All Chapters of เล่ห์รัก มาเฟียร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

เล่ห์รัก มาเฟียร้าย*หง ฟางเซียน เพราะฉันเกิดมาในตระกูลมาเฟีย ที่มีคนหมายหัวรอบด้าน ผู้เป็นบิดาที่เคารพรักจึงต้องการให้ฉันเรียนการต่อสู้ แต่ฉันก็โดดเรียนตลอดจนป๊าต้องหาคนมาคอยคุ้มครองชีวิต ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าไปหามายังไง หน้าตาก็ดี แต่อัธยาศัยไม่ได้เรื่อง นอกจากยืนทำหน้านิ่งเหมือนรูปปั้น โอ้ยยย!ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปทิ้งที*คิลเลอร์ อนันต์ธวัช [พระเอก✪]เพราะความจำเป็นทำให้ผมต้องทำสิ่งนี้สิ่งที่ผมไม่อยากทำเลยสักนิด แต่เพราะขัดคำสั่งไม่ได้ ผมจึงจำต้องทำ แม้ว่าผลลัพธ์หลังจากนี้มันจะทำให้ผมต้องปวดกบาลก็ตาม แม้ว่ามันจะทำให้เธอคนนั้นต้องเกลียดผมเข้ากระดูกดำและถ้าเธอจะลั่นไกใส่หัวใจผม ผมก็ยอม#หง ที่ไม่ใช่หงส์สีขาว แต่เป็นหง ภาษาจีนที่หมายถึง ยิ่งใหญ่Part ฟางเซียนฉันรีบเดินออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะขยับแว่นตาดำ และเดินไปตามทางฉันโบกแท็กซี่เพื่อไปหาเพื่อนรักที่คอนโด พอขึ้นมาบนรถแล้วฉันจึงถอดแว่นตาดำออก ถามว่าทำไมฉันต้องหลบ ทำไมฉันต้องทำลับๆ ล่อๆ เพราะฉันหนีออกมาจากการเรียนคาราเต้ เทควันโด้ และการเรียนยิงปืน ฉันแอบออกมาเหมือนทุกครั้ง และก็รอดตัวมาทุกครั้งอ๊อดดด~อ๊อดดด~เสียงกริ่งหน้าห้องแกร่ก!

Partฟางเซียนฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็รับรู้ได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ฉันคุ้นเคย_______:ตื่นแล้วเหรอครับคุณหนู คุณหนูหลับไปนานเลยฉันหันไปมองตามเสียง ที่แท้ก็เซนนั่นเองฉัน:ที่นี่ที่ไหนเซน:บ้านสวนของอี๊ผมครับ คุณหนูเป็นไงบ้างฉัน:ไม่เป็นไร แล้วคิลเลอร์ไปไหน ทำไมไม่มาดูแลฉัน//ที่ถามเพราะในห้องมีแค่เซนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเซน:น่าจะอยู่หน้าบ้านครับฉัน:😕เซน:คุณหนูจะไปไหนครับ!//เข้ามาพยุงฉันฉัน:ไปหน้าบ้าน!เซนช่วยประคองฉัน แต่พอฉันบอกว่าฉันเดินไหว เขาก็เลยถอยห่าง เพราะรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจ ก่อนจะเดินนำฉันไปหน้าบ้าน และภาพตรงหน้าทำฉันระงับอารมณ์แทบไม่อยู่ ตอนฉันโดนยิงทำมาเป็นห่วงนักหนา แล้วดูตอนนี้สิฉัน:มีความสุขจังเลยนะบุคคลตรงหน้าทั้งสองที่นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นหันมามองฉันคิลเลอร์:คุณหนู!...นี่คุณหนูฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ//รีบวิ่งมาประคองฉัน แต่ฉันปัดมือเขาออกฉัน:ไม่ต้อง!ฉันเดินเองได้!คิลเลอร์:แต่คุณหนูพึ่งฟื้นนะครับ คุณหนูเสียเลือดมากฉัน:ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก แล้วนายทำไมไม่ดูแลฉัน มาคุยอะไรกระหนุงกระหนิงกับคนอื่นคิลเลอร์:เอ่อ..ผมกับเซน

ตอนนี้ผมก็ยังอยู่คฤหาสน์อรุโณทัยของไอ้แดนอยู่ ช่วงนี้แยมโรลขออาสาดูแลคุณหนูเอง ตอนนี้คุณหนูฟื้นแล้วแต่ยังเดินไม่ค่อยได้เพราะแผลที่หน้าท้องจะปริเอาคุณหนู:กว่าจะโผล่หน้ามาได้นะคุณหนูบ่นเมื่อผมเดินเข้ามาในห้องที่คุณหนูกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงผม:ขอโทษครับ ผมคิดว่าคุณหนูคงอยากมีเวลาอยู่กับเพื่อนคุณหนู:แยมโรลอ่อนกว่าฉันปีหนึ่ง แต่ฉันไม่ถือเราเลยเป็นเพื่อนกันได้ผม:ครับ ว่าแต่คุณหนูเรียกผมมามีอะไรครับคุณหนู:ฉันอยากคุยกับป๊าผม:อ๋อ..ได้เลยครับ ผมต่อสายให้เลยผมหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมา ก่อนจะกดเบอร์โทรของนายใหญ่ ถามว่าทำไมคุณหนูไม่โทรเองทั้งที่เอื้อมหยิบได้ เพราะคุณหนูจำเบอร์ใครในมือถือไม่ได้ นั่นแหละนะโทรแต่ละที แค่กดหารายชื่อก็กดโทรออกได้เลยไม่ต้องจำเบอร์ให้ยุ่งยากรอสายสักพักปลายสายก็กดรับนายใหญ่⏭️มีไรวะ ไอ้คิล แล้วนี่อาฟางอยู่ไหนผม⏮️เอ่อคุณหนูจำเบอร์นายไม่ได้ครับ ผมเลยต่อสายให้ นี่ครับคุณหนูPartฟางเซียนฉันรับกระบอกโทรศัพท์มาจากคิลก่อนจะแนบหูและกรอกเสียงลงไปฉัน⏭️ฮัลโหลป๊า!!ป๊า⏮️อาฟางเป็นไงบ้างฉัน⏭️ฉันไม่เป็นไร ป๊าสบายดีมั้ย? แล้วเฮียล่ะ เป็นไงบ้างป๊า⏮️นี่เรายังไม่เจออาเฟยอีกเหร

