All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 91 - Chapter 100

สิ่งแรกที่หญิงสาวเห็นเมื่อลืมตาตื่นก็คือดวงตาคู่หนึ่งที่คล้ายฉาบด้วยสีแดงโลหิตจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว หลินอวี่เหยาคิดว่าตัวเองยังอยู่ในห้วงฝัน นางมักฝันประหลาดแต่เมื่อตื่นก็จำเรื่องราวในความฝันไม่ได้ นางยกมือขึ้นแตะแก้มของชายตรงหน้า โครงหน้าเด่นชัดริมฝีปากบางหยักสวย เป็นบุรุษที่ใช้คำว่าหล่อเหลาได้สิ้นเปลืองมากจริงๆ ดวงตาคู่นั้นกะพริบตาครั้งหนึ่งแววตากลับมาเป็นปกติ มือใหญ่ยกมือกุมมือเล็กไว้แล้วประทับจูบที่กลางฝ่ามือทำให้หญิงสาวได้สติ นี่...ไม่ได้ฝันไป ...แล้ว...แล้วนางยังนอนบนเตียงเดียวกับเขาด้วย “ท่าน...ตะ ตื่น ตื่นนานแล้วหรือ ทำ ทำไมไม่ปลุกข้าล่ะ” “ทำไมต้องปลุกด้วย เจ้ามีเรื่องรีบร้อนต้องไปทำหรือไร” “เอ่อ...” นางอึกอักพลันหน้าแดงที่ถูกลมหายอุ่นร้อนเป่ารดที่ฝ่ามือ นางดึงมือตนเองกลับและยังดีที่เขายอมทำตามใจ “ท่านได้หลับบ้างหรือไม่” “ข้าไม่กล้าหลับ กลัวว่าตื่นมาแล้วไม่เห็นเจ้า” เสียงทอดถอนใจดังขึ้นคราหนึ่ง “ทำไมข้ารู้สึกว่าท่านแปลกไป” นางสำรวจใบหน้าเขา ทุกอย่างก็ยังคงเป็นแม่ทัพเยี่ยหรงที่นางพบในวันแรก

หลี่หย่วนซินประหลาดใจที่เห็นสีหน้าของฮ่องเต้หลังจากรายงานเรื่องแม่ทัพเยี่ยหรงไปแล้ว เซวียนจิ้งเฉินยกจอกสุราขึ้นดื่มแววตาครุ่นคิดก่อนเอ่ยวาจา “ได้ยินว่าแม่ทัพเยี่ยหรงมิใช่บุตรแท้ๆ ของท่านโหว ความเป็นมาคลุมเครือแต่ฮูหยินของท่านโหวให้ความรักใคร่เอ็นดูมากไม่ต่างจากบุตรในไส้ เราเห็นเขาทำงานดีจึงไม่เคยให้คนสืบประวัติของแม่ทัพเยี่ยหรง ไม่คิดว่าจะกล้าพูดเช่นนั้น...” “เรื่องนี้จะทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” “เหตุใดกล้าเรียกเราว่าน้องชาย...หรือจะเป็นโอรสของเสด็จพ่อจริงๆ” เซวียนจิ้งเฉินไม่ได้สนใจคำถามของขันทีข้างกาย “ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนรอดหูรอดตาเสด็จแม่ได้” “ฝ่าบาท” “รอดูไปก่อน” เซวียนจิ้งเฉินคลึงจอกสุราเล่น “ให้สนมหลินมาดูอาการฮองเฮาด้วย” “อาการฮองเฮาเป็นไรหรือ? เหตุใดมิให้หมอหลวงตรวจอาการพ่ะย่ะค่ะ” เซวียนจิ้งเฉินกระตุกยิ้มมุมปาก มีหรือเขาจะไม่รู้เล่ห์กลของเว่ยซูอิ๋น นางไม่พอใจที่เขาชื่นชมหลินอวี่เหยา ต่อให้บอกว่าจะยกหลินอวี่เหยาให้แม่ทัพเยี่ยหรง นางก็ยังคงไม่วางใจ นี่คงได้รับการสั่งสอนมาจากเสด

