All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 271 - Chapter 280

คราบเลือดสีแดงสดบาดตาเขาเสิ่นชิงซูอิงอยู่ในอ้อมอกของไป๋เจี้ยนเหวิน ใบหน้าที่ปะปนไปด้วยเหงื่อเย็นและน้ำตาซีดเผือดราวกระดาษเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ประคองเธอจากอ้อมอกไป๋เจี้ยนเหวินไปบนเปลหาม เธอกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด เลือดที่ไหลออกมาเปื้อนเปลหามจนแดงไปหมดในชั่วพริบตาเมื่อยกเปลหามขึ้น เลือดสด ๆ ก็หยดลงมา...ฟู่ซือเหยียนยืนมองเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หามเสิ่นชิงซูไปด้านนอกอยู่ตรงนั้นทิ้งเลือดสด ๆ บาดตาเอาไว้ในทุกที่ที่ผ่านทนายฟู่ที่มักทำตัวเย็นชาสุขุม วินาทีนี้สูญเสียความสามารถในการตอบสนองทั้งหมดไปแล้วเลือดแดงสดพวกนั้นเปื้อนสายตาของเขาจนแดงก่ำ ในหัวคล้ายมีเสียงระเบิดดังลั่นแก้วหูแทบแตกเสียงแล้วเสียงเล่านั่นดังขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางห่ากระสุนปืน มีคนใช้ร่างสูงใหญ่ตระหง่านของเขาบังเขาเอาไว้เสียงปืนดัง เลือดอุ่นร้อนสาดกระเด็นใส่ใบหน้าของเขา...ท่ามกลางเสียงวิ๊งในหู เสียงวี้หว่อของรถพยาบาลเอย เสียงปืนเอย เสียงระเบิดเอย เขาถูกขังไว้ในภาพลวงตาที่ผิดเพี้ยนสุดขีดอย่างหนึ่งกระทั่งเสิ่นชิงซูถูกหามขึ้นไปบนรถพยาบาล เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ตะโกนด้วยความร้อนใจ “คนไหนญาติคะ! รีบขึ้นรถมาเร็

เมื่อไป๋เจี้ยนเหวินได้ยินพยาบาลพูดแบบนี้ ก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป แอบอิงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอยู่ในอ้อมอกของเจี่ยงเหวินจิ่นฟู่ซือเหยียนรับใบแจ้งภาวะวิกฤติมา ถือปากกาเอาไว้ ก่อนจะเซ็นชื่อพยาบาลรับใบแจ้งภาวะวิกฤติมา แล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินฟู่ซือเหยียนจ้องประตูห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทบานนั้น นัยน์ตาดำขลับมืดสลัวเวลาล่วงเลยไปนาทีแล้วนาทีเล่าเส้าชิงคุยโทรศัพท์เสร็จก็ย้อนกลับมา เดินไปข้างกายฟู่ซือเหยียน แล้วพูดกระซิบว่า “คุณชายฟู่ ถุงเลือดอยู่ระหว่างการขนส่งมาแล้ว อีกประมาณยี่สิบนาทีน่าจะถึงครับ”ฟู่ซือเหยียนขานรับเสียงหนึ่งเส้าชิงถอยไปอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆเมื่อเจี่ยงเหวินจิ่นได้ยินคำพูดของเส้าชิง ก็ชำเลืองมองฟู่ซือเหยียนทีหนึ่งยิ่งคิดไป๋เจี้ยนเหวินก็ยิ่งไม่พอใจ ผละสามีออกแล้วพุ่งไปตรงหน้าฟู่ซือเหยียน และถามขึ้นว่า “นายทำอะไรอาซูใช่ไหม?”ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้วมุ่น “ช่วงนี้ผมกับเธอไม่ได้ติดต่อกันเลย”“แล้วทำไมอาซูถึงบอกว่านายจะทำร้ายลูกของเธอล่ะ?”ไป๋เจี้ยนเหวินเอามือกุมหน้าอก “ตลอดทางเสิ่นชิงซูเจ็บปวดจนสติเลอะเลือนไปหมด แต่ปากก็ยังตะโกนว่า ‘ปกป้องลูก’ ‘อย่าให้ฟู่ซ

ทั้งสองคนไปยังแผนกทารกแรกเกิดด้วยกันระหว่างทาง เวินจิ่งซีถามเขาว่า “ความทรงจำของหมอเฉียวยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”“ยังครับ” ฉินเยี่ยนเฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “แต่ว่าเมื่อคืนเธอฝันร้าย บอกว่าเห็นคนคนหนึ่งเลือดออกเยอะมาก เธอเห็นคนคนนั้นไม่ชัด จากนั้นก็สะดุ้งตื่นก่อน พอตื่นขึ้นมาก็เอาแต่บอกว่าปวดใจ”เมื่อเวินจิ่งซีได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เธอกับอาซูสนิทกันเหมือนพี่น้อง แม้จะความจำเสื่อม แต่ในจิตใต้สำนึกของเธอก็ยังเป็นห่วงอาซูอยู่”“ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นอย่างนี้จริง ๆ ต้องโทษผมด้วย” ฉินเยี่ยนเฉิงทอดถอนใจ “ผมคิดว่าที่ฝันร้ายเป็นผลข้างเคียงหลังการบาดเจ็บ เลยไม่ได้คิดถึงทางเสิ่นชิงซู ถ้าผมใส่ใจเพิ่มขึ้นอีกหน่อย บางทีเรื่องราวอาจจะไม่กลายเป็นแบบนี้ก็ได้”“เรื่องราวในโลกคาดเดาได้ยาก” สีหน้าของเวินจิ่งซีเคร่งขรึม “ตอนนี้ทำไมผมจะไม่เสียใจทีหลังล่ะ ถ้าผมรู้ว่าการไปต่างประเทศของผมครั้งนี้ อาซูจะต้องประสบเรื่องทั้งหมดนี้ ไม่ว่ายังไงผมก็คงไม่ไปต่างประเทศเด็ดขาด!”ฉินเยี่ยนเฉิงหันหน้าไปมองเวินจิ่งซีเวินจิ่งซีขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่น หางตาแดงก่ำเล็กน้อยฉินเยี่ยนเฉิงยกมือขึ้

