All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 291 - Chapter 300

นิทรรศการภาพวาดทำเงินได้ไม่น้อย หลังจากนั้นเธอก็มองหาบริษัทที่ต้องการระดมทุน และเชิญทีมนักลงทุนมืออาชีพเพื่อมาประเมินความเสี่ยง ก่อนที่จะตัดสินใจลงทุนในหลายบริษัทปีนี้ หลายบริษัทที่ลงทุนไปนั้นกำไรดีมาก โดยเฉพาะบริษัทแอนิเมชันหนึ่งในนั้นที่มีชื่อว่า‘เล่อชวี’ ซึ่งผู้ก่อตั้งเป็นคนรุ่นใหม่ มีไอเดียสร้างสรรค์และที่เสิ่นชิงซูไปดูงานครั้งนี้ ก็เพื่อไปพบกับผู้ก่อตั้งคนนี้เธออยากนำมรดกทางวัฒนธรรมมาผสมผสานกับแอนิเมชันในประเทศ ให้มรดกทางวัฒนธรรมยังคงเดินหน้าต่อไปได้ในยุคสมัยใหม่ และให้ทั่วโลกได้เห็นสติปัญญาเฉพาะตัวของบรรพบุรุษของเรา ทำให้คนในชาติมีแรงขับเคลื่อนสานต่อมรดกทางวัฒนธรรมนี้สืบไป!‘เล่อชวี’อยู่ที่เมืองอวิ๋น สามารถนั่งเครื่องบินจากเมืองเจียง โดยใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เสิ่นชูไปเพียงสองวัน และกลับมาทันวันเกิดของเสี่ยวอันหนิงพอดี......เสิ่นชิงซูไปทำงานนอกสถานที่ หน้าที่การส่งเสี่ยวอันหนิงไปโรงเรียนอนุบาลจึงตกเป็นของเวินจิ่งซีเวินจิ่งซีพาเสี่ยวอันหนิงมาส่งถึงหน้าประตูโรงเรียนอนุบาล เขานั่งยอง ๆ แล้วลูบศีรษะของเธอที่สวมหมวกสีเหลือง “ยัยหนู เรียนหนังสือต้องเป็นเด็กดีนะ ต

พู่กันของเสี่ยวอันหนิงตกลงไป เธอจึงก้มลงไปเก็บมัน ทันใดนั้น รองเท้าหนังสีดำแวววาวคู่หนึ่งได้ปรากฏขึ้นตรงหน้า เสี่ยวอันหนิงชะงักเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ ฟู่ซือเหยียนย่อตัวลงมา และจ้องมองใบหน้าตรงหน้าที่คล้ายคลึงกับเสิ่นชิงซูเป็นอย่างมาก อารมณ์รุนแรงพลุ่งพล่านอยู่ในแววตาดวงตากลมโตดำสนิทของเสี่ยวอันหนิงเบิกกว้าง คุณอาคนนี้หล่อจัง! และหล่อคนละแบบกับคุณอาจิ้นเชวียเลย! แต่ว่า ดูเหมือนเขาจะแปลก ๆ นิดหน่อยนะ? เสี่ยวอันหนิงเก็บพู่กันของตนเองขึ้นมา และถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างระแวดระวังตัว ลูกกระเดือกฟู่ซือเหยียนขยับเล็กน้อย ริมฝีปากบางเผยอออก “หนูชื่ออะไร?” “แม่บอกว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าไปเรื่อยค่ะ!” เสี่ยวอันหนิงตอบเสียงใส และยังจงใจเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น “แม้แต่คนแปลกหน้าที่หล่อมากก็ไม่ได้!”คำพูดของเสี่ยวอันหนิงดึงดูดความสนใจของคุณครูทันที ครูสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นฟู่ซือเหยียน สีหน้าเธอก็ตกตะลึง รูปหล่อ แถมมีเสน่ห์ ยากที่จะไม่ใจเต้น แต่ใจเต้นก็ส่วนใจเต้น แต่ครูสาวยังไม่ลืมรับผิดชอบหน้าที่ของตนเอง! “คุณะ มาหาใครเหรอคะ?” ครูสาวมองฟู่ซือเหยียน แ

“ไม่เป็นไร” เสิ่นชิงซูกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ในเมื่อฉันกล้ากลับมาเมืองเป่ย ก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว ว่าสักวันต้องเจอหน้ากับฟู่ซือเหยียน”ฉินเยี่ยนเฉิงมองเธออย่างประหลาดใจเล็กน้อย “คุณหมายความว่า คุณวางแผนที่จะ...”“ขั้นแรกก็ต้องฟ้องหย่าแน่นอน” เสิ่นชิงซูหันหน้าไปมองฉินเยี่ยนเฉิง “คุณก็รู้ว่า ตอนนี้ฉันมีผู้ใหญ่คอยช่วยเหลือ ไม่แน่ว่าฟู่ซือเหยียนจะต้านไหว”ฉินเยี่ยนเฉิงเม้มปาก ครู่หนึ่งจึงกล่าวถามขึ้นว่า “สี่ปีมานี้ผมมีข้อสงสัยเรื่องหนึ่งมาโดยตลอด ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นคนติดต่อมาหาผม เช่นนั้นผมก็อดไม่ได้แล้ว ตกลงคนที่ช่วยเหลือคุณเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหนกัน?”เสิ่นชิงซูเม้มปากยิ้ม แต่ไม่ตอบคำถามฉินเยี่ยนเฉิงยิ้มอย่างจนใจ “ช่างเถอะ ด้วยความสัมพันธ์ของคุณกับฟู่ซือเหยียน คุณจะป้องกันผมมันก็สมควรแล้ว”“ฉันไม่ได้ป้องกันคุณหรอกค่ะ” เสิ่นชิงซูหยุดฝีเท้าลง แล้วหันหน้าไปมองฉินเยี่ยนเฉิง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “แต่เรื่องบางเรื่องคุณไม่รู้จะดีกว่า เรื่องระหว่างซิงซิงกับฟู่ซือเหยียนก็ทำให้คุณต้องลำบากใจมากพออยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอคะ?”ฉินเยี่ยนเฉิงนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คุณพู