หลินอวี่เหยาใช้เวลาดูแลจื่อหนิงอยู่หลายวัน และเพื่อความมั่นใจนางจึงนอนค้างที่เรือนของจื่อหนิง แม้ถูกขับไล่อย่างไร นางก็ยังดื้อรั้นอยู่ดูแล “อาจารย์หญิงไม่ต้องเหนื่อยไล่ข้า อย่างไรข้าจะอยู่จนกว่าท่านจะแข็งแรง” “เด็กโง่ เจ้าจะมาทนอยู่กับคนป่วยกระเสาะกระแสะอย่างข้าไปเผื่ออะไร” “ยามข้าเจ็บป่วยท่านยังดูแล แล้วยามนี้ท่านอ่อนแอข้าจะไม่ดูแลได้อย่างไรกัน” นางทำปากยื่นใส่ ทำให้จื่อหนิงอ่อนอกอ่อนใจยิ่งนัก “ที่ข้าสอนไป มิได้อยู่สมองน้อยๆของเจ้าเลยรึ แล้วอย่างนี้เจ้าจะเป็นฮูหยินแม่ทัพเยี่ยหรงได้อย่างไร” แก้มนวลพลันเปลี่ยนสีแดงเรื่อ จุดอ่อนของนางคือพูดเรื่องนี้ทีไร นางก็หน้าแดงทุกที ทำให้จือหนิงยิ้มเอ็นดูได้ทุกคราไป “อะไรก็ควรสอนข้าก็สอนแล้ว ที่เหลือเจ้าก็ตรึกตรองก่อนทำสิ่งใดลงไป” “ข้าทราบแล้ว...ข้าได้ออกจากที่นี่ไป จะหาทางพาท่านกับซูจินและเฉิงฮัวออกไปด้วย” จื่อหนิงพูดเรื่องนี้หลายครั้งจึงไม่อยากพูดอีก ทำได้แค่ยิ้มให้นางเท่านั้น “ท่านดื่มยาบำรุงอีกนิดนะเจ้าคะ” หลินอวี่เหยาป้อนยา

เงาดำใหญ่ทาบทับร่างนาง หญิงสาวกลัวจนไม่กล้าขยับตัว นางคือดอกบัวน้อยในสระสวนเสียนเฉ่าที่เซียนสมุนไพรซ่งเหอเทียนจวินชุบชีวิตขึ้น พลังชีวิตของนางได้รับมาจากซ่งเหอเทียนจวินและกลิ่นหอมหวานของกายนั้นเย้ายวนปีศาจยิ่งนัก นางก็ไม่ต่างจากสมุนไพรเซียน หากมารปีศาจได้กลืนกินก็เพิ่มพลังปราณให้ตนเอง ร่างของหญิงสาวแข็งทื่อไม่รู้จะขยับตัวไปทิศทางใด แต่กระนั้นนางก็เงาดำนั้นค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนสะอิดสะเอือน เท้าขนาดใหญ่ของสัตว์สี่เท้าคร่อมร่างนางไว้ อุ้งเท้าที่มีขนสีดำเป็นมันวาวอยู่ใกล้หัวไหล่ นางถูกปีศาจตนหนึ่งคร่อมร่างอยู่หัวใจนางเต้นถี่รัวแทบจะกระดอนออกจากอก น้ำตาหลั่งไหลดุจไข่มุกเม็ดเล็กๆ หล่นกระทบพื้นดินที่ร้อนและแห้งแล้ง ปลายจมูกยาวดอมดมกลิ่นกายนาง หญิงสาวเบี่ยงศีรษะอย่างลืมตัวทว่าทำให้ปีศาจตนนั้นตวัดลิ้นเลียหยาดน้ำตาของนาง “เหยาเหยา” ดอกบัวน้อยได้ยินเสียงคุ้นหู ดวงตาฉ่ำน้ำตากะพริบตาปริบๆก่อนรวบรวมความกล้าหันไปมอง ทำให้นางเห็นปีศาจตนหนึ่งรูปร่างเหมือนเสือดำแต่ตัวมหึมา ขนสีดำมันวาว ดวงตาเป็นสีแดงโลหิต เจ้าของดวงตาคู่นั

เพราะอยู่สวนเสียนเฉ่าซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างสามภพ ทำให้เหยาเหยาหรือดอกบัวน้อยของเซียนสมุนไพรเคยพบเห็นทั้งเทพเซียน,มารปีศาจ,สรรพสัตว์หรือมนุษย์ธรรมดา ยามนี้นางมีสาวใช่ปีศาจรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดจึงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด เพียงแค่นางไม่คุ้นชินให้ผู้อื่นมาค่อยดูแล ที่ผ่านมาก็มีแต่นางทำให้ผู้อื่น ได้หลับไปหนึ่งตื่นจิตใจจึงสงบลง นางจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว ถูกปีศาจกลุ่มหนึ่งเข้ามาชิงสมุนไพรเซียนยามที่ซ่งเหอเทียนจวินไม่อยู่ ราวกับถูกจับตามองทุกการเคลื่อนไหวจึงฉวยโอกาสนี้บุกชิงสมุนไพรเซียน แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะชั่วร้ายเผาทำลายแปลงสมุนไพร ยังดีที่นางรอดชีวิตจึงได้มีโอกาสไถ่ความผิดในครั้งนี้ “ฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านจอมมารให้นำเครื่องประดับมามอบให้ท่าน หากท่านไม่พอใจสามารถไปเลือกที่คลังของนายท่านได้เจ้าค่ะ” “ฮู...ฮูหยิน” ใบหน้างามแดงเรื่อ “พวกเจ้าหมายถึงผู้ใดกัน” เหล่าสาวใช้ปีศาจต่างหัวเราะคิกคัก “ก็ท่านอย่างไรเล่า” “ข้า...ข้าไม่ใช่...เข้าใจผิดแล้ว” “ท่านจอมมารอุ้มท่านเองกับมือ ท่านไม่ใช่ฮูหยินแล้วจะเป็นใครไ