All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 61 - Chapter 70

ซ่งเหอเทียนจวินนั่งมองอาหารตรงหน้าแล้วปรายตาไปมองถาดเล็กๆ ของเจ้าเสือดำที่รูปร่างใหญ่กว่าแมวเล็กน้อย การกินอาหารเป็นความรื่นรมย์อย่างหนึ่งและนังหนูเหยาเหยาก็ฝีมือในการทำอาหารหญิงสาวมองตามสายตาของอาจารย์ปู่แล้วก็อธิบายด้วยรอยยิ้ม “ก่อนหน้านี้ข้านึกว่าเป็นแมวจึงทำอาหารจากเนื้อปลา แต่ดูเหมือนไม่ถูกปากเอาเสียเลย พอรู้ว่าเป็นเสือดำก็เลยลองเปลี่ยนเป็นเนื้อไก่เจ้าค่ะ”“เจ้าดูแลมันดีเกินไปหรือไม่ อย่างไรก็แค่ปีศาจตนหนึ่งกินของดีๆไปก็ไม่เกิดประโยชน์ใดหรอกนะ” พูดแล้วก็นึกเสียดายไก่นึ่งใบบัวตัวนั้นจริงๆ“อาจารย์ปู่ก็เป็นเซียนสมุนไพร ไม่ต้องกินอาหารก็ได้ แต่ท่านก็ยังชอบกินเลย”ซ่งเหอเทียนจวินกลอกตาไปมาอย่างไม่พอใจแล้วก็มองจานเบื้องหน้าที่เป็นปลาทอด “อย่าบอกว่าปลานี่คือปลาที่เจ้าแมวนั้นไม่กิน!”“เหยาเหยาจะทำอย่างนั้นได้อย่างเล่า” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “ปลากะพงผัดโหงวก๊วย อาจารย์ปู่เคยบอกว่าชอบมาก เหยาเหยาจึงทำให้ ส่วนปลาที่เจ้าแมว เอ่อ เสือดำน้อยไม่กินนั้น เหยาเหยากินเองเจ้าค่ะ”“แล้วไป”เสียงหัวเราะคิกคักทำให้เสือดำทำหน้าไม่พอใจนัก แต่เมื่อมือเรียวใช้ตะเกียบคืบเนื้อไก่แล้วจ่อที่ปากของมัน กลิ่นหอมเ

เซวียนจิ้งเฉินเห็นหญิงสาวอายุน้อยและจากที่รู้มา นางก็ไม่ได้ร่ำเรียนในสำนักศึกษา จึงไม่คิดว่าสตรีตรงหน้าจะมีฝีมือไม่เบา วิธีการเดินหมากกล้าได้กล้าเสี่ยงวางเม็ดหมากแม่นยำ ไร้ความลังเล แรกทีเดียวเขาคิดจะปรานีแต่เมื่อนางเดินหมากเร็วไล่ต้อนเขา เขาก็โต้กลับไม่ออมมือ สีหน้านางไร้ความหวั่นไหวยังคงวางหมากได้ชัดเจน ทำให้เขาเสียกระบวนอยู่หลายครา แม้แต่ช่องโหว่เล็กๆ นางก็สกัดเขาไว้ได้ หลีหย่วนซินเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้าของฮ่องเต้ เขาเป็นคนสนิทย่อมรู้ดีว่าเซวียนจิ้งเฉินคลั่งไคล้การเดินหมากมากเพียงใด และเป็นผู้ที่ชื่นชอบการคว้าชัยชนะไว้อีกด้วย ทว่าศึกครั้งนี้ไม่ง่ายเลย และเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าหลินอวี่เหยาจะเป็นเสือซ่อนเล็บที่ซุกซ่อนฝีมือร้ายกาจไว้เสียงโขกเม็ดหมากสลับไปมา เวลาผ่านไปถึงสองชั่วยาม เม็ดหมากสีขาวในมือเรียวงามก็ปลิดลมหายใจเม็ดหมากสีดำของเซวียนจิ้งเฉิน ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้านางยังเรียบนิ่ง แต่ซ่อนอาการเหนื่อยล้าอยู่ไม่น้อย แม้เขาพ่ายแพ้แต่เขายอมรับได้เพราะฝีมือนางนั้นควรค่าแก่การเอาชนะ“ยอดเยี่ยม” เซวียนจิ้งเฉินยอมรับแต่โดยดีแล้วยื่นมือยกน้ำชาขึ้นดื่ม “ไ

