All Chapters of นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Chapter 11 - Chapter 20

ความจำเป็นที่จวนขุนนางหวังต้องพาลูกสาวไปร่วมงานให้ได้ เป็นเพราะฮูหยินจิ้งหวังจะหาคู่ให้กับลูกชายของเขาอีกสองคนด้วย ดังนั้นซู่หรานจึงถูกท่านป้ากำชับหลายสิ่งอย่างมาก แม้ความคาดหวังของตระกูลจิ้งจะหมายถึงซินซินก็ตามวันงานถูกจัดขึ้นช่วงหน้าร้อน ซู่หรานต้องตื่นแต่เช้า..หรือเรียกว่าตื่นเที่ยงคืนก็ไม่เกินจริง เพราะอิงเถาปลุกเธอตั้งแต่ยามโฉ่ว [1] ต้องนั่งให้อิงเถาแต่งตัวแต่งหน้าไปสามสี่ชั่วโมง เสื้อผ้าที่ใส่ก็หลายชั้นจนเจ็บหน้าอกไปหมด และต้องรีบออกเดินทางตั้งแต่ยามเหม่า [2] รถม้าต้องค่อยๆ เคลื่อนตัวเพราะอาจจะทำให้เครื่องหัวของสาวๆ เสียทรงซู่หรานอยากแอบงีบหลับในรถม้ายังถูกดุ ง่วงนอนขนาดไหนก็ได้แต่นั่งหลังตรงหลับตา ทรมานจนเรียกว่างีบหลับไม่ได้ ในขณะที่ซินซินแม้จะขบขันเอ็นดูพี่สาว แต่เธอยังคงนั่งหลังตรงสง่างามกว่าจะถึงจวนตระกูลจิ้ง เวลาก็ล่วงเลยถึงปลายยามเฉิน [3] ซู่หรานไม่ค่อยแน่ใจว่าควรวางตัวเช่นไร เพราะซู่หรานคนเก่าก็ไม่เคยมางานใหญ่ขนาดนี้ เธอจึงคอยมองซินซินว่าทำอย่างไรและทำตามพวกผู้ใหญ่ทักทายกัน มอบของขวัญให้กัน เด็กสาวสองคนก็อยู่ด้านหลัง ก้มหน้าก้มตารักษามารยาทคู่บ่าวสาวเข้าพิธีไปตามประ

ซู่หรานหันไป เห็นว่าเป็นพ่อของเธอเอง เธอจึงตั้งใจขอความช่วยเหลือว่าอิงเถาหายไป แต่ยังไม่ได้พูด ท่านโหวจิ้งก็เดินมาทักทายขุนนางหวังเสียก่อน ซู่หรานจึงได้แต่ถอยไปยืนก้มหน้าอยู่หลังท่านพ่อ“บัณฑิตหวัง”“อ้อ ท่านโหว” เขายกมือประสานก้มหัวให้ซินซินกับฮูหยินกำลังรีบเดินมา เมื่อมาถึงทั้งสองย่อตัวทำความเคารพท่านโหวอย่างมีมารยาทแล้ว ซินซินรีบมายืนข้างซู่หรานท่านโหวและพ่อของซู่หรานพูดคุยกันหลายคำ แต่ซู่หรานไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่เป็นห่วงอิงเถา จนกระทั่ง“.... เอ้า มานี่สิ” ท่านโหวหันไปเรียกใครบางคน“นี่คือลูกคนรองของข้า จิ้งซาน และนี่คือลูกชายคนเล็ก จิ้งจื่อ” ท่านโหวแนะนำลูกชายสองคนที่เดินตามหลังเขามา“ยินดีที่ได้รู้จักขอรับท่านอาหวัง” ชายหนุ่มสองคนพูดพร้อมกันซู่หรานเงยหน้ามองเล็กน้อย ถึงได้เห็นว่าลูกชายสองคนของท่านโหวคือใครกันแน่จิ้งซาน คือหนุ่มหล่อยิ้มสวยกล้ามแน่นที่ตกหลุมรักซินซิน“หัวหน้าซาน” ซินซินร้องออกมา จิ้งซานทำเพียงยิ้มตอบจนซินซินต้องรีบก้มหน้ารักษามารยาทที่ดีไว้อีกครั้งซินซินไม่รู้ว่าหัวหน้าซาน เป็นถึงบุตรชายคนรองของท่านโหว ปกติแล้ว จิ้งซาน จะถูกผู้คนในเมืองหลวงเรียกว่าหัวหน้าซาน

