All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 71 - Chapter 80

“เจ้าโง่น้อย! ไปเอาข้าวของในรถม้าออกมา!” “ขอรับหัวหน้า” เสียงตะโกนดังลั่นด้านนอกทำให้หลินอวี่เหยาพยายามขดตัวให้ลีบเล็กลงขณะที่ซ่อนตัวอยู่ระหว่างซอกลังไม้สองใบ รถม้ายวบลงไปเพราะน้ำหนักตัวของคนที่เข้ามาด้านใน มือเรียวกำมีดสั้นในมือแน่นคอยจ้องสิ่งที่กำลังจะเข้ามาใกล้ นางมองเห็นเพียงเงาร่างใหญ่โตก้มๆ เงยๆ กับลังใส่เสื้อผ้าของหลี่หย่วนซิน ชายผู้นั้นลากลังไม้หลายใบออกไปไว้ใกล้ประตูรถม้า หลินอวี่เหยาแทบกลั้นหายใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ นางเห็นใบหน้าของผู้นั้นมีรอยแผลเป็นที่หน้าผากขนาดใหญ่ ทำให้ใบหน้าเขาดูหน้ากลัว ซ้ำยังรูปร่างใหญ่โตจนแทบจะบดบังแสงสว่างที่เข้ามาด้านใน จนกระทั่งดวงตาสองคู่สบประสาน มือใหญ่ที่ยื่นมาทางนางชะงักไป ริมฝีปากหนานั้นอ้าปากแล้วส่งเสียงดัง “อ๊า! มะ มี...มีคนอยู่ในนี้!” หลินอวี่เหยาตกใจเสียงร้องจนต้องหลับตาปี๋ เจ้าคนร่างใหญ่ตกใจจนหงายหลัง รถม้าโคลงไปเคลงมา “เสี่ยวหาน เกิดอะไรขึ้น” คนด้านนอกต้องลากร่างใหญ่โตของเสี่ยวหานออกไปก่อนจึงจะมุดเข้ามาด้านในได้ หลินอวี่เหยาสะบัดศีรษะไปมาเพร

“สบายจัง ไม่คันด้วย”“เจ้าเป็นผดร้อนต้องหมั่นทาขี้ผึ้งนี่บ่อยๆ ถึงจะหาย”“ผดร้อน?”“แต่เล็บมือเจ้าสกปรกเกาจนเป็นแผล” หลินอวี่เหยาชี้ไปที่มือใหญ่สองข้าง “ประเดี๋ยวเจ้าต้องตัดเล็บนะ”“ตัดเล็บ...ได้ๆ ข้าจะตัดเล็บ”“ยานั้น ดีขนาดนั้นเลยรึ”เสียงผู้คนที่ยืนล้อมวงมองดูพูดขึ้น หลินอวี่เหยาเพิ่งนึกได้จึงรีบพูดขึ้น“ข้าไม่ใช่หมอ แต่พอช่วยดูอาการเบื้องต้นได้บ้าง หากพวกท่านมีใครที่เจ็บป่วยไม่สบาย ให้ข้าช่วยตรวจอาการได้”เมื่อนางส่งเสียงไปเช่นนั้น ผู้คนในหมู่บ้านโจรก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ ล้อมวงจนแทบมองไม่เห็นหญิงสาว นางหันไปทางหัวหน้าโจรที่ทำหน้ายุ่ง เขาชี้นิ้วส่งๆไป“ไปทางโน้น แล้วเข้าแถวให้เป็นระเบียบ เด็กเล็กมาก่อน แล้วก็คนแก่ ไอ้พวกหนุ่มๆสาวๆ มันจะป่วยอะไรกัน ไปรอที่หลังโน้นเลย”หลินอวี่เหยาได้ยินแล้วก็กลั้นหัวเราะ คนผู้นี้ก็ดูไม่เลวร้ายนัก เมื่อได้ที่นั่งแล้ว นางจึงให้ตรวจอาการเจ็บป่วยให้แต่ละคน กว่าจะเสร็จก็เย็นย่ำ เสี่ยวหานคอยนั่งดูอยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วจะเดินเข้ามาคุยด้วย“แม่นาง...”“เรียกข้าว่าอวี่เหยาก็ได้” หญิงสาวตอบหลังจากล้างมือแล้ว“อวี่เหยา” เสี่ยวหานพูดแล้วยิ้มก

