All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 21 - Chapter 30

หลี่หย่วนซินถึงกับสำลักน้ำชา เขาไม่เคยได้ยินเรื่องไร้สาระเช่นนี้มาก่อน หญิงสาวตรงหน้ารูปร่างบอบบางใบหน้าอ่อนหวานจิ้มลิ้ม ราวกับดรุณีน้อยแรกรุ่นที่ยังอ่อนเยาว์กับโลกแสนโสมมใบนี้ ท่าท่างไร้กิริยาแต่จริงใจตรงไปตรงมาคือสิ่งดึงดูดให้คนอยากเข้าใกล้ ไม่แปลกใจที่เซวียนจิ้งเฉินรบเร้าอยากพบนาง เขาอยู่รับใช้ข้างกายเซวียนจิ้งเฉินมาสิบกว่าปี ย่อมรู้นิสัยใจคอว่าบุรุษผู้นี้รู้ดีว่าใบหน้าของตนหล่อเหลาอีกทั้งรูปร่างสูงโปร่งกำยำ เขามักคิดว่าสตรีลุ่มหลงเพราะตัวเองได้ ทว่าคงไม่คิดว่ายามนี้เซวียนจิ้งเฉินกำลังแสดองการลุ่มหลงผู้อื่น “หมอ...หมอต้นไม้รึ” เซวียนจิ้งเฉิน ทวนคำที่ได้ยินแล้วนึกถึงกล้วยไม้ต้นนั้น “เจ้าหมายถึงการรักษาต้นไม้นะหรือ?” “ถูกต้อง! พี่ชายฉลาดปราดเปรื่องยอดเยี่ยมที่สุด” วาจาประสบสอพลอยิ่งนัก เซวียนจิ้งเฉินได้ยินถ้อยคำเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่เมื่อหลุดออกมาจากริมฝีปากสีชาดที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วนี้ เขากลับไม่นึกรำคาญแต่อย่างใด แน่นอนว่านางประจบก็เพราะดูแล้วทั้งสองต้องไม่ใช่ขันทีธรรมดา บางทีชื่อเสียงของนางอาจโด่งดังเกินไป หรือไม่ก็เขาอาจจะช่วยแ

หลินอวี่เหยามักลืมตนไปทุกครั้งว่าตอนนี้นางไม่ได้อายุยี่สิบห้า เพื่อนร่วมงานของนางนั้นอายุมากกว่าไม่กี่ปี นางพูดคุยกับพวกเขาราวกับอายุเท่ากัน และผู้อื่นก็มักทำเช่นนั้นทำให้ทำงานร่วมกันสะดวกใจและเป็นกันเองมากขึ้น บัดนี้นางอยู่ในร่างอายุสิบเจ็ดที่ยังไม่เติบโตดีนักซ้ำที่ผ่านมาก็อดมื้อกินมื้อ รูปร่างจึงทั้งผอมบางและ...เตี้ย...ไปนิด หญิงสาวก้าวเข้าไปใกล้ชายในชุดดำอีกหนึ่งก้าว ความสูงที่แตกต่างทำให้นางต้องเชิดปลายคางขึ้นแล้วยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเขา การตอบโต้ฉับไวนั้นทำให้เขาคว้าข้อมือไว้อย่างรวดเร็วกระชากเจ้าของมือเข้ามาใกล้แล้วใช้มืออีกข้างกำลำคอขาวผ่อง “พี่ชาย ท่าน...อึก!” หลินอวี่เหยาลงทุนเรียกเขาอย่างสนิทสนม แล้วยกมือตีแขนกำยำรัวๆ หากไม่ขาดอากาศหายใจก็เกรงว่ากระดูกคอคงหักเป็นแน่ ราวกับเห็นภาพซ้อนคล้ายเคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ดวงตาสุกใสมีหยาดน้ำเอ่อคลอจ้องมองอย่างหวาดกลัว ริมฝีดุจผลอิงเถาสั่นระริก กลิ่นหอมละมุนแสนคุ้นเคยปลุกสติของเยี่ยหรงให้กลับมา เขาอยู่สนามรบยิ่งกว่าบ้านเกิด ร่างกายเขาตอบโต้กับสิ่งรอบข้างรวดเร็ว

