All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 281 - Chapter 290

ฟู่ซือเหยียนอึ้ง“คุณไม่คู่ควรเป็นพ่อเขาด้วยซ้ำ!”เสิ่นชิงซูเงื้อมือ ตบดังสนั่นฉาดหนึ่งเข้าอย่างจังที่ใบหน้าของฟู่ซือเหยียน…“คุณมันเสแสร้งจริง ๆ! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกับโจวอวี๋ชู ลูกฉันก็ไม่ต้องเผชิญกับเรื่องทั้งหมดนี่หรอก! ตบนี้ ให้ลูกชายฉัน!”‘เพียะ’ สิ้นเสียงตบฉาดที่สอง…“ตบนี้ ให้แม่ฉัน!”‘เพียะ’ สิ้นเสียงตบฉาดที่สาม…“ตบนี้ ให้ตัวฉันเอง!”ฟู่ซือเหยียนก้มหน้า รับฝ่ามือของเสิ่นชิงซูเต็ม ๆ สามครั้งโดยไม่หลบเลี่ยงเขาที่หยิ่งทะนงมาตลอด เวลานี้ก้มหน้านิ่ง มือทั้งสองข้างลำตัวกำหมัดเสิ่นชิงซูหน้าอกกระเพื่อม หายใจหอบแรง หากวินาทีนี้เธอมีมีดเล่มหนึ่งในมือ เธอต้องจ้วงแทงเข้าไปที่อกฟู่ซือเหยียนอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยอย่างแน่นอน!เธอเกลียดชังเขา แทบอยากให้เขาหายไปจากโลกนี้เดี๋ยวนี้!“ฟู่ซือเหยียน คุณแย่งลูกชายไป ฉันยอมรับมันแล้ว แต่ลูกสาวฉัน คุณไม่มีสิทธิ์แย่งไปจากฉันอีก ตั้งแต่คืนนี้ไป เราสองแม่ลูกกับคุณขาดกัน!”เสิ่นชิงซูเบนสายตากลับมา หันหลังกลับเดินไปข้างหน้าที่ด้านหลัง มีคนกำลังเรียกเธออยู่เสิ่นชิงซูได้ยินไม่ค่อยชัด ร่างกายเหมือนเหยียบปุยนุ่นอยู่ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพร่าเลื

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองเสียใจขนาดนี้ แต่เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดฟู่ซือเหยียนมองดูทุกอย่างนี้อย่างเหม่อลอยหัวใจพลันเจ็บแปลบขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ราวกับมีใครบางคนยิงกระสุนใส่กลางอกเขาอย่างกะทันหันเลือดไหลทะลักออกมาจากรอยแผลนั้นไม่หยุด!ในทรวงอกก็มีเลือดลมปั่นป่วนไม่หยุด ร่างสูงใหญ่ของชายคนนั้นซวนเซเล็กน้อย“แค่ก ๆ …”มือใหญ่ ๆ ของฟู่ซือเหยียนกุมหน้าอกไว้ กระอักเลือดออกมาทันที!ฉินเยี่ยนเฉิงตกใจสุดขีด “ฟู่ซือเหยียน!”ฟู่ซือเหยียนคุกเข่าลงที่พื้น เลือดหยดลงมาจากมุมปากเขาดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องมองใบหน้าขาวซีดไร้วิญญาณของหญิงสาวบนเตียงเข็นอย่างไม่ละสายตา“เสิ่นชิงซู…”เขาพึมพำ ดึงดันเชื่อว่าเธอไม่ได้ตายดึงดันเชื่อว่าทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงแค่การเล่นละครตบตาของหญิงสาวดึงดันเชื่อว่าในวินาทีต่อมาหญิงสาวก็จะลืมตาขึ้นมาทั้งหมดนี้ก็เป็นแค่การหลอกลวงเท่านั้น!เขาไม่เชื่อ ไม่มีทางเชื่อ… ความมืดมนถาโถมเข้ามา ท้ายที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว ร่างสูงใหญ่ล้มลงที่พื้นดังโครม…“ฟู่ซือเหยียน!”เสียงตะโกนร้องด้วยความตกใจของฉินเยี่ยนเฉิงก้องอยู่ในหูไม่ห

สี่ปีต่อมาค่ำคืนฤดูร้อนช่างยาวนาน ดวงดาวพราวระยิบระยับถักทอเป็นผ้าซาตินแห่งราตรีณ ศูนย์ประชุมและจัดแสดงนานาชาติแห่งเมืองเป่ยวันนี้ที่นี่กำลังจัดงานประมูลเพื่อการกุศลงานหนึ่ง“ต่อมาเป็นการแข่งประมูลชามเครื่องเคลือบหยกสมัยต้นปลายราชวงศ์หมิงที่ ‘อาจารย์หลีอวี่’ บูรณะสำเร็จเมื่อสองปีก่อน เทคนิคการทำนั้นหาได้ยาก อาจารย์หลีอวี่ใช้เวลาหนึ่งปีกว่ากว่าจะบูรณะได้เสร็จสมบูรณ์ คราวนี้ อาจารย์หลีอวี่นำมันออกมาประมูล ก็เพื่อสนับสนุนกิจกรรมเพื่อการกุศลครั้งนี้ของเรา ราคาประมูลเริ่มต้นที่ร้อยห้าสิบล้าน…”ด้านล่างเวที มีคนชูป้าย “สองร้อยห้าล้าน!”ทุกคนได้ยินเสียงแล้วก็หันไปมอง…เลขาสาวจวงเสวี่ยชูป้ายอยู่ คนที่นั่งอยู่ข้างเธอก็คือเฟิงอวิ๋นเฉียน เจ้าพ่อกลุ่มการเงินผู้โด่งดังแห่งประเทศเคคนนั้นนั่นเองทุกคนต่างรู้ดี ว่าเฟิงอวิ๋นเฉียนเป็นคนเชื้อสายจีน ชื่นชอบวัตถุโบราณ หลายปีมานี้ก็อุทิศตนไม่น้อยเพื่อกิจการงานอนุรักษ์โบราณวัตถุภายในประเทศสิ่งที่เขาถูกใจ โดยทั่วไปแล้วไม่มีคู่แข่งทั้งนั้นชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนแทบจะยอมรับโดยอัตโนมัติแล้วว่าเฟิ่งอวิ๋นเฉียนก็จะเป็นผู้ที่ประมูลได้ชามเครื่องเคลือบหยกใบน

