นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน のすべてのチャプター: チャプター 71 - チャプター 80

ซู่หรานยังคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะประมวลผลได้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอเธอถอนหายใจได้ก็รู้สึกว่าหายใจติดขัดจนแทบหายใจไม่ออก หัวใจของเธอเต้นแรงเกินไป เมื่อรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าคล้ายมีน้ำร้อนลวกที่สองข้างแก้ม ซู่หรานวิ่งไปขึ้นเตียงหยิบหมอนขึ้นมาอุดปากกรี๊ดปกติเธอจะเป็นฝ่ายล่อลวงเขาให้จูบหรือทำมากกว่านั้น ทุกอย่างเธอล้วนเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนทั้งสิ้น แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ วันนี้เขาจะเป็นฝ่ายพุ่งมาหอมแก้มเธอก่อน ซู่หรานยังคงกรี๊ดใส่หมอนอย่างบ้าคลั่งอยู่นานสองนาน คืนนั้นทั้งคืนเธอนอนแทบไม่หลับ ลืมไปหมดแล้วว่าตัวเองตั้งปณิธานว่าจะไม่ชอบใคร เธอโกหกตัวเองว่านี่เป็นเพียงความรู้สึกเหมือนกับการคลั่งไคล้คนหล่อ ทั้งที่พวกเขาทั้งกอดทั้งจูบและไปไกลมากกว่านั้นนานแล้วหลังจากนั้นจิ้งจื่อกลับไปตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง แม้จิ้งซานจะล่อหลอกถามเขาทุกวัน และเอาเรื่องที่ชาวบ้านพูดถึงซู่หรานวิ่งไล่ตามเกี้ยวนักพรตมาเล่าให้เขาฟังทุกวัน แต่ละวันเรื่องราวก็จะเปลี่ยนแปลงไปตามคำนินทาของชาวบ้านที่นับวันก็ยิ่งน่าเหลือเชื่อขึ้นทุกที แต่เสี่ยวจื่อก็ยังคงปั้นหน้านิ่งไม่สนใจเช่นเดิม ทางด้านของซู่หราน เธอนำเรื่อง

"ดื่มข้างนอกดีหรือไม่เจ้าคะ ดื่มไปด้วย ชมจันทร์ไปด้วย ถึงแม้ว่าวันนี้พระจันทร์จะยังไม่เต็มดวง แต่ก็น่าจะงดงามมากเช่นกัน" ซู่หรานถาม"อืม ก็ดี" ท่านป้าตอบง่ายๆดังนั้นสองสตรีคนละช่วงวัยจึงนั่งดื่มสุราตั้งแต่ยังไม่มืดอยู่ด้านหลังเรือนใต้ต้นเหมยที่กำลังเริ่มผลัดใบเปลี่ยนสีแต่เมื่อถึงยามโหย่ว[1] ป้าหวังมี่กลับอ้างว่าตัวเองเมามากแล้วและหนีกลับเรือน ทิ้งให้หลานสาวนั่งดื่มสุราต่อไปคนเดียว ปกติซู่หรานก็ไม่ได้เป็นสาวนักดื่มอะไรอยู่แล้ว หลังท่านป้ากลับ เธอจึงกลับเข้าไปในเรือน ออกกำลังกายและอาบน้ำล้างตัว แม้อากาศจะเริ่มเย็นบ้างแล้ว แต่เธอก็ยังติดแช่น้ำเย็นหลังออกกำลังกายเสร็จ วันนี้เธอลองหยิบชุดนอนไม่ได้นอนออกมาใส่ เตรียมตัวพร้อมเข้านอน แต่เพราะมองออกไปหลังเรือนและเห็นว่าท้องฟ้าในคืนชิวเฟินช่างงดงามเกินกว่าจะเมินเฉยได้ เธอจึงสวมเสื้อคลุมตัวหนาและออกไปร่ำสุราคนเดียวใต้ต้นเหมยอีกครั้ง เธอยังพกหน้าไม้คันเล็ก เอาไว้นั่งยิงเป้านิ่งเล่นระหว่างดื่มสุราไปด้วย หน้าไม้นี้เธออกแบบสำหรับซ่อนไว้ในแขนเสื้อ เผื่อได้ป้องกันตัวซู่หรานทดลองยิงหน้าไม้เล่นจนเบื่อ จึงเทสุราใส่จอกและจิบทีละเล็กทีละน้อย นั่งมองดาว

