All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 111 - Chapter 120

เซวียนจิ้งเฉินไม่คิดว่าการไม่อยู่ตำหนักแค่ไม่กี่วันจะเกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ ราวเจ็ดวันก่อนไทเฮาเรียกเขาเข้าพบ เมื่ออยู่ตามลำพังแล้วทรงเล่าถึงความฝันที่ทำให้ตื่นกลางดึกมาหลายคืน เซวียนจิ้งเฉินไม่เชื่อเรื่องภูตผีปีศาจ และไม่นับถือสิ่งใดเป็นพิเศษ ทุกอย่างล้วนทำไปตามหน้าที่ของฮ่องเต้ที่ดี แต่เมื่อถูกไทเฮารบเร้าให้ไปไหว้พระแทนนั้น วัดที่ไปก็ไม่ได้ไกลมากเป็นอารามหลวงที่แต่ก่อนไทเฮาเคยไปบ่อยๆ ในฐานะลูกไม่อาจขัดใจได้ แต่เขาเป็นฮ่องเต้จะเคลื่อนไหวแต่ละครั้งก็ต้องตระเตรียม แต่สุดท้ายก็ไปไหว้พระตามที่มารดาขอร้อง อยู่ถือศีลกินอาหารเจอยู่สามวันสามคืนจึงเดินทางกลับ ระหว่างทางจึงรู้ว่าฮองเฮาก่อเรื่องไว้อีกแล้ว เดิมทีเขาไม่ได้สนใจว่าเว่ยซูอิ๋นจะก่อเรื่องใด อย่างไรนางก็เป็นใหญ่ในวังหลัง แต่ไม่คิดว่านางจะฉวยจังหวะที่เขาไม่อยู่ ทำร้ายหลินอวี่เหยาปางตาย เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าเรื่องนี้มารดาของเขารู้เห็นด้วยหรือไม่ ไม่แน่ว่า...ไทเฮาจะทรงโปรดปรานแม่ทัพเยี่ยหรงถึงขนาดอยากได้เป็นราชบุตรเขยอภิเษกกับเซวียนจิ้งหว่านหรอกนะ กลับมาถึงวังหลวง ยังไม่ทันได้สืบสาวราวเรื่อง แม

“อาเยี่ย...ข้าขอโทษ” “ไม่! ข้าไม่อนุญาต ข้าไม่ยกโทษให้ เจ้าห้ามไปจากข้า!” ชายหนุ่มพูดไม่เป็นถ้อยคำ รู้แต่ปล่อยนางไปไม่ได้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ต้องพรากจาก เขาแบกรับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว ทว่าเขาก็ยังยินดีเพื่อได้รักนางอีกครั้ง และอีกครั้ง น้ำตาของหญิงสาวไหลเป็นหยาดโลหิต สติสุดท้ายสั่งให้ตัดใจปล่อยมือและหักใจไม่กล่าวคำว่า ‘รัก’ออกมา มือเรียวเล็กที่เต็มไปด้วยบาดแผล เล็บถูกถอดออก ค่อยๆ ตกลงข้างลำตัว ชีพจรเต้นแผ่วลงไปจนเรียบนิ่งเช่นเดียวกับลมหายใจที่แผ่วลงไปทุกทีและหัวใจของนางไม่เต้นอีกต่อไป “เหยาเหยา! เหยาเหยา!” ดวงตาของเขาไม่อาจกลั้นหยดน้ำตาได้อีก สองมือรวบร่างนางมากอดแนบแน่นราวกับจะฝังร่างน้อยไว้ในกายของเขา อีกครั้งที่นางจากไป และต้องอีกกี่ครั้งที่เป็นเช่นนี้ เยี่ยหรงแหงนหน้าคำราม เสียงร้องโหยหวนไม่ต่างจากสัตว์ป่าที่บาดเจ็บ แม้บุรุษใจแข็งเห็นภาพนี้ยังกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่โชคชะตาชิงชังกักขังข้าฯไว้ หนึ่งปรารถนาเพียงใจได้พบนางแม่ทัพหนุ่มที่ชนะศึกยืนอยู่เหนือซากศพนับพันนับหมื่น ทว่าบัดนี้ไม่เหลือความองอาจน่าเกรงขามนั้นอีก