ฟู่ซือเหยียนยกยิ้ม “ที่เมืองโบราณของเมืองเจียง โรงเรียนอนุบาลเยว่ซิง เธอน่ารักมาก วาดรูปก็เก่ง”“ฟู่ซือเหยียน!” เสิ่นชิงซูกัดฟันพลางจ้องเขม็งมองเขา “เธอเป็นลูกสาวของฉันแค่คนเดียว เธอไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณแม้แต่น้อย!”“ถ้าคุณยืนกรานที่จะหย่า” ฟู่ซือเหยียนจ้องมองเสิ่นชิงซูตาไม่กะพริบ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “งั้นผมก็จะแย่งสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกกับคุณแน่”เพียะฝ่ามือของเสิ่นชิงซูตบไปที่ฟู่ซือเหยียนอย่างแรงอีกครั้ง “ฟู่ซือเหยียน ไม่เจอกันสี่ปี คุณก็ยังไร้ยางอายเหมือนเดิม!”ใบหน้าของฟู่ซือเหยียนถูกตบจนเอียงไปเล็กน้อยแต่เขากลับยิ้มอีกครั้ง “ผมพูดได้ทำได้”เสิ่นชิงซูเดือดดาลอย่างหนัก เธอหันหลังกลับแล้วเดินไปยังเชิงเขาฉินเยี่ยนเฉิงเดินเข้ามา แล้วกล่าวด้วยความโมโหว่า “นี่นายไปยั่วโมโหเธอทำไม! ถ้าไม่อยากหย่านายก็แสดงท่าทีแบบคนปกติหน่อยสิ! แถมยังจะแย่งลูกอีก? นายคิดว่าตอนนี้นายอยากจะแย่งก็สามารถแย่งไปได้อย่างนั้นเหรอ? นายนี่มัน...เกินเยียวยาจริง ๆ!”ฟู่ซือเหยียนเม้มปากไม่พูดจาฉินเยี่ยนเฉิงถอนหายใจ “ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอ”เสิ่นชิงซูเดินออกไประยะหนึ่งแล้ว ฉินเยี่ยนเฉิง

เวินจิ่งซีกับเจี่ยงเหวินจิ่นพาเสี่ยวอันหนิงไปสวนสนุกเด็กเปิดใหม่ที่เมืองโบราณด้วยกัน ไป๋เจี้ยนเหวินอยู่ที่บ้านช่วยเสิ่นชิงซูทำขนมเค้ก เค้กวันเกิดทุก ๆ ปีของเสี่ยวอันหนิงล้วนเป็นเสิ่นชิงซูทำเองกับมือ สองมือของเธอเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์ เรียนรู้อะไรก็ทำได้หมด อีกทั้งผลงานยังออกมาดีมากด้วย ไป๋เจี้ยนเหวินไม่ค่อยถนัดนัก แต่เธอสามารถช่วยเป็นลูกมือได้ ในขณะที่ทั้งสองคนทำเค้กอยู่ในครัว ไป๋เจี้ยนเหวินก็ถามเสิ่นชิงซูว่า “ต่อไปเธอคิดจะทำอะไรล่ะ?” “เมื่อวานหนูกลับไปที่เมืองเป่ยมาค่ะ” ไป๋เจี้ยนเหวินหยุดชะงัก และหันไปมองเธอ “ไปหาคนโตมาเหรอ?” “ค่ะ” เสิ่นชิงซูก้มหน้า จากมุมที่ไป๋เจี้ยนเหวินมองไปนี้ ใบหน้าด้านข้างของเธอดูสงบ สายตาจับจ้องไปที่เค้กตรงหน้า แต่ไป๋เจี้ยนเหวินรู้ดีว่า การตายของเด็กคนนั้นเป็นอุปสรรคทางใจที่เสิ่นชิงซูไม่สามารถข้ามผ่านได้มาโดยตลอด “ตอนจะกลับ เจอกับฟู่ซือเหยียนด้วย” ไป๋เจี้ยนเหวิน “แล้วเขามีปฏิกิริยาอย่างไร?” “พอเห็นหนู เขาก็ดูเหมือนว่าไม่ได้แปลกใจมากนัก” เฉินชิงซูกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ในตอนนั้นหนูแกล้งตายจึงพาเสี่ยวอันหนิงจากมา คุณเฉิงก็เคยบ