บททั้งหมดของ คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: บทที่ 441 - บทที่ 450

พิธีแต่งงานล่าช้าเสิ่นชิงซูอยู่แต่ในห้องตลอดไม่ได้ออกมาตอนเที่ยง ป้าจางเข้ามาส่งอาหารให้เธอเมื่อเห็นเสิ่นชิงซูนั่งหลับตาอยู่บนเตียง ป้าจางก็เม้มริมฝีปากพลางถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่งบอกว่าจะจัดงานแต่งงาน แต่มองไปที่เจ้าสาวที่สวยขนาดนี้กลับไม่ดีใจเลยแม้แต่น้อยอันที่จริงงานทุกคนต่างเห็นกันหมดว่า งานแต่งงานนี้มีความไม่ลงรอยกันและความประหลาดมากแค่ไหนเพียงแต่ฟู่ซือเหยียนจ่ายเงินจ้างพวกเขามาทำงาน พวกเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินการกระทำของนายจ้างแค่รู้สึกทอดถอนใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ทั้งรวยและทรงอิทธิพลอย่างฟู่ซือเหยียน จะไม่สมหวังในความรักอย่างไรความรู้สึกก็เป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้ที่สุดบนโลกใบนี้แล้วป้าจางเดินไปตรงหน้าเสิ่นชิงซู เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณนายคะ คุณกินข้าวก่อนเถอะค่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยินคุณผู้ชายบอกว่า รอถึงตอนค่ำก่อนแล้วค่อยจัดงานแต่ง คุณกินอะไรรองท้องหน่อยเถอะค่ะ”เสิ่นชิงซูลืมตามองป้าจางผ่านไปครู่หนึ่ง สายตาของเธอก็กวาดไปบนอาหารที่ป้าจางวางไว้บนโต๊ะ“ฉันไม่อยากกินของพวกนี้” น้ำเสียงเธอเย็นชา “ให้พ่อครัวเปลี่ยนเป็นสเต๊กเถอะค่ะ”“ฮะ?” ป้าจางประ

นัยน์ตาของเสิ่นชิงซูหดตัวลงอย่างแรงเธอ ทำได้แล้ว...ในที่สุดเธอก็แทงมีดแห่งความโกรธแค้นเล่มนี้เข้าไปในร่างกายของฟู่ซือเหยียนด้วยตัวเองแล้วตรงฝ่ามือรู้สึกถึงของเหลวที่เหนียวและอุ่นร้อนเสิ่นชิงซูรู้ว่า นั่นคือเลือดของฟู่ซือเหยียนฟู่ซือเหยียนไม่กระดุกกระดิก ไม่มีแม้แต่สัญญาณของการต่อต้านแม้แต่น้อยตายแล้ว?ฟู่ซือเหยียนตายแล้วงั้นเหรอ?เธอฆ่าคน?ขอบตามีน้ำตาไหลออกมาลมหายใจของเสิ่นชิงซูถี่และเร็ว ทั้งร่างสั่นเทาไม่หยุด“อาซู...”ฟู่ซือเหยียนค่อย ๆ เงยหน้ามองเธอใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆนัยน์ตาของเสิ่นชิงซูหดตัวอย่างแรง ราวกับตื่นตระหนกอย่างนั้น เธอชักมือที่ถือมีดอยู่กลับ พร้อมกรีดร้องและผละฟู่ซือเหยียนออก...ฟู่ซือเหยียนร้องโอดครวญเสียงหนึ่ง ร่างล้มไปข้าง ๆเสิ่นชิงซูลุกขึ้นนั่ง ใช้มือและเท้าดันถอยไปด้านหลังถอยจนไปถึงข้างขอบเตียง แล้วกลิ้งลงไปบนพื้นโดยไร้ซึ่งความกลัว ไม่สนความเจ็บปวดบนร่างกายแต่อย่างใด เสิ่นชิงซูตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็วิ่งไปทางประตูเลย!“อาซู...”เสิ่นชิงซูเปิดประตูเบื้องหลังฟู่ซือเหยียนพยายามประคองสติลุกขึ้นยืน เขามอง

หลังจากดื่มน้ำขิงหนึ่งถ้วยจนหมด เสิ่นชิงซูก็รู้สึกว่าร่างกายอบอุ่นขึ้นมากเธอยื่นถ้วยให้ป้าจาง “ขอบคุณค่ะ ป้าจาง”ป้าจางรับถ้วยไป พลางถอนหายใจ “คุณนายคะ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับคุณผู้ชาย แต่เมื่อกี้ฉันเพิ่งถามคุณหมอมา อาการของคุณผู้ชายอันตรายมาก พวกเราต้องรีบไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นคุณผู้ชายอาจจะ...”“ถ้าเขาตาย ฉันจะไปมอบตัวเอง”ป้าจาง “...”เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเสียหน่อย!เสิ่นชิงซูทำหน้าไร้อารมณ์ น้ำเสียงเย็นชา “แต่การแทงครั้งนี้ ฉันไม่เคยเสียใจเลย!”ป้าจาง “...”เอาเถอะ ดูท่าแล้วคุณนายคงจะเกลียดคุณผู้ชายเข้ากระดูกดำจริง ๆป้าจางรู้ดีว่าเวลาแบบนี้ทางที่ดีที่สุดคือหุบปากและไม่พูดอะไรเลยเสิ่นชิงซูอยู่ในห้องพักของป้าจางตลอดเวลาเธอไม่กล้านอน แม้ว่าป้าจางจะคะยั้นคะยอให้เธอไปนอนพักบนเตียง เธอก็ยังยืนกรานที่จะนั่งเธอหลับตาตลอดทั้งคืน แต่เส้นประสาทของเธอยังคงตึงเครียดอยู่เสมอเรือยอร์ชกำลังเดินทางกลับจริง ๆ ช่วงครึ่งแรกของคืนมีพายุฝนฟ้าคะนอง ทำให้เรือโคลงเคลงอย่างรุนแรง แต่หลังจากออกจากทะเลหลวงในช่วงครึ่งหลังของคืน อากาศก็ดีขึ้นค่ำคืนที่ยาว

