All Chapters of นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Chapter 91 - Chapter 100

ไม่ว่านางพูดอะไร ยามนี้ในหัวของจิ้งจื่อฟังไม่ออกสักคำเมื่อเขาแกะกระดุมแล้ว อกอิ่มก็ค่อยๆ เปิดเผยตัว เขาใช้นิ้วมือเขี่ยผ้าตู้โตวผืนน้อยออกจนเห็นยอดถันชมพู ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แต่ยังไม่ทันได้แตะต้อง ซู่หรานก็ลุกขึ้นกลับไปนั่ง เขารีบร้อนจะลุกขึ้นตามไป "อย่านะ ห้ามแตะ" เสียงดุๆ ของคนน่ารักร้องห้ามทันที "นอนลงไป" เธอสั่งอีกแม้เขาจะเสียดายเท่าไรก็ได้แต่ต้องทำตาม วันนี้นางยอมให้เขาได้เห็นก็นับว่ามากพอแล้ว จิ้งจื่อจึงนอนกลับลงไปอย่างว่าง่ายแต่เหมือนว่านางจะตอบแทนความว่าง่ายของเขาด้วยสิ่งที่เขาไม่มีวันนึกถึง!! ซู่หรานก้มลงไปใช้มือบีบหน้าอกอวบอิ่มเต่งตึงทั้งสอง ล้อมรอบแท่งหยกร้อน เธอใช้หมั่นโถวใหญ่บีบลำตัวมังกรไว้และดึงขึ้นลงทันที"อื้อ อะ" เขาครางเสียงหลงก่อนจะรีบกัดปากเก็บเสียง กลัวว่าใครอาจมาได้ยินเข้า แต่อย่างไรก็เก็บเสียงไม่ได้มากนัก เพราะความนุ่มนิ่มของหน้าอกที่บีบรัดท่อนเอ็นอยู่ทำให้เขารู้สึกดีมากเกินไป ไหนจะท่าทางน่ารักของหญิงสาวที่พยายามเอาใจเขาอีก จิ้งจื่ออยากจะโถมตัวไปกอดคนน่ารักไว้แต่ก็อยากให้นางทำสิ่งที่กำลังทำต่อไปด้วย เขาได้แต่อ้าขาสั่นเทาให้นางปลุกปั่นกลั่นแกล

"เอ่อ..ขะ ข้า" เขาพูดไม่ออก ไม่อยากเอาเปรียบนางแต่ก็ไม่อยากปฏิเสธไม่รอให้จิ้งจื่อตัดสินใจ เธอถีบกางเกงให้หลุดจากปลายเท้าและพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเปลือยเปล่าของเขาไว้ ซู่หรานยามนี้ก็อารมณ์พลุ่งพล่านไม่ต่างจากเขา ตั้งแต่ได้ลองลิ้มรสเสร็จสุขจากความกระสันเสียวซ่าน เธอก็อยากลองอีกครั้ง คิดเพียงว่าหากไม่สอดใส่ ไม่ต้องถึงขั้นตอนการผลิตลูก การที่เธอจะหาความสุขจากร่างกายเช่นนี้ไม่น่าใช่เรื่องผิดอะไร เขาก็ชอบเธอก็ชอบ ไม่มีใครเสียหาย ซู่หรานแนบกลีบท้อชุ่มฉ่ำของตัวเองกับแท่งหยก และบดเบียดอย่างตั้งใจ เธอเคยเห็นวิธีเช่นนี้จากคลิปวิดีโอผู้ใหญ่ จึงจดจำเอามาลองทำดูบ้าง ยามเมื่อจุดอ่อนไหวของทั้งสองฝ่ายบดเบียดกัน มันช่างรู้สึกเสียวซ่านและรู้สึกดีจนอธิบายไม่ถูก"อะ อ้า ซู่..ซู่หราน" จิ้งจื่อครางเสียงหลง แม้ว่าเขาเพิ่งจะปลดปล่อยน้ำแห่งความสุขไป แต่เพียงคนน่ารักกลั่นแกล้งเขาอีก เขาก็ชูชันพร้อมรบอีกครั้ง เขาคิดว่าได้ค้นพบความนุ่มนิ่มเกือบจะทั้งหมดของนางแล้ว แต่ก็ยังมีพื้นที่นุ่มชุ่มฉ่ำอื่นอีกที่เขายังไม่รู้จัก โดยเฉพาะกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำตรงหว่างขาของนาง นุ่มจนเขาแทบคลั่ง เขาตัวสั่นเทารอคอยให้นางนำพาเขาไปสู่คว

