Semua Bab นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Bab 61 - Bab 70

“เสี่ยวจื่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน เจ้าดู..เป็นห่วงซู่หรานมาก” จิ้งซานวิ่งมาถึงและถามเข้าเรื่องทันที คนอื่นมองไม่ออก แต่จิ้งซานที่เลี้ยงน้องมาตั้งแต่เด็ก หากยังมองไม่ออกอีกว่าน้องชายของเขาผิดปกติก็ไม่ควรเป็นพี่ชายแล้ว“พี่รอง ฝากดูแล อย่าให้นางออกไปนอกเมือง นางจะพาตัวเองไปตาย” “เจ้าไม่คิดจะบอกอะไรข้างั้นสินะ” จิ้งซานพูดจริงจัง“...ไม่ใช่ตอนนี้” เขาตอบได้เท่านั้น“ได้ ข้าจะคิดทบต้นทบดอกที่เจ้าไม่บอกอะไรข้าเลย” จิ้งซานขู่น้องชาย และวิ่งตามซินซินกับซู่หรานไปจิ้งจื่อจึงต้องเป็นคนอยู่จัดการเรื่องยุ่งที่นี่แทน เขาขอโทษทุกคนด้วยใบหน้านิ่งเฉย และให้รถม้าพาทุกคนกลับทันที แม้องค์หญิงหนิงเหอจะโมโหไม่พอใจ แต่เพียงจิ้งจื่อนิ่งเงียบ นางก็ได้แต่ต้องเงียบเช่นกันองค์หญิงได้รับอนุญาตให้ออกมาดูบึงใหญ่ได้ เพราะมีจิ้งจื่ออยู่ด้วย และองค์หญิงรู้ดีว่าจิ้งจื่อน่ากลัวเพียงใด เขาไม่พูดคือนางยังเอาแต่ใจได้ แต่หากเขาเงียบมากขึ้นคือสัญญาณให้นางต้องหยุดได้แล้วปกติจิ้งจื่อจะไม่โกรธองค์หญิงง่ายๆ นอกจากนางจะทำร้ายบ่าวไพร่จนบาดเจ็บ นางจึงเข้าใจว่าการที่นางบีบบังคับจนคุณหนูจวนหวังบาดเจ็บ ทำให้จิ้งจื่อโกรธ นางรู้ตัวว่า

'แต่เขาเพิ่งอายุสิบแปดนะ เลวร้ายเกินไปหรือไม่ หรือนี่จะเป็นเหตุผลที่เขาไม่เคยรับสาวใช้อุ่นเตียง ถึงแม้ร่างกายของเขาจะแข็งแรงและปกติดีทุกอย่าง แต่เขาไม่สามารถกอดจูบกองเลือดได้สินะ' ซู่หรานคิดทบทวนถึงเรื่องที่เคยได้ยินข่าวลือ รู้สึกยิ่งสงสารแต่แล้วความจริงบางอย่างก็กระแทกใจของเธอเต็มแรง ความจริงบางอย่างที่ทำให้เธอดีใจแทบบ้า!"มีเพียงข้าหรือ..มีข้าเพียงผู้เดียวที่เจ้าไม่เห็นเป็นกองเนื้อสดใช่หรือไม่" เธอดันตัวออกเล็กน้อย อยากสบตาถามเขาให้แน่ใจ"อืม" เสียงทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มตอบชัดเจน เขามองตากลมโตของคนบนตักด้วยความอับอาย จิ้งจื่อรู้สึกว่าได้พูดเรื่องที่อาจทำให้นางหวาดกลัวเขาซู่หรานกำลังดีใจอย่างบ้าคลั่ง เธอพยายามปรามตัวเองว่าอย่าเห็นแก่ตัว แต่เมื่อมองจิ้งจื่อผู้งดงามและคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่ได้จูบของเขา เธอได้จูบแรกของเขา ได้จับ ได้ลูบ ได้เห็นเขาทั้งตัวเพียงผู้เดียว มันทำให้เธอดีใจมากเหลือจะทนได้เธอยกมือไปแตะริมฝีปากระเรื่อ มองอย่างหลงใหลจนไม่อาจห้ามตัวเองได้จิ้งจื่อจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังทำท่าทางราวกับอยากกลืนกินเขาจนทนไม่ไหว เขารู้ทันทีว่านางจะทำอะไรต่อไป นางมักจ

ซู่หรานกลั่นแกล้งจิ้งจื่อจนเขาต้องหนี แต่เธอกลับสบายใจยิ่ง เธอรู้สึกว่าการที่เขาเข้ามาในห้องวันนี้ เหมือนได้เปิดประตูบางอย่างออก ประตูที่เธอใช้ขังตัวเองไว้ในห้องตลอดมาตั้งแต่โลกก่อนคืนนั้นซู่หรานนอนไม่หลับ ส่วนหนึ่งเพราะมัวแต่คิดถึงคนหน้านิ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งก็เพราะเธอรู้สึกว่าต้องตัดสินใจเลือกสิ่งที่สำคัญมากๆ สำคัญถึงขั้นอาจเปลี่ยนแปลงความเป็นไปของโลกนี้ได้เธออยากลองเปลี่ยนเพื่อตัวเอง และเพื่อความสงบสุขของผู้คน ถึงแม้ในโลกเดิมที่เธออยู่ ตัวเธอจะไม่ได้รู้สึกมีความสุขอะไรมากมาย แต่เธอไม่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดที่หมายถึงเอาชีวิตรอดจริงๆ ไม่ต้องหวาดกลัวสงคราม ผู้คนไม่ต้องลุกขึ้นมาจับดาบแทงคนไม่รู้จัก‘ต้องลงมือทำ จึงจะเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้ แม้จะหนัก และน่ากลัว แต่ชีวิตอีกมากจะปลอดภัย’คำพูดของจิ้งจื่อ เด็กหนุ่มที่ยังไม่โตเต็มที่ แต่กลับต้องแบกความปลอดภัยของคนทั้งเมืองหลวงไว้ เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่กำลังเติบโต หากเป็นที่โลกเก่า เขาอาจได้เป็นคนดัง เป็นพระเอกซีรีส์ เป็นไอดอลที่ออกตามล่าความฝัน หรืออาจกำลังตั้งใจอย่างสุดความสามารถเพื่อหาที่เรียนดีๆ แต่ที่นี่ เขาต้องฆ่าคนแล้ว ถึงจะเจ็บปวดทรม