หลินอวี่เหยาอยู่ในเรือนกับหญิงชราและเสี่ยวหานและส่วนเกินก็คือหัวหน้าโจรต้าหง ที่อ้างเหตุผลว่าเฝ้านางป้องการหลบหนี หญิงสาวเบ้ปากในใจ ทำเหมือนนางจะออกไปจากที่นี้ได้ ตอนมาก็อยู่ในรถม้า เข้ามายังไงยังไม่รู้เลย หรืออีกเหตุผลหนึ่งเพราะอาหารที่นางทำ “ดูเหมือนเจ้าไม่กลัวพายุทราย” ต้าหงถามหลังจากกินหมั่นโถวแล้ว แม้ทำจากแป้งข้าวฟ่างแต่นางก็ทำออกได้นุ่มอร่อยลิ้น เจ้าโง่น้อยเสี่ยวหานกินไปตั้งหลายลูกทำเหมือนชีวิตไม่เคยกิน “กลัวสิ” เหตุใดนางจะไม่กลัวเล่า ติดตามศาสตราจารย์หลิวเฉินอี้ไปโน้น ปู่หลินมักทำงานเพลินจนลืมเวลา แม้ทุกคนเตือนเรื่องพายุทรายก็ยังไม่ยอมกลับที่พัก ทำให้ติดอยู่ในหมู่บ้าน แต่คุณปู่อาจผ่านประสบการณ์ชีวิตมามาก การอยู่กับชาวบ้านท้องถิ่นจึงรับมือได้กับเรื่องเหล่านี้ได้ แต่ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านทะเลทรายซึ่งห่างไปไกลหลายเป็นพันลี้ แต่ฝุ่นทรายก็ยังมาถึง “ในเมืองฝู่หม่าเจอพายุทะเลทรายเข้า ทั้งเมืองจะไม่กลายเป็นสีแดงหรือ?” หลินอวี่เหยาถาม โดยปกติพายุทรายมักก่อตัวขึ้นในช่วงฤดูแล้งตามบริเวณที่ราบในเขตทะเลทราย ซึ่งความแห้งแล้งทำให้เม

เพราะต้าหงมีเส้นสายในจวนเจ้าเมืองไม่น้อย การเข้ามาในเมืองจนมาถึงจวนจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอันใดนัก “เจ้าจำไม่ได้หรือ? ว่าที่สามีเจ้าเป็นทหารตำแหน่งอะไร” หลินอวี่เหยากัดริมฝีปาก นางติดตามต้าหงเข้ามาในเมือง จนตอนนี้สหายของเขาช่วยหาเสื้อผ้าชุดคนรับใช้มาให้สวมใส่เพื่อได้เข้าไปในงานเลี้ยงได้โดยง่าย “ข้า...ข้าอยากเห็นแม่ทัพเยี่ยหรง” “เขาเป็นว่าที่สามีเจ้าหรือไง” ต้าหงเบ้ปากใส่ แล้วเอื้อมมือไปขยับปิ่นปักผมให้นาง “ทำให้มันดีๆหน่อย เจ้าเมืองนั้นชอบความเป็นระเบียบอะไรนิดๆหน่อยๆ ก็เป็นประเด็นเอามาลงโทษผู้อื่น” “อ๊ะ...ขอบคุณ” “ว่าอย่างไร ตกลงเจ้าจะไปพบใคร” “ก็พูดไปแล้ว” “เหอะ! สตรีนี่ก็เหมือนกันไปหมดสิน่า! ข้าได้ยินว่าหญิงสาวในเมืองหลวงครึ่งค่อนเมืองหมายตาตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพเยี่ยหรง ที่แท้ผู้หญิงครึ่งเมืองนั้นก็คงร่วมถึงเจ้าด้วยสินะ” หญิงสาวทำหน้ามุย การไม่พูดของนางทำให้ต้าหงเข้าไปเช่นนั้น เขายักไหล่แล้วก็หัวเราะร่า “เอาเถอะ ข้าทำตามที่พูดแล้ว จะพาเจ้ามาดูว่าคนที่ทางเมืองหลวงส่งมา

เคยลิ้มชิมรสน้ำผึ้งที่ว่าหวาน แต่ยามนี้เยี่ยหรงรู้แล้วว่าสิ่งที่หวานกว่าคือริมฝีปากของหลินอวี่เหยา นางพยายามขยับตัวถอยหนี เขาจึงกดร่างบอบบางลงบนเตียงกักขังด้วยร่างกายของตน แผ่นหลังของหญิงสาวสัมผัสฟูกนอน นางลืมตามองเงาร่างใหญ่ยักษ์ที่คร่อมร่างนางอยู่ดูคล้ายเสือดำตัวใหญ่มหึมา ราวกับเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน นางกะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง หรือเพราะถูกจูบจนสมองขาวโพลนไปหมด “พอ..พอแล้ว..หยุดนะ” นางร้องห้ามเสียงแผ่ว ริมฝีปากหยักขบเม้มลำคอของนางอยู่ ฝ่ามือกร้านลูบไล้เรือนร่างจนเสื้อผ้าหลุดรุ่ย นางได้ยินเสียงพึมพำฟังไม่ชัดนักทว่าเขายอมหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาดำคู่นั้นมีแววเสน่ห์อาลัยอาวรณ์จนทำให้นางรู้สึกผิดที่ไปห้ามคนหิวโซอย่างนั้น เอ๋? ไม่ใช่ความผิดนางเสียหน่อย หญิงสาวมาจากศตวรรษที่21 จะว่าไปหลินอวี่เหยาไม่ได้ถือสาเรื่องนี้แต่...แต่นางยังไม่เคย...แฟนไม่มี คนรักไม่มี แล้วจะไปมีประสบการณ์ด้านนี้กับใครได้เล่า แต่นางก็อยากมี ‘ครั้งแรก’ ที่น่าจดจำและประทับใจ “ข้าจะไม่ขออภัยในสิ่งที่ทำลงไป แต่ข้ารับผิดชอบทุกการกระทำของตนเอง”เขาพูดน้ำเสียงหนักแน่นราวกับให้