Все главы นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Глава 51 - Глава 60

ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่องขึ้นในห้องลับ เขาไม่ยอมให้ตัวเองคิดถึงนาง ไม่ยอมให้ตัวเองได้เผลอไผลวิ่งไปที่จวนขุนนางหวังอีกแม้แต่คืนเดียว ก่อนเข้ามาในห้องรับรองนี้ เขาก็สำรวจตัวเองจนมั่นใจว่าจะไม่หวั่นไหว แต่รอยยิ้มของนางที่ดีใจราวกับเด็กน้อยก็ทำให้ความพยายามทั้งหมดของเขาพังลงทันทีจิ้งจื่อยกมือจับแขนบางของซู่หราน ดึงลากเธอไปยังประตูห้องด้านข้าง รวบตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด ดันท้ายทอยให้นางเงยหน้าขึ้นและก้มลงช่วงชิงจูบทันที ใช้เท้าเตะปิดประตูตามหลังซู่หรานตกใจอยู่บ้าง แต่พอได้ลิ้มรสจูบที่เธอคิดถึงอยู่ทุกค่ำคืน ก็ลืมเลือนเรื่องราวรอบข้างไปจนหมด ยกสองมือขึ้นไปคล้องคอเขาไว้ จูบตอบอย่างเร่าร้อนไม่ต่างกันสองคนแลกลิ้นให้อีกฝ่ายกลืนกินอยู่นาน จิ้งจื่อเป็นฝ่ายหักห้ามใจได้ก่อน ต่อให้นางจะพยายามยึดลิ้นอุ่นเขาไว้จนสุดความสามารถ แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ เขาใช้มือดันหัวของซู่หรานเข้าไปในอก กอดเธอไว้แน่น ต่างฝ่ายต่างหายใจหอบเหนื่อย"พอก่อนดีหรือไม่ ที่นี่ไม่เหมาะสม" เขาปลอบประโลมเสียงแหบพร่า กอดหญิงสาวไว้จนแน่นขึ้น เพราะนางพยายามดิ้นขัดขืน"จะ เจ้าเป็นฝ่ายเริ่มก่อนไม่ใช่หรือ" ซู่หรานเสียงแหบพร่าแต่ไม่ยิน

เขาไม่รู้สักนิดว่าน้องชายของเขาจะคิดถึงสตรีอื่นอยู่"เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ ท่านยังสังเกตเห็น เหตุใดเรื่องที่มีคนจงใจทำให้ท่านต้องดื่มสุรา ท่านจึงดูไม่ออก" จิ้งจื่อพูดแล้วเดินจากไปทันที เขาไม่อยากอยู่ให้ถูกจับพิรุธได้"หากเจ้าชอบนาง ข้าไปไถ่ตัวให้เจ้าดีหรือไม่ หรือจะให้ท่านแม่ไปสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราวก็ได้เช่นกัน" เขาตะโกนตามหลังน้องชายในหัวของจิ้งจื่อมีหลายสิ่งอย่างเกิดขึ้น เขารู้ว่าอยากกอดจูบกับสตรีผู้นั้น ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าเห็นเนื้อหนังของผู้ใดเขาก็รู้สึกว่าเป็นเนื้อหนัง ปาดออกมาก็มีเลือดสีแดง แต่สำหรับซู่หรานคล้ายว่าไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว'หรือข้าจะชอบนางเข้าแล้วเช่นนั้นหรือ' จิ้งจื่อคิดแล้วยิ่งรู้สึกหวาดกลัว แต่ในหัวใจที่เงียบมาตลอดหลายสิบปีกลับกำลังกระโดดโลดเต้นรัวกลองคล้ายว่าบางอย่างกำลังเกิดขึ้นเขาคิดและตัดสินใจว่าจำเป็นต้องหาทางพิสูจน์คืนนั้นจิ้งจื่อตัดสินใจเดินเข้าหอโคมแดงครั้งแรก ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าไปหลังม่านแดง สตรีไร้ยางอายหลายคนต่างวิ่งเข้ามาทักทายและเชื้อเชิญเขา"คุณชายรูปงามท่านนี้ สนใจอยากร่ำสุรากับข้าสักจอกหรือไม่" สตรีในชุดเหลืองใส่เสื้อเปิด

“ข้าหรือ เอ่อ ก็..อืม” เธอนึกไม่ออก ปกติเธอไม่ได้เลือกกินมาก ขอเพียงอิงเถาเอามาให้ เธอก็กินได้หมด และไม่ค่อยได้นั่งในโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารมากมายขนาดนี้ ครั้งล่าสุดที่เห็นอาหารมากมายก็คืองานแต่งของแม่ทัพจิ้งหยาง“ข้าชอบกินเจ้า” ซู่หรานหันไปส่งยิ้ม พูดคำหวานเลี่ยนที่เธอเองก็แทบสำลักเมื่อพูดไปแล้ว“!!...” จิ้งจื่อตาโต นิ่งค้างพูดอะไรไม่ออก“ฮ่า ๆ ข้าล้อเล่น ล้อเล่นเท่านั้น อย่าคิดมาก กินเถิด” ซู่หรานหน้าแดงด้วยความอับอาย สมองคิดแต่ภาพวันนั้นในห้องลับ‘แย่ที่สุด! ไม่ได้ดูแล้วเท่สักนิด ดูยังไงก็เหมือนหญิงแก่ที่เห็นเด็กหนุ่มแล้วพร้อมจะตะครุบกินเขาทุกครั้งที่เจอมากกว่า นี่มันการคุกคามทางเพศชัดๆ’ เธอด่าตัวเองในใจจิ้งจื่อมองสตรีที่พูดเกี้ยวเขาอย่างหน้าไม่อาย แต่แล้วก็ต้องอับอายจนหน้าแดงคอแดงเสียเอง นางเขินอายจนทำตัวไม่ถูก จับตะเกียบคีบอาหารไม่ได้สักที เขาเริ่มเข้าใจว่านางก็ไม่ได้กร้านโลกมากประสบการณ์ ไม่ได้เก่งกาจเหมือนเหล่าสตรีในหอโคมแดง แต่นางแค่เพียงแสดงกิริยาเช่นนั้นเองเพื่อกลบเกลื่อนบางอย่าง‘นาง..ประหม่าจนทำตัวไม่ถูกอยู่หรือ’ เขารู้สึกดีใจเขายื่นมือไปหยิบถ้วยของนางมาคีบอาหารใส่ เลือกแ

