All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 591 - Chapter 600

เสิ่นชิงซูพูดจบก็ลุกขึ้นยืนพลางพูดว่า “ดึกมากแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”เธอเดินตรงออกไปนอกประตู โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าสายตาของผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเปลี่ยนไปในทันทีวินาทีต่อมา เสิ่นชิงซูก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้ายทอย แล้วก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยจิ้นเชวี่ยประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกของเธอไว้ ความบ้าคลั่งที่เขาอดทนอดกลั้นไว้ในดวงตาปรากฏออกมาอย่างสมบูรณ์ในวินาทีนี้“อาซู คุณไม่เชื่อฟัง ผมก็ทำได้แค่ให้คุณลำบากไปก่อนแล้ว”......ระหว่างที่สติเลือนลาง เสิ่นชิงซูรู้สึกโคลงเคลงเล็กน้อยการรับรู้ทางกายยังไม่ฟื้นคืนมาเต็มที่ แต่สติของเธอก็มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นหลังจากพยายามอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ขมวดคิ้วลืมตาขึ้นภายในรถที่มืดสลัว แสงและเงาจากไฟถนนด้านนอกสาดผ่านเข้ามาเป็นระยะดูเหมือนเธอจะอยู่ในรถของใครบางคน?เสิ่นชิงซูพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่สุดท้ายก็ต้านทานไม่ไหวและหมดสติไปอีกครั้ง......บนถนนยามดึก มีรถไม่มากนักในขณะนั้น มีรถสีดำคันหนึ่งขับตามหลังรถของจิ้นเชวี่ย โดยรักษาระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกลยี่สิบนาทีต่อมา รถของจิ้นเชวี่ยขับเข้าไปในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล

สิบโมงเช้า ฉือกั่วเอ๋อร์เคาะประตูห้องทำงานของประธาน แล้วพาคนที่มาสัมภาษณ์งานบอดี้การ์ดส่วนตัวเข้ามาในห้องทำงาน“ประธานเสิ่น นี่คือคุณโม่ที่มาสัมภาษณ์งานบอดี้การ์ดส่วนตัวค่ะ”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูจึงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารผู้ชายคนนั้นสูงมาก ฉือกั่วเอ๋อร์ที่สูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรพอไปยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเธอก็ดูตัวเล็กน่าทะนุถนอมไปเลยสวมชุดกีฬาสีดำทั้งตัว สวมหน้ากากอนามัยและหมวกแก๊ปนอกจากดวงตาคู่หนึ่งแล้ว ก็ปกปิดมิดชิดไปหมดฉือกั่วเอ๋อร์ยื่นเอกสารสัมภาษณ์ในมือไปตรงหน้าเสิ่นชิงซูเสิ่นชิงซูก้มหน้ามองเอกสารสัมภาษณ์ในมือโม่ไป๋ อายุสามสิบแปดปี เคยทำงานที่บริษัทรักษาความปลอดภัยนานาชาติเป็นเวลาสิบปี ต่อมาเกษียณเพราะได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ ฝีมือยอดเยี่ยม โสด สามารถสแตนด์บายได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแต่รูปถ่ายในเอกสารสัมภาษณ์เป็นรูปเมื่อสิบปีก่อนเสิ่นชิงซูเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น “รบกวนถอดหน้ากากอนามัยออกให้ฉันดูหน่อยค่ะ”ชายคนนั้นมองเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น “บนหน้าผมมีแผลไฟไหม้ กลัวว่าจะทำให้คุณตกใจครับ”แผลไฟไหม้?เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “ใ

เสิ่นชิงซูพยักหน้า “การที่คุณยอมพูดความจริง แสดงว่าคุณหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเด็ก ๆ ที่นี่จะได้รับการดูแลและการศึกษาที่ดี”“ฉันเป็นเด็กกำพร้า” หลินอวี่เนี่ยนยิ้มเล็กน้อย “เด็กแห่งดวงดาวเหล่านี้หลายคนถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง แต่ก็มีคนอย่างพี่หวังพี่จ้าวที่ยอมสละหน้าที่การงานและครอบครัวเพื่อลูก พาลูกของตัวเองมาที่นี่ ขณะที่ดูแลลูกของตัวเอง ก็ยังรักและเอ็นดูเด็กคนอื่น ๆ ที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งด้วย”เสิ่นชิงซูไม่ได้พูดอะไรเธอมองไปที่ฉือกั่วเอ๋อร์มือของฉือกั่วเอ๋อร์ที่กำลังพิมพ์แป้นพิมพ์หยุดลง เธอปิดโน้ตบุ๊ก “เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันจดไว้หมดแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็ลุกขึ้นยืน มองไปที่ไป๋ชิงซิง “รายละเอียดต่าง ๆ เราเข้าใจหมดแล้ว คืนนี้กลับไปเราจะประชุมกัน แล้วจะติดต่อกลับไปอีกครั้งค่ะ”ไป๋ชิงซิงพยักหน้า “ได้ครับ ประธานเสิ่น พวกคุณเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ”หลังจากกล่าวลา ผู้จัดการจางก็ขับรถไปส่งกลุ่มของเสิ่นชิงซูกลับโรงแรมรถยนต์ธุรกิจสีดำค่อย ๆ หายลับไปในเส้นทางบนภูเขาที่คดเคี้ยวที่สถานสงเคราะห์ ไป๋ชิงซิงยืนมองอยู่ที่ประตูเขาให้ความสำคัญกับโครงการนี้มาก เพราะมันเกี่ยวข้องกับว่าเด

