซียน,มารปีศาจ,สรรพสัตว์หรือมนุษย์ธรรมดา ยามนี้นางมีสาวใช่ปีศาจรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดจึงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด เพียงแค่นางไม่คุ้นชินให้ผู้อื่นมาค่อยดูแล ที่ผ่านมาก็มีแต่นางทำให้ผู้อื่น ได้หลับไปหนึ่งตื่นจิตใจจึงสงบลง นางจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว ถูกปีศาจกลุ่มหนึ่งเข้ามาชิงสมุนไพรเซียนยามที่ซ่งเหอเทียนจวินไม่อยู่ ราวกับถูกจับตามองทุกการเคลื่อนไหวจึงฉวยโอกาสนี้บุกชิงสมุนไพรเซียน แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะชั่วร้ายเผาทำลายแปลงสมุนไพร ยังดีที่นางรอดชีวิตจึงได้มีโอกาสไถ่ความผิดในครั้งนี้ “ฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านจอมมารให้นำเครื่องประดับมามอบให้ท่าน หากท่านไม่พอใจสามารถไปเลือกที่คลังของนายท่านได้เจ้าค่ะ” “ฮู...ฮูหยิน” ใบหน้างามแดงเรื่อ “พวกเจ้าหมายถึงผู้ใดกัน” เหล่าสาวใช้ปีศาจต่างหัวเราะคิกคัก “ก็ท่านอย่างไรเล่า” “ข้า...ข้าไม่ใช่...เข้าใจผิดแล้ว” “ท่านจอมมารอุ้มท่านเองกับมือ ท่านไม่ใช่ฮูหยินแล้วจะเป็นใครไ
last updateLast Updated : 2025-09-30
Read more
PREV
1
...
89101112
...
14
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status