Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 41 - Bab 50

หลังจากส่งเวินจิ่งซีถึงห้องพักในโรงแรมแล้ว เสิ่นชิงซูก็รีบกลับไปที่โรงพยาบาลอาการของเจียงเยว่หลานยังนับว่าคงที่ เพียงแต่เอาแต่โวยวายว่าจะออกจากโรงพยาบาลให้ได้ทุกคนยังคงปิดบังเรื่องอาการป่วยของเธอไว้ ตั้งใจว่าจะรอให้แผนการรักษาได้ข้อสรุปที่ชัดเจนก่อนแล้วจึงจะบอกเมื่อปลอบเจียงเยว่หลานจนสงบลงแล้ว เสิ่นชิงซูก็ไปหาฉินเยี่ยนเฉิงฉินเยี่ยนเฉิงไม่ได้อยู่ที่ห้องทำงานของแพทย์ พยาบาลที่เข้าเวรกับเขาบอกว่าเขาอยู่ในห้องผ่าตัด น่าจะอีกชั่วโมงหนึ่งถึงจะเสร็จเสิ่นชิงซูพยักหน้า ตั้งใจว่าค่อยกลับมาอีกครั้งในภายหลังตอนที่เดินผ่านเคาน์เตอร์พยาบาล เกือบจะชนเข้ากับเสิ่นเยี่ยนอิ๋งที่เดินออกมาจากห้องพยาบาลทั้งคู่สบตากัน เสิ่นชิงซูถึงกับนิ่งงันไปเล็กน้อยไม่นึกว่าจะได้เจอเสิ่นเยี่ยนอิ๋งที่นี่และสิ่งที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงยิ่งกว่าก็คือ ใบหน้าที่บวมเป่งราวกับหัวหมูของเสิ่นเยี่ยนอิ๋ง“ช่างเป็นคู่เวรคู่กรรมกันจริง ๆ!” เสิ่นเยี่ยนอิ๋งแค่นเสียงเย็นชาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่กลับกระทบกระเทือนแผลที่มุมปากจนเจ็บปวดเสียจนสีหน้าบิดเบี้ยว“บ้าเอ๊ย...” เขาโมโหจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ จ้องมองเสิ่นชิงซูอย่างเคียดแค้น

รถแท็กซี่จอดลงที่ด้านนอกประตูใหญ่ของคฤหาสน์หนานซีเสิ่นชิงซูลงจากรถ ในมือถือถุงใบใหญ่สองใบเดินเข้าไปในบริเวณบ้านเมื่อครู่ระหว่างทางมาเธอแวะกลับไปที่สตูดิโอเพื่อนำของขวัญปีใหม่ที่สั่งซื้อออนไลน์ไว้ล่วงหน้าติดมือมาด้วยเสิ่นชิงซูยกมือกดกริ่งประตูในไม่ช้าประตูก็เปิดออกฟู่ซือเหยียนมองเธอ เม้มริมฝีปากบางเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “รหัสผ่านไม่ได้เปลี่ยน”เสิ่นชิงซูขานรับเบา ๆ ก้มหน้าเดินเข้าบ้านไป“ซืออวี่ยังอยู่ในห้องไม่ออกมาเหรอคะ?”“อืม” ฟู่ซือเหยียนปิดประตู สายตาเหลือบมองถุงในมือเธอ “คุณซื้อของขวัญมาให้เขาด้วยเหรอ?”“ของขวัญปีใหม่ค่ะ” น้ำเสียงของเสิ่นชิงซูเรียบเฉย พูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไปทันทีฟู่ซือเหยียนยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามขึ้นไปชั้นสอง นอกห้องนอนเด็กเสิ่นชิงซูยกมือขึ้นเคาะประตู “ซืออวี่ เปิดประตูให้หน่อยได้ไหม? แม่เอาของขวัญมาให้เยอะแยะเลยนะ”“ผมไม่ต้องการของขวัญอะไรทั้งนั้น!”เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดของฟู่ซืออวี่ดังออกมาจากในห้อง “แม่คนหลอกลวง! แม่ไม่ได้ยุ่งเรื่องงานสักหน่อย! ทำไมแม่ต้องโกหกผมด้วย!”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่ซืออวี่โม