แค่หญิงสาวลืมตาตื่นก็พบว่า เรื่องที่นางค้างคืนตำหนักของฮ่องเต้นั้นรู้กันไปทั่ววังแล้ว หลินอวี่เหยาปวดหัวยิ่งนัก เพราะเสียงรบกวนทำให้นางแทบนอนไม่หลับ นางพลิกตัวไปมาหลายทีและเพราะหลับไปก่อนหน้านี้ เพราะเอาผ้าห่มคลุมโปงเลยไม่รู้ว่าศึกรบบนเตียงเสร็จสิ้นเมื่อใด แต่นางรู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงนางกำนัลเข้ามาถวายการรับใช้ฮ่องเต้ นางไม่กล้าหันไปมอง นอนขดตัวกลมใต้ผ้าห่มไหมจนเหงื่อไหล กระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเหนือศีรษะของนาง นางรอจนทุกอย่างอยู่ในความเงียบแล้วจึงยอมเปิดผ้าห่มออกมา และพบว่าในห้องไม่มีผู้อื่นแล้ว นางเห็นว่ายังไม่สว่างดีนักจึงหลับตาลง คราวนี้จึงได้เข้าสู่ห้วงนิทรา จนเมื่อรุ่งเช้านางกำนัลมาปลุก นางจึงรู้ว่าตนเองนอนตื่นสายมากแล้ว หลินอวี่เหยาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านางกำนัลแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ นางเดินหมากชนะฮ่องเต้แต่ก็เสียรู้ที่ต้องค้างคืนเช่นนี้ นางไม่คาดหวังให้แม่ทัพเยี่ยหรงเข้าใจ บุรุษในยุคนี้ถือพรหมจรรย์ของสตรียิ่งกว่าสิ่งใด เขารู้ว่าฮ่องเต้ไม่เคยเรียกนางเข้ามาปรนนิบัติ แต่ตอนนี้เรื่องที่นางค้างคืนตำหนักของฮ่องเต้รู้กันไปทั่วแล้ว ช่างเถอะ นางไม่คิดปิด

แค่เรื่องที่หลินอวี่เหยาถูกส่งมาอยู่ตำหนักเย็นเพราะทำความต่อฮองเฮา ก็ทำให้บิดาขายหน้าแทบตายแล้ว คนในตระกูลอับอายจนแทบไม่อยากก้าวเท้าออกจากจวน ทุกคนทำเหมือนในสกุลไม่เคยมี ‘หลินอวี่เหยา’ จนกระทั่งได้ยินว่าหลินอวี่เหยาได้ค้างคืนตำหนักฮ่องเต้ ไม่ถูกกักบริเวณแล้ว และยังทำงานรับใช้ไทเฮา มารดาของนางคิดว่าหลินอวี่เหยาอาจจะกลายเป็นที่โปรดปราน อาจจะตั้งครรภ์โอรสของฮ่องเต้ หรืออาจจะช่วยให้สกุลหลินกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง แต่เท่าที่เห็นหลินซีเยียนต้องลอบถอนหายใจและเสียหายข้าวของที่มารดาให้นางนำมามอบให้หลินอวี่เหยา “ท่านแม่ฝากผ้าไหมเนื้อดีและขนมขนมเกาลัดและลูกพลับมาฝากเจ้า” “ฝากคุณหนูใหญ่ขอบคุณฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ” หลินอวี่เหยามองลูกพลับแล้วก็อารมณ์ดี ไม่ได้กินนานแล้ว ทำให้นางยิ้มออกมาได้ “นี่เจ้า...อยู่ในแบบนี้นะรึ” หลินซีเยียนอดถามไม่ได้ นี่มันเทียบกับเรือนหลังเล็กของจวนไม่ได้เลยสักนิด “เจ้าค่ะ” หลินอวี่เหยาพยักหน้าหงึกหงักแสร้งทำเป็นทึ่มทื่อ จู่ๆมาหาเช่นนี้ทั้งที่ตอนที่ ‘หลินอวี่เหยา’ ใช้ชีวิตยากลำบากแต่ไร้คนเหลียวแลเห็น

หลินอวี่เหยาเป็นนักวิชาการที่ออกภาคสนามบ่อยๆ เพราะติดตามศาสตราจารย์หลินเฉินอี้ผู้ชอบลงภาคสนามมากกว่าทำงานในสถาบัน หญิงสาวคุ้นชินกับการเดินทางไม่ว่าจะเดินทางเท้า ขึ้นเขาหรือนั่งบนหลังม้าหรือแม้แต่อูฐก็เลยนั่งมาแล้ว นอนเต้นท์หรือโรงแรมหรูก็ผ่านมาหมดแล้ว สำหรับการเดินทางครั้งนี้แล้วไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรเลย ยกเว้นเรื่องที่ต้องเก็บความตื่นเต้นและตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นสิ่งใหม่ๆ รอบตัว คนที่กุมขมับคือหลี่หย่วนซิน เขาคิดว่านางคงโอดครวญทนความลำบากไม่ไหว เขาจะได้หาทางส่งนางกลับเมืองหลวง แต่นางกลับร่าเริงราวกับนกน้อยที่ได้ออกกรงขัง แม้ต้องติดตามเขาในฐานะสาวใช้ แต่นางก็ไม่ปริปากบ่น ซ้ำยังเหมือนทำเกินหน้าที่ด้วยซ้ำไป ดูเหมือนว่านางจะไม่เดือดร้อนที่ใช้ชีวิตยากลำบาก แต่เป็นเขาที่รักษาสะอาดหากโรงเตี้ยมสกปรกก็จะไม่พักเด็ดขาด รวมทั้งอาหารการกินที่นางคอยตรวจสอบให้กินเสมอ “ใต้เท้าหลี่ อากาศที่นี่ดีจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเมืองที่เราจะไปจะแห้งแล้งจนเกิดภัยพิบัติได้” “อืม เรื่องภัยพิบัติห้ามได้หรือไร” “ห้ามไม่ได้แต่ป้องกันได้” หญิงสาวคลี่ย