“เดี๋ยวก่อนท่านนักพรต ข้ายังไม่ได้ลอง”“ท่านนักพรต พวกข้าเชื่อท่าน”“ท่านนักพรต ได้โปรด ข้าอยากถูกเลือก”“ข้าจะซื้อหินวิเศษ ให้สิบตำลึงทอง” “เจ้านักพรตจอมหลอกลวง เจ้ากลัวนางใช่หรือไม่”“หรือที่แท้ นกนั่นใส่กลไกไว้จริง”เสียงชาวบ้านต่างตะโกนวุ่นวาย ทั้งรั้งนักพรตและสงสัยในตัวเขา แต่ชายผู้นั้นไม่สนใจ เขาเก็บของเรียบร้อยก็รีบเดินจากไปทันทีซู่หรานไม่สนใจใครเช่นกัน เธอรีบวิ่งตามนักพรตผู้นั้นไปอย่างไม่ลดละจนอิงเถาต้องวิ่งตามพวกเขาไปด้วย แม้นางจะพยายามห้ามคุณหนูซู่หรานแล้ว แต่คุณหนูผู้นั้นไม่สนใจหันมามองนางสักนิด เขาเร่งฝีเท้าขึ้น ซู่หรานก็เร่งฝีเท้าตาม เขาแทบจะวิ่งแต่เธอก็ยังคงตามเขาทันอยู่ดี“หยุดก่อนท่านนักพรต ข้าอยากพูดคุยกับท่าน” เธอเรียก“ท่านนักพรต ท่านนักพรต รอก่อน” แม้สายตาของผู้คนตามสองข้างทางจะมองเธอด้วยสายตาแปลก และเธอแน่ใจว่าต่อไปต้องมีข่าวลือแปลกๆ ออกมาแน่ แต่นักพรตคนนั้นสำคัญมากจริงๆ เธอต้องได้ตัวเขาเอาไว้“ข้ารู้ว่าหินฉู่ซีทำอะไรได้บ้าง ข้ารู้ว่าเพราะเหตุใดนกตัวนั้นจึงชี้ปากไปทางทิศใต้เสมอ ข้าต้องคุยกับท่าน” เธอลองพูดสิ่งสำคัญเขาหยุดเดินและหันมามองตาโตตกใจ “เจ้ารู้หรือว

"ลืมตาได้แล้ว ข้าแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว ฮิ" ซู่หรานมองเด็กหนุ่มที่หลับตาแน่นแม้จะอยู่ในห้องมืด เธอหันไปจุดโคมโดยใช้ฮว่าเจ๋อจึของเขา เมื่อในห้องเริ่มสว่าง จิ้งจื่อจึงค่อยลืมตาขึ้นมองสำรวจ ทันทีที่เขาหันมามองเธอ จิ้งจื่อก็ตกใจรีบหันหลังอีกครั้ง สองใบหูแดงเรื่อจนเห็นชัดเจน"เจ้า! เจ้า..เหตุใดจึงแต่งตัวเช่นนั้น" เสียงของเขาสั่นเครือจนควบคุมไม่ได้ ซู่หรานก้มมองเสื้อผ้าของตัวเอง เสื้อคลุมตัวนี้เธอตัดใส่เอง กว่าจะได้น่ารักขนาดนี้ เธอเสียเวลาไปเป็นเดือน เป็นเสื้อคลุมสีขาวแบบชุดยูกาตะสั้นเหนือเข่า มีระบายน่ารักทั้งแขนและชายเสื้อ ถึงเธอจะไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน แต่ชุดที่ใส่ก็ปกปิดยอดจุกไว้แล้ว เธอจึงไม่ได้รู้สึกว่าน่าเกลียดอะไร และลึกๆ แล้วเธอจงใจใส่เพื่อกลั่นแกล้งเขา "ไม่น่ารักหรือ" ซู่หรานถาม"ตะ ตะ..ต้องสั้นเพียงนั้นเชียวหรือ เจ้าไม่รู้สึกอับอายบ้างหรือ" จิ้งจื่อกัดฟันพูด"ที่นี่คือห้องนอนของข้า มันคือพื้นที่ที่จะไม่มีผู้ใดเข้ามา ในเมื่อเจ้าแอบย่องเข้ามาราวกับโจรเด็ดบุปผา จะกล่าวโทษว่าข้าใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยได้หรือ" เธอพูดเสียงใสหยอกล้อเขาจิ้งจื่อรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว เขาทั้งอับอายกับการ