All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 101 - Chapter 110

“อือ...ร้อน...ร้อนจัง” เสียงหวานครางแผ่วอย่างทรมานฟังแล้วน่าสงสารชวนให้ปลดปล่อย เยี่ยหรงกระชับร่างเล็กในวงแขนแนบอกมากยิ่งขึ้นราวกับจะซุกซ่อนนางไว้ไม่ให้ผู้ใดพบเห็น บรรดาบ่าวรับใช้ปีศาจก้มหน้าไม่สบตาทว่าทุกตนได้กลิ่นปราณบริสุทธิ์ของดอกบัวน้อย สำหรับเหล่าปีศาจแล้วสิ่งนั้นเสมือนโอสถทิพย์ที่เพิ่มพลังให้ตน พวกเขาต่างกล่ำกลืนความหิวกระหายลงท้อง เพราะสตรีผู้นั้นเป็นของท่านจอมมารผู้ปกครองแดนโลกันต์ แต่เหนือกว่านั้นจอมมารผู้นี้คือผู้ชุบชีวิตพวกเขา แม้เป็นเพียงปีศาจชั้นต่ำแต่พวกเขาก็รักษาคำมั่นสัญญาที่จงรักภักดีรับใช้ท่านจอมมาร ปีศาจหนุ่มเดินเข้าห้องแล้วก็สร้างม่านเวทมนตร์ปิดกั้นอีกชั้น เขารู้ว่ากลิ่นกายนางยามนี้เย้ายวนมากเพียงใด เขาประคองร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ นางแค่จิบไปจอกเดียวไม่คิดว่าจะเมามายถึงเพียงนี้ หญิงสาวนั่งบนเตียงใหญ่ ใบหน้างามแดงก่ำ ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเพื่อหอบหายใจ มือเรียวเล็กพยายามทึ้งเสื้อผ้าที่สวมอยู่ออก “อึดอัด ร้อน” นางยู่ปากใส่ “เจ้าให้ข้าใส่เสื้อผ้าอะไรก็ไม่รู้” “เป็นข้าที่ผิดเอง” เขาปลอบประโลมแล้วใช้กรงเล

หญิงสาวขยับตัวอย่างอ่อนล้า ทันทีที่ลืมตาตื่นก็พบใบหน้าของชายหนุ่มหลับใหลอยู่ข้างกาย ทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับความฝัน แต่ความเจ็บปวดที่หลงเหลืออยู่นั้นคือความจริง เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ใบหน้างามก็แดงก่ำขึ้นมาอีกครั้งเหยาเหยาอยากจะทุบเขานักเพราะไม่รู้จักรักหยกถนอมบุผาบ้างเลย มิรู้อดยากมาจากไหนหรือเห็นนางเป็นอะไรกลืนกินลงท้องแทบไม่เหลือกระดูก“เจ้าจะรีบตื่นไปใย” น้ำเสียงเกียจคร้านเอ่ยถามทั้งที่ดวงตายังปิดอยู่ แขนกำยำโอบรั้งงร่างเล็กเข้ามาใกล้ หญิงสาวขยับตัวขัดขืน พลันนึกได้ว่าร่างกายของทั้งสองยังเปลือยเปล่า นางจึงใช้มือเล็กๆ ดันแผ่นออกของเขาไว้“ห้ามเข้ามาใกล้ข้าอีก อย่ามาแตะต้องตัวข้า” เพราะหญิงสาวเป็นคนอ่อนโยนมาแต่ไหนแต่ไร ต่อให้นาง ‘ดุ’แค่ไหนก็ฟังแล้วคันหัวใจยุบยิบเสียมากกว่า ทว่าเยี่ยหรงฟังแล้วเหมือนกำลังแง่งอนเขาอยู่ นั่นทำให้ปีศาจหนุ่มลืมตาขึ้นมองพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้ตาพร่าไปชั่วขณะ“ท่านจะยิ้มอะไร” นางขึงตาใส่“เหยาเอ๋อร์น่ากลัวจริงๆ” เขาพูดพลางยื่นจมูกไปดมกลิ่นหอมจากกายนาง นี่ถ้าเมื่อคืนเขาไม่สร้างเขตเวทกั้นเอาไว้ เกรงว่าทั้งจวนของเขาคงได้กลิ่นหอมแสนรัญจวนนี้แล้ว“เ

