Все главы นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Глава 41 - Глава 50

ซู่หรานมองหลังขาวเนียนของจิ้งจื่อจนพ้นสายตา"ไม่เป็นไรแล้ว ลุกขึ้นเถิด" ซู่หรานหันไปลูบหลังอิงเถาที่กำลังตัวสั่นเทาก้มหัวแนบพื้น"ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ เขาไปแล้ว" เธอยืนยันพร้อมกับยื่นมือไปช่วยพยุงตัวสาวใช้ให้ยืนขึ้น"ข้าไม่ไออูม้าอับอ้านแอ้ว" อิงเถาค่อยๆ ยืนขึ้นมาน้ำตานองหน้า พูดไม่ชัดฟังไม่เป็นภาษา"ได้ๆ ไม่ไปดูม้าแล้ว กลับกันเถิด" ซู่หรานใช้เสียงราวกับปลอบใจเด็กน้อยอิงเถาไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้หรือหูไม่ได้ยิน แต่นางถูกตัดลิ้นจึงทำให้พูดไม่ชัด นางไม่อยากให้ใครมองแปลกๆ จึงไม่ยอมเอ่ยปาก แต่ครั้งนี้คงตกใจมากจนลืมและเผลอพูดออกมาด้วยความกลัว ซู่หรานจึงยอมพาอิงเถากลับ แม้จะเห็นแล้วว่าโรงเก็บม้าอยู่ไม่ไกลจากลานฝึกเช้านั้นอิงเถาโกรธซู่หรานอยู่ทั้งเช้า ไม่ยอมคุยกับเธออยู่นาน แต่คุณหนูซู่หรานกลับทำเพียงขอโทษง่ายๆ และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีความสุขต่อไป“เจ้าเห็นม้าขาวตัวนั้นหรือยัง” ท่านโหวถามซู่หรานด้วยความอารมณ์ดี ระหว่างที่ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าร่วมกัน“เห็นแล้วเจ้าค่ะ” ซู่หรานยิ้มตอบบนโต๊ะกลม ทุกคนทานอาหารร่วมกัน ยกเว้นฮูหยินจิ้งที่ยังไม่ตื่นและบุตรสาวอนุทั้งสี่คน ส่วนซู่หรานได้รับอนุญาตเป็นพิเศษ เพ

"ข้าไม่เข้าใจ เจ้าเป็นคนพูดว่าจะยอมให้ข้าจูบ เพื่อ..เพื่อให้ข้า หายโกรธ.." เขามองลงบนพื้น ไม่กล้าสบตาสตรีอารมณ์แปรปรวนผู้นี้อีกแล้ว"ใช่ ข้าพูดเช่นนั้น แต่เจ้ากำลังทำข้าเจ็บ!""เจ้าเจ็บหรือ ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ" จิ้งจื่อเงยหน้ารู้สึกผิดเขาก้าวเท้าไปใกล้อีกเพื่อดูว่านางเจ็บที่ใด"เจ้าเจ็บมากหรือไม่ ข้าขออภัย ข้าไม่ได้ตั้งใจ" ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย แต่ในน้ำเสียงรู้สึกผิดมากอย่างน่าเอ็นดูบางอย่างในใจของซู่หรานกำลังเต้นผิดจังหวะ เธอยกแขนคล้องคอเขาไว้ เขาสะดุ้งเล็กน้อย"ร่างกายของบุรุษและสตรีนั้นต่างกัน เจ้าต้อง..เบามือ" เธอพูดและเขย่งเท้าเล็กน้อยขึ้นไปจูบปลายคางเขาอย่างอ่อนโยน"อ่อนโยนเช่นนี้ เข้าใจหรือไม่" เธอพูดก่อนจะปล่อยมือ และยืนจ้องมองเขาสองคนสบตากัน ในใจของจิ้งจื่อคล้ายมีบางอย่างไม่ปกติ มันค่อยๆ อุ่นขึ้น อุ่นจนเริ่มร้อนและเผาจากกลางอกไล่ไปตามสองแขน เขานึกว่าเขาเพียงอยากกลืนกินริมฝีปากและลิ้นนุ่มของหญิงไร้ยางอาย แต่เพียงการสัมผัสเเผ่วเบาก็ยังคงทำให้เขาหวั่นไหวได้ เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการสิ่งใด ระหว่างสัมผัสแผ่วเบาหรือจูบร้อนแรงจิ้งจื่อก้าวเท้าอีกจนยืนชิดกับซู่หราน เขายกส

ซู่หรานเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเขาแล้วตัดสินใจว่าอย่างไรก็ต้องช่วยเขา!!!เธอเอื้อมมือไปด้านล่างและเกาะกุมแท่งเนื้อที่นูนออกมาจนใหญ่"อะ อา" จิ้งจื่อตกใจสุดขีดจนต้องกอดเธอไว้แน่น"จะ จะ เจ้า..จะทำสิ่งใด" เขาส่งเสียงสั่นสะท้านด้วยความน่าสงสาร"ช่วย" เธอกระซิบข้างหูซู่หรานตอบไปเช่นนั้นแต่ก็รู้สึกขาวโพลนในหัว เธอคิดอะไรไม่ออก เพราะขนาดใหญ่โตของแท่งเนื้อที่เธอสัมผัสด้านล่าง'ทำยังไงดี ต้องทำอย่างไรต่อไปดี' เธอพยายามคิดอย่างหนัก ก่อนจะเบี่ยงตัวเล็กน้อย พลิกด้านข้างให้เขากอด และใช้มือขวาลูบไล้ไปบนแท่งเนื้อผ่านเนื้อผ้ากางเกง"อะ อึก อือ" เขาส่งเสียงขาดช่วงด้วยความสุขสมเจ็บปวดจิ้งจื่อไม่เคยสัมผัสความใกล้ชิดมากเพียงนี้ แต่ก็ไม่เคยลิ้มรสความสุขสมเช่นนี้เช่นกัน ทั้งตัวสั่นเทาแต่กลับอยากให้นางสัมผัสมากขึ้น เขาจึงเอื้อมมือไปวางทับบนมือเล็กของนาง"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ข้าจะช่วยเจ้า" นางกลับปลอบโยนเขา ทั้งที่เขากำลังเอาเปรียบนางอยู่ จิ้งจื่อรู้สึกผิดจึงจับข้อมือนางไว้แน่น ไม่ยอมให้เรื่องราวเลยเถิดไปกว่านี้ซู่หรานเห็นว่าเขาไม่ยินยอมให้จับทั้งที่แท่งเนื้อกำลังสั่นระริกเช่นนั้น เธอจึงเขย่งเท้าขึ