เวินจิ่งซีไปจัดการเรื่องขั้นตอนการนอนโรงพยาบาล ฉินเยี่ยนเฉิงไปส่งแม่ลูกเสิ่นชิงซูที่ห้องพักผู้ป่วยห้องพักผู้ป่วยเดี่ยว ฉินเยี่ยนเฉิงได้บอกกับหัวหน้าพยาบาลไว้แล้ว ให้พวกเธอช่วยดูแลเป็นพิเศษในช่วงสองสามวันนี้เสี่ยวอันหนิงป่วยจนไม่สบายตัว ติดคนและงอแงเป็นพิเศษไข้ขึ้นจนเบลอ พอได้ยินว่าพยาบาลจะมาฉีดยา ก็ร้องไห้งอแงไม่ยอมให้ความร่วมมือเด็ดขาด!เสิ่นชิงซูปลอบไม่ได้ผล เวินจิ่งซีมาก็ไม่ช่วยอะไร“หนูไม่ฉีดยา ฮือ ๆ ๆ...”“ไม่ฉีดก็ไม่หายนะ” เสิ่นชิงซูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่พยาบาลคนนี้เก่งมากเลยนะ ไม่ต้องกลัวนะ”“ไม่เอา!” แขนเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเสี่ยวอันหนิงกำคอเสื้อของแม่ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด “หนูไม่ฉีดยา ฉีดยาเจ็บจะตาย!”เวินจิ่งซี “งั้นให้หนูกัดมือป๊ะป๋า ตอนที่หนูเจ็บก็กัดป๊ะป๋านะ แบบนี้ความเจ็บก็จะย้ายมาอยู่ที่ป๊ะป๋าแทน”“โกหก!” เสี่ยวอันหนิงสูดน้ำมูก “หนูต้องการพ่อ แม่คะ โทรหาพ่อให้หนูหน่อย หนูจะให้พ่ออยู่เป็นเพื่อน...”เสิ่นชิงซูอุ้มลูกสาวไว้ ในใจทั้งปวดหัวทั้งจนปัญญาที่สุดตอนที่โม่ไป๋มาถึงห้องพักผู้ป่วย เสียงร้องไห้แทบขาดใจของเสี่ยวอันหนิงก็ดังออกมาจากข้างในเด็กน้อ

“เสี่ยวอันหนิงยังไงก็เป็นคนที่ผมดูแลปรับสภาพร่างกายมากับมือ สภาพร่างกายของเธอผมรู้ดีที่สุด ผมรู้ว่าคุณกลัวจะรบกวนผม แต่เรื่องที่เด็กป่วยต้องมาเป็นอันดับแรก คุณไม่ควรมีความกังวลอื่นอีก”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูจึงเงียบไปเวินจิ่งซีเดินไปที่ริมหน้าต่าง แล้วลูบหน้าผากของเด็กน้อย “เหมือนไข้จะลดลงหน่อยแล้วนะ”“อืม เมื่อกี้หัวหน้าหลินแวะมาดูอีกรอบแล้วค่ะ บอกว่าตอนนี้สถานการณ์ยังถือว่าใช้ได้”เวินจิ่งซีพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”จิ้นเชวี่ยถาม “เป็นโรคปอดอักเสบเหรอครับ?”“อืม โรคหลอดลมและปอดอักเสบ” เวินจิ่งซีตอบจิ้นเชวี่ยพูด “เดี๋ยวผมตรวจชีพจรให้เธอหน่อย แล้วจะจัดยาจีนมาประคบตามจุดฝังเข็มให้ จะได้หายเร็วขึ้น”“คุณยุ่งขนาดนั้นทุกวัน ไม่ต้องลำบากแล้วล่ะค่ะ”“ก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น” จิ้นเชวี่ยมองเสิ่นชิงซู “อาซู หรือคุณคิดว่าผมจะทำร้ายเสี่ยวอันหนิง?”เสิ่นชิงซูเม้มริมฝีปาก จ้องมองเขา ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอจึงพูดว่า “ฉันเชื่อมาตลอดว่าคุณรักและเอ็นดูเสี่ยวอันหนิงอย่างจริงใจ”‘แต่คุณก็ยังวางยาเสี่ยวอันหนิง’ประโยคหลังนั้น เสิ่นชิงซูอดกลั้นไว้จึงไม่ได้พูดออกไปเวินจิ่งซียืนอยู่ข้าง