All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 81 - Chapter 90

“ใต้เท้าหลี่ขอรับ สอบถามได้ความแล้วว่า ท่านเจ้าเมืองเตรียมปรำพิธีขอฝนขอรับ” “อืม” หลี่หย่วนซินเคาะปลายนิ้วบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด จะว่าไปก็ใกล้เคียงกับที่หลินอวี่เหยาคาดการณ์ไว้ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วถามองครักษ์ที่ติดตามมาด้วย “ยังไม่ได้ข่าวหลินอวี่เหยาเลยรึ” “ขออภัยใต้เท้า คนของเราย้อนเส้นทางและกระจายกำลังตามหาแม่นางหลินแล้ว แต่ไม่พบร่องเลยขอรับ” ช่างน่าอับอายเสียจริง พลาดท่าโจรป่าเข้าจนได้ หากผู้อื่นหายไปเขาคงไม่สนใจ แต่นี่เป็นหลินอวีเหยา ทั้งที่ฮ่องเต้ไว้ใจเขาคุ้มครองความปลอดภัยให้นางได้ เขาอาจไม่ชอบนางที่ดูเจ้าเล่ห์นัก แต่เมื่อหายไปเช่นนี้ย่อมเป็นกังวล หลี่หย่วนซินตัดสินหยิบป้ายประจำตัวออกมาแล้วส่งให้คนสนิทรับไป “หาทางติดต่อแม่ทัพเยี่ยหรง และเชิญเขามาพบข้าให้ได้ หากจำเป็นก็รายงานสถานการณ์ไป” “แต่...แม่ทัพเยี่ยหรงจะช่วยตามหาแม่นางหลินหรือขอรับ ตั้งแต่พวกเราเข้าเมืองฝู่หม่าก็ได้ยินว่า แม่ทัพเยี่ยหรงขลุกอยู่จวนท่านเจ้าเมืองกับบุตรีของท่านเจ้าเมือง” หลี่หย่วนซินหัวเราะในลำคอ “ข

“ข้าไปส่ง” ต้าหงพูดขึ้นหลังจากรู้ว่าหลินอวี่เหยาต้องติดตามเจ้านายกลับโรงเตี้ยม จะรั้งนางไว้ก็ไม่ได้เพราะนางเองก็ทำเพื่อไม่ให้เขาถูกจับได้ว่าตนเป็นหัวหน้าโจรที่ชิงรถม้าไปในครั้งนั้นหลี่หย่วนซินหัวเราะในลำคอแล้วก้มลงกระซิบข้างใบหูของหญิงสาว “ไม่คิดว่าเจ้าจะมีเสน่ห์ถึงเพียงนี้”“ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ใต้เท้าอย่าพูดจาส่งเดช”“ข้าไม่คนขี้ฟ้อง เรื่องนี้ข้าไม่พูดให้แม่ทัพเยี่ยหรงรับรู้หรอก”หญิงสาวหันขวับไปแล้วแลบลิ้นใส่ อยากฟ้องก็ฟ้องไปสิ! นางไม่ได้ทำผิดต่อเขา และที่สำคัญเรื่องนี้แม่ทัพเยี่ยหรงก็รู้แล้ว ครั้งนี้นางรู้สึกว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่าหลี่กงกงเมื่อคิดได้เช่นนี้นางก็อารมณ์ดีอมยิ้มตลอดเวลา“ไร้มารยาทจริงๆ ไม่มีผู้ใดสอนรึว่าควรแลบลิ้นใส่ผู้อื่นเช่นนี้”“มีแต่ไม่จำ” แล้วนางก็แลบลิ้นใส่เขาอีกครั้งการกระทำของนางทำให้ต้าหงหัวเราะร่า ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนเป็นสงสารใต้เท้าผู้นั้นแล้วกระมัง เพราะดูท่าจะเสียทีสาวใช้เข้าให้แล้วหลี่หย่วนซินเสียหน้าเป็นอย่างมาก คนนับพันล้วนเกรงกลัวเขา แต่นาง...ช่างเถอะ เรื่องปวดหัวเหล่านี้ยกให้แม่ทัพเยี่ยหรงรับไปก็แล้วกัน“ไม่ต้องไปส่งหรอก ใต้

