Semua Bab นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Bab 81 - Bab 90

"อย่าเสียมารยาท" ฮูหยินหวังรีบตักเตือนบุตรสาวซู่หรานก้มหน้าลง รู้ตัวว่าได้แสดงกิริยาไม่เหมาะสมไป"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเสียมารยาทแล้ว" "ขออภัยใต้เท้าเยี่ยด้วย บุตรสาวของข้าไม่ค่อยได้ออกมานอกจวน วันนี้จึงเสียมารยาทไปบ้าง ขอใต้เท้าเยี่ยอย่าได้ถือสา" "ไม่ถือสา ไม่ถือสา พวกท่านอย่าคิดมาก" เขาใจกว้างมาก"เช่นนั้น พวกข้าขอตัวก่อน" ฮูหยินรีบตัดบท"ช้าก่อนฮูหยินหวัง ข้ามานี่ก็เพราะกำลังตามหาคุณหนูหวังซู่หราน คาดว่าคงเป็นแม่นางคนนี้ใช่หรือไม่" "ข้าคือหวังซู่หรานเจ้าค่ะ" เธอตอบ"ฮ้า..ดีจริง ข้ายังนึกว่าต้องไปแย่งชิงตัวเจ้าจากลานแสดงดนตรี ที่แท้แม่นางน้อยที่กำลังบรรเลงดนตรีอยู่ก็คือคู่หมั้นของหัวหน้าซานนี่เอง" เขาพูดยิ้มๆ"ไม่ทราบว่าใต้เท้าเยี่ยมีธุระอันใดกับข้าหรือเจ้าคะ" ซู่หรานถาม"อ้อ นี่..ท่านพ่อของเจ้าให้ข้ามาช่วยตามตัวเจ้าไปพบ" เขาพูดพร้อมกับยื่นป้ายหยกประจำตัวขุนนางหวัง"รบกวนแม่นางหวังซู่หรานตามข้ามาด้วย"ด้วยเหตุนี้ ซู่หรานจึงต้องตามองครักษ์ประจำตัวของฮ่องเต้ไป ส่วนฮูหยินหวังต้องรีบกลับไป เผื่อว่าซินซินแสดงดนตรีเสร็จแล้วไม่พบทั้งพี่สาวและท่านแม่ นางจะกังวลจนหวาดกลัวซู่หรานเดินตามเยี่ย

ด้วยเหตุนี้ ซู่หรานจึงต้องรีบกลับมาคิดค้นอาวุธทั้งสองอย่างเร่งด่วน โดยมีความผิดหลอกลวงเบื้องสูงเป็นเดิมพัน หากเธอทำได้ก็รอด แต่หากทำไม่ได้ก็อาจจะไม่มีชีวิตเหลือระหว่างนั่งรถม้ากลับ ซู่หรานถึงเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดท่านพ่อของเธอไม่ยอมให้เธอปฏิเสธการเข้าวังครั้งนี้ ที่แท้เขารู้เห็นเป็นใจกับฮ่องเต้แต่แรกแล้ว'ตาแก่นั่น ไม่ห่วงชีวิตลูกสาวเลยหรือไง แบบนี้มันขายกันชัดๆ" เธอแอบบ่นในใจ เพราะเขาเคยให้สัญญาว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องที่เธอเป็นผู้คิดค้นโคมไฟลอยฟ้า วันรุ่งขึ้น ขุนนางหวังก็มีแบบแปลนคร่าวๆ ของเครื่องยิงหินขนาดเท่าตัวคนและธนูของจูกัดเหลียงส่งฎีกาให้ฝ่าบาท ซู่หรานที่กล้าวิพากษ์วิจารณ์การจัดงานของฮ่องเต้อย่างตรงไปตรงมายังแถมแบบแปลนในการสร้างเตาอบอาหารแห้งที่ไม่ต้องง้อแสงอาทิตย์ แบบแปลนเครื่องทำเส้นบะหมี่แบบระบบอุตสาหกรรม พร้อมวิธีอบเส้นหมี่ให้แห้งเพื่อง่ายต่อการเก็บรักษา การขนส่ง และเป็นประโยชน์ต่อภาวะการขาดแคลนอาหารในช่วงสงครามตัวเครื่องยิงหินนั้น เป็นเพียงเครื่องมือที่ทำง่ายๆ แต่กลับมีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง ทั้งยังยิงได้เร็วและแรง กระสุนที่ใช้ยิงก็ไม่มีจำกัด สามารถพัฒนาเป็นสิ่งอื่นไปได้เรื่

