6หนี

#Partคิลเลอร์

โธ่เว้ย!!สุดท้ายแล้วคุณหนูก็รู้ความจริงจนได้ ผมทุบกำปั้นลงกับราวบันไดที่ผมยืนอยู่กับไอ้แดน

แดนรัก:แล้วมึงจะเอาไงต่อ

ผม:กูไม่รู้ แต่กูต้องไปคุยกับคุณหนูให้รู้เรื่อง

แดนรัก:แต่ถ้าไปตอนนี้มึงโดนไล่ออกมาแน่

ผม:คุณหนูคงไม่อยากเจอหน้ากูอีก

แดนรัก:รอให้เธอใจเย็นก่อนดีกว่า

ผม:มึงรู้มั้ย? คุณหนูพูดอะไรกับนายน้อย ทำไมนายน้อยกับเพื่อนคุณหนูถึงไม่พักที่นี่

แดนรัก:เรื่องนี้...กูก็ไม่รู้ว่ะ

#Partฟางเซียน

ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสน ทุกอย่างมันตีกันมั่วไปหมด ป๊ากับเฮียรู้เรื่องคิลเลอร์หรือเปล่า พวกเขาร่วมมือกันมั้ย ถ้าพวกเขาร่วมมือกัน ฉันเป็นตัวอะไร ทำไมต้องหลอกกันด้วย ฉันจะต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้

ฉันคว้ามือถือที่ชาร์ตแบตอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียงขึ้นมา

📲ป๊า

ป๊า⏮️ว่าไงอาฟางโทรมาซะดึกเชียว

ฉันดูนาฬิกาข้อมือ อืม23.01จีนก็00.01ดึกจริง

ฉัน⏭️ป๊ารู้เรื่องคิลเลอร์หรือเปล่า

ป๊า⏮️คิลเลอร์ มันมีอะไรเหรอ

ฉัน⏭️เอ่อ..คือป๊ามีเรื่องปิดบังหนูหรือเปล่า

ป๊า⏮️โอ้ยยยไอ้คิลมันใส่ร้ายป๊าหรือไง!!

ฉัน⏭️เปล่าค่ะเปล่า งั้นแค่นี้ค่ะ ป๊านอนต่อเถอะค่ะ

ฉันกดวางสาย

ป๊าไม่รู้เรื่อง แสดงว่าเฮียก็คงไม่รู้สินะ เก่งมากที่ปกปิดตัวเองได้ขนาดนี้

#วันต่อมา🌄🌄🌄

วันนี้ฉันลงมาทานข้าวด้วยตัวเองแต่แยมมาช่วยพยุงฉันให้เดินลงไปด้านล่าง พอมาถึงโต๊ะอาหารเราก็รับประทานอาหารกัน แล้วเฮียกับลี่มี่ก็มาหลังจากเราทานอาหารเรียบร้อยพอดี

ลี่มี่:อ้าวแกลุกเดินได้แล้วหรอ

ฉัน:ฉันโดนยิงที่ท้องนะ ไม่ใช่ที่ขา

ลี่มี่:แหม ก็กลัวแผลปรินี่

ฉัน:ดีขึ้นแล้วล่ะ

แยมโรล:ไม่คิดเลยนะ ว่าเราสามคนจะมาเจอกันพร้อมหน้าแบบบังเอิญแบบนี้น่ะ😊

ฉัน:เฮีย..ฉันอยากไปจีน

เฮียเฟย:ไม่ได้!!

ฉัน:ทำไมล่ะเฮีย!!

เฮียเฟย:มันอันตราย

ฉัน:ที่นี่ก็เหมือนกันอ่ะ

เฮียเฟย:ยังไง?

ฉัน:เฮียสาบานมั้ยล่ะ ว่าเฮียไม่รู้ว่าคิลคือคิลเลอร์ อนันต์ธวัชน่ะ

เฮียดูตกใจนิดหน่อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

เฮียเฟย:จริงหรอ...

แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ทุกคนหลอกฉัน

ฉัน:ป๊ากับเฮียหลอกฉัน

คิลเลอร์:คุณหนู!!

