All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 411 - Chapter 420

หยางเหิงทำหน้าลำบากใจ “ทูนหัว จู่ ๆ เธอก็โทรมาบอกให้ฉันหาที่อยู่ให้ ฉันพยายามเต็มที่แล้ว เธอทนอยู่ไปก่อนเถอะนะ!”“ฉันไม่สน!” โจวอวี๋ชูกัดฟัน “ฉันจะพักโรงแรม ห้องเพรสซิเดนเชียลสวีท!”“เธอแน่ใจนะ? ด้วยความดังของเธอตอนนี้ อย่างน้อยก็ต้องพักโรงแรมห้าดาว วันละแสนกว่า ตอนนี้เธอมีเงินเหรอ?”โจวอวี๋ชู “…”“ทนหน่อยเถอะ” หยางเหิงพูด “ฉันเรียกแม่บ้านมาให้แล้ว ตอนบ่ายจะมาทำความสะอาดรอบหนึ่ง ก็จะอยู่สบายขึ้นเยอะ”โจวอวี๋ชูจ้องหยางเหิงเขม็งแต่หยางเหิงกลับไม่กลัวแม้แต่น้อย เขาตบไหล่เธอเบา ๆ อย่างใจเย็น “มันแค่ชั่วคราวเท่านั้น ปรับอารมณ์หน่อย ยังไงสองวันนี้เธอก็ไม่มีงานอะไรอยู่แล้ว ถือซะว่าพักผ่อนบำรุงจิตใจแล้วกัน ฉันยังมีธุระ ต้องไปแล้ว”หยางเหิงหันหลังแล้วรีบเผ่นไปโจวอวี๋ชูมองห้องนี้แล้วก็โกรธจนอยากจะระเบิดอารมณ์ออกมาตรงนั้น แต่เสี่ยวจางยังอยู่ เธอจึงทำได้แค่กัดฟันข่มไว้!เสี่ยวจางปลอบเธอ “พี่เสี่ยวชู ไม่เป็นไรนะคะ พี่เก่งขนาดนี้ เรื่องนี้มันแค่ชั่วคราวเองค่ะ พี่นั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวของพวกนี้ฉันจัดการเอง”โจวอวี๋ชูมองเสี่ยวจาง หลับตาลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เสี่ยวจาง ขอบคุณนะ ไม

หยางเหิงพาโจวอวี๋ชูและเสิ่นฉู่ซีไปพบท่านเจ็ดซึ่งเป็นเจ้านายใหญ่ของบริษัท ท่านเจ็ดมองเห็นแววในตัวเสิ่นฉู่ซี ไม่นานก็ให้ผู้ช่วยนำสัญญามาให้พอเสิ่นฉู่ซีเห็นสัญญา สิ่งแรกที่เธอมองคือค่าเซ็นสัญญาเมื่อเห็นจำนวนเงิน เสิ่นฉู่ซีก็ตื่นเต้นอย่างมาก!ตั้งสองร้อยห้าสิบล้าน!บริษัทที่เคยมาทาบทามเธอ ก่อนหน้านี้ให้ราคาสูงสุดแค่หนึ่งร้อยห้าสิบล้านเท่านั้น!เสิ่นฉู่ซีรู้สึกว่าตัวเองได้กำไรมหาศาล จึงเซ็นสัญญาอย่างรวดเร็วหลังจากได้รับค่าเซ็นสัญญาราคาสูง เสิ่นฉู่ซีก็โอนเงินให้โจวอวี๋ชูไปสี่สิบล้านทันที!โจวอวี๋ชูเห็นจำนวนเงินก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเสิ่นฉู่ซีดึงมือโจวอวี๋ชูไว้แล้วกระซิบว่า “พี่เสี่ยวชู ฉันให้เพิ่มอีกสิบห้าล้าน แต่พี่ต้องช่วยฉันปิดบังย่า บอกท่านไปว่าค่าเซ็นสัญญาคือหนึ่งร้อยห้าสิบล้านได้ไหมคะ?”โจวอวี๋ชูเข้าใจในทันทีตระกูลเสิ่นให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ค่าเซ็นสัญญานี้ ย่าเสิ่นคงไม่ยอมให้เสิ่นฉู่ซีเก็บไว้เองแน่!เสิ่นฉู่ซีแค่อยากจะเก็บเงินไว้กับตัวเองบ้าง“ไม่ต้องห่วง” โจวอวี๋ชูได้เงินเพิ่มมาสิบห้าล้าน ย่อมยินดีที่จะช่วย “ฉันจะช่วยเธอปิดบังเอง!”“ขอบคุณค่ะพี่เสี