“ผม” ความรู้สึกมากมายจุกอยู่ที่ลำคอทำให้เขาต้องฝืนกล่ำกลืนลงไป แววตาที่จ้องมองราวคนแปลกหน้านั้นทำให้มั่นใจได้ว่าเธอคง...จำเขาไม่ได้ ช่างเถอะ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เธอคือ ‘เหยาเหยา’ ของเขาก็พอ “ผมแซ่เยี่ยชื่อคำเดียวว่าหรง เดี๋ยวนี้ไม่มีคนชื่อเชยๆเหมือนผมแล้ว” ‘เยี่ยหรง’ หญิงสาวตัวเกร็งขึ้นมาทันที แต่พยายามฝืนข่มไว้ เธอมองมือแกร่งที่จับแขนอย่างทะนุถนอมและห่วงใย บางที...ใบหน้านี้ แววตาคู่นี้ แม้เหมือนกันจนเรียกได้ว่าพิมพ์เดียวกันกับเหมือนพันปีก่อน แต่เขาอาจจะจำเธอไม่ได้ก็เป็นได้ หลายชาติภพที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าลืมตามาพร้อมความทรงจำในอดีต ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว จำไม่ได้อาจจะดีกว่า แล้ว...ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองไป สีหน้าตื่นกลัวของหญิงสาวทำให้เยี่ยหรงตัดใจปล่อยมือจากแขนของเธอแล้วถอยห่างออกมาเล็กน้อยเพื่อให้เธอผ่อนคลายความหวาดกลัว “จะเรียกพยาบาลเข้ามาก็ได้ ผมได้ยินว่าคุณฟื้นแล้วเลยรีบมาดู” “แล้ว...คุณเป็นใครคะ” “ผม...” เขาทำท่าจะแนะนำตัวเองอีกรอบแล้วก็นึกได้ว่าพูดไปแล้ว จึงยิ้มเก้อเ

เพราะเคยผ่านช่วงเวลายากลำบากมาก่อน หลินอวี่เหยาจึงเป็นคนค่อนข้างตระหนี่เล็กน้อยถึงปานกลาง แต่ในสายตาของปู่หลินเฉินอี้มักค่อนว่าเธอว่าขี้เหนียวเลยทีเดียว มีแค่อาหารการกินที่เธอใช้จ่ายหนักมือกว่าเรื่องอื่น และแค่โทรศัพท์มือถือสักเครื่อง เธอก็มักจะใช้มันอยู่หลายปีจนสภาพมันบอบช้ำจนเกินเยียวยาแล้วจึงจะเปลี่ยนเครื่องใหม่ หลินอวี่เหยาจำใจต้องเปลี่ยนโทรศัพท์เครื่องใหม่ พนักงานที่ร้านแทบอ้อนวอนเธอเพราะรุ่นนี้ไม่รับซ่อมแล้ว ก่อนหน้านี้เพิ่งถอนเงินไปจ่ายค่ารักษาตัวเองไป แม้เขาจะเอาเช็กเงินสดมาคืนให้แต่เธอก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี “ผ่อน 0% - 6เดือนใช่ไหมคะ” หลินอวี่เหยาถามซ้ำ สีหน้าเธอบอกชัดว่ากำลังคำนวณเงินในบัญชี ขณะที่กำลังก้มหน้าเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบบัตรเครดิต มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ชิงยื่นให้ก่อนแล้ว “ใช้บัตรผม แต่ไม่เอารุ่นนั้น ขอรุ่นที่ความจุเยอะกว่าหน่อย ใช่ๆ เครื่องนั้นแหละ” “คุณ!” หลินอวี่เหยาขึงตาใส่ “ถือว่าเป็นของขวัญให้คุณ” เยี่ยหรงพูดยิ้มๆ เอาจริงเขาต้องใช้ความอดทนอย่างมากที่เห็นเธอพยายามต่อรองทุกหนทาง ตั้งแต่เข

จากนั้นชีวิตเขาก็เปลี่ยนไป นายน้อยเยี่ยหรงในเวลานั้นเปลี่ยนชื่อให้เขาใหม่เป็น ‘หานเหยี่ยน’ ชีวิตความเป็นอยู่ของเขาดีขึ้น ผ่านไปหลายปีจนนายน้อยเยี่ยหรงเติบโตขึ้น เขากลายเป็นบอดี้การ์ดและเลขาคนสนิท เส้นทางนักธุรกิจใหญ่มิได้สวยงามและราบเรียบ เยี่ยหรงเองก็ฟันฝ่ามรสุมหลายลูกกว่าจะมาอยู่จุดที่เหนือกว่าผู้อื่น วันหนึ่งเกิดเหตุไม่คาดคิดมีคนลอบทำร้ายเยี่ยหรงและเขาทำหน้าที่ปกป้อง ทว่าเป็นเจ้านายปกป้องลูกน้อง เขาบาดเจ็บหนักในครั้งนั้นในฝันเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย จนกระทั่งตื่นในห้องICU จึงรู้ว่าแท้จริงเขาเป็นใคร และ...แม่ทัพจำเขาได้ตั้งแต่ตอนที่เขาอายุแค่สิบสอง จึงได้มอบชื่อหานเหยียนให้เขาอีกครั้ง ‘ทำไมท่านแม่ทัพไม่บอกข้าน้อยล่ะขอรับ’ ‘บอกเรื่องอะไร’ ‘เรื่องในอดีต’ ‘เรื่องในอดีตก็เรื่องในอดีต ฉันแค่ไม่ชอบชื่อห่วยๆ ที่ป้าตั้งให้นายก็เท่านั้น’ ตั้งแต่นั้น เขาก็ตั้งใจทำงานทุ่มเทให้เจ้านายมากกว่าเดิม ไม่คิดว่าวันเวลาผ่านมาขนาดนี้ เพิ่งได้พบกับ ‘หลินอวี่เหยา’ อีกครั้งเยี่ยหรงเปิดสมาร์ทโฟนไล่ดูช่อดอกไม้สวยๆ สำหรับส่งไปให้หลินอวี่เหยา เรื่องพื้น