ซู่หรานเดินเข้าบ้านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่‘เด็กร้ายกาจนั่น เจ้าเล่ห์จริง หึ แต่ก็น่ารักเหลือเกิน ฮิ’ เธอรู้แล้วว่าเขาไม่ได้ไม่รู้สึกอะไร แค่เก่งมากเรื่องการปั้นหน้าตายไร้ความรู้สึกวันรุ่งขึ้นซู่หรานรีบนำภาพชุดที่จิ้งจื่อเลือกไว้ไปให้อิงเถาตัดเย็บ เธอเฝ้ารอด้วยความจดจ่อ แต่สองวันต่อมาก็ยังไม่เสร็จ เพราะเธอเองที่ต้องการปรับส่วนต่างๆ ให้ใช้งานได้มากขึ้น เพิ่งช่องลับ กระเป๋าข้างและความแข็งแรง และเธอยังอยากตัดชุดเกราะไว้ด้านในอีกชั้นด้วยสุดท้ายผ่านไปเจ็ดวันแล้วก็ยังไม่เสร็จ จนอิงเถาเริ่มบ่น เธอจึงพาอิงเถาไปนั่งดูงิ้วเพื่อผ่อนคลาย เธอไม่อยากให้อิงเถาเย็บไปด้วยหงุดหงิดไปด้วย ชุดจะออกมาไม่ได้มาตรฐาน‘เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าชอบหรือไม่ พอใจจะกลับไปทำงานให้ข้าหรือยัง’‘พอใช้ได้เจ้าค่ะ’ อิงเถาตอบ‘พอใช้งั้นหรือ ข้าพาเจ้ามานั่งดูงิ้วอีกฝั่งของเมือง งิ้วเรื่องใหม่ที่เจ้าไม่เคยดูที่ใด ยังไม่พอใจอีกหรือ’ ซู่หรานเบิกตา ทำสัญลักษณ์มือถาม‘เจ้าค่ะ เทพมังกรตัวนั้น อัปลักษณ์ยิ่งนัก’‘เทพมังกรหรือ มีเทพมังกรในงิ้วเรื่องนั้นด้วยหรือ’‘มีเจ้าค่ะ ท่านดูงิ้วอย่างไรไม่เข้าใจเนื้อเรื่อง เทพมังกรที่จำแลงลงมาเป็นไท่เหอเจ

แต่เมื่อกลับมาถึงจวนขุนนางหวังแล้ว ซู่หรานจึงได้คิดทบทวนถึงความผิดปกติบางอย่าง ‘ห้าปีที่แล้ว ไท่เหอเจียนหู่เป็นวีรบุรุษสงคราม ช่วยกองทัพไว้ ตอนนี้ จิ้งจื่ออายุเพียงสิบแปดปี หากเป็นเช่นนั้น ห้าปีก่อน เขาก็เป็นเพียงเด็กอายุสิบสองงั้นหรือ เป็นไปไม่ได้!! วีรบุรุษสงครามอายุสิบสองปี!! ฆ่าคนตั้งแต่อายุน้อยขนาดนั้น เป็นไปได้หรอ’ เธอทบทวนยิ่งคิดซู่หรานยิ่งกังวล จากที่ดีใจก็รู้สึกไม่สมเหตุสมผล หรือบางที อาจมีคนอื่นเป็นไท่เหอเจียนหู่มาก่อน เช่นอาจารย์ที่สอนวิชาให้ และต่อมาก็ส่งต่อชื่อเสียงของไท่เหอเจียนหู่ให้กับลูกศิษย์แทน เธอคาดเดาความเป็นไปได้ตามเรื่องราวของซีรีส์ที่เคยดู แต่ยังไม่ตัดสินใจถึงความเป็นไปได้อื่นซู่หรานมั่นใจมากว่าไท่เหอเจียนหู่คนที่เธอเคยพบต้องเป็นจิ้งจื่อแน่นอน ครั้งแรกที่เธอสบตากับไท่เหอเจียนหู่ในเหตุปล้นคุก เธอไม่เคยลืมแววตาของเขา และเมื่อนึกย้อนดู ช่างเหมือนกับจิ้งจื่อไม่มีผิด แต่วีรบุรุษสงครามที่ช่วยแคว้นอี้ไว้เมื่อห้าปีก่อนเธอยังไม่แน่ใจ อีกใจหนึ่งก็หวังว่าจะไม่ใช่จิ้งจื่อ ไม่เช่นนั้น เด็กอายุสิบสองที่ต้องฆ่าคนและแบกแคว้นอี้ไว้ทั้งแคว้น คิดอย่างไรก็หนักเกินกว่าเด็กคนหนึ