แม่บอกให้ฉันค่อยสูดลมหายใจลึกๆ ช้าๆแม่:ค่อยสูดลมหายใจช้าๆ นะลูกพี่ทิว:ป้าครับ น้องเป็นอะไรปวดหัวอีกแล้วหรอแม่:อืม ทิวไปเอายาแก้ปวดของน้องมาหน่อยไปป้ามุก:งั้นฉันเอาน้ำให้นะ แม่ทิพย์พี่ทิววิ่งกลับมาพร้อมกระปุกยาแก้ปวดและยื่นให้แม่ก่อนแม่จะยื่นให้ฉันสองเม็ดและรับแก้วน้ำจากป้ามุกมายื่นให้ฉันแม่:ดีขึ้นหรือยังลูกฉัน:จ้ะแม่ ดีขึ้นแล้วแม่:ทำไมจู่ๆ ถึงปวดหัวขึ้นมาได้ล่ะป้ามุก:นั่นสิ หรือหนูอันดามีอะไรเกี่ยวกับวันที่1มกราหรือเปล่าพี่ทิว:เป็นไปได้นะป้า หมอบอกว่าน้องจะจำทุกอย่างได้ เพราะมีสถานที่หรืออะไรบางอย่างกระตุ้น🙂แม่:จริงหรออันดา หนูเห็นอะไรบ้างฉัน:อันดาแยกไม่ออกอ่ะแม่ มันเป็นภาพซ้อนกันไปมาจนตาลายฉันขมวดคิ้ว ภาพพวกนั้นคือความทรงจำของฉันจริงๆ หรอ แล้วทำไมถึงมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในนั้นด้วย เขาเป็นใครทำไมฉันถึงเห็นหน้าเขาไม่ชัด#Partคิลเลอร์🌅🌅🌅ผมเดินทางมาทางใต้ของประเทศไทยเพื่อมาจัดงานวันเกิดให้ฟางเซียน แม้จะไม่มีเธออยู่ แต่ผมอยากให้สถานที่ที่ผมจัดอยู่ใกล้ทะเลมากที่สุด และมันก็คือที่รีสอร์ทนี้ผม:ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั้ยบอม:ครับนายน้อย ผมให้ลูกน้องกระจายข่าวไปทั่วบริเวณนี้แล

Part คิลเลอร์พอผมไปส่งเรนนี่ที่รีสอร์ทที่พักเรียบร้อยแล้วผมก็เดินนำ อะไรนะ...อ้อ..บุหงาสินะ มาที่ห้องทำงานของผม เพื่อถามความจริง ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้จักนิสัยเรนนี่ แต่ก็อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ผม:เรื่องมันเป็นยังไง บุหงาบุหงา:เอ่อ..คุณที่ไปกับคุณ อยู่ก็หยิบแก้วน้ำสาดใส่หน้าพี่อันดา พี่อันดาเลยหยิบอีกแก้วสาดคืนบ้าง และรอยที่ข้อมือคงเพราะพี่อันดาจับข้อมือเธอบิดตอนเธอจะเข้ามาตบเพราะไม่พอใจ ที่โดนสาดน้ำคืนบ้างค่ะผม:แล้วตอนนี้ฟางเซียน...เอ่อ ไม่สิ อันดามันอยู่ไหนบุหงา:ไม่ทราบค่ะ แต่เย็นๆ แบบนี้ มีอยู่ที่หนึ่งที่พี่อันดาชอบไปผม:ที่ไหน?พอผมรู้ที่ที่ฟางเซียนชอบไป ผมก็รีบขอตัวออกมาและรีบไปที่นั่นทันที พอผมเดินมาสุดปลายสะพาน ก็มองหาฟางเซียนไม่เห็นผม:อันดา!!อันดา!!ผมตะโกนเรียกแต่ก็เงียบ จนสายตามองไปเห็นใครคนหนึ่งที่ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ห่างออกไป ผมเพ่งมองก็รู้ว่าเป็นคนที่ผมตามหาอยู่ผม:ฟางเซียน!!ตู้ม!!🌊ผมถอดสูทและรองเท้าก่อนจะว่ายน้ำเพื่อไปให้ถึงร่างคนตัวเล็กก่อนที่เธอจะจม แต่แรงคลื่นที่ซัดสาด ทำให้ผมทำไม่ได้ดั่งที่ใจคิด กว่าจะไปถึงร่างเล็กก็หายไปแล้ว ผมดำผุดดำว่าย เพื่อหาร่างเล็ก แต่