ฝู่หมิงฮ่าวเป็นชายวัยกลางคนที่รูปร่างค่อนข้างท้วม การเคลื่อนไหวก็เชื่องช้าเพราะน้ำหนักตัวที่มาก แต่กระนั้นเมื่อได้ยินคนของแม่ทัพเยี่ยหรงมารายงานให้เขาจัดห้องหับเพื่อต้อนรับคนจากเมืองหลวง ร่างกายที่สมบูรณ์ด้วยชั้นไขมันก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ภรรยาของฝู่หมิงฮ่าวตายจากไปนานแล้ว ทิ้งลูกสาวผู้งดงามให้เขาเป็นสิ่งแทนใจ เขาไม่ได้แต่งภรรยาใหม่แต่เลี้ยงอนุไว้มากมาย ปกติเรื่องในจวนบุตรีล้วนรับผิดชอบ แต่ครั้งนี้เพราะว่าเป็นบุคคลสำคัญจึงมาสั่งการกับพ่อบ้านด้วยตนเองหลี่หย่วนซินไม่อยากให้ฐานะของหลินอวี่เหยาเป็นที่สนใจจึงให้ทหารคนสนิทติดตามเข้ามาพร้อมกันอีกหนึ่งคน ทำให้เขามีบ่าวรับใช้ชายหญิงติดตามเข้าจวนเจ้าเมืองฝู่หม่าฝู่หมิงฮ่าวและฝู่อิ่งเยว่ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ฝู่อิ่งเยว่เห็นรูปโฉมของหลี่หย่วนซินก็ถึงกับตาพร่า ได้ยินว่าคนผู้นี้อายุสามสิบกว่าแล้วแต่ดูหล่อเหลาผิวขาวผ่องดุจหยกเนื้อดี บุรุษจากเมืองหลวงช่างมีใบหน้างดงามเหลือเกิน ทว่าทั้งสองพ่อลูกไม่รู้ว่าหลี่หย่วนซินคือขันทีข้างกายฮ่องเต้ ทั้งสองรู้เพียงว่าเป็นคนสำคัญที่แม่ทัพเยี่ยหรงฝากฝังให้ดูแลอย่างดี ด้วยเหตุนี้องครักษ์ที่ปลอมตัวเป็นบ่าวร

“เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบเข้านอนเถิด วันนี้ก็ไปช่วยแจกอาหารแล้วยังทำยาลูกกลอนอีก” “หูตาแม่ทัพกว้างไกลรู้ว่าข้าทำอะไรหลายอย่างเชียว” ปกตินางก็ไม่ใช่คนช่างพูดนะ ทำไมอยู่กับเขาแล้วพูดจาไม่หยุดเช่นนี้ “นั้นเพราะข้าเป็นห่วงเจ้า” เขายิ้ม เสียงของนางไม่เคยทำให้เขารำคาญเลยสักนิด เมื่อหลุบตาลงก็เห็นสร้อยที่ร้อยป้ายหยกที่เขามอบให้ นางรับรู้ถึงสายตาของเขาแล้วก็พูดตะกุกตะกัก “ของสำคัญ ข้ากลัวทำหายเลยคล้องเชือกห้อยคอเช่นนี้” “แค่เห็นว่าเจ้าพกติดตัวไว้ข้าก็ดีใจแล้ว” ‘ดีใจ’ คำนี้คือความรู้สึกนี้เองสินะ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้ แม้ได้รับความรักและเอาใจใส่จากคนในตระกูลเยี่ยเป็นอย่างนี้ แต่หัวใจของเขามันเหมือนว่างเปล่า มีเพียงความรู้สึกเจ็บปวดเท่านั้นที่เขารู้จักและรู้ซึ้งถึงคำนี้ดี นางทำให้เขาสัมผัสถึงความรู้สึกต่างๆ เช่นที่มนุษย์คนหนึ่งพึ่งรู้สึก หลายต่อหลายครั้งที่หลินอวี่เหยาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกในใจของตนนั้น “บางทีข้าก็รู้สึกว่าท่านเหมือนเสือดำตัวใหญ่มหึมา” จู่ๆ นางก็พูดขึ้นมา “ห

หลินอวี่เหยาตวัดสายตาจ้องแม่ทัพหนุ่ม แม้ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตานั้นอ่อนโยนและมั่นใจในตัวนาง นี่สินะที่เขาบอกว่าต้องการให้นางช่วย ‘ข้า-ทำ-ไม่-เป็น’ หลินอวี่เหยาขยับปากไม่ส่งเสียงแต่เยี่ยหรงก็เข้าใจ เขาเพียงแค่ยื่นมือไปตรงหน้า นางมองฝ่ามือแข็งแกร่งของเขาครู่หนึ่งก่อนวางมือของตนไว้ในอุ้งมือของเขา “ความน่าจะเป็นที่เจ้าเขียนมาในจดหมายก็คือวันนี้ ข้าเชื่อว่าเจ้าคำนวณได้แม่นยำ แล้วเจ้าไม่เชื่อตนเองรึ” เห็นความมั่นใจที่เขามีต่อนางแล้ว หลินอวี่เหยาจึงพยักหน้ารับ เขาจูงมือนางไปยืนอยู่แท่นบูชา หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า กระแสลมเปลี่ยนทิศทาง อากาศที่ร้อนระอุมาหลายวันย้ำได้ชัดว่าถึงเวลาที่ฝนจะเทลงมาเสียที นางนักพฤกษศาสตร์สาววัย 25 ปีมีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ 21 แม้ไม่มีความเชื่องมงายแต่ก็ไม่เคยดูถูกรากเหง้าของผู้คน ในหนังสือประวัติศาสตร์ย่อมมีเรื่องพิธีกรรมขอฝน ไม่ว่าจะเป็นของชนชาติใดก็ตาม เสียงรัวกลองดังขึ้นนางไม่ได้หันไปมองแต่รู้ว่าเป็นกลุ่มชนเผ่าทะเลทรายที่เจ้าเมืองฝู่หม่าเชิญมาร่วมพิธีขอฝน แม้นางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่จิตใจของนางวิงวอนต่