หานเหยียน- ทหารข้างกายแม่ทัพเดินวนไปวนมาจนพื้นดินแทบราบเรียบ แม้ผ่านไปแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วยามเท่านั้นร่างของแม่ทัพใหญ่ที่สวมชุดดำรัดกุมก็ปรากฏกายเบื้องหน้าเขา “ท่านแม่ทัพ...ได้ความอย่างไรบ้างขอรับ” เพราะถูกสั่งห้ามมิให้ติดตาม เขาจึงได้แต่เดินวนไปวนอย่างกระวนกระวายใจเช่นนี้ เขาเองก็อยากยลโฉมหน้าหมอเทวดาที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บเรื้อรังของท่านแม่ทัพได้ เยี่ยหรงที่ออกมาจากตำหนักเย็นแล้วใช้วิชาตัวเบาหลบหลีกทหารเวรยาทออกมาด้านนอกอย่างง่ายดาย เพราะครั้งนี้เขาไม่ได้บาดเจ็บ แต่เผลอยกมือกุมหน้าอกตำแหน่งที่เก็บถุงหอมไว้ หานเหยียนช่างสังเกตเห็นจึงรีบสอบถามเพราะคิดว่าอาการบาดเจ็บกำเริบอีก “ท่านแม่ทัพ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องการกล่าวสิ่งใดอีก เขาเดินนำทหารคนสนิทออกมาจากตรอกเล็กเพื่อเดินไปถนนใหญ่ เดินปะปนกับผู้คนที่ยังเดินสวนทางกัน เมืองหลวงคือความคึกคักแม้ยามค่ำคืนก็ตาม เขาปรายตามองผู้คนเหล่านั้นพลันคิดขึ้นได้จึงหยุดเท้า หานเหยียนชะงักตามไปด้วย เพราะแม่ทัพเป็นคนไม่ค่อยพูดจนผู้อื่นมีคนเข้าใจผิดว่าเป็นใบ้ หานเหยียนจึงตั้งใจฟังและดูสี

“ซูจินบาดเจ็บหนัก เขาบาดเจ็บได้อย่างไร!” หลินอวี่เหยาแม้ตกใจแต่ยังคงปรับสีหน้าไม่ให้หวั่นวิตกมากเกินไป ผู้มาส่งข่าวเป็นขันทีระดับเดียวกับซูจิน นางเคยพบคนผู้นี้สองสามครั้งและมาเพื่อขอรับการปรึกษาโรคทั่วไป “ซูจินถูกโบยยี่สิบไม้ เพราะทำต้นโบตั๋นของกุ้ยเฟยหัก” “แค่กิ่งโบตั๋นหักทำไมต้องถูกโบยตั้งยี่สิบไม้ ร่างกายเขาผอมบางขนาดนั้นจะรับไหวได้อย่างไร” “รับไหวหรือไม่ ก็รับมาแล้วยี่สิบไม้” ขันทีเอ่ยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ แค่นึกถึงสภาพแผ่นหลังอาบเลือดก็ยังปวดใจ “แม่นางก็รู้ว่าขันทีขั้นต่ำอย่างพวกเราไม่มีสิทธิ์เชิญหมอหลวง ข้าก็เลย...” “เจ้ารอข้าสักประเดี๋ยว ข้าจะเตรียมยาสมานแผลให้”หลินอวี่เหยาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ นางหมุนตัวเดินเร็วๆ กลับมาในเรือน เพราะสามตำลึงเงินของคนผู้นั้น ทำให้นางมีทุนซื้อขวดกระเบื้องและตลับเพื่อใส่ยาสมุนไพรต่างๆ ของตนได้ นางจัดสมุนไพรรวดเร็วเพราะจัดทุกอย่างไว้เป็นระเบียบ ไม่นานนักนางก็หอบกระปุกยาออกมาที่หน้าประตู“นี่เป็นยาสมานแผล ข้าทำแบบขี้ผึ้งจะใช้งานง่าย ส่วนอันนี้เป็นสมุนไพรสำหรับต้มให้เขาดื่มลดอาการช้ำ

กว่าหนึ่งชั่วยาม หลินอวี่เหยาจึงวางใจว่าซูจินปลอดภัยดี นางมองสีหน้าที่หลับใหลและหายใจสม่ำเสมอแล้วก็รู้สึกโล่งอกจนต้องถอนหายใจออกมา “คืนนี้คงต้องรบกวนพวกท่านช่วยดูแลเขาต่อด้วย” นางเอ่ยกับขันทีผู้อื่นที่อยู่ในห้อง หญิงสาวทอดมองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลแล้วก็หมุนตัวเตรียมเดินทางกลับ ทว่านางเพิ่งรู้ว่าหลี่หย่วนซินยังยืนอยู่ หลินอวี่เหยาฉีกยิ้มให้เขาแล้วชูมือที่เปื้อนเปรอะ “ข้าน้อยขอไปล้างมือแล้วจะรีบกลับขอรับ” “จะกลับไปไหนล่ะ” “เอ่อ...กลับที่พักขอรับ” “ขันทีขั้นต่ำก็พักที่นี่มิใช่รึ” เขาเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบแต่ชวนให้เสียวสันหลัง ผู้คนที่ได้ยินต่างพากันหลุบตาลงซ่อนความหวาดกลัวไว้ ขันทีขั้นต่ำทำงานรับใช้ทั่วไปไม่มีโอกาสรับใช้ขันทีขั้นสูง พวกเขาไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้ามือขวาของฮ่องเต้นามว่าหลี่หย่วนซิน แต่ทุกคนเคยได้ยินเรื่องราวของเขามาแล้วทั้งนั้น เวลานี้พวกเขาก็ไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็นใครแต่ดูจากท่าทางการวางอำนาจแล้ว... พวกเขาไม่กล้าคิด แม้แต่จะหายใจแรงก็ยังไม่กล้า หญิงสาวในชุดขันทียิ้มแข็งค้าง เมื่อเห็นเข