บททั้งหมดของ โศลกเพลิงผลาญใจ: บทที่ 131 - บทที่ 140

เยี่ยหรงไม่อาจยั้งกายได้อีกเขากดแก่นกายเข้าไปจนสุด รับรู้ถึงการตอบรับภายในที่รัดแน่นและตอดหนุบหนับจนเขาต้องถอนจูบและเป็นฝ่ายคำรามออกมา ความปรารนาถูกเติบเต็มและไม่อาจยอมให้ใครมาพรากได้ เขาเคลื่อนไหวเอวสอบตอกย้ำตัวตนของเขาและหญิงสาว อุณภูมิในร่างสูงขึ้นเหมือนเป็นเบ้าหลอมชั้นดี ร่างกายอ่อนนุ่มปรับรับลำเอ็นอวบใหญ่จนน้ำหวานที่หลั่งออกมามากทำให้เคลื่อนไหวสอดประสานได้ดีขึ้น เขาจึงเร่งควบทะยานจนร่างหญิงสาวสั่นไหวตามแรงกระแทก มือเล็กจับแขนชายหนุ่มไว้มั่นจนเผลอกจิกเล็บกับเนื้อของเขาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อปล่อยให้อารมณ์นำพาการเคลื่อนไหวก็เพิ่มจังหวะหนักหน่วงรุนแรงมากยิ่งขึ้น เขาขยับเปลี่ยนท่าเล็กน้อย ยกขาเรียวขึ้นพาดบ่า สะโพกกลมกลึงลอยขึ้นเหนือฟูกนอน หญิงสาวทั้งเขินทั้งอายแต่ไม่อาจต้านทานได้ เอวสอบกระแทกกระทั้นดุดัน นำความเสียดเสียวแผ่กระจายไปทั่วร่าง แม้กระทั่งนิ้วเท้ายังหดเกร็ง “อา...อึก..ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว” เธอไม่รู้เลยว่าการพูดแค่ไม่กี่คำกลับกลายเป็นเร่งเร้าให้ชายหนุ่มยิ่งโยกเอวสอบถี่รัว หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา เธอร้องครางจนเสียงแหบพร่าน่าสงสาง ดวงตาแดงเรื่อมีห

หญิงสาวและคณะสำรวจมาถึงที่หมายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เดินทางสะดวกสบายตั้งแต่นั่งเครื่องบินชั้นFirst Class ตลอดจนรถตู้หรูหรามารับถึงสองคันโดยไม่ต้องนั่งเบียดกันพร้อมสัมภาระของแต่ละคน และทุกคนรู้ดีว่าสิ่งที่ได้มาเหล่านี้เพราะประธานเยี่ยตามจีบนักพฤษศาสตร์สาวคนหนึ่ง เอ่อ ไม่ใช่สิ คนเดียวของทีมสำรวจครั้งนี้ “เขาลงทุนขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่หวั่นไหวอีกเหรอ” เพื่อนร่วมงานอดหยอกล้อไม่ได้ สำหรับในทีมแล้วหลินอวี่เหยาก็เหมือนน้องเล็กของทีม หญิงสาวแสร้งทำหน้านิ่งทั้งพวงแก้มแดงปลั่งงดงามน่ามอง พวกผู้ชายต่างพากันถอนหายใจ นี่ละมั้ง? ความรักทำให้ผู้หญิงสวยขึ้น เมื่อก่อนก็แค่มองผ่านๆ แต่ตอนนี้แม้แต่งกายเหมือนเดิมแต่ดูแตกต่างไปกว่าเดิม เยี่ยหรงรอต้อนรับด้วยตัวเองที่บ้านสกุลเยี่ยซึ่งคฤหสาน์หลังนี้อยู่เชิงเขา เป็นคฤหสาน์เก่าของตระกูลที่บูรณะปรับปรุงเรื่อยมา ด้านนอกดูเหมือนเก่าคร่ำครึแต่ภายในทันสมัย มีห้องรับรองแขกมาพอให้ทีมงานของหลินอวี่เหยาได้พักอย่างสบายโดยไม่ต้องเปิดห้องที่โรงแรม “ที่นี่ใกล้กว่า เดินทางสะดวก หวังว่าทุกคนจะไม่ถือสานะครับ” เยี่ยหรงพ