เหยาเหยาแม้เคยถูกตำหนิเวลาทำผิดแต่ยังไม่เคยถูกใครชี้หน้าสาปแช่งเช่นนี้มาก่อน หญิงสาวตกใจอยู่บ้างแต่ก็มิได้ตอบโต้สิ่งใด แต่รับรู้ว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่กำลังจะก้าวเท้าไปด้านหน้า นางจึงคว้ามือของเขาแล้วกุมไว้แน่น เยี่ยหรงถึงกับชะงักแล้วหลุบตามองนิ้วมือที่สอดประสานกับนิ้วของเขาอยู่ ภาพนั้นยิ่งทำให้จิ้งหว่านเดือดดาลหนักมากขึ้นจนไม่อาจทนดูได้อีก นางสะบัดหน้าหมุนกายซ่อนหยาดน้ำตาที่หลั่งรินแล้วใช้พลังเวทเปิดทางหายตัวไปทันที “อย่ากลัวไปเลย” “ไม่ได้กลัว แค่ตกใจ ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็น ‘ท่านพี่เยี่ยหรง’ของผู้อื่นด้วย” “แค่กๆ” เยี่ยหรงถึงกับสำลักน้ำลายตนเอง “นางเรียกข้าเอง ข้ามิได้ให้นางเรียกเช่นนั้น” “อย่างนั้นรึ” นางบีบมือเขาแน่นขึ้น ท่าทางร้อนรนนี้ทำให้นึกถึงเจ้าเสือดำตัวน้อยที่นางพยายามทำแผลให้ครั้งนั้น เหล่าปีศาจรับใช้เห็นภาพนี้แล้วก็ต่างอมยิ้มค่อยๆ โผล่ออกมาจากเงามืด มือของนางเล็กแต่อบอุ่น ชีพจรมั่นคงทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มโน้มหน้าลงกระซิบแผ่วเบาแต่ลมหายใจอุ่นร้อนทำให้แก้มนวลแดงเรื่อ

“อร่อยมากจริงๆ!” เห็นสีหน้าพวกเขาแล้ว นางก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หนทางการอยู่ร่วมกับเหล่าปีศาจคงไม่ยากเย็นอันใดนัก ขณะที่แจกจ่ายขนมเปี๊ยะต้นหอมนั้นก็พบว่ามีปีศาจน้อยตนหนึ่งหลบซ่อนอยู่ด้านหลังเสาต้นใหญ่ นางส่งยิ้มเป็นมิตรก่อนเดินเข้าไปหาพร้อมขนมเปี๊ยะในมือ “นี่...มากินด้วยกันไหม?” “กะ...กิน..กินได้รึ?” “ได้สิ...แต่ไม่รู้จะถูกปากเจ้าหรือเปล่านะ” มือเล็กผอมเกร็งจนเหมือนกิ่งไม้ยื่นมารับขนมเปี๊ยะที่หญิงสาวยื่นให้ ทว่ามันกลับคว้ามือนางมากัดอย่างแรงไม่สนใจขนมเปี๊ยะที่ตกลงบนพื้น ฟันซี่เล็กๆ นั้นกัดลงบนผิวหนังอ่อนนุ่ม เพียงครู่เดียวเลือดอุ่นๆ ก็ไหลออกจากรอยฟันแหลมคมนั้น ดวงตายาวรีจ้องมอง ทั้งที่ปากกัดมือนางอยู่แต่ยังฉีกยิ้มได้! “โอ๊ย!” หญิงสาวเจ็บจนหลุดเสียงร้องออกมา ทำให้ปีศาจตนอื่นๆ หันมามองด้วยความแตกตื่นตกใจ เจ้าปีศาจตัวน้อยไม่ได้แค่กันแต่ยังพยายามกินเนื้อของนางอีกด้วย! กลิ่นปราณพิสุทธิ์แผ่กำจายไปทั่ว เหล่าปีศาจชั้นต่ำสูดดมกลิ่นเย้ายวนชวนน้ำลายสอ แทบไม่อาจครองสติได้ แต่ปีศาจชราและปีศาจรับใช้ข

ยามที่เห็นซ่งเหอเทียนจวินนั้นดูสบายๆ ไม่เจ็บปวด แต่สำหรับเหยาเหยาแล้วถูกความหนาวเหน็บบาดลึกถึงกระดูก หรือเพราะนางเป็นเพียงเซียนขั้นต่ำจึงไม่อาจทนรับในกวนอวิ๋นซื่อนี่ได้ หรือเพราะนางมีกลิ่นอายปิศาจติดกายทำให้ถูกตรวนด้วยโซ่เส้นใหญ่ แขนถูกไพล่ไปด้านหลัง ร่างเล็กนั่งไร้เรี่ยวแรงได้แต่เอนกายพิงลำต้นของต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวนั่งนิ่งบนพื้นดินที่เย็นเยียบใต้เงาร่มไม้กลืนกินพลังปราณ ไม่รู้เหตุใด นางรู้สึกเหมือนเลือดจากบาดแผลไหลซึมออกมาตลอดเวลา ราวกับเลือดของนางนั้นหยดไปบนพื้นและทำให้รอบกายค่อยๆ ถูกย้อมด้วยสีแดงชาด ดวงตาของนางพล่าเลือนไปที่ละน้อย ไม่รู้วันคืนผ่านไปนานเพียงใด นางรู้ดีว่าการปรุงโอสถทิพย์นั้นใช้เวลามาก โดยเฉพาะโอสถของเทพเซียนไม่เหมือนของมนุษย์ธรรมดาภาพความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้นมาที่ละน้อย ตั้งแต่ที่นางลืมตาในร่างกายนี้ แววตาอ่อนโยนของเซียนสมุนไพรซ่งเหอเทียนจวิน‘เหยาเหยา ต่อไปนี้นามของเจ้าคือเหยาเหยา’‘เหยาเหยา’ ดอกบัวน้อยเรียกขานตามที่เซียนสมุนไพรเอ่ยขึ้น เขายิ้มพอใจแล้วลูบหนวดเคราสีขาวของตน ‘พบกันล้วนเป็นเรื่องของวาสนา เรียกข้าว่าอาจารย์ปู่ก็แล้วกัน’‘อาจารย์ปู่’