All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 41 - Chapter 50

ไม่ง่ายนักที่จะได้เห็นบุตรชายสกุลเยี่ยอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา อำนาจทางการทหารของสามแม่ทัพใหญ่เยี่ยเฉิงอี้ประจำทิศอุดร แม่ทัพเยี่ยจิ่งอวี่แม่ทัพทิศบูรพา และแม่ทัพเยี่ยหรงประจำทิศประจิมหรือที่รู้จักในชื่อเมืองซีเป่ยที่มีพื้นที่ทะเลทรายเย่าเฉินและเยี่ยเฟยฮุ่ยมองลูกชายทั้งสามในลานกลางบ้าน พวกเขากำลังชกต่อยทดสอบฝีมือกันอย่างสนุกสนานตามประสาบุรุษที่ใช้ชีวิตในกองทัพ หากบุตรชายคนโตเยี่ยเฉิงหลิงยังมีชีวิตอยู่ก็คงคอยปรามน้องๆ ไม่ให้ออกแรงมากเกินไป เย่าเฉินที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้กลมแอบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับหางตา เยี่ยเฟยฮุ่ยที่นั่งด้านข้างเห็นแล้วก็อดยื่นหน้าไปหาภรรยาไม่ได้“ไม่ดีใจหรือไร ลูกชายสามคนอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้”“ดีใจสิ แต่อดคิดถึงเฉินหลิงไม่ได้ หากเขายังอยู่...ก็คงคอยห้ามไม่ให้น้องๆ เล่นกันรุนแรงเกินไป”“รุนแรงอะไรกัน ฮูหยินคิดมากไปแล้ว บุรุษก็เช่นนี้ไม่ออกแรงซัดกันสักสองสามหมัดก็คงง่อยเปลี้ยกันพอดี” เยี่ยเฟยฮุ่ยพูดแล้วก็หัวเราะออกมา ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงบุตรชายคนโต เพียงแค่ผ่านความเศร้าโศกมานานหลายปีแล้ว ความตายเป็นสัจธรรมของชีวิต คนที่ยังอยู่ก็ต้องให้ความสำคัญเช่นกั

ภายใต้การดูแลอย่างดีทำให้สวนดอกโบตั๋นของกุ้ยเฟยงดงามทันเวลางานเลี้ยงชมบุปบา หลิยอวี่เหยายังคงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าชุดผ้าฝ้ายและมักมีผ้ากันเปื้อนคาดทับครึ่งเอวอยู่เสมอ สิ่งที่นางเป็นเรียกเสียงหัวเราะขบขันให้บรรดานางสนมผู้อื่น แต่หลินอวี่เหยาไม่ได้สนใจนัก นางยื่นนิ่งรอฟังคำสั่งของฮองเฮา “ดูแล้วเจ้าก็ฝีมือดีไม่น้อย” เว่ยซูอิ๋นเอ่ยด้วยรอยยิ้มแต่รอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตา “หรือกุ้ยเฟยว่า อย่างไร ถูกใจเจ้าหรือไม่” กุ้ยเฟยคลี่ยิ้มน้อยๆ เดิมทีนางก็ไม่คิดว่าหลินอวี่เหยาจะมีฝีมือถึงเพียงนี้ เห็นเอาอะไรไม่รู้มาใส่ต้นไม้ของนาง บางวันก็ให้ขันทีช่วยกันขึงผ้ากั้นแสงแดด ผ่านมาครึ่งเดือนจากที่เคยแห้งเหี่ยวกับมาเขียวสดใสและออกดอกตูมใกล้ผลิบาน “ฝีมือของนางก็พอใช้ได้เพคะ” กุ้ยเฟยยิ้มประจบเอาใจเว่ยซูอิ๋น “แต่ทำดีแค่นี้คงจะลบล้างความผิดที่เคยทำมิได้” “หม่อมฉันก็ไม่ได้ใช้สิ่งนี้เพื่อล้างมลทินเพคะ” หลินอวี่เหยาพูดแล้วเงยหน้าขึ้น “ที่ทำไปเพื่อให้กุ้ยเฟยเห็นว่า ต้นไม้ป่วยอยู่ก่อนแล้ว มิใช่เป็นความผิดของขันทีซูจินเพคะ” “เจ้าต้องการให้เราขอโทษขัน