"นั่นสินะ เจ้าเคยบอกว่าชอบซินซินนี่นะ เพียงแต่..กลับมีเพียงข้าที่เจ้ากอดจูบได้ จะว่าไปความรู้สึกเช่นนี้คงทรมานไม่น้อย" ซู่หรานพูดด้วยความรู้สึกเข้าใจ น้อยใจ และพึงพอใจไปพร้อมๆ กัน ในใจของเธอเกิดความรู้สึกมากมายปะปนจนไม่อาจอธิบายได้"ไม่!! ข้าไม่เคยพูด ข้า.." จิ้งจื่อไม่อยากให้นางกลัวจนทิ้งเขาไปเหมือนวันที่ดูตัว แต่เขากลับพูดคำร้ายกาจทำให้นางเข้าใจผิด เขาพยายามจะแก้ตัว แต่ถูกซู่หรานก้มลงกดจูบปิดปากเขาเสียแล้ว นางจับแก้มเขาไว้ไม่ยอมให้เขาปฏิเสธจูบ และสำหรับเขาเมื่อได้ลิ้มรสจูบก็คล้ายจะลืมทุกสิ่งในทันที ในหัวสัมผัสได้แต่ลิ้นนุ่มคิดอะไรไม่ออก ซู่หรานจูบเขาสักพัก ก็ทิ้งตัวอยู่บนอกของเขา กอดคอแกร่งไว้ หายใจหอบเหนื่อยที่ข้างหูเขา"นายไม่ต้องอธิบาย ฉันเข้าใจว่าความหนุ่มมันพลุ่งพล่าน และฉันก็เป็นคนเดียวที่นายปลดปล่อยด้วยได้ นายจะทำเหมือนฉันเป็นสตรีในหอโคมแดงก็ได้ ฉันไม่ถือ" เธอเมาจูบจนเผลอพูดภาษาโลกเดิม กำเสื้อเขาไว้แน่นระหว่างที่พูดเรื่องน่าเกลียดพวกนั้น ซู่หรานรู้สึกสบายใจที่เขาไม่ได้ชอบเธอและไม่ได้ไล่จับเธอเป็นภรรยา แต่ก็รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขาเห็นเธอเป็นเพียงคนช่วยปลดปล่อยความก

"เดี๋ยวนี้ใส่กางเกงแบบมีกระดุมแล้วหรือ" ซู่หรานมองสำรวจกล้ามท้องและกางเกงที่เขาใส่ เป็นแบบที่คล้ายกับตัวที่เธอเย็บให้ เขาน่าจะสั่งตัดกางเกงที่มีกระดุมเพิ่ม เห็นเขาบอกว่าใส่แล้วคล่องตัว เธอยิ้มดีใจ ลงมือแกะกระดุมกางเกงของเขา และจงใจให้เฉียดไปเฉียดมากับส่วนที่กำลังแข็งนูนขึ้นเธอเงยหน้ามอง เห็นว่าเขาใช้มือปิดตาไว้ แต่กัดริมฝีปากล่างของตัวเองจนห้อเลือด เธอรู้สึกว่าช่างเป็นภาพที่งดงาม ซู่หรานเริ่มลูบไล้ไปทั่วแผงอกแกร่ง จูบละเลงจนทั่วกล้ามท้องแน่น และเลื่อนลงไปด้านล่าง ย้อนขึ้นมาข้างบน วันนี้เธอตั้งใจจะให้รางวัลเขาจริงๆ เธอไม่เคยทำมาก่อน แต่เคยเห็นในคลิปวิดีโอหลายครั้งแล้ว แค่จูบไปตรงนั้นไม่น่าจะยากอะไร ระหว่างที่เธอไล่จูบจากแผงอกแกร่ง เลื่อนลงไปด้านล่าง เธอก็ยกก้นจากตักและเลื้อยตัวลงไปแทรกอยู่ระหว่างขาของจิ้งจื่อเธอพรมจูบไปบนหน้าท้อง สองมือก็ลูบไล้ไปทั่วแผงอก จงใจไล้มือของเธอผ่านหัวนมของเขา จิ้งจื่อถึงกับสะดุ้ง เธอใช้ปลายนิ้วกดไปบนยอดอก เขาคงรู้สึกเสียวซ่านมากเกินไปจนทนไม่ไหว จนต้องรีบคว้ามือเล็กเอาไว้ ไม่ให้ซุกซนมากเกินกว่านี้แต่มือน้อยของเธอก็ยังคงซุกซนต่อไป เขาไม่กล้าหยุดมือน้อยนั้

ซู่หรานยังคงนั่งโง่งมอยู่อีกราวจิบชา กว่าจะบังคับให้ตัวเองลุกขึ้นเดินไปดูของขวัญวันเกิดได้บนเกาทัณฑ์มีเศษผ้าสีแดงผูกเป็นโบว์ไว้ตรงสายธนูด้วย เธอยกของขวัญขึ้นมาดู "เป็นเกาทัณฑ์ที่ดีมาก" เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม"วันนี้เป็นวันเกิดของฉันสินะ มิน่าท่านป้าถึงได้มาชวนดื่มสุรา" เมื่อเธอคำนวณถึงความเป็นไปได้นี้ ในหัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก วันนี้มีถึงสองคนที่ยังจำวันเกิดของเธอได้ เธอเคยสงสัยมาตลอดว่าเหตุใดถึงได้ตกลงมาในร่างของผู้หญิงคนนี้ ชื่อก็ไม่เหมือน หน้าตายิ่งไม่เหมือน นิสัยใจคอก็ไปกันคนละทิศในโลกเก่า ไป๋หลัน เกิดในวันชิวเฟิน ซู่หราน ก็เกิดในวันชิวเฟิน ที่แท้พวกเธอก็เกิดวันเดียวกัน!'นี่สินะเป็นความเชื่อมโยงระหว่างฉันกับเธอ ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันยังมีชีวิต ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก ฉันสัญญาจะใช้ชีวิตให้ดีเผื่อในส่วนของเธอด้วย' หญิงสาวยังคงมองของขวัญและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีความสุขหลังผ่านวันชิวเฟินไม่กี่วัน ในวังก็ประกาศเฉลิมฉลองวันไหว้พระจันทร์เพื่อขอบคุณและบูชาพืชผลนานาพันธุ์ เฉลิมฉลองการเก็บเกี่ยว จะมีการจัดงานทั่วเขตเมืองหลวงและมีงานเลี้ยงในวังหลวงด้วย แม้ส่วนใหญ่ที่ได้รับเชิญให้เข้