ฟู่ซือเหยียนไม่ตอบคำถามของเขา แต่ถามกลับว่า “นายเพิ่งกลับมาจากห้องฉุกเฉินเหรอ?” “ใช่สิ!” ฉินเยี่ยนเฉิงเดินเข้ามา และนั่งลงตรงข้ามฟู่ซือเหยียน ร่างสูงใหญ่เอนพิงพนักพิงโซฟา แล้วปล่อยตัวตามสบาย “ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ต้องไปแย่งชีวิตคนกลับมาจากปากประตูนรกงี้ ขืนช้าไปวิเดียวนะคนก็ไม่รอดแล้ว!” ได้ยินแบบนั้น หัวคิ้วของฟู่ซือเหยียนกระตุกขึ้นมา “รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” “ก็เออสิว? เลือดออกในช่องท้องเลยนะ ตอนนี้รอดแล้วก็จริง แต่ต้องนอนไอซียูอีกหลายวันเลย…” “เลือดออกในช่องท้อง?” ฟู่ซือเหยียนพูดขัดฉินเยี่ยนเฉิง นัยน์ตาสีดำขลับคู่นั้นจ้องฉินเยี่ยนเฉิงนิ่ง ๆ คล้ายกำมีลมพายุกำลังก่อตัวอยู่ในนั้น ฉินเยี่ยนเฉิงตอนนี้กำลังหลับตานวดต้นคอที่เมื่อยล้าของตัวเองอยู่ ไม่ได้สังเกตท่าทีที่แปลกไปของฟู่ซือเหยียนเลยสักนิด “ใช่น่ะสิเมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลย อยู่ ๆ วันนี้ก็เป็นแบบนี้แล้ว เนี่ยถึงได้บอก คนเราเกิดมามีชีวิตได้แค่ครั้งเดียวต้องรู้จักทะนุถนอมสิ่งตรงหน้าให้ดี ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าระหว่างวันพรุ่งนี้กับความตายอะไรจะมาถึงก่อนกัน ก็เหมือนคนไข้ของฉันคนนี้…” “อยู่ไหน?” ฉินเยี่ยนเฉิงถึงกับงง “?”
Baca selengkapnya
Masuk
