Lahat ng Kabanata ng นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Kabanata 101 - Kabanata 110

เธอคิดเสมอว่าต่อให้เขาแต่งงานแล้ว เขาก็จะมีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถแตะต้องได้ แม้แต่ตอนที่กอดจูบเขาต่อหน้าคนอื่นเธอก็ไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะเธอรู้สึกว่าเขาเป็นของเธอเสมอ วันนี้เธอได้รู้แล้วว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาแตะต้องผู้อื่นได้ และบางทีเขาอาจเป็นของผู้อื่นด้วยก็ได้ ตลอดเวลาที่เธอเกี้ยวเขาบนเรือเหาะให้พวกทหารเห็นช่างเป็นเรื่องน่าอับอายยิ่งนัก'อีกหน่อยคนก็ลืม โชคดีที่ฉันไม่ค่อยได้ออกบ้าน ต่อให้คนนินทาก็ช่าง ไม่เห็นจะต้องใส่ใจ' เธอโกหกตัวเองคืนนั้นกว่าจิ้งจื่อจะได้กลับจวนก็เลยยามซวี[1]ไปแล้ว ฮูหยินจิ้งที่เป็นห่วงลูกชายทั้งสามได้เตรียมอาหารเต็มโต๊ะไว้ ดังนั้นเมื่อน้องเล็กยังกลับไม่ถึงบ้าน จวนจิ้งจึงยังไม่ได้ทานอาหารมื้อเย็น กระทั่งจิ้งจื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จพวกเขาจึงได้กินข้าวด้วยกัน แต่จิ้งจื่อทานไปได้ไม่กี่คำพี่สะใภ้ก็ลุกขึ้นคุกเข่าขอโทษเขาและเล่าความจริงที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายให้เขาฟัง จิ้งจื่อไม่ได้กล่าวโทษอะไรพี่สะใภ้ แต่อาหารมื้อนั้นเขาทานไม่รู้รสสักคำ คืนนั้นจิ้งจื่อไม่ต้องออกลาดตระเวน รอจนดึกคนในจวนจิ้งหลับหมดแล้ว ชายหนุ่มผู้ร้อนรุ่มมีเรื่องให้กลัดอกก็หนี

"ใช่เจ้าค่ะ พี่ซานกลัวว่าอาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตกับข้า เพราะหลังจากนี้เขาอาจต้องไปช่วยรบสงครามที่ชายแดน""แคว้นฉินส่งสารขอสงบศึกแล้วไม่ใช่หรือ""ใช่เจ้าค่ะ แต่พี่ซานบอกว่าอาจไม่ง่ายดายเช่นนั้น" ซินซินตอบ"แล้วจะแต่งเมื่อไหร่" "พ้นฤดูหนาวเข้าสู่ฤดูวสันต์ก็จะแต่งเลยเจ้าค่ะ"ซู่หรานพยักหน้า และกินขนมหวานเลี่ยนของน้องสาวต่อไป เธอพยายามไม่คิดถึงใครคนหนึ่ง แต่เพราะพูดถึงพี่ชายก็ทำให้เธออดคิดถึงน้องชายไม่ได้อยู่ดี"เจ้าไม่กลัวว่าสักวันเขาจะเลิกรักเจ้า และมีอนุมากมายหรือ" ซู่หรานเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ ในที่สุดจึงหลุดปากถามออกไป"กลัวเจ้าค่ะ แต่ข้าไว้ใจเขา" ซินซินยิ้ม"ความไว้ใจใช้ได้ที่ไหนกัน เจ้าไม่เห็นหรือ ขนาดท่านโหวที่ดูแล้วอย่างไรก็รักฮูหยินจิ้งสุดใจ นางช่วยเขาทั้งทำสงครามและเป็นภรรยาที่ดี มีบุตรให้เขาถึงสามคน เป็นเด็กดีและมีหน้าที่มั่นคง แต่สุดท้ายเขาก็มีอนุและมีลูกกับอนุเหล่านั้นมากมายไม่ใช่หรือ" "ข้าก็กลัวเจ้าค่ะ พี่ซานก็เคยรับสาวใช้อุ่นเตียงมากมาย ไม่อาจรับรองได้ว่าในอนาคตเขาจะรักข้าเพียงผู้เดียว แต่ข้ารักเขาเจ้าค่ะ รักมาก ไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นเช่นไร แต่วันนี้ข้าจะอยู่กับเขาเจ้าค่ะ"