เห็นนางนิ่งไปครู่ใหญ่ เซวียนจิ้งเฉินนึกก็เข้าใจไปว่า นางคงมีคนในใจจริงๆ ไม่นึกเลยว่าแม่ทัพเยี่ยหรงจะมั่นรักในหญิงสาวถึงเพียงนี้ นี่นางคงไม่กล้าพูดชื่อเขา เพราะกลัวว่าจะมีความผิดสินะ ทำไมจู่ ๆ เขารู้สึกริษยาแม่ทัพหน้านิ่งผู้นั้นขึ้นมา ทั้งที่เขาเป็นถึงฮ่องเต้ และสตรีผู้นี้ก็นับได้ว่าเป็นผู้หญิงของเขา“พี่ชาย กินลูกชิ้นปลานี้สิ รับรองว่าไม่คาว” หญิงสาวยื่นชามอาหารให้เขา เดิมทีเซวียนจิ้งเฉินไม่หิว แต่รีบร้อนมาหานางเพราะได้ยินเรื่องที่เว่ยซูอิ๋นส่งนางไปเป็นคนสวน ทว่าทนกลิ่นหอมเย้ายวนไม่ได้ จึงกินไปหลายคำ “พอจะทำขายได้ไหมเล่า” นางหัวเราะ “ขอแค่มีฝีมือ ข้าไม่เชื่อหรอกว่า ข้าจะใช้ชีวิตอยู่นอกวังไม่ได้”หญิงสาวยิ้มแววตาเป็นประกายด้วยความหวัง ทำให้เซวียนจิ้งเฉินอับจนหนทาง“ถ้าหากมีคนอยากให้หยุดเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว”“ผู้ใดกันเล่า” นางถามแล้วห่อปากเป่าผักย่าง ริมฝีปากมันวาวเป็นสีแดงเรื่อชวนมองอย่างไม่รู้ตัว“.........” คล้ายอับจนแม้กระทั่งถ้อยคำ จนรู้สึกอึดอัด หากพูดไปว่าเขาต้องการนาง นางจะยินดีอยู่ที่นี่หรือ? แล้วแผนการทั้งหมดที่เขาวางไว้คงถูกเว่ยซูอิ๋นรู้เป็นแน่“ฐานะของท่านคงเข้าออกวังหล

ทั้งเจ็บทั้งจุกทว่าความเสียวซ่านก็ยิ่งถาโถม เว่ยซูอิ๋นพยายามอย่างสุดแสนเพื่อเก็บกลั้นเสียงร้องครางออกมา แต่นั้นเหมือนยิ่งยั่วยุให้บุรุษเบื้องหน้าโยกเอวสอบรุนแรงยิ่งขึ้น ฝ่ามือร้อนลูบใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา ใช้นิ้วแยกกลีบปากของนางออกเพื่อบังคับไม่ให้นางกัดปากและปลดปล่อยเสียงครางออกมา เซวียนจิ้งเฉินกระแทกกระทั้นแก่นกายที่แข็งขันราวเสาหิน ตอกตรึงร่างบางไว้ด้วยความดิบเถื่อน เพียงเพราะอยากกะเทาะหน้ากากจอมปลอมที่นางสวมอยู่ นางมักแย้มยิ้มอ่อนหวานและอ่อนโยนกับผู้อื่น ทำเป็นใจกว้างกับทุกคน แต่แท้จริงแล้ว นางก็เหมือนเสด็จแม่ของเขา ทุกอย่างเป็นการเสแสร้ง นางก็ต้องการเพียงความมั่นคงในตำแหน่งของนางเท่านั้น ใกล้แตะถึงฝังฝัน และเหมือนชายหนุ่มล่วงรู้ เขาไม่ยินยอมให้นางเสร็จสมถอนลำเอ็นออกจากร่องดอกไม้สาว เว่ยซูอิ๋นผวาเฮือกเหมือนใจกลางว่างเปล่าและโหวงเหวง ดวงตาอาบน้ำตาจ้องมองเขาอย่างมึนงง ในพริบตาต่อมามือใหญ่ก็จับนางลงจากโต๊ะเครื่องแป้งแล้วพลิกร่างหันหลัง หญิงสาวหันไปมองแล้วส่ายหน้ารัว นางย่อมเคยศึกษาท่วงท่าต่างๆ จากหนังสือภาพวังวสันต์โดยมีแม่นมคอยอบรม บางรูปที

“ไม่มีใครแก่เกินเรียนหรอก เมื่อไม่รู้ก็หาความรู้เพิ่มเติม” หลินอวี่เหยายักไหล่ทำท่าจะเดินไปถามขันทีที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก ทว่าคอเสื้อของนางถูกคว้าไว้ก่อน หญิงสาวตวัดตาหันกลับมามองแล้วก็เบิกตากว้าง ผู้มาใหม่ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากส่งสัญญาให้นางเงียบ แล้วทำสัญญามือคล้ายบอกให้นางออกเดินตามไปด้านนอก เมื่อนางพยักหน้ารับเงาร่างนั้นพลันหายไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่ซูจินยังมองไม่ทัน “พวกเรากลับกันดีกว่า” “อ้าว ...ข้านึกว่าเจ้าจะไปถามพวกเขา” “เช่นนั้นเจ้าไปถาม เป็นขันทีเหมือนกันคงคุยกันสะดวก ข้ากลับไปก่อนนะ ตากสมุนไพรไว้” “ประเดี๋ยวก่อน เจ้ากลับถูกรึ” ซูจินส่งเสียงถามได้แค่นั้น ร่างเล็กก็หมุนตัวเดินออกไปแล้ว ประเดี๋ยวนี้พวกเขาไม่ถูกจับตามองเช่นวันแรกๆ ที่มาทำงาน เรื่องถูกกลั่นแกล้วนับว่าเล็กน้อยนัก หลินอวี่เหยาเดินอย่างสำรวมจนพ้นอุทยานแล้วจึงพบหลี่กงกง นางคารวะเขาแล้วยิ้มน้อยๆ แต่หลี่หย่วนซินกลับกระตุกยิ้มมุมปาก “รู้ฐานะข้าแล้วรึ” “ได้เปิดหูเปิดตาก็พ