All Chapters of นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Chapter 21 - Chapter 30

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนใกล้เข้าฤดูใบไม้ผลิ ซู่หรานกลายเป็นเศรษฐีนีที่มีเมตตาในสายตาของผู้คน เพราะเธอได้สร้างงานให้กับหลายชีวิต สร้างความเป็นอยู่ที่ดีให้กับสตรีที่แทบหางานทำไม่ได้แน่นอนว่าสิ่งที่ซู่หรานทำกระทบหลายอย่าง มีหลายคนไม่พอใจ..วันนี้ซู่หรานตื่นสาย แต่ต้องออกจากบ้านเพื่อไปดูหุ่นไม้ที่สั่งทำเอาไว้ เธอต้องการให้มีหุ่น เพื่อเอาไว้แสดงสินค้าตัวจริงตั้งหน้าร้าน สั่งช่างไม้ทำไปตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน โดยซู่หรานวาดทุกอย่างใส่แผ่นกระดาษ เขียนบอกขนาดอย่างละเอียด เมื่อวาน ซู่หรานได้ข่าวจากผู้จัดการเฉาคุนว่าหุ่นไม้เสร็จแล้ว เธอจึงเดินทางออกจากห้องเพื่อไปดูงานสั่งทำว่าเป็นไปตามที่ต้องการหรือไม่ เธอไม่ชอบแต่งตัวหลายชั้น แต่โชคดีที่เธอสอนให้อิงเถาตัดเย็บเสื้อชั้นในสำหรับเก็บทรงใหญ่โตแล้ว ดังนั้นการออกไปข้างนอกวันนี้ ต่อให้ใส่เสื้อชั้นเดียวหรือสองชั้นก็ไม่มีทางที่ใครจะเห็นหน้าอกของเธอเธอออกไปคุยกับช่างไม้เพียงลำพัง เพราะทุกคนต่างงานยุ่ง เมื่อดูหุ่นไม้แล้ว แม้ไม่ได้ตามมาตรฐาน แต่ถือว่าใส่เสื้อผ้าตั้งแสดงหน้าร้านได้แล้ว เธอจึงจ่ายเงินและเดินทางกลับหลังจากนั้น ซู่หรานแวะไปดูร้านที่ถนนอีกฝั่

ซู่หรานส่ายหัว โถมตัวไปกอดคอม้าเอาไว้ เธอยิ้มทั้งน้ำตาอย่างโง่งม“เมื่อก่อนข้าเคยถูกม้าเหยียบระหว่างฝึกยิงธนูบนหลังม้า ที่จริงแล้วเป็นความผิดของข้าเอง ตอนนั้นข้ายิงได้แม่นยำอย่างใจคิด ภาพของการเป็นมือหนึ่งของโลกโชติช่วงอยู่ในความรู้สึก ข้าดีใจจนเผลอกรี๊ดออกมาทำให้ม้าตกใจ มันทั้งวิ่งทั้งดีดขา บางช่วงก็กระโดดเตะขาหลัง ข้ายอมแพ้และปล่อยมือข้านึกว่ามันจะวิ่งไปข้างหน้า แต่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น มันทั้งเตะทั้งเหยียบข้าจนขาหัก ไหล่แตก ข้า..ยังได้ยินเสียงกระดูกถูกบดอยู่ทุกคืน ต้องนอนโรงพยาบาลอยู่เป็นปี ไม่ได้แชมป์โลก รอดมาได้ก็เหมือนตาย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ต่อไปฉันจะไม่ปล่อยมือ จะไม่ปล่อยมือ...”ซู่หรานกอดม้าไว้หลวมๆ สองมือลูบไล้ไปตามหลังคอม้า ช่วงท้ายๆ เธอเหมือนพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะเล่าให้เขาฟัง“เจ้าเคยขาหักเพราะขี่ม้ายิงธนูหรือ” เขาถามเสียงเบาซู่หรานหันมายิ้มให้เขา ยิ้มกว้างจนเห็นฟัน“ขอบคุณท่านมาก ไท่เหอเจียนหู่ ข้าจะกลับบ้านแล้ว บ้านของข้า” เธอยิ้ม รับรู้ถึงการมีชีวิตใหม่ ครอบครัวใหม่ และร่างกายใหม่ซู่หรานจับอานม้า ปีนขึ้นไปในการกระโดดทีเดียว ควบม้าจากไปทันที เธอยังคงยิ้มดีใจอย่างที่ไม่

