บททั้งหมดของ คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: บทที่ 431 - บทที่ 440

“ที่แม่ผมลงไม้ลงมือกับคุณ ผมให้ท่านชดใช้เงินให้คุณ และไปขอโทษคุณถึงที่ด้วยตัวเอง คุณไม่ให้อภัยท่าน ไม่เป็นไร เมื่อวานผมให้คนส่งท่านไปต่างประเทศแล้ว ต่อไปถ้าผมไม่อนุญาต ท่านก็จะกลับประเทศไม่ได้อีก”ฟู่ซือเหยียนก้าวขึ้นหน้ามาก้าวหนึ่ง แล้วล้วงกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่สีฟ้าออกมากล่องหนึ่งหลังเปิดออกมา ไข่ห่านก็เปล่งประกายแสงตระการตาอยู่ใต้แสงไฟเสิ่นชิงซูขมวดคิ้วนี่มันแหวนเพชรที่ฟู่ซือเหยียนให้โจวอวี๋ชูวงนั้นไม่ใช่เหรอ?“ผมเคยรับปากว่าจะจัดงานแต่งงานกับคุณ แหวนเพชรวงนี้เป็นแหวนที่ผมตั้งใจให้คนทำขึ้นมา ทั้งโลกมีแค่วงนี้วงเดียว”“ฟู่ซือเหยียน คุณจะหลอกคนอื่นยังไงก็เปลี่ยนเครื่องมือหน่อยเถอะ” เสิ่นชิงซูมองเขา พลางพูดเย้ยหยัน “ฉันเคยเห็นแหวนวงนี้ในทามไลน์ของโจวอวี๋ชูตั้งนานแล้ว นี่เป็นแหวนที่คุณขอเธอแต่งงาน! ตอนนี้คุณเอามันมาทำให้ใครคลื่นไส้กัน!”ฟู่ซือเหยียนอึ้งไป แต่ไม่นาน เขาก็ตอบสนองกลับมา“ดูแล้ว โจวอวี๋ชูจะทำเรื่องที่ผมไม่รู้ไว้เยอะมากจริง ๆ” ฟู่ซือเหยียนกลับไม่มีทีท่าว่าจะอธิบายมากเกินไปเขาเพียงดึงแหวนเพชรออกมา แล้วส่งไปตรงหน้าเสิ่นชิงซู “คุณดูข้างในวงสิ สลักตัวอักษรตัวแรก

“แต่นั่นก็เป็นแค่เมื่อก่อนเท่านั้น”เสิ่นชิงซูลืมตาขึ้น แล้วมองเขา นัยน์ตางดงามราบเรียบ “ตั้งแต่โจวอวี๋ชูกลับประเทศ ฉันก็ตัดสินใจไปจากคุณ หลังจากนั้นหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้น มันบีบความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันมีให้คุณตายไปทีละนิด”ดวงตาของฟู่ซือเหยียนหม่นหมองไปทีละนิด ๆ ตามคำพูดของเสิ่นชิงซู“ฟู่ซือเหยียน เรื่องที่ฉันเคยรักคุณ ในห้าปีของการแต่งงานลับ ๆ นั่น มันคือความขมขื่น แต่ฉันไม่นึกเสียใจ ฉันเองก็เคยหวงแหนความรู้สึกนี้อย่างไร้ที่เปรียบ แต่หลังจากนั้น คุณทำเพื่อโจวอวี๋ชูครั้งแล้วครั้งเล่า ทำร้ายและเหยียบย่ำฉันเพื่อฟู่ซืออวี่ ฉันก็เริ่มรู้สึกว่าการรักคุณเป็นเรื่องที่ต่ำตมมาก...”“ฉันเริ่มเกลียดตัวฉันเองที่ใจเสาะ เริ่มเสียใจกับเรื่องที่ ‘ฉันรักคุณ’เรื่องนี้แล้ว...”“หลังจากนั้น ฉันก็ตัดสินใจไปจากคุณจริง ๆ ฉันตัดสินใจไม่รักคุณ กระบวนการนี้ ฉันเคยต่อต้านมาก่อน ฉันถึงขั้นที่ว่าไม่อยากเก็บลูกเอาไว้ด้วยซ้ำ...”“ฟู่ซือเหยียน คุณไม่มีวันรู้ว่า ลมที่แม่น้ำหลีเจียงมันหนาวแค่ไหน”“และคุณก็ไม่มีวันรู้ว่า การก้าวเข้าห้องผ่าตัดสามครั้งมันเป็นประสบการณ์แบบไหน”“และคุณยิ่งไม่มีทางรู้ว่า ในวินาทีที