แผนตัดหัวแม่ทัพหย่งเล่อที่ใช้คนเพียงสองคน ถูกเล่าลือไปอย่างรวดเร็วทั้งจากฝ่ายกองทัพแคว้นฉินและลูกน้องของจิ้งจื่อ แต่เทพธิดาที่สร้างความมหัศจรรย์นี้ เมื่อกลับถึงจวนขุนนางหวังพร้อมกับจิ้งจื่อที่ไปส่ง เธอกลับถูกท่านย่าทั้งด่าทอทั้งตบตี ไม่สนใจว่าจะมีคนนอกอย่างจิ้งจื่ออยู่ด้วยท่านย่ากล่าวหาว่าซู่หรานทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงอันดีงามของบุตรีจวนขุนนาง ท่านย่าไม่ยอมรับหลานสาวที่หายไปกับบุรุษแปดเก้าคนทั้งคืน นางอับอายจนไม่อาจทนมองหน้าของใครได้อีกแม้ว่าทั้งขุนนางหวัง ท่านป้า ซินซินและฮูหยินต่างไม่มีใครใส่ใจเรื่องที่ซู่หรานหายไปทั้งคืน ทุกคนดีใจที่เธอกลับมาอย่างปลอดภัย แต่ท่านย่ากลับโวยวายว่าไม่มีใครเห็นหัวคนแก่เช่นนางอีกแล้ว กล่าวหาว่าขุนนางหวังมียศตำแหน่งแล้วก็ลืมบิดามารดา อย่างไรท่านย่าก็จะบังคับให้ซู่หรานไปออกบวชล้างผิดให้ได้“พอแล้วท่านย่า ข้าจะบวช ท่านเลิกโวยวายเช่นนี้เถิดเจ้าค่ะ” ซู่หรานยอมแพ้“เหลวไหล!” ขุนนางหวังดุลูกสาว ซินซินที่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ร้องไห้“ไม่เป็นไรท่านพ่อ ข้าจะบวช” ซู่หรานพูดพร้อมกับแย่งมีดสั้นที่เอวของจิ้งจื่อมาพร้อมตัดผมตัวเองให้ท่านย่าพอใจจิ้งจื่อรีบคว้ามือข

“...” จิ้งจื่อกลับปิดปากเงียบไม่ยอมตอบ“ข้าจะไปกับเจ้า” เธอบอกและรีบร้อนเตรียมเก็บของขวัญของเขาเข้าชั้นวางอย่างระมัดระวัง“ไม่ได้ เรื่องนี้อันตราย” เขาปฏิเสธ“ข้าเป็นอะไร เทพธิดาที่จะนำพาชัยชนะสู่แคว้นอี้ใช่หรือไม่” เธอถาม“ซู่หราน..” จิ้งจื่อที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เพิ่งได้สบายใจเพียงครู่ ก็ต้องจำได้ว่าคนน่ารักของเขาร้ายกาจและรับมือได้ยากเย็นเพียงใด“ให้ข้าช่วยเถิด” เธอเองก็ขอร้องเขาบ้าง ใช้น้ำเสียงออดอ้อนที่เขาแพ้ทางเสมอ“...” จิ้งจื่อถอนหายใจหลับตาลง“นะ” เธอเข้าไปกอดเขา“ได้..เจ้าต้องบอกบัณฑิตหวังก่อน” เขายอมแพ้ แต่ยังยื่นข้อเสนอ“กลัวต้องรับผิดชอบข้าอีกหรือ” เธอถามเสียงเบาจิ้งจื่อรีบกอดคนขี้น้อยใจ“ข้ากลัวเขาจะเป็นห่วงเจ้า” เขากระซิบอ่อนโยน ไม่อยากให้เข้าใจผิด “ได้” เธอรับปาก แม้ความรู้สึกบางอย่างในใจของทั้งสองยังคงขุ่นมัวไม่จางหาย แต่ตอนนี้เรื่องช่วยแม่ทัพจิ้งหยางสำคัญกว่าหนุ่มสาวสองคนโผล่ไปในห้องหนังสือของบัณฑิตหวังยามวิกาล ไม่พอ ยังเป็นการไปหาหลังวันปีใหม่เพียงไม่นาน เมื่อพวกเขาบอกกล่าวสิ่งที่ตั้งใจจะทำแล้ว แม้บัณฑิตหวังอยากคัดค้านเท่าไรก็ได้แต่ต้องพยักหน้าทั้งสองเข้าวังพ

"ในเมื่อนางหาทางล่อสายฟ้าได้แล้ว เช่นนั้นก็หมายความว่าพวกเราก็จะไม่ถูกฟ้าผ่าเช่นกัน หาผ้ามาคลุมและไล่ตามไป ข้าจะไม่ยอมให้หัวของแม่ทัพจิ้งหยางหลุดมือ" นายทหารบนหลังม้าพูดและควบม้าตะบึงตามหลังรถเลื่อนหิมะไปทันทีซู่หรานมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และรู้สึกขอบคุณความรู้อันน้อยนิดของคนยุคโบราณที่ทำให้แผนตื้นๆ ของเธอได้ผล แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่วางใจ ต่อให้ทหารพวกนั้นไล่ตามกระโจมเลื่อนไปแล้วก็ตาม เธอก็ยังกลัวว่าจะมีใครเฉลียวใจถึงความผิดปกติ "หัวหน้าซาน เจ้ามีขดลวดอีกหรือไม่" เธอหันไปถามจิ้งซานวางกระเป๋าหลังและหยิบขดลวดที่เตรียมเอาไว้ออกมาทั้งสองคนช่วยกันพันขดลวดพวกนั้นระหว่างต้นไม้สองต้นไปมา และรีบวิ่งกลับไปยังจุดนัดพบอีกครั้งระหว่างที่วิ่งกลับไปทางตะวันออก ทั้งสองคนได้ยินเสียงฟ้าผ่าสนั่นหวั่นไหว และได้ยินเสียงทหารแคว้นฉินตะโกนโหวกเหวกด้วยความเจ็บปวด หวาดกลัว ตอนนี้พวกเขาคงรู้แล้วว่าสายล่อฟ้านั่นไม่ได้ป้องกันอันตรายจากสายฟ้าได้เลย คงมีหลายศพที่ต้องไหม้เกรียมในพริบตา แม้ว่าซู่หรานจะเป็นเพียงหญิงสาวแต่ก็วิ่งไล่ตามหลังหัวหน้าซานได้อย่างไม่ลดละ เขาวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด แต่เธอก็ไม่ได้ทิ้งห่างจาก