ซู่หรานยังคงสำรวจพื้นที่ต่อไปโดยไม่รู้สักนิดว่ามีลูกน้องบางคนกำลังคิดจะทิ้งเธอไว้ข้างหลัง..กระทั่งแสงสว่างเริ่มมากขึ้นจนเริ่มมองเห็นหลังคาในหมู่บ้านโจรได้ชัดเจน ซู่หรานจึงเอากล้องส่องทางไกลออกมา มันเป็นกล้องที่ทำจากกระดาษและเลนส์กระจกแบบง่ายๆ แม้ประสิทธิภาพไม่ได้ดีเท่ากับกล้องของจริง แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลยกล้องส่องทางไกลนี้เธอทำตามแบบที่เคยเรียนในสมัยชูจง [1] เธอจำได้ดีเพราะเป็นคาบเรียนที่เธอได้พบกับเพื่อนสนิทของเธอซู่หรานสำรวจไปสักพักก็เริ่มเอาเชือกออกมาวัด ยังเรียกลูกน้องของเธอให้เข้าไปช่วยกันมัดเชือกกับต้นไม้หลายต้น หมู่บ้านโจรในหุบเขาเริ่มมีคนตื่นขึ้นมาจุดไฟทำอาหาร ทำให้ซู่หรานรู้ตำแหน่งของห้องครัวไปด้วยเมื่อแดดเริ่มส่อง เธอเห็นว่าคนในหมู่บ้านโจรถูกเรียกให้มารวมตัว เธอใช้กล้องส่องทางไกลของเธอส่องดูจนรู้ว่าใครเป็นหัวหน้า และนับว่าเป็นเรื่องโชคดีมากที่ในหมู่บ้านนั้นไม่มีเด็กและสตรีเลย น่าจะเป็นหมู่บ้านชั่วคราว เพราะบ้านเรือนเป็นแบบง่ายๆ มีแต่ชายฉกรรจ์อยู่ราวห้าสิบถึงหกสิบคนการรวมตัวของพวกเขาทำให้ซู่หรานรู้สึกว่าพวกเขาคล้ายกองทหารมากกว่าจะเป็นกองโจร เพราะมีการฝึกร่างกาย ฝึกอาวุธ

"ได้เวลาแล้ว พวกเรารีบไปจับตัวพวกเขามัดเอาไว้และจำเอาไว้ อย่าลงมือฆ่าใครเด็ดขาด พวกเจ้าสามคนให้รีบขนเกวียนสินค้าของข้าออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุด" ซู่หรานบอกพร้อมกับส่งเชือกให้กับลูกน้องของเธอ ต้าเหนียวที่แข็งแกร่งที่สุดรับเชือกมาและวิ่งไปจับโจรมัด เขาทำงานได้อย่างรวดเร็วยิ่งจิ้งจื่อเฝ้ามองหญิงสาวบ้าบิ่นและลูกน้องไม่ถึงสิบคนของนางไล่จับกองทหารอาชีพมัดทีละคน เพียงไม่นาน ชายฉกรรจ์หกสิบกว่าชีวิตก็ถูกเธอจับเอาไว้ได้ทั้งหมด และยังใช้ม้าลากเกวียนสินค้าเกือบทั้งหมดออกไปได้ทันเวลา เขารู้สึกประหลาดใจมากจนคิดสิ่งใดไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่ง"ซื่อจิ้ง ควรเข้าไปช่วยหรือไม่ขอรับ" ลูกน้องของเขาก็ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร"รอดูไปก่อน" เขาพูดเบาๆ ในขณะที่หัวใจกำลังเต้นแรงมากขึ้นทุกที"อย่าฆ่าใคร จับพวกมันให้หมด เราจะพาไปส่งทางการ" ซู่หรานตะโกนบอกลูกน้อง หลังจากขบวนสินค้าของเธอถูกขนออกไปอย่างปลอดภัยแล้วแต่เพราะไฟกำลังโหมไหม้ ทุกคนต้องเร่งรีบทำงาน ต้าเหนียวจึงจับคนพวกนั้นโยนใส่เกวียนทับกันหลายคน เกือบหกสิบชีวิตถูกโยนซ้อนๆ กัน จนเกวียนเพียงหกลำก็ขนนักโทษได้ทั้งหมด เรียกว่าเป็นความโชคดีมาก เพราะนอกจากสินค้

เขากำมืออีกข้างจนแน่น พยายามไม่หลุบสายตามองลงไปบนหน้าอกที่เด่นสง่าของหญิงสาว ถึงแม้นางจะใส่เสื้อสีเข้ม แต่เห็นชัดว่านางไม่ได้ใส่เสื้อหลายชั้น เสื้อของนางบางมากและถูกน้ำฝนพรำจนเปียกแนบไปกับตัว นางเพียงหายใจเข้าออก สิ่งนั้นก็กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ทำให้เขาได้แต่ต้องกัดฟันจนแน่นซู่หรานใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกเขากุมไว้ช่วยดึงปมเชือกใต้คางของเขาและช่วยถอดหมวกออกให้ช่วงจังหวะที่เธอยกมือสูงขึ้นไปบนหัว เพื่อถอดหมวกออก จิ้งจื่อผงะถอยหลังเล็กน้อย"เจ้ากลัวสิ่งใดกัน ข้าเพียงจะช่วยถอดหมวกให้เจ้า" ซู่หรานทำเป็นโมโหใส่ หยิบหมวกได้แล้วเธอไม่ได้วางหมวกฝั่งตัวเอง แต่กลับจงใจยื่นมือเอื้อมตัวไปวางหมวกไว้อีกฝั่งของตัวเขา จิ้งจื่อตัวแข็งทื่อ ต้องอ้าปากเล็กน้อยเพื่อช่วยผ่อนลมหายใจ เพราะเขารู้สึกว่าด้านในอกกำลังบีบรัดจนใกล้ขาดใจแล้วซู่หรานเห็นแล้วว่าเขาตื่นเต้นเขินอาย แม้บนใบหน้าจะยังนิ่งเฉย แต่ลมหายใจที่ออกจากริมฝีปากแดงกำลังสั่นเครือ ใบหูแดงราวกับถูกไฟลวก และความแดงระเรื่อนั้นก็กำลังลามไปที่คอของเขาเธอกลืนน้ำลาย หันมานั่งที่เดิมของตัวเอง ไม่กล้าจ้องเขาอีก ได้แต่มองออกไปยังสายฝนที่กำลังกระ