ซู่หรานต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะจำได้ว่าคนที่เกี้ยวเธออยู่คือ จ่างซุน สหายของคุณชายหย่ง คนที่เคยพยายามเกี้ยวเธอในวันเทศกาลซีซี ซู่หรานไม่ชอบที่ถูกจีบเลย เขาเอาแต่เอ่ยปากชมว่าเธอน่ารัก น่าทะนุถนอมเธออึดอัดมาก แต่เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายเป็นสหายของจิ้งซาน จะไม่รักษามารยาทก็ไม่ได้ จึงได้แต่ยิ้มเล็กน้อยตอบอีกฝ่าย แทนการสนทนา และรีบดื่มชาให้เร็วที่สุดเพื่อจะขอตัวแต่บังเอิญช่วงที่เธอลุกขึ้น จ่างซุนก็รีบลุกขึ้นตาม เขาพยายามจะเข้ามาช่วยพยุงตัวเธอ ซู่หรานจึงได้เห็นว่าขาของเขาไม่ปกติ แม้จ่างซุนจะเก็บอาการได้อย่างแนบเนียน แต่เธอที่เคยพิการขาก็ยังสังเกตเห็นอยู่ดี ครั้งก่อนเขาไม่ได้เป็นเช่นนี้ เธอจำได้ว่าเขาท่าทางดูปราดเปรียวเกินกว่าจะเป็นบัณฑิตด้วยดังนั้นเธอจึงยอมให้เขาพยุงตัว แสร้งทำเป็นเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายเพื่อขอให้เขาช่วยพยุงตัว เพื่อจะสำรวจร่องรอยที่ฝ่ามือเหลียนฟงที่เห็นว่าสตรีของท่านผู้บัญชาการหน้าหยกน้ำแข็งกำลังถูกอีกฝ่ายแตะต้องตัว แต่นางกลับยังปล่อยให้บุรุษผู้นั้นกระทำโดยไม่บ่ายเบี่ยงก็รู้สึกโกรธแทนท่านผู้บัญชาการ“คุณหนูหวัง พวกเราต้องรีบเดินทางแล้ว” เขาสุดจะทนเสียจริง ปกติคุณหนูผู้นี้

เขาเข้าใจทันทีว่าสตรีผู้นั้นจะทำอะไร แม้จะยังไม่รู้ว่านางจะใช้วิธีไหน แต่เขาก็วิ่งหนีจากกลางวงล้อมทันที กระโดดไม่กี่ครั้งก็ขึ้นไปอยู่บนกำแพงกับนางได้ ปล่อยให้ชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านล่างมองด้วยสายตาฉงน"คิดหนีหรือ" จ่างซุนที่เพิ่งหายตกใจเพราะแทงมีดไม่เข้า ตั้งท่าจะกระโดดตามขึ้นไปบนกำแพง ตุ้ม!!!!เสียงระเบิดดังสนั่น ไหสุราที่วางเรียงรายอยู่ตรงทางเข้าเริ่มติดไฟและระเบิดออกด้วยความรุนแรง ทั้งยังมีเศษเครื่องปั้นแตกกระจายไปทั่วทุกทิศ เพียงชั่วพริบตาชายฉกรรจ์เจ็ดแปดคนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง บนเนื้อตัวมีแต่บาดแผลจากการโดนบาด บางคนที่อยู่ใกล้ไหสุราก็ถูกเศษไหสุราที่แตกทิ่มแทงไปตามผิวหนัง ไฟที่ลุกโชติช่วงส่องให้เห็นบาดแผลน่ากลัวอย่างชัดเจนซู่หรานถูกจิ้งจื่อกอดไว้แน่น แต่เธอก็ยังพอมองเห็นชายสองสามคนเริ่มลุกขึ้น จ่างซุนที่ไหวตัวทัน ใช้ร่างของลูกน้องบังตัวเองไว้จึงไม่ได้รับบาดเจ็บมากก็เริ่มลุกขึ้น แต่เพราะเขากระเด็นไปไกล ซู่หรานจึงเลือกยิงหน้าไม้ใส่คนอื่นที่อยู่ใกล้ก่อน เธอเลือกยิงที่หัวเพราะพวกเขาจะได้ตายทันที ไม่ต้องทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวด แต่ยิงไปหนึ่งคนแล้วมือของเธอก็เริ่มสั่น "ไม่ต้องแล้ว เด

จิ้งจื่อตกใจ!!! เขารีบถอยออก แต่ซู่หรานเตรียมคล้องคอเขาไว้อยู่แล้ว "ขะ ข้า..ข้า" เขาหาคำแก้ตัวไม่ได้ เธอไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวอะไร และไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ซู่หรานเองก็คิดถึงจูบของเขามากเหลือเกินเธอดึงรั้งให้เขาก้มลงมา จากนั้นก็จูบเขาพวกเขาต่างฝ่ายต่างคิดถึงจนไม่อยากห้ามตัวเอง ซู่หรานยื่นลิ้นของเธอไปให้เขากลืนกินทั้งที่บอกกับตัวเองว่าอย่าล่อลวงเขา จิ้งจื่อพยายามห้ามตัวเองว่าหากมากกว่านี้ เขาอาจห้ามตัวเองไม่ได้อีก แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดกลืนกินลิ้นนุ่มหลังจากจูบเรียกร้องรุนแรงที่ต่างฝ่ายต่างแย่งชิงลมหายใจกันและกัน จิ้งจื่อก็เริ่มจูบอ่อนโยนขึ้น แต่หญิงสาวกลับรู้สึกไม่เพียงพอ เธอจึงพลิกตัวไปอยู่บนตัวเขาและจับมือเขาไว้แน่น ทั้งจูบทั้งขบกัด จากนั้นก็เริ่มเลื่อนการขบกัดจากริมฝีปากไปที่คางและไล่ไปที่คอ เธออ้าปากขบกัดและดูดดุนตั้งใจให้เกิดรอย จนจิ้งจื่อต้องรีบดันร่างเล็กที่คร่อมตัวเขาออก "เดี๋ยว ๆ" เขาห้ามเสียงแหบพร่าซู่หรานยอมหยุดแต่ก็คล้ายยังไม่พอใจ"ทำไม" เธอถามอย่างไม่พอใจ"พรุ่งนี้..อาจ..อาจเกิดรอยแดง ขะ ข้าไม่มีเสื้อเปลี่ยน" เขาบอกซู่หรานต้องตัดใจหยุดสร้างรอยแดง เธอยอมถอยกลับมานอนข้างๆ เ