ในตอนที่เสี่ยวอันหนิงตื่นขึ้นมา เสิ่นชิงซูกำลังคุยโทรศัพท์อยู่เธอยืนอยู่ข้างหน้าต่าง หันหลังให้กับเตียงหนูน้อยมองแม่เงียบ ๆ เธอรู้ว่าแม่ยุ่ง แต่เธอหิวน้ำมาก อยากกินน้ำ“แม่คะ...”เสิ่นชิงซูได้ยินเสียงก็หันไป ทว่าประตูห้องพักผู้ป่วยถูกผลักเปิดออก เงาร่างดำเดินฉับเข้ามาถึงเตียงลูกสาวก่อนเธอก้าวหนึ่ง“เสี่ยวอันหนิงจะทำอะไรเหรอ?”เสิ่นชิงซูฝีเท้าหยุดชะงักตามหลัก โม่ไป๋อยู่ในชุดดำปลอด สวมหมวกดำ แมสสีดำ ปิดจนเหลือแต่ดวงตาสองข้าง เด็กเห็นแล้วควรกลัวถึงจะถูกแต่เสี่ยวอันหนิงกลับเชื่อถือโม่ไป๋อย่างไม่มีสาเหตุ“อาโม่ขา หนูอยากดื่มน้ำ～”โม่ไป๋ปรับน้ำเสียงอ่อนลง “ได้ หนูอย่าขยับไปเรื่อยนะ อาจะเทน้ำให้หนูดื่ม”“ขอบคุณค่ะ อาโม่～” เสี่ยวอันหนิงเสียงนุ่มนิ่ม ตัวน้อย ๆ นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เห็นแล้วชวนให้คนสงสารโม่ไป๋ลูบใบหน้าของเธอ ขณะหันไปเตรียมเทน้ำก็สบกับสายตาเสิ่นชิงซูอย่างไม่ทันตั้งตัวเขาชะงัก ดวงตาดำขลับมีแววตื่นตระหนกปราดผ่าน“ผมเห็นว่าคุณกำลังยุ่ง คุณหนูตื่นแล้ว ผมกลัวว่าเธอจะขยับโดนเข็มที่มือครับ”เสิ่นชิงซูสีหน้าเป็นปกติ ยกยิ้มจาง ๆ “ฉันเข้าใจค่ะ”โม่ไป๋ได้ยินก็รู้สึกแปล
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