เส้าชิงตกตะลึง “คุณหมายความว่า...”“นี่เป็นแค่แพะรับบาปคนหนึ่งเท่านั้น” สีหน้าของฟู่ซือเหยียนขึงขัง “คนที่ทำร้ายเสิ่นชิงซู ยังมีคนอื่นอีก”“งั้นคนคนนี้เป็นคนที่เฟิงอวิ๋นเฉียนเตรียมมา?” เส้าชิงสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตอบสนองกลับมา “ผมเข้าใจแล้ว ที่เฟิงอวิ๋นเฉียนทำแบบนี้ เพราะปกป้องคนร้ายตัวจริงที่ทำร้ายคุณเสิ่น!”ฟู่ซือเหยียนเม้มปาก นัยน์ตาดำขลับหม่นหมอง “โจวอวี๋ชูล่ะ?”เส้าชิงอึ้งไป “คุณสงสัยคุณโจว?”“ถ้าฉันเดาไม่ผิด ตอนนี้เธอน่าจะไม่ได้อยู่ในประเทศแล้ว”เส้าชิงรีบต่อสายโทรศัพท์ออกไปถ้าเป็นอย่างที่ฟู่ซือเหยียนคิด โจวอวี๋ชูคงออกจากนอกประเทศไปตั้งแต่วันที่เสิ่นชิงซูเกิดเรื่องแล้วคำตอบชัดเจนมากสายตาของฟู่ซือเหยียนดุเดือดรุนแรง “ยื่นขอเส้นทางบิน คืนนี้ฉันจะบินไปประเทศเค”เส้าชิง “ได้ครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้!”“นายจะไปหาใครที่ประเทศเคเหรอ? เฟิงอวิ๋นเฉียนงั้นเหรอ?” ฉินเยี่ยนเฉิงสงสัยอย่างมาก มองเส้าชิงแล้วสลับไปมองฟู่ซือเหยียน“ไม่สิ ตกลงพวกนายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่? สงสัยใคร? เฟิงอวิ๋นเฉียนคือผู้มีอิทธิพลของไฟแนนซ์เชียลกรุ๊ปคนนั้นเหรอ? ฟู่ซือเหยียน นายรู้จักกับเขาเ

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”“ทางฉันมีคนอยู่คนหนึ่ง” เฟิงอวิ๋นเฉียนจ้องฟู่ซือเหยียนเขม็ง ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กน้อย “ฉันคิดว่าสำหรับนายคนคนนี้น่าจะมีค่ามากกว่าโจวอวี๋ชูซะอีก”......ขณะฟู่ซือเหยียนออกมาจากตึกใหญ่ ก็เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นเส้าชิงถูกพวกคนชุดดำจับตามองอยู่ เข้าไปกับฟู่ซือเหยียนไม่ได้เมื่อเห็นฟู่ซือเหยียนออกมา เส้าชิงก็รีบรุดหน้ามาถามทันที “คุณชายฟู่ เป็นยังไงบ้าง?”“กลับประเทศ” สีหน้าของฟู่ซือเหยียนขึงขังเส้าชิงอึ้งไป “แล้วคุณโจวล่ะครับ?”“ในสามปีเธอจะไม่กลับประเทศ” ฟู่ซือเหยียนยกมือบีบหว่างคิ้ว “ไปกันเถอะ”ในใจของเส้าชิงผุดความสงสัยขึ้นมาเป็นกอง ทว่าเมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าไม่อยากพูดมากของฟู่ซือเหยียน เขาก็ไม่กล้าถามมากวันนั้น ฟู่ซือเหยียนกับเส้าชิงกลับเมืองซิงทันทีโดยไม่หยุดพักผ่านการบินสิบกว่าชั่วโมง เมื่อมาถึงเมืองซิง ก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงกว่าตามเวลาท้องถิ่นแล้ว ออกมาจากสนามบิน ฟู่ซือเหยียนก็บอกว่าจะไปโรงพยาบาลเลย เส้าชิงไม่กล้าโต้แย้งมาถึงโรงพยาบาลสตรีและเด็กประจำเมืองก็เป็นเวลาเที่ยงพอดีหลังฟู่ซือเหยียนลงจากรถ ก็เดินมุ่งหน้าไ