วันเดียวกันนั้น องครักษ์เสื้อแพรได้จับกบฏที่ทรยศแผ่นดินได้สำเร็จ ทุกคนต่างดีใจกับความสำเร็จนี้ ฮูหยินจิ้งถึงขั้นจัดงานเลี้ยงฉลองขึ้นในจวนจิ้ง แต่มีเพียงผู้เดียวที่ไม่มีความสุขเลย หลังจากที่เขาได้ยินพี่สะใภ้เล่าให้ฟังว่าคนน่ารักของเขามานั่งรอพี่รองอยู่ครึ่งวัน แม้พี่รองของเขาจะงานรัดตัว แต่พี่รองก็ยอมกลับมาพบสตรีผู้นั้น จิ้งจื่อไม่เข้าใจสักนิด สตรีผู้นั้นเพิ่งจะไล่ตามง้อเขา พร่ำบอกว่าคิดถึงเขามากมาย ทั้งยั่วยวนเขาและจูบตอบรับเขา แต่วันรุ่งขึ้นกลับมานั่งรอพี่รองของเขาได้ทั้งวัน เขานอนคิดอยู่ทั้งคืนในที่สุดก็คล้ายจะเข้าใจการกระทำของหญิงสาวขึ้นมาบ้าง นางเคยบอกว่าชอบพอพี่รองของเขาและอยากจะแย่งชิงมาจากน้องสาว นางถึงขั้นเคยยื่นข้อเสนอให้เขาและนางร่วมแสดงงิ้วว่าเป็นคู่รักกันเพื่อหลอกให้สองคนนั้นตายใจ และจะได้แย่งมาได้ง่ายขึ้น ยามนี้พี่รองและน้องซินใกล้จะแต่งงานเต็มที นางคงร้อนรนเพราะอับจนหนทางถึงได้วางแผนมากมายกลับมาง้อเขา จิ้งจื่อรู้สึกแตกสลายอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งดีใจได้เพียงคืนเดียว คืนก่อนเขาเพิ่งจะดีใจอย่างโง่งมที่ได้กลั่นแกล้งนางให้คิดถึงเขาแทบคลั่งทั้งคืนบ้าง ที่แท้คนที่นางคิดถึงไ

"จิ้งจื่อ ไม่เอา" เธอผลักและพยายามถอยหนี แต่มือแข็งแกร่งของเขารวบจับสองมือเธอขึ้นไปไว้บนหัว และเริ่มจูบวนรอบยอดถัน พยายามดูดดันหัวมังกรเข้าไปอีกครั้ง"ไม่เอาแบบนี้ จิ้งจื่อ อย่าทำเช่นนี้ ขอร้อง" เธอเสียงสั่นกลัว"เพราะเหตุใด" เขายอมพูดคุยกับเธอแล้ว"ขะ ข้ากลัว" "แล้วต้องทำเช่นไรเจ้าถึงจะไม่กลัว" เสียงของเขาสั่นเครือ แต่ไม่ใช่เพราะความกำหนัด คล้ายว่าเขากำลังจะร้องไห้มากกว่า"จิ้ง..จิ้งจื่อ" ซู่หรานเองก็รู้สึกถึงความผิดปกติในน้ำเสียง"ต้องเป็นเขาเท่านั้นหรือ" เขายอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอในที่สุด"ข้ารักเจ้า รักมากกว่าเขา เขาไม่ได้รักเจ้า เหตุใดเจ้าจึงยึดติดกับเขานัก" นัยน์ตาของจิ้งจื่อแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า ใกล้จะร้องไห้เต็มทีซู่หรานชะงักค้าง เธอตกใจทั้งกับคำบอกรักและท่าทางเจ็บปวดของเขา หัวใจของเธอกำลังพองโต"เป็นข้าไม่ได้หรือ ข้ารักเจ้า รักมาก..รักจนไม่อาจสูญเสียไปได้ เปลี่ยนเป็นข้าเถิด ข้าสาบานด้วยชีวิต ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด ข้าล้วนยินยอมทั้งสิ้น" จิ้งจื่อสบตาหญิงสาว พูดความในใจตัวเองออกมาด้วยความเจ็บปวดและรู้สึกพ่ายแพ้ยิ่งแต่สำหรับซู่หราน เธอคล้ายตกหลุมรักความน่ารักของเขาเป็นครั้ง

"อีกครู่เดียว..ได้หรือไม่ ทำเช่นนี้ช่วยให้หายหนาว เจ้าเป็นคนบอก จำไม่ได้หรือ" เขาพยายามต่อรองซู่หรานรู้สึกสงสารท่าทางน่ารักนั้นยิ่งนัก เธอเสร็จสมแล้ว แต่เขายังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย เมื่อคิดแล้วก็รู้สึกว่าสงสารยิ่ง แต่ตัวเองก็ไม่มีแรงแล้ว เธอจึงยกมือชี้ที่ปากตัวเองแทน"เอ่อ..เจ้า.." เขาอยากพูดว่าหากนางไม่ไหวแล้วก็ไม่เป็นไร แต่ความร้อนรุ่มก็กำลังกัดกินเขา"มาสิ" เธอพูดอย่างอ่อนแรงจิ้งจื่อตัดสินใจขยับตัวขึ้นไปคร่อมอยู่ตรงคอของร่างเล็ก เขาพยายามจัดท่าทางไม่ให้ทับจนนางหายใจไม่ออก ก่อนจะจ่อหัวมังกรชมพูไปที่ปากเล็กของนางซู่หรานยามนี้ เหนื่อยจนอ่อนแรง แต่อยากเอาใจเขาจึงอ้าปากแลบลิ้นไปเลียหัวมังกรร้อนผ่าวลำนั้น"อื้อ อะ" เธอเพียงเลียแผ่วปลาย เขาก็ส่งเสียงครางสุขสันต์จนน่าสงสารไปหมดซู่หรานอยากให้เขาสุขสมยิ่งขึ้นจึงยกมือดันก้นแน่นของเขาเพื่อให้เจ้ามังกรใหญ่ขยับเข้าปากมากขึ้นจิ้งจื่อรู้สึกดีจนตัวสั่น นางไม่เพียงอ้าปากให้ความสุขเขา แต่ยังขยับลิ้นไปมาเพื่อดุนดันลิ้นไปทั่วหัวมังกร ยิ่งทำให้เขาสุขสมยิ่งขึ้น เขาชอบสัมผัสนั้นมากจนไม่อาจห้ามใจไหว จึงขยับสะโพกขึ้นลงเบาๆ"อ้า อา" เขามีความสุขมากเกินไป