Semua Bab นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Bab 31 - Bab 40

เธอหยุดและผ่อนลมหายใจ ลืมตามองใบหน้าสวยคมของจิ้งจื่อ เขายังคงหลับตาแน่น ซู่หรานเห็นว่าเขาเกร็งไปหมดจึงโถมตัวกอดคอเขาเอาไว้“อย่ากัดฟันสิ” เธอบอกเขาทั้งที่ตัวเองก็อับอายมากที่ต้องมานั่งสอนให้ผู้ชายหล่อระเบิดคนหนึ่งได้รู้จักการจูบจิ้งจื่อค่อยๆ ลืมตา เขาชอบที่หญิงหน้าด้านทำให้จึงไม่ได้รู้สึกว่าควรอับอายอะไร เพียงแต่ในเมื่อนางตำหนิ เขาก็ยินดียินยอมทำตามที่นางชอบ“อืม” เขาตอบเป็นการแสดงความยินยอมว่าจะไม่กัดฟันอีกซู่หรานดันตัวสบตากับเขา ใบหน้าพวกเขาห่างกันไม่ถึงหนึ่งชุน เขาเฝ้ารอให้นางกดจูบลงมา และสอดลิ้นนุ่มสัมผัสปากเขาอีกครั้ง แต่นางกลับไม่ทำ ยังยกมือขึ้นไปเช็ดผมเปียกของเขา และเช็ดบางอย่างบนหน้าผากอยู่ได้จนจิ้งจื่อรู้สึกอยากจูบจนแทบรอไม่ไหว เขายื่นปากไปใกล้ริมฝีปากของซู่หราน หลับตา สองมือที่เคยกำแน่นยามนี้กำลังเอื้อมไปกุมเอวคอดของนาง ดันเล็กน้อยให้ตัวนางขยับเข้ามาแนบชิดเขายิ่งขึ้น แต่ไม่กล้าแนบชิดริมฝีปากของหญิงสาว ไม่อยากให้นางรู้ว่าเขาอยากจูบอีกจนแทบคลั่ง‘เด็กบ้านี่! ร้ายชะมัด อยากจูบแต่ไม่อยากลงมือเหรอ’ ซู่หรานตัวสั่น บ่นด่าเขาในใจ เธอไม่ยอมให้เขาได้สมปรารถนาทั้งที่ตัวเองก็อยากจูบม

ซู่หรานเขียนรูปไป ในหัวนึกถึงภาพคนใส่ไปด้วย หัวใจเต้นตึกตัก ไม่อยากหยุดวาดรูปชุดที่เหมาะกับเขาบนลานกว้างสำหรับฝึกซ้อม มีต้นไม้ใหญ่ปลูกล้อมรอบ หินสีอ่อนที่ตัดอย่างยากเย็น ถูกนำมาปูจนเต็มพื้นลานกว้าง ด้านข้างมีโต๊ะหินและชุดเก้าอี้เข้าคู่วางอยู่ บนโต๊ะมีชุดชาสีน้ำตาลเข้ม และกลิ่นชาใบไผ่อ่อนๆ หอมฟุ้งไปในบริเวณใกล้กันร่างหนึ่งไร้เสื้อปกปิดกำลังร่ายรำกระบี่ไปทั่วลาน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเช้า เขาใส่เพียงกางเกงและรองเท้าสีเข้ม ตัดกับพื้นหินสีอ่อน ยิ่งขับให้ร่างนั้นโดดเด่นยิ่งขึ้นจิ้งจื่อ วาดกระบี่และหมุนตัวหลายรอบกระโดดขึ้นตัดใบไม้ข้างลาน ลงมาปลายเท้าแตะพื้นไร้เสียง ก่อนจะวาดเท้าไปบนพื้นด้วยความเร็วสูง ทำให้ใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นปลิวล่องไปคนละทิศร่างไร้เสื้อเร่งฝีเท้า สายตาจ้องไปยังใบไม้และปลายกระบี่ เขาไล่ฟันใบไม้ทีละใบ ด้วยความเร็วปกติของเขา เมื่อเขาหยุดเคลื่อนไหว สายลมที่เกิดจากการเคลื่อนเท้าด้วยความเร็วก็หยุดลงใบไม้ทุกใบร่วงลงบนลาน หากสังเกตดีๆ ไม่มีสักใบที่ไม่ถูกตัด แต่เจ้าของผลงานไม่ได้ใส่ใจมองความสุดยอดนี้ เขาหลับตาพยายามผ่อนลมหายใจ แรงในอกซ้ายเต้นผิดปกติ มีเม็ดเหงื่อผุดทั่วร่าง จิ