เสี่ยวจางทำตามที่โจวอวี๋ชูสั่ง ไปร้านขายยาซื้อยาทำแผลกลับมาโจวอวี๋ชูสอนวิธีใส่ยาและพันแผลให้เธอหลังจากเสี่ยวจางพันแผลให้เสร็จ ก็มองโจวอวี๋ชูด้วยท่าทีอึกอักโจวอวี๋ชูรู้ว่าตัวเองปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว จึงถอนหายใจ พูดออกมา “ฉันป่วยเป็นโรคซึมเศร้า”เสี่ยวจางเม้มปากจริง ๆ แล้วเธอก็พอจะเดาได้“ช่วยเก็บเป็นความลับให้ฉันได้ไหม?” โจวอวี๋ชูมองเสี่ยวจางด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เรื่องที่ฉันป่วยจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด ฉันกินยาอยู่เป็นประจำ อาการแบบนี้ไม่ค่อยเกิดขึ้นหรอก”เสี่ยวจางมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พี่เสี่ยวชู พี่ควรไปหาหมอนะคะ”“ไปนะ” โจวอวี๋ชูยิ้มอย่างจนใจ “เธอก็เห็นว่าปกติฉันก็สบายดี เป็นแม่ของฉันเองที่ไม่ยอมปล่อยฉัน”เสี่ยวจางรู้ว่าช่วงนี้หลินหลานอี๋มาไถเงินโจวอวี๋ชูตลอดแต่ละครั้งก็เป็นจำนวนเงินที่เยอะมากเสี่ยวจางถอนหายใจ แล้วอดสงสัยไม่ได้จึงถามขึ้นว่า “พี่เสี่ยวชูคะ ตกลงว่าพี่มีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือป้าหลินเหรอคะ?”เธอเป็นห่วงโจวอวี๋ชู อยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของเธอแต่พอเธอถามคำถามนี้ออกไป สีหน้าของโจวอวี๋ชูก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที!“เธอได้ยินอะไรมาใช่ไหม?”โจวอวี๋ช

หนีอวี่เถียนพาฟู่ซืออวี่มาตั้งแคมป์บนพื้นหญ้าข้าง ๆ พวกของเสิ่นชิงซูเวินจิ่งซีเห็นแล้วก็รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง“สองคนนี้มันอะไรกันเนี่ย? ตามเป็นวิญญาณเลยนะ!”เสิ่นชิงซูก็รู้สึกรำคาญเช่นกันแต่ที่นี่ก็ กว้างใหญ่ขนาดนี้ ตำแหน่งก็เป็นแบบใครมาก่อนได้ก่อนเธอก็พูดอะไรไม่ได้เวินจิ่งซีกางผ้าใบบังแดดเสร็จแล้ว กำลังจะกางเต็นท์ความสามารถในการลงมือทำของถานอีอี้ก็เป็นเลิศเช่นกัน ใช้เวลาเพียงครู่เดียว เปลสองอันก็ติดตั้งเสร็จแล้วเสี่ยวอันหนิงกับเสี่ยวเนี่ยนอันนอนคนละอัน จางอวิ๋นกับถานอีอี้คอยแกว่งเปลให้พวกเขาอยู่ข้าง ๆเสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องหนีอวี่เถียนพาฟู่ซืออวี่มากางเต็นท์ในพื้นที่ว่างข้าง ๆ พวกของเสิ่นชิงซู“ซืออวี่ ครูทำเองไหว เธอไปเล่นกับน้องชายกับน้องสาวเถอะ!”ฟู่ซืออวี่พยักหน้าอย่างดีใจ แล้วหันหลังเดินไปทางเปลญวน“นี่!”เวินจิ่งซีเห็นฟู่ซืออวี่กำลังจะไปหาเด็กน้อยทั้งสอง ก็รีบทิ้งงานในมือแล้ววิ่งไปขวางฟู่ซืออวี่ทันทีฟู่ซืออวี่หยุดเดิน แล้วเงยหน้ามองเวินจิ่งซีเวลาผ่านไปสี่ปี เขายังคงจำเวินจิ่งซีได้อย่างแม่นยำเขาจำได้ว่าเวินจิ่งซีไม่ชอบเขามาก

เสิ่นชิงซูกับเวินจิ่งซียังไม่ทันได้พูด หนีอวี่เถียนก็ชิงตอบขึ้นมาก่อน“คุณฟู่คะ ขอโทษค่ะเป็นความผิดของฉันเอง ฉันแค่อยากจะบอกว่านาน ๆ ทีซืออวี่จะได้เจอคุณหนู ก็เลยอยากให้ซืออวี่เล่นกับคุณหนูเพื่อสร้างความสัมพันธ์ฉันพี่น้อง แต่ไม่คิดว่าคุณนายจะไม่ยอมให้ซืออวี่เข้าใกล้คุณหนูค่ะ”เวินจิ่งซียืนกลอกตาอยู่ข้าง ๆฟู่ซือเหยียนจ้องเสิ่นชิงซู “ที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?”“ใช่” เสิ่นชิงซูหัวเราะเยาะแล้วถามกลับ “ทำไม? จะมาตำหนิฉันเพื่อลูกชายสุดที่รักของคุณเหรอ?”“เสิ่นชิงซู!” แววตาของฟู่ซือเหยียนมืดครึ้มลง “ไม่ว่าเรื่องระหว่างผู้ใหญ่อย่างเราจะเป็นยังไง ซืออวี่กับเสี่ยวอันหนิงเป็นแค่เด็ก พวกเขาเป็นพี่น้องกัน คุณจะทำแบบนี้ไปทำไม?”“พวกเขาเป็นพี่น้องกันแบบไหนกัน!” เสิ่นชิงซูทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงตะคอกออกมา “สำหรับเสี่ยวอันหนิงแล้ว ฟู่ซืออวี่คือลูกชายของคนที่ฆ่าพี่ชายของเธอ! เป็นศัตรู! คุณยังกล้าพูดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันอีกเหรอ? ฟู่ซือเหยียน คุณทำให้ฉันขยะแขยงจริง ๆ!”ฟู่ซือเหยียนมองเสิ่นชิงซู ดวงตาสีดำของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ในสายตาของคุณ นอกจากความเกลียดชังแล้ว ยังมีอะไรอีกบ้าง?”“ยังมีก