Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 61 - Bab 70

เจียงเยว่หลานขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาตำหนิไปที “แม่ก็แค่คนไม่มีอะไรทำ จะมีเรื่องอะไรต้องปิดบังลูกด้วย!” เสิ่นชิงซูยังไม่วางใจมากนัก “แม่คะ ถ้าแม่มีเรื่องอะไรก็คุยกับหนูตรง ๆ เลยสิคะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเลยนะคะ” “แม่ไม่มีเรื่องอะไรสักหน่อย ถ้ามีแม่ก็ต้องบอกลูกทันทีอยู่แล้ว” เจียงเยว่หลานเอ่ยยิ้ม ๆ “อาซู เรื่องที่แม่ทั้งภูมิใจและพึงพอใจที่สุดในชีวิตก็คือการที่ได้มีลูกสาวอย่างลูกนะ แม่น่ะเป็นคนไม่มีความสามารถ ปล่อยให้ลูกต้องจากพ่อจากแม่ไปใช้ชีวิตอยู่กับปู่ของลูกตั้งแต่ยังเล็ก ๆ โชคดีนะที่ปู่ของลูกเลี้ยงลูกมาได้ยอดเยี่ยมแบบนี้” “แม่คะ แม่เลิกพูดเรื่องพวกนี้เถอะค่ะ” เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “แม่ก็แค่ไม่มีทางเลือก ถึงหนูจะถูกส่งไปอยู่กับคุณปู่ แต่ลับหลังคนตระกูลเสิ่นแม่ก็ยังแอบมาเยี่ยมหนูทุกเดือน หนูรู้ค่ะ ว่าในใจแม่รักและเป็นห่วงหนูมาก” เจียงเยว่หลานลูบศีรษะของเสิ่นชิงซูเบา ๆ “อาซู ตอนนี้แม่หวังแค่ว่าลูกจะมีชีวิตราบรื่นสุขสบาย ไม่ว่าลูกจะตัดสินใจแบบไหน แม่ก็จะสนับสนุนลูกเสมอนะ” เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วพลางมองแม่ของตนเอง แอบรู้สึกเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย “แม่คะ แม่วางใจให้สบายเถอะ

เสิ่นชิงซูขี้เกียจจะยื้อยุดกับพวกเขาให้มากความ ในเมื่อเธอมาที่นี่ ก็หมายความว่าได้เตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ส่วนเรื่องฟู่ซือเหยียน…หากถึงตอนนี้แล้วเธอยังฝากความหวังไว้กับฟู่ซือเหยียนอยู่ นั่นเรียกว่าโง่เง่าน่าหัวเราะเต็มทีแล้ว! คิดได้ถึงตรงนี้ เสิ่นชิงซูก็เอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบว่า “ฉันสามารถซื้อไขกระดูกของเสิ่นเยี่ยนอิ๋งได้ด้วยเงิน พวกคุณเสนอราคามาเลย” “เสนอราคา?” คุณนายใหญ่เสิ่นแค่นเสียงเย็น “ตระกูลเสิ่นของฉันไม่จำเป็นต้องง้อเงินนั่นของแกหรอกนะ! เสิ่นชิงซู ถ้าแกอยากช่วยนังสารเลวนั่นนัก ก็ได้! แต่แกต้องโขกศีรษะรับผิดต่อลูกชายของฉันก่อน!” สิ้นเสียง เสิ่นเยี่ยนอิ๋งกอดภาพถ่ายของเสิ่นหมิงสยงไว้พลางเดินเข้ามาหยุดตรงเบื้องหน้าของเสิ่นชิงซู เขายืนอยู่บนขั้นบันได ปรายสายตามองลงมายังเสิ่นชิงซูอย่างผู้อยู่เหนือกว่า “เสิ่นชิงซู คุกเข่าลงซะ แล้วโขกศีรษะคำนับพ่อฉันจนกว่าจะครบหนึ่งร้อยที พูดว่าขอโทษยอมรับว่าเธอผิดไปแล้วให้ครบหนึ่งร้อยรอบ แล้วฉันจะยอมบริจาคไขกระดูกให้นังแม่ฆาตกรของเธอ!” เสิ่นชิงซูมองภาพถ่ายของเสิ่นหมิงสยง หัวคิ้วขมวดมุ่น จากนั้นก็เหลือบสายตามองไปทางเสิ่นเยี่ยนอิ๋งอีกคร