เวินจิ่งซีมองจิ้นเชวี่ย แล้วถามว่า “คุณกับท่านเจ็ดมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?”จิ้นเชวี่ยมองเห็นความสงสัยในดวงตาของเวินจิ่งซีได้อย่างชัดเจนเขายิ้มอย่างอ่อนโยน “ผู้ใหญ่ที่เชิญผมมารักษาโรคที่เมืองเป่ยเมื่อเร็ว ๆ นี้ ก็คือท่านเจ็ดนั่นแหละครับ”เมื่อได้ยินแบบนั้น เวินจิ่งซีก็ขมวดคิ้ว “ท่านเจ็ดสุขภาพไม่ดีเหรอ?”“อืม ไม่ใช่มะเร็งครับ แค่เมื่อหลายปีก่อนอาจจะไม่ได้ใส่ใจ เลยมีต้นตอของโรคเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เยอะ”เมื่อได้ยินแบบนั้น เวินจิ่งซีก็ขมวดคิ้ว “แล้วคุณคิดว่าท่านเจ็ดเป็นคนยังไง?”จิ้นเชวี่ยชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถามกลับว่า “คุณเวินคิดว่าท่านเจ็ดไม่น่าเชื่อถือเหรอ?”เวินจิ่งซีชะงักไป รีบพูดว่า “ก็ไม่เชิงครับ แค่เมื่อวานซืนหมอฉินเคยพูดถึงเรื่องบางอย่างของท่านเจ็ดที่ประเทศเอกับผม”“ผมกับท่านเจ็ดเป็นแค่หมอกับคนไข้ธรรมดา จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของเขาเท่าไหร่”จิ้นเชวี่ยหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “แต่ผมได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่เห็นคุณค่าคนมีฝีมือมาก แล้วดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีครอบครัว เงินที่หามาได้ส่วนใหญ่ก็นำไปลงทุนกับการกุศล”เรื่องที่ท่านเจ็ดเห็นคุณค่าของคนมีฝีมือนั้นเป็นความจร

เสิ่นชิงซูจำเป็นต้องหลุดพ้นจากฟู่ซือเหยียน แต่ถ้าการหลุดพ้นต้องแลกมาด้วยการเป็นฆาตกร การจ่ายนี้จะสูงเกินไปดังนั้น เวินจิ่งซีก็ยังหวังว่าฟู่ซือเหยียนจะไม่เป็นอะไรจะดีที่สุดชีวิตของเสิ่นชิงซูไม่ควรมีมลทินเพราะฟู่ซือเหยียนคนสองคนที่ไปกันต่อไม่ได้ หลังจากหย่าแล้ว ก็ต่างคนต่างอยู่นี่แหละ คือตอนจบที่ดีที่สุด......ฟู่ซือเหยียนมองเสิ่นชิงซูที่อยู่ข้าง ๆ แต่เสิ่นชิงซูก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาตั้งแต่ต้นจนจบในขณะนั้น คู่รักใหม่คู่หนึ่งก็ได้รับทะเบียนสมรส ผู้หญิงควงแขนผู้ชายอย่างหวานชื่นปรึกษากันว่าตอนเย็นจะไปกินข้าวที่ไหนดีผู้ชายบอกว่าเขาจองโรงแรมไว้แล้ว เป็นแพ็คเกจคู่รักสุดโรแมนติกสองวันหนึ่งคืนเมื่อผู้หญิงได้ยินแบบนั้น ก็เซอร์ไพรส์อย่างยิ่ง ควงแขนผู้ชายยิ้มอย่างหวานชื่นฟู่ซือเหยียนมองคู่รักใหม่คู่นี้ ในหัวก็อดนึกถึงภาพเมื่อเก้าปีก่อน วันที่เขาและเสิ่นชิงซูไปจดทะเบียนสมรสกันขึ้นมาไม่ได้วันนั้นหลังจากที่พวกเขาจดทะเบียนสมรสเสร็จ เขาก็ต้องรีบไปขึ้นศาล จึงบอกรหัสผ่านของบ้านให้เธอ และให้เธอย้ายเข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์หนานซีเองจนกระทั่งเขาทำงานเสร็จ กลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้วแต่กล