เสียดายที่ยามนี้ไม่ว่าเสียงอะไรก็ไม่เข้าหัวของซู่หรานแล้ว ลูกศรดอกแรกถูกปล่อยออกไป กระเด้งออกอีกครั้ง ครั้งนี้มีรอยหมึกเปื้อนบนแผ่นป้ายหยก รอยนั้นไม่ได้อยู่ตรงกลางแผ่นป้าย แต่อยู่เยื้องไปทางซ้ายเกือบตกขอบหลายคนที่เห็นรอยนั้นต่างส่ายหัว“แผ่นป้ายหยกกว้างเพียงนั้น หากยิงไม่โดนข้าถึงจะแปลกใจ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเริ่มวิพากษ์วิจารณ์“ข้าว่าท่านโหวคงอยากให้พวกเรามีอารมณ์ขันกันสักเล็กน้อย ฮ่าๆ ๆ”“นางไม่รู้จักอาย แต่ข้าอายแทน” แม้แต่เหล่าบรรดาฮูหยินก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์แล้วแต่เสียงนินทาและเสียงหัวเราะพวกนั้นก็ค่อยๆ หายไป เมื่อซู่หรานเริ่มปล่อยลูกศรดอกต่อไปเรื่อยๆรอยเปื้อนหมึกพวกนั้นกำลังเรียงตัวกันทีละจุดต่อกันจนเริ่มเป็นตัวหนังสือภาพมงคลคู่ 囍 เพื่ออวยพรกับคู่บ่าวสาว ความแรงของคันธนูทำให้รอยเปื้อนหมึกบางจุดแตกกระจาย ยิ่งทำให้ภาพอักษรงดงามยิ่งขึ้นซู่หรานไม่จำเป็นต้องพูดสักคำก็ปิดปากคนที่กำลังนินทาดูถูกเธอได้ แม้ตัวเธอจะไม่สนใจ แต่ขุนนางหวังก็รู้สึกตื้นตันในความสามารถของลูกสาวคนนี้ของเขามากตอนนี้แม้แต่เจ้าบ่าวของงานแต่งครั้งนี้ ก็มายืนมองดูการแสดงพร้อมกับเหล่าขุนนางยศใหญ่โตทั้งหลาย ทุกคนต่างเ

จิ้งจื่อไม่ได้จะหนี เขาเพียงเดินจากไป ดังนั้นแม้จะได้ยินเสียงวิ่งตามมา เขาก็ไม่ได้วิ่งหนีและไม่ได้เดินให้ช้าลง“นี่ หยุดก่อน” ซู่หรานตะโกนแบบกระซิบ“นี่ หยุดสิ” เธอยังคงตะโกนแบบกระซิบจนกระทั่งวิ่งมาจับชายแขนเสื้อของจิ้งจื่อไว้ได้ เขาจึงได้แต่ต้องหยุดฝีเท้า รีบสะบัดแขนเสื้อออกจากการเกาะกุมของหญิงสาว“ในที่สุดก็หยุดเดินสักที ทำไมต้องหนีเนี่ย” ซู่หรานบ่น“ข้าไม่ได้หนี”“ไม่หนีแล้วเรียกทำไมไม่หยุด”“เหตุใดข้าต้องหยุด”“เช่นนั้นก็กำลังหนี”จิ้งจื่อหายใจลึกๆ ระงับโทสะ“ข้า ไม่ ได้ หนี” เขาหันมาเน้นทีละคำต่อหน้าซู่หราน“อ้อ เช่น นั้น เหตุ ใด จึง ไม่ หยุด” ซู่หรานพูดทีละคำตามเขาจิ้งจื่อยิ่งรู้สึกโมโหกว่าเดิม เขาหันหน้าไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจที่นางพูดล้อเลียนเขา“ข้าไม่อยากฟังคำสั่งของเจ้า และไม่จำเป็นต้องฟัง” เขาอธิบาย“สั่งอะไร แค่เรียกให้หยุดก่อน จะได้แก้ความเข้าใจผิดได้” ซู่หรานยกมือจุ๊ๆ ตรงปากเป็นเชิงให้เขาเบาเสียงลงอีกหน่อย พูดให้เสียงเบากว่าเขา“ข้ากับเจ้า ไม่มีอะไรต้องอธิบาย” เขายังยืนยันคำเดิม“ว้าว พวกคนหล่อหน้าตาดีมาก มักจะหยิ่งแบบนี้เสมอเลยหรอ”ซู่หรานเผลอพูดภาษาจากโลกเดิม จิ้งจื่

ท่านย่าชอบชุดที่ซู่หรานเย็บให้มาก ถึงขั้นเอ่ยปากชื่นชมในระหว่างที่ทุกคนในบ้านกำลังทานอาหารเย็นพร้อมกันยกเว้นซู่หราน และพูดลอยๆ ว่าอยากให้ซู่หรานมาหาตอนเช้าบ้าง ซินซินดีใจมากรีบเอาข่าวนี้ไปแจ้งกับพี่สาว แม้ซู่หรานจะไม่อยากตื่นเช้าไปเคารพท่านย่า แต่ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ท่านย่าเริ่มเอ็นดูเธอบ้างแล้ว เธอจึงถือโอกาสพูดเรื่องอยากเปิดร้านขายเสื้อในวันถัดไปที่ไปพบท่านย่าตอนเช้า“เหลวไหล สตรียังไม่ออกเรือน จะเปิดร้านขายของได้อย่างไร” ท่านพ่อขัด“ทีท่านป้ายังไม่ได้แต่งงานเช่นกัน แต่นางยังเปิดร้านได้เลย” ซู่หรานเถียง“เจ้ากับนางไม่เหมือนกัน” “ท่านพ่อ ข้ากับท่านป้าแตกต่างกันที่ใด นางยังไม่แต่งงาน นางอายุมากแล้ว ข้าต่างจากนางที่ใดกัน” ซู่หรานไม่ยอม“หรือเพราะข้าฉลาดไม่เท่านาง ให้คำปรึกษาเรื่องทางราชการไม่ได้ ข้าจึงแตกต่างจากนาง” ซู่หรานยิงตรงจุด“เจ้า!! อวดดี!” ขุนนางหวังโมโห ตบโต๊ะและลุกออกไปทันที ทุกคนในห้องโถงไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก แม้แต่ท่านย่าก็ไม่กล้า นางรู้จักลูกชายของนางดีว่าเวลาโมโหน่ากลัวเพียงใด“เขาเพียงเป็นห่วงเจ้า เจ้ายังสาว ยังไม่หมดหวังเช่นข้า” ท่านป้าอธิบายให้หลานสาวตัวดีฟัง“ข้ารู