คฤหาสน์เหยาเยว่ ฟู่ซืออวี่งอแงอยากปั้นตุ๊กตาหิมะ แต่เพราะร่างกายของโจวอวี๋ชูอ่อนแอมากจึงออกไปเล่นกับเขาไม่ได้ ฟู่ซือเหยียนจึงต้องออกโรงเอง โจวอวี๋ชูนั่งอยู่ในห้องซันรูมชั้นสองกำลังมองดูสองพ่อลูกเล่นกันอย่างอบอุ่น ความอ่อนโยนและพึงพอใจเอ่อล้นออกมาทางสายตา ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาไม้สั่นขึ้นมา เป็นโทรศัพท์ของฟู่ซือเหยียน โจวอวี๋ชูเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เห็นว่าเป็นสายเข้าจากฉินเยี่ยนเฉิง เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย คิดถึงคลิปที่เห็นในโซเชียลเมื่อครู่นี้ขึ้นมา โจวอวี๋ชูก็เหลือบสายตามองฟู่ซือเหยียนที่อยู่ในสวนหน้าบ้านแวบหนึ่ง จากนั้น เธอก็วางโทรศัพท์มือถือคืนกลับไปบนโต๊ะเหมือนเดิม ก่อนจะยกชาดอกไม้ที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา จิบละเลียดอย่างผ่อนคลายสบายใจ ...... ภายในโรงพยาบาล ฉินเยี่ยนเฉิงกดโทรไปห้าสายติดกันแล้วก็ยังไม่มีคนรับ “แปลกแฮะ ทำไมซือเหยียนก็ไม่รับสาย?” “เขาคงไม่ได้จงใจไม่รับสายหรอกนะ?” เฉียวซิงเจียพูดอย่างร้อนใจ “สงสัยจะเดาออกว่าคุณโทรหาเพราะเรื่องอาซูแน่เลยถึงได้จงใจไม่รับสายแบบนี้!” “ซือเหยียนไม่ใช่คนแบบนี้” ฉินเยี่ยนเฉิงตอบอย่างมั่นใ

ทิเบตันแมสติฟฟ์! เสิ่นชิงซูเกิดความกลัวขึ้นในใจ แต่เธอรู้ดี ยิ่งเป็นแบบนี้ ยิ่งลนลานไม่ได้เด็ดขาด “คุณนายใหญ่เสิ่นคิดว่าฉันจะเข้ามาที่นี่โดยไม่มีการเตรียมตัวอะไรเลยงั้นเหรอคะ?” ได้ยินดังนี้ คุณนายใหญ่เสิ่นก็ขมวดคิ้ว “แกหมายความว่าอะไร?” เสิ่นชิงซูกระตุกมุมปากอย่างเย็นชา “ทุกสายที่เสิ่นเยี่ยนอิ๋งโทรเข้ามาในช่วงไม่กี่วันมานี้ฉันอัดเสียงเอาไว้หมดแล้ว ก่อนจะมาพบตระกูลเสิ่นฉันแวะที่สถานีตำรวจ และแจ้งความเอาไว้เรียบร้อยแล้ว รวมถึงส่งไฟล์บันทึกเสียงให้ตำรวจแล้วด้วย ถ้าวันนี้ฉันเป็นอะไรขึ้นที่คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น เสิ่นเยี่ยนอิ๋งก็จะตกเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง และพวกคุณ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด จะไม่มีใครหลุดรอดไปได้เด็ดขาด!” สิ้นเสียง คนตระกูลเสิ่นทุกคนในที่แห่งนี้ต่างตะลึงอึ้งงัน! เสิ่นชิงซูยังเหลือไม้ตายแบบนี้ไว้อยู่! หลินอวิ๋นเหมยด่ากราดอย่างหงุดหงิด “นังสารเลว! สมแล้วที่เป็นนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ล่อลวงให้ฟู่ซือเหยียนยอมขึ้นศาลสู้คดีเพื่อปกป้องแกได้ตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย! ยัยนี่ใช่มาขอร้องพวกเราซะที่ไหน? มันมาล่อให้พวกเราตระกูลเสิ่นติดกับของมันต่างหาก!” สมาชิกในตระกูลเส

“อาซู!” รถพอร์ชคาเยนน์สีขาวเบรกกะทันหันจอดข้างทาง ประตูรถฝั่งผู้โดยสารเปิดออก เฉียวซิงเจียลงจากรถ พุ่งตรงไปยังรถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวทันที ประตูรถยังคงล็อกอยู่ เฉียวซิงเจียเคาะกระจกรถอย่างสุดชีวิตพลางตะโกนเรียก ทว่าเสิ่นชิงซูที่อยู่ในรถกลับไร้ซึ่งการตอบสนอง “อาซู! อาซูตื่นสิตื่นเร็ว!” เฉียวซิงเจียเห็นคราบเลือดบนตัวเสิ่นชิงซู ก็ร้อนใจจนถึงกับร้องไห้ออกมา ฉินเยี่ยนเฉิงวิ่งเข้ามา และปลอบโยนด้วยเสียงอบอุ่นว่า “ใจเย็นก่อนคุณ ถอยออกไปด้านข้างหน่อย เดี๋ยวผมจะทุบกระจกรถ” เฉียวซิงเจียเลื่อนมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วถอยหลีกออกไปอย่างรวดเร็ว ฉินเยี่ยนเฉิงใช้เครื่องมือสำหรับทุกกระจกรถเจาะกระจกออก และสอดมือเข้าไปเปิดประตูรถจากด้านใน เมื่อเปิดประตูได้แล้ว เขาก็รีบเข้าไปตรวจดูอาการของเสิ่นชิงซูทันที ไม่ไกลออกไป รถเมย์บัคสีดำกะพริบไฟฉุกเฉินจอดอยู่ข้างทาง ภายในรถฝั่งที่นั่งคนขับ ใบหน้าของฟู่ซือเหยียนไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ดวงตาคมสีดำกำลังจ้องมองพวกเขาอย่างเรียบนิ่งไม่กะพริบตา ฉินเยี่ยนเฉิงอุ้มเสิ่นชิงซูที่ไม่ได้สติลงมาจากรถ “เปิดประตูหลังรถให้ที” เฉียวซิงเจียรีบเปิดประตูหลังให้ “