จิ้งจื่อกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เขารีบรับกระดาษมาและเก็บเข้าอกเสื้อ ก่อนจะรีบยื่นขนมห่อใหญ่ให้ต้าเหนียวและเร่งรีบจากไปโดยไม่พูดลา ต้าเหนียวได้แต่มองตามด้วยความประหลาดใจ“ไร้มารยาทสิ้นดี วันหลังอย่าไปพูดคุยกับเด็กปากร้ายนี่อีกนะขอรับคุณหนูหวัง ถึงจะรูปงาม แต่ไม่ควรเอามาเป็นชายบำเรอ ท่านควรเลือกคนที่เชื่อฟังกว่านี้ ยิ้มหวานมากกว่านี้นะขอรับ”ต้าเหนียวให้คำแนะนำ เพราะเขาเห็นแล้วว่าเด็กหนุ่มผู้นี้น่าจะถูกใจคุณหนูหวังไม่น้อย เขาเข้าใจผิด คิดเอาเองว่าซู่หรานพยายามเกี้ยวเด็กหนุ่มนักกวียากจนผู้นั้นให้ยอมมาเป็นชายบำเรอ เขาตัดสินว่าเด็กหนุ่มเป็นกวียากจนเพราะเสื้อผ้าการแต่งตัวของอีกฝ่าย“อืม เข้าใจแล้ว กลับกันเถิด” เธอยิ้มตอบ ไม่คิดอธิบายซู่หรานเองก็ไม่กล้าเงยหน้ามองต้าเหนียวหรือจิ้งจื่อ เธอเขินอายกับการกระทำของตัวเองมากเกินไปจนไม่กล้าดูว่าจิ้งจื่อทำสีหน้าเช่นไรก่อนจากไป ในใจนึกกลัวว่าเขาอาจรังเกียจกับสิ่งที่เธอทำ แต่เมื่อเขารับกระดาษไปแล้ว เธอจึงรีบร้อนขึ้นรถม้าเพื่อหลบซ่อนความอับอายซู่หรานกลับถึงจวน บอกให้อิงเถานำขนมชิงถวนจื่อไปแบ่งให้สาวๆ ในโรงงาน และให้ทุกคนสามารถลางานในช่วงวันเทศกาลชิง

ซู่หรานเห็นซินซินหน้าแดงจัดพยายามลุกขึ้นเพื่อไปยืนต้อนรับคู่หมั้น เธอจึงเข้าไปช่วยพยุงน้องสาว เพราะในห้องโถงใหญ่นี้ พวกสาวใช้ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาช่วยงาน ในโถงนี้จึงมีเพียงฮูหยินจิ้ง บุตรสาวอนุและสองพี่น้อง ส่วนท่านโหวออกไปขี่ม้าตรวจสอบความปลอดภัยบริเวณรอบๆ พื้นที่พร้อมพี่ชายหวังหลินเฮ่อจิ้งซาน จิ้งจื่อยื่นม้าให้บ่าวชาย และตรงเข้ามาที่โถงใหญ่ จิ้งซานแทบจะวิ่งมาพร้อมรอยยิ้ม สายตาของเขาจ้องตรงไปยังซินซินสาวน้อยคู่หมั้นของเขา ในขณะที่จิ้งจื่อเดินมาปกติพร้อมหน้านิ่งเรียบ“ท่านแม่” บุรุษรูปงามสองคนทำความเคารพท่านแม่ของพวกเขา“เป็นอย่างไรบ้าง พวกเจ้าเหนื่อยหรือไม่” ฮูหยินจิ้งเป็นห่วงลูกชาย“พี่จิ้งซาน” ซินซินย่อตัวก้มหน้ากล่าวทักทายคู่หมั้น ไม่กล้าเงยหน้าสบตาชายหนุ่มคนรัก ซู่หรานจึงย่อตัวทักทายตาม เธอเองก็ไม่ยอมเงยหน้าสบตาใครทั้งนั้นเช่นกัน“พวกเจ้าเดินทางมาไกล ข้าจะให้คนไปเอาชุดน้ำชามาให้ รอก่อนนะลูกแม่” ฮูหยินจิ้งรีบร้อนจะออกไปสั่งสาวใช้“ฮูหยินจิ้ง เดี๋ยวข้าไปเองเจ้าค่ะ” ซู่หรานออกตัว“ขอบใจจ้า” ฮูหยินจิ้งหันมายิ้มให้ซู่หรานจึงเดินออกไปจากโถง แม้เธอจะไม่ได้เดินไปใกล้ตัวจิ้งจื่อและไม

ซู่หรานจับมือเขาและลากเขาเดินเข้าไปในเรือนนอนของตัวเอง“ข้าจะสอนเจ้าให้รู้ว่าอะไรเรียกว่า ไร้ยางอาย!” เธอพูดระหว่างลากให้เขาเดินตามจิ้งจื่อที่มีแรงถึงขั้นผลักนางทีเดียวก็ปลิว กลับถูกสตรีไร้ยางอายลากเข้าห้องนอนราวกับเขาเป็นเพียงบุรุษขี้โรคไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน“จะ เจ้า..เจ้า หยุด” เขาพูดระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังจะล่วงเข้าสู่ประตูห้องนอนของซู่หราน“ชู่ว..” ซู่หรานหันมาใช้นิ้วชี้แตะตรงริมฝีปากเขา สั่งให้เขาเงียบ ดึงเขาให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะหันไปปิดประตูลงกลอนจิ้งจื่อยืนอย่างโง่งมไม่รู้ว่าควรเดินไปทางใด แม้เขาจะรู้เต็มอกว่าต้องรีบออกไปจากห้องของสตรีให้เร็วที่สุด แต่กลับก้าวเท้าไม่ออก จากนั้นเขาก็ถูกสตรีหน้าด้านอย่างซู่หรานลากไปนั่งข้างเตียงนอนเขาต้องอ้าปากเพื่อผ่อนลมหายใจ เพราะตอนนี้เขากำลังสับสนว่าควรทำเช่นไร ลมหายใจของเขาเหน็ดเหนื่อยสั่นเครือคล้ายยามที่เขาเพิ่งจะฝึกกระบี่เสร็จใหม่ๆกระทั่งซู่หรานวางสองแขนบนไหล่ของเขา จิ้งจื่อถึงสะดุ้งเงยหน้ามองหญิงสาว หน้าของนางอยู่เพียงไม่ไกล อกใหญ่ของนางกระเพื่อมอยู่ตรงหน้า จากนั้นเขาก็นึกถึงแต่จูบของเธอจนขยับไม่ได้อีก ได้แต่มองริมฝีปากที่ระบายด้วยรอย