ฉัน:นายก็ด้วย!!🥺

เฮียเฟย:ฟางเซียนฟังเฮียก่อน

เฮียเฟยเดินเข้ามาหาฉันแต่ฉันถอยหนี ก่อนน้ำใสๆ จะร่วงหล่น😭

ฉัน:ป๊ากับเฮียเห็นฉันเป็นตัวอะไร เห็นฉันโง่ เห็นฉันเป็นตัวตลกหรอ ถึงได้รวมหัวหลอกกันแบบนี้อ่ะ!!

เฮียเฟย:ไม่ใช่แบบนั้นนะฟาง!!เฮียทำเพื่อความปลอดภัยของเรา

ฉัน:ความปลอดภัยบ้าบออะไรอ่ะ!! สนุกนักใช่มั้ยล้อเล่นกับความรู้สึกฉันอ่ะ!!

ฉันตะโกนก่อนจะวิ่งออกมาแต่ขาดันสะดุดกับขาเสาน้ำเกลือจนล้มลงไป แบะแน่นอน แผลปริแล้ว

คิลเลอร์:คุณหนู!!

เฮียเฟย+ลี่มี่:ฟางเซียน!!

ทั้งสามถลาเข้ามาหาฉันแต่ฉันผลักเฮียกับคิลเลอร์ออก

ฉัน:อย่ามายุ่ง!!โอ๊ยยยย!!

ฉันเอามือกุมท้อง

ลี่มี่:ฉันว่าแกไปทำแผลก่อนดีกว่า

แยมโรล:ฉันช่วย!!

แล้วเพื่อนทั้งสองก็ช่วยพยุงฉันขึ้นและขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปยังห้องพักของฉัน

ลี่มี่:ค่อยๆ นั่งนะแก

แยมโรล:รอแป๊บนะไปเอากล่องยาก่อน

ลี่มี่:แกไม่น่ารีบร้อนเลย

ฉัน:ฉันผิดหวัง ฉันเสียใจ😭คนที่ฉันรักและไว้ใจสุดท้ายก็หลอกลวงฉันทั้งนั้นอ่ะ

ลี่มี่:แต่แกยังมีฉันกับแยมโรลนะ

ฉัน:คงมีแต่แกสองคนที่ไม่หลอกลวงฉัน

ลี่มี่:แต่เฮียเค้าคงจำเป็น...

ฉัน:ฉันยังไม่อยากได้ยินชื่อเขาตอนนี้

จากนั้นแยมโรลก็เดินกลับมาพร้อมกล่องยาและลงมือล้างแผลให้ฉัน เพราะลี่มี่ใจร้อนกลัวทำแผลฉันเจ็บหนักกว่าเดิม

#Partลี่มี่

พอฟางเซียนหลับฉันกับแยมโรลก็เดินออกมาก็เจอกับตัวต้นเหตุทั้งสองที่ยืนคอตกอยู่หน้าห้อง

เฮียเฟย:ฟางเป็นไงบ้าง

แยมโรล:หลับไปแล้วค่ะ

ฉัน:เฮียนะเฮีย มีอะไรทำไมไม่บอกกันก่อน

เฮียเฟย:ก็มันเป็นความลับ

ฉัน:ความลับอะไร!?

เฮียเฟยกระซิบบอกฉันข้างหู ทำเอาฉันถึงกับเบิกตากว้างกับประโยคนั้น

ฉัน:จริงดิ!!😲

เฮียเฟย:อืม เรื่องจริง

ฉันหันมองหน้าคิลเลอร์ที่ยืนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก

ฉัน:จะเข้าไปก็ไปตอนนี้ ขืนเข้าไปตอนตื่นสมองเละแน่

คิลเลอร์:ครับ!!

แล้วหมอนั่นก็เปิดประตูเข้าไปในห้องที่ฟางเซียนหลับอยู่

"แย่แล้วครับ!!ทุกคนคุณหนูหายไป!!😮"

ปั้ง💥ปั้ง💥

ปั้ง💥ปั้ง💥

เสียงปืนที่ได้ยินทำให้เราทุกคนรีบวิ่งลงไปด้านล่างคฤหาสน์ และวิ่งไปทางด้านหน้าของคฤหาสน์ ก็เห็นคุณหนูยิงการ์ดสองคนที่ยืนอยู่ใกล้รถเบนซ์ของแดนรัก ก่อนจะเปิดประตูขึ้นประจำที่คนขับแล้วขับออกไป

นายน้อย:ฟางเซียนอย่าไป เรายังขับรถไม่แข็ง!!