จู่ๆ สายลมก็พัดแรง แรงจนสะพานแกว่งเหมือนมีมียักษ์มาแกว่ง หลินอวี่เหยาตัวเอียงไปมาจนร่างเซไปด้านหนึ่งของสะพาน เยี่ยหรงอยู่ด้านหลังแค่สองก้าวแต่เหมือนห่างไปสิบเมตร กระแสลมพัดแรงไม่ปกติ แม้รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นแต่สำหรับเขาไม่ปกติแน่นอน ทุกคนที่ก้าวข้ามไปแล้วถูกกระแสลมพัดแรงจนพวกเขาต้องหาที่ยึดเกาะ เพราะสะพานที่แกว่งไปมา ร่างเล็กเสียหลักหงายหลังตกสะพานแขวน!“เหยาเหยาระวัง!”“กรี๊ด!”เขายื่นมือไปสุดแขนแต่คว้ามือเธอไม่ทัน ร่างของหญิงสาวร่วงลงสู่แม่น้ำด้านล่าง เยี่ยหรงไม่รอช้าเขากระโดดตามไปทันที ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ครู่หนึ่งลมสงบแล้วหานเหยียนจึงวิ่งมากลางสะพานแล้วก้มมองลงไป เห็นเพียงเงาร่างเล็กๆ อยู่ในแม่น้ำ“บ้าเอ๊ย!” หานเหยียนสบถแล้วใช้โทรศัพท์ผ่านดาวเทียมสั่งการทันที “ใช้เฮลิคอปเตอร์ออกสำรวจปลายน้ำ เร็ว!”หานเหยียนสั่งการเฉียบขาด เขาให้คนอื่นๆ ดูแลทีมนักสำรวจที่เหลือ ส่วนตัวรีบหาทางไปที่ปลายแม่น้ำทันทีทำไมต้องมีเรื่องเช่นนี้กับเกิดท่านแม่ทัพของเขาด้วยนะ จะมีสักชาติไหมที่ทั้งสองได้ใช้ชีวิตครองคู่กันอย่างปกติสุขร่างเล็กร่วงลงในแม่น้ำอย่างรวดเร็ว เร็วจนหลินอวี่เหยาไม่

ห้าปีต่อมา คฤหาสน์ตระกูลเยี่ยมีเสียงหัวเราะของเด็กน้อย เด็กชายวัยสามขวบวิ่งถลามาหาหญิงสาวที่นั่งพิมพ์เอกสารอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ค เสียงร้องตกใจของคนรับใช้ทำให้หลินอวี่เหยาเงยหน้าขึ้นจากงานตรงหน้า ทว่าลูกชายยังมาไม่ถึงก็ถูกมือใหญ่ของคนเป็นพ่อคว้าคอเสื้อไว้ได้ทัน “ฮ่าวหมิง อย่ากระโจนใส่แม่แบบนั้นสิ” เยี่ยหรงเพิ่งกลับจากบริษัทพอดี เขาอุ้มลูกชายนั่งบนท่อนแขนแล้วอบรม “แม่อุ้มท้องน้องสาวอยู่ ถ้าลูกไปกระแทกท้องของแม่ก็กระทบกระเทือนถึงน้องสาวด้วย ลูกเข้าใจไหม” “ฮ่าวหมิงแค่อยากเล่นกับน้องสาว” เสียงเจื้อแจ้วเอ่ยตอบพร้อมดวงตากลมโตจ้องมารดา “เดือนหน้าก็ได้เจอหน้าน้องสาวแล้ว” คนเป็นพ่ออุ้มลูกชายแล้วเดินมานั่งข้างคนรักแล้วโน้มตัวลงมาอบรมคนเป็นแม่อีกคน “เดือนหน้าคุณก็จะคลอดแล้ว ยังทำงานอยู่อีก” “ฉันท้องไม่ได้ป่วยเสียหน่อย” หลินอวี่เหยาหัวเราะเสียงใส แต่ปลายนิ้วยังพร่างพรมบนคีย์บอร์ด จนกระทั่งเธอกดปุ่มเอ็นเทอร์และเซฟไฟล์งาน“เย่! เสร็จเรียบร้อยเสียที” “เย่ๆ” ฮ่าวหมิงร้องดีใจแม้ไม่เข้าใจว่าแม่ดีใจเรื่องอะไร

แรงตีที่ข้อมือไม่ได้ทำให้เขาเจ็บแต่เรียกให้เขาได้สติ ชายหนุ่มรีบปล่อยมือทันทีทำให้หญิงสาวในชุดพยาบาลถอยห่างออกไปสองก้าว “สมกับเป็นผู้บัญชาการเยี่ยจริงๆ” อวี่เหยายกมือลูบลำคอของตน แต่ก็ต้องตกใจทีเห็นเขายันกายขึ้นนั่งและทำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออก “อย่าค่ะ! ถ้าคุณดื้อฉันจะมัดคุณไว้กับเตียงนะ!” มีชีวิตอยู่มาตั้งอายุขนาดนี้เพิ่งเคยได้ยินคนขู่เขาแบบนี้เป็นครั้งแรก เยี่ยหรงจ้องมองหญิงสาว เธอสวมชุดพยาบาลและที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลแน่นอน พลันนึกได้ว่าเมื่อครู่เขาพลั้งมือทำร้ายเธอไป “....” เยี่ยหรงขยับปากแต่ไม่มีเสียง พยาบาลสาวเห็นสีหน้าของคนเจ็บก็เข้าใจทันที เธอขยับเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัวนะคะ ตอนผ่าตัดใส่เครื่องช่วยหายใจ คุณเลยเจ็บคออยู่ ทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้นค่ะ คุณนั่งนิ่งๆ อย่าดึงสายอะไรออกอีกนะ ฉันจะไปตามคุณหมอแล้วเอาน้ำมาให้คุณดื่ม” ร่างเพรียวบางหมุนตัวจากไปทันที เยี่ยหรงได้แต่ทำตามอย่างว่าง่าย อยากจะหัวเราะที่เขาตัวโตขนาดนี้แต่ถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ ดุเอาเสียได้ ไม่กี่นาทีต่อมาคุณหมอก็สาวเ