หลังจากที่ซู่หรานหนีงานดูตัวครั้งนั้น ผู้คนต่างนินทาว่าหวังซู่หรานไม่มีใครอยากแต่งงานด้วย คนบางส่วนบอกว่าถึงนางจะร่ำรวยแล้วแต่นิสัยแย่ๆ ยังคงอยู่ จนไม่มีชายหนุ่มคนไหนอยากแต่งให้นางคนส่วนมากที่ได้รับความช่วยเหลือจากซู่หรานก็พูดกันว่านางร่ำรวยแล้วจึงไม่อยากแต่งออกไป นางอยากแต่งสามีจนๆ จะได้แต่งเข้าจวนได้ แต่ไม่มีใครที่ไม่นินทา และไม่มีใครรู้ว่าคู่ดูตัวเป็นผู้ใดคนในครอบครัวไม่มีใครกล้าถามมาก เพราะเรื่องนี้ขุนนางหวังเป็นผู้จัดการด้วยตัวเอง เมื่อเรื่องการดูตัวล่มเพราะซู่หรานหนีออกมา ขุนนางหวังไม่พูด ผู้อื่นจึงได้แต่เงียบปาก มีเพียงซินซินที่คอยเป็นห่วงถามไถ่พี่สาว แต่ซู่หรานก็ดูปกติดี น้องสาวเช่นนางจึงทำได้เพียงทำขนมไปปลอบใจป้าหวังมี่สังเกตว่าหลังงานดูตัวครั้งนั้น ซู่หรานเอาแต่วิ่งมาขอกินข้าวด้วย บางครั้งก็บังคับให้น้องสาวกินข้าวกับนางด้วย ไม่รู้ว่าหลานสาวตัวดีเป็นอะไรอีก ถามก็ไม่ยอมตอบซู่หรานยังคงเอาแต่หมกตัวอยู่ในเรือน แม้งานที่ตกลงค้าขายกับทางการจะเป็นไปด้วยดี แต่เธอไม่ยอมออกจากเรือน ดังนั้นงานที่ต้องดูแลควบคุมทุกอย่างอิงเถาจึงเป็นผู้ดูแลทั้งหมด ส่วนของบัญชีและการควบคุมติดต่อค้าขาย ป

ในเมื่อวันนี้ซินซินมาชวนออกนอกเมือง ซู่หรานก็รีบแต่งตัวทันทีโดยไม่ถามสักคำว่าจะไปที่ใด เธอเพียงอยากออกนอกเมืองเพื่อหาใครสักคนฆ่าระบายความโกรธและความเศร้าแต่เมื่อไปถึงนอกเมืองซู่หรานลงจากรถม้าแล้วถึงได้รู้ว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลซีซี! เพราะทุกหนทุกแห่งถูกตกแต่งด้วยโคมไฟนกสี่เชว่ และยังมีคนเอาเครื่องปั่นด้ายออกมาวางหน้าบ้านกันเต็มไปหมด“เจ้าหลอกพี่หรือ” ซู่หรานหันไปถามซินซินที่ยังนั่งอยู่ในรถม้า “ข้าขอโทษด้วยพี่ซู่หราน ท่านพ่อบอกว่าให้ข้าหาทางพาท่านออกจากจวนให้ได้ ข้ารู้ว่าท่านอยากออกมาข้างนอกมาก จึงได้โกหก” ซินซินก้มหน้าสำนึกผิด “แต่ข้าสาบานได้ พวกเราจะไปข้างนอกเมืองจริงๆ เจ้าค่ะ อีกครู่พี่ซานจะพาพวกเราไปฟังดนตรีและดูทิวทัศน์งดงามของบึงน้ำใหญ่ หากว่าพี่อยากเล่นน้ำข้าเตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย” ซินซินรีบพูดเพื่อเอาใจพี่สาว“...” ซู่หรานโกรธมากตั้งท่าจะเดินเท้าออกนอกเมืองด้วยตัวเอง “พี่ซู่หราน พี่ห้ามไป มันอันตรายเจ้าค่ะ” ซินซินรีบลงจากรถม้ามาห้ามซู่หรานไว้“ข้าไม่ดีเอง ข้าขอโทษที่โกหกพี่ แต่ข้าเป็นห่วงพี่จริงๆ ข้าไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไปเจ้าค่ะ พี่จะโกรธข้าก็ได้ แต่อย่าออกไปหาที่ตายเล