ณ บ้านสไตล์จีนที่มีดอกเฟื่องฟ้าเลื้อยออกมาจากกำแพง ในห้องนอนหลักชั้นสอง ทางทิศตะวันออก บนโต๊ะหัวเตียงมีโทรศัพท์วางอยู่ เสียงนาฬิกาปลุกแบบอัดไว้ดังขึ้นตรงเวลา “ตริ๊ง ๆ ตริ๊ง ๆ เสี่ยวอันหนิงตื่นได้แล้วน้า”เสียงเด็กอ่อนหวานสดใสชัดแจ๋ว เปี่ยมด้วยชีวิตชีวาบนเตียงใหญ่ เด็กตัวน้อย ๆ ที่นอนหลับปุ๋ยขมวดคิ้ว พลิกตัวหนึ่งที ขยับเข้าไปซบในอ้อมกอดอันอ่อนโยนของแม่ซ้ำไปซ้ำมาเสิ่นชิงซูตาปรือขณะกอดลูกสาวไว้ ก้มหน้าลงไปจูบกระหม่อมเธออย่างแผ่วเบา “ลูกรัก อรุณสวัสดิ์จ้ะ”“ลูกรักของแม่ยังง่วงอยู่เลย!” น้ำเสียงออดอ้อนที่งัวเงียอย่างเห็นได้ชัดของเด็กน้อยดังมาจากในอ้อมกอดเสิ่นชิงซูหัวเราะเพราะเธอ มือก็ตบก้นเจ้าเนื้อของเธอเบา ๆ สองสามที “วันนี้วันจันทร์ สัปดาห์ที่แล้วลูกสัญญากับครูเยว่เลี่ยงไว้นะว่าจะไม่ไปสายอีก”“อ๋า?” เสี่ยวอันหนิงเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมโตที่งดงามเหมือนแม่หยีจนกลายเป็นสองขีด ปากเล็ก ๆ ยื่นออกมาแบบอ้อน ๆ “งั้นแม่จุ๊บ ๆ ให้พลังวิเศษหนูหน่อยสิคะ ไม่งั้นหนูตื่นไม่ไหว~”เสิ่นชิงซูยื่นหน้าเข้าไป จูบแก้มสีชมพูอันอ่อนนุ่มของเธอหนึ่งครั้ง “เอาละ เสี่ยวอันหนิงตื่นมาบีบยาสีฟันให้แม่ได้แล้วน

“อาจิ้นของหนูไปนัดบอดแล้วจ้ะ!” อาอาฮวาป้องปากกระซิบกับเสี่ยวอันหนิง “พี่ไป๋อวิ๋นของหนูน่ะพอได้ยินว่าอาจิ้นของหนูไปนัดบอด ก็เสียใจจนร้องห่มร้องไห้เลยนะ!”“นัดบอดคืออะไรเหรอคะ?” เสี่ยวอันหนิงเอียงคอถาม“นัดบอดก็คือหาแฟน หาภรรยา อาจิ้นของหนูก็อายุไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาหาภรรยาแล้วจ้ะ!” เสี่ยวอันหนิงขมวดคิ้ว “งั้นวันนี้เขายังจะมาทำงานไหมคะ?”“มาสิ” อาอาฮวากล่าว “ตอนเขาไปยังบอกอยู่ว่าถ้าหนูมาแล้วเขายังไม่กลับมา ให้อาบอกหนูว่าให้รอเขาหน่อย”เมื่อได้ยิน เสี่ยวอันหนิงก็พยักหน้าหงึก ๆ หันไปก็เห็นแม่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา เดินมาทางตนเองเสี่ยวอันหนิงกำลังอยากจะพูด ก็เห็นชายหญิงเดินคู่กันมานอกคลินิกแพทย์แผนจีนชายหนุ่มสูงยาวเข่าดี สวมเสื้อขาวกางเกงดำ แสงอาทิตย์ยามอัสดงทอดลงบนตัวเขา ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเหมือนฉาบด้วยแสงสีทอง ยิ่งดูยิ่งสะดุดตาเขาเห็นเสี่ยวอันหนิงแล้ว คิ้วสวย ๆ ก็ยักเบา ๆ ทีหนึ่งห่างไปไม่กี่เมตร เสี่ยวอันหนิงเห็นแล้วก็เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มสื่อผ่านนัยน์ตาดวงตาดำสนิทกลอกไปมารอบหนึ่ง สูดหายใจเข้า วิ่งพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มพร้อมตะโกนสุดเสียง “พ่อ!” เสิ่นชิงซูตะลึง ยังไม่ทันได้