เสิ่นชิงซูเป็นฝ่ายละสายตาก่อน เธอหันไปมองคุณป้าแล้วพูดว่า “คุณป้าเข้าใจผิดแล้วค่ะ เขาไม่ใช่สามีของฉัน”“เอ๊ะ?” คุณป้าถึงกับอึ้งไป นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีของการเป็นพนักงานขายที่เธอหน้าแตก กว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้ก็ผ่านไปนาน “อ้อ อย่างนี้นี่เอง...”เสิ่นชิงซูไม่ได้ใส่ใจกับเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ เธอหยิบซี่โครงหมูแพ็คอย่างดีมาจากตู้แช่ แล้วหันหลังเดินไปยังโซนผักผลไม้ฟู่ซือเหยียนจ้องมองแผ่นหลังของเธอ แววตาฉายแววเย็นเยียบและลึกล้ำ......เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์หนานซีก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้วเสิ่นชิงซูตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารฟู่ซืออวี่กำลังง่วนอยู่กับของเล่นชิ้นใหม่ของเขาในห้องนั่งเล่นทันทีที่เสิ่นชิงซูผูกผ้ากันเปื้อนเสร็จ ประตูกระจกของห้องครัวก็ถูกเลื่อนเปิดออกเธอหันกลับไป เห็นฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามา“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”ฟู่ซือเหยียนกวาดตามองวัตถุดิบบนเคาน์เตอร์ครัว แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ให้ช่วยอะไรไหม?”“ไม่ต้องค่ะ” เสิ่นชิงซูหันกลับไป แล้วง่วนอยู่กับงานของตัวเองต่อไปฟู่ซือเหยียนยืนมองอยู่ข้าง ๆครู่ต่อมา เขาก็หันหลังเดินออกไปเสิ่นชิงซูเปิดก๊อกน้ำ แล้วนำ

“ผมเกลียดแม่!”ฟู่ซืออวี่โยนหนังสือนิทานก่อนนอนเล่มอื่น ๆ ลงบนพื้นด้วย แล้วยกเท้าขึ้นกระทืบ “คนหลอกลวง! แม่ไม่ต้องการผม ผมก็ไม่ต้องการแม่เหมือนกัน! ของพวกนี้ผมไม่เอาแล้ว!”“ฟู่ซืออวี่!”ฟู่ซือเหยียนคว้าแขนของฟู่ซืออวี่ไว้ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง “ถ้าลูกยังพูดจาเหลวไหลอีก พ่อจะตีลูกแล้วนะ!”เขาที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำจนหน้ามืดตามัว มองไม่เห็นความเกรี้ยวกราดในแววตาของพ่ออีกต่อไป ตอนนี้เขาแค่อยากจะระบาย อยากจะระบายความน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดในใจออกมา...“ผมก็เกลียดเธอ!” ฟู่ซืออวี่เชิดคางขึ้น ดวงตาที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาจ้องมองฟู่ซือเหยียนอย่างดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ “พ่อเป็นคนพูดเอง พ่อบอกว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของผม! ในเมื่อเธอไม่ใช่แม่ของผม! แล้วทำไมผมต้องชอบเธอด้วยล่ะ?! ผมเกลียดเธอ! เกลียดที่เธอโกหกผม!!”ฟู่ซือเหยียนถึงกับนิ่งอึ้งไปประโยคที่ว่า ‘พ่อเป็นคนพูดเอง พ่อบอกว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของผม!’ ของลูกชาย ราวกับถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ศีรษะ!เขาปล่อยมือจากฟู่ซืออวี่ แล้วหันไปมองเสิ่นชิงซูเสิ่นชิงซูยืนนิ่งงันอยู่กับที่เธอกำลังมองฟู่ซืออวี่ ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือซีดเผือดไร้สีเลือดดวงต

ทั้งลมและหิมะโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ที่ปัดน้ำฝนทำงานอย่างบ้าคลั่ง เฉียวซิงเจียจึงขับรถช้ามากในรถเปิดฮีตเตอร์ไว้อย่างเต็มที่ พร้อมกับมีเสียงดนตรีเบา ๆ ดังคลออยู่เสิ่นชิงซูพิงพนักเก้าอี้หลับตาลง ทั้งร่างของเธอดูสงบนิ่งเฉียวซิงเจียเหลือบมองเธอเป็นครั้งคราวแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่คฤหาสน์หนานซี แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าครั้งนี้เสิ่นชิงซูคงเจ็บปวดรุนแรงปิ๊นๆ......ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรดังขึ้นจากด้านหลังเฉียวซิงเจียเหลือบมองกระจกหลังรถเมย์บัคสีดำคันหนึ่งกำลังขับไล่ตามรถของพวกเธอมา...“รถข้างหลังนั่นของฟู่ซือเหยียนหรือเปล่า?”เสิ่นชิงซูค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองไปที่กระจกหลังแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “เขานั่นแหละ”“เขากำลังตบไฟสูงใส่ฉัน!” เฉียวซิงเจียเร่งความเร็วขึ้น “เดี๋ยวนะ เขาจะไล่ตามมาทำไมเนี่ย?!”“ไม่ต้องไปสนใจเขา”“ก็ไม่อยากจะสนใจอยู่แล้ว!”เฉียวซิงเจียตั้งสมาธิอย่างเต็มที่แล้วเริ่มเร่งความเร็ว “นั่งดี ๆ นะ! ฉันจะเหยียบแล้ว!”แต่เพราะลมและหิมะแรงเกินไป ความเร็วหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงก็เป็นขีดสุดของฝีมือการขับรถของเฉียวซิงเจียแล้ว...ในไม่ช้า รถเมย์บัคก็แซงพวกเธอไปท่ามกลางเส