ในมือของเขาคว้าโซ่เอาไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งปลดเนกไทออก...หนังศีรษะของเสิ่นชิงซูพลันชา!ไม่สนใจความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาตรงข้อเท้าแล้ว เธอกัดฟันใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดคลานไปอีกซีกของเตียงฟู่ซือเหยียนแสยะยิ้มอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็ปล่อยโซ่ ปล่อยให้เธอคลานไปข้างหน้าเสิ่นชิงซูคลานมาถึงขอบเตียงด้วยความยากลำบาก วินาทีถัดมา ก็เจ็บข้อเท้า!‘อ๊า...’ฟู่ซือเหยียนดึงโซ่ไป เสิ่นชิงซูใช้สองมือจับขอบเตียงเอาไว้แน่นตรงข้อเท้าเจ็บปวดราวกับถูกรัดจนใกล้จะขาดแล้วอย่างนั้น ในความตื่นตระหนก สายตาของเธอชำเลืองไปที่โคมไฟตั้งโต๊ะบนหัวเตียงฟู่ซือเหยียนถอดเสื้อโค้ตออกด้วยมือเดียว และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตหนึ่งเม็ด สองเม็ด สามเม็ด...เสิ่นชิงซูหันหน้าไปเห็นภาพนี้ ก็ตกตะลึงจนร้องไห้ “ฟู่ซือเหยียน ฉันขอร้องคุณละ ปล่อยฉันไปเถอะ...”ทว่าฟู่ซือเหยียนในวินาทีนี้ราวกับไม่ได้ยินคำอ้อนวอนของเธอแต่อย่างใดนัยน์ตาทั้งสองของเขาดำขลับ ไร้ซึ่งอุณหภูมิผ้าห่มถูกเขาสลัดทิ้งไปบนพื้น มือใหญ่ ๆ ที่ดึงโซ่อยู่ของเขาออกแรงกระชาก!สองมือของเสิ่นชิงซูหลุดออกจากขอบเตียง ทั้งตัวเธอถูกลากไป...ระหว่างห้วงวิกฤติ เธอคว้าโคมไฟต

ป้าจางเรียกเสิ่นชิงซูสองสามครั้ง เมื่อพบว่าเธอไร้การตอบสนอง ก็วางบะหมี่ไว้บนโต๊ะเธอเดินมาตรงหน้าเสิ่นชิงซู แล้วตบไหล่เธอเบา ๆ “คุณนาย?”ทว่าเสิ่นชิงซูยังคงหลับไม่รู้สึกตัวป้าจางรู้สึกไม่ปกติ จึงยื่นมือไปคลำหน้าผากของเสิ่นชิงซู อุณหภูมิร้อนจนน่าตกตะลึง!......เส้าชิงเพิ่งออกมาจากฟู่ซื่อ ก็เห็นรถของฉินเยี่ยนเฉิงตั้งแต่ไกล ๆเขาชะงัก จากนั้นก็หมุนตัว และรีบวิ่งหนีทันที...“เส้าชิง คุณหยุดนะ!”ฉินเยี่ยนเฉิงตะคอกอย่างเดือดดาลทีหนึ่ง แล้วพุ่งมาขวางเส้าชิงเอาไว้ด้วยความรวดเร็วเส้าชิงกวาดสายตาไปรอบ ๆ สีหน้าลำบากใจ “คุณชายฉิน ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณชายฟู่อยู่ที่ไหน?”“คุณคือผู้ช่วยที่เขาไว้ใจที่สุด คุณไม่มีทางไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน!”เส้าชิงฉีกยิ้มด้วยความขมขื่น “ไม่รู้จริง ๆ ครับ ครั้งนี้ไม่รู้จริง ๆ!”“เส้าชิง คุณอย่ามาไม่รู้จักความหนักเบา ผมติดต่อเสิ่นชิงซูไม่ได้ พวกคุณเวินเขาเริ่มระแคะระคายแล้วว่ามันไม่ชอบมาพากล สองวันสองคืน เสิ่นชิงซูมีแต่ตอบกลับไลน์ นี่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่วิสัยของเธอ!”เส้าชิง “...คุณชายฉิน ผมรู้ว่าคุณร้อนใจ แต่ว่าครั้งนี้ไม่ใช่ว่าผมไม่ยอมพูดความจริง แต่คุณช

รปภ.รุดหน้ามาถามสถานการณ์“ตำรวจทำคดี นี่คือหมายค้น”รปภ.อ่านเอกสาร และรีบเปิดประตูทันทีทว่าพวกเขาไม่มีรหัสผ่านประตูเข้าคฤหาสน์รปภ.พูดขึ้นว่า “ผมเองก็ไม่ทราบรหัสผ่านเหมือนกันครับ”เวินจิ่งซีกดออดประตูอยู่นานสองนานก็ไม่มีใครมาเปิดประตู“พังหน้าต่าง!” เวินจิ่งซีพูดขึ้นด้วยความกระวนกระวาย “ผมจะรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”สถานการณ์แบบนี้ มีเพียงวิธีพังหน้าต่างเท่านั้นแล้วจริง ๆหลังพังหน้าต่าง เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เข้าไปในคฤหาสน์หนานซีค้นหาไปรอบหนึ่ง อย่าว่าแต่เสิ่นชิงซูเลย ไม่มีใครสักคน“นี่เป็นไปได้ยังไง?” เวินจิ่งซีมองคฤหาสน์ที่ว่างเปล่า แล้วจมดิ่งสู่ความกระสับกระส่ายและความฉงนอีกครั้งออกมาจากคฤหาสน์หนานซี ตำรวจก็แยกย้ายกลับไปเวินจิ่งซีนั่งยอง ๆ อยู่หน้าประตูคฤหาสน์หนานซี สองมือกำเป็นหมัดเมื่อคืนเขาโทรหาเสิ่นชิงซู ไม่ว่ายังไงก็โทรไม่ติดเขาที่สัมผัสได้ว่าเรื่องราวมันไม่ชอบมาพากล รีบต่อสายหาถานอีอี้ทันทีถานอีอี้บอกว่าเสิ่นชิงซูไปดูงานต่างถิ่นกะทันหัน แต่หลายวันมานี้มีการติดต่อกับเธอทางไลน์เวินจิ่งซีรู้จักเสิ่นชิงซูดี เธอให้ความสำคัญกับเสี่ยวอันหนิงที่สุด ต่อให้ยุ่งแค่ไห