ผมรีบวิ่งไปขึ้นรถลีมูซีนอีกคันและขับออกไปตามรถของคุณหนู สิ่งที่เห็นทำให้ผมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รถที่ขับอยู่ด้านหน้าส่ายไปส่ายมาอย่างน่าหวาดเสียว

ปรี๊น!🚛ปรี๊น!🚛

ด้วยความที่ผมรีบขับรถตามคุณหนูทำให้ไม่ทันมองรถที่แล่นออกมาจากซอย ซอยหนึ่ง

เอี๊ยดดดดด!!

ผมเหยียบเบรคกะทันหันจนเกือบชนกับรถคันนั้น ทำให้ผมคลาดกับรถคุณหนู

ผม:โธ่เว้ย!!

พอผ่านตรงนั้นมาได้ผมก็รีบขับรถมาตามทางจนกระทั่งเห็นป้ายข้างทาง

'ระวังทางข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง'

ยิ่งเห็นแบบนั้นผมจึงรีบเร่งเครื่องไปอย่างรวดเร็ว

ครืด~ครืด~

ผม:ครับนายน้อย

นายน้อย:เจอฟางเซียนหรือยัง

ผม:ยังเลยครับเราคลาดกันนิดหน่อย

นายน้อย:ส่งโลมาพวกเรากำลังตามไป

ผม:ครับๆ

ผมกดส่งโลเคชั่นไป แต่แล้วผมก็ต้องใจหายวาบเมื่อเห็นรถคันที่คุณหนูขับพลิกคว่ำอยู่ข้างทาง

ผม:คุณหนู!!

ผมจอดรถก่อนจะรีบลงจากรถและรีบไปที่รถคันนั้น แต่ไร้ร่างของคุณหนู

ผม:คุณหนู!! คุณหนูครับ!! คุณหนู!!

ผมร้องเรียกคุณหนูแต่ก็เงียบ จนสายตาผมหันไปสะดุดกับสร้อยข้อมือที่ผมเคยเจอให้คุณหนูที่ตลาด ผมเอาวางไว้ตรงหัวเตียงตอนคุณหนูยังไม่ฟื้น คุณหนูคงเอามาใส่แต่...ตอนนี้คุณหนูหายไปไหน ทำไมสร้อยข้อมือถึงตกอยู่ตรงนี้ ผมเดินไปอีกหน่อยก่อนจะหยุดแทบไม่ทันเมื่อเจอหน้าผาเบื้องหน้า มันทำให้ผมนึกถึงที่อื่นไม่ได้ที่คุณหนูจะหายไป นอกจากหน้าผาเบื้องหน้า ผมเข่าอ่อนทรุดลงตรงนั้น พร้อมน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม

ผม:คุณหนู...😭

ผมมองไปยังเบื้องหน้าพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

เอี๊ยดดดด!!

นายน้อย:คิล!! ฟางเซียนล่ะ!!

ผม:คุณหนู...คุณหนู...😭

ลี่มี่:ว่าไงล่ะ ฟางเซียนอยู่ไหน

ผมยื่นสร้อยข้อมือไปให้นายน้อยก่อนจะบอก

ผม:เรามาช้าไปครับ😭

นายน้อยรับสร้อยข้อมือไปแบบสั่นๆ ก่อนจะถามเสียงสั่น

นายน้อย:หมายความว่า...🥺

แยมโรล:ฟางเซียน..ตกหน้าผางั้นหรอ

แดนรัก:น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ที่รัก

แยมโรล:ฮือออ😭ฟางเซียน

นายน้อย:ไม่จริง..ฟางเซียน...เฮียขอโทษกลับมาเถอะนะกลับมาหาเฮีย เฮียขอโทษ ฟางเซียน😭

ลี่มี่:ฮือๆฟางฮือ...

นายน้อย:เฮียขอโทษ...ฟางงงงงงงงง

นายน้อยตะโกนออกมาพร้อมกับทรุดลงนั่งพื้นหญ้าข้างๆ ผม

ลี่มี่:เฮีย มี่ไม่เชื่อหรอกนะว่าฟางเซียนจะตายแล้ว มี่จะส่งคนมาตามหา ถ้าไม่เจอศพมี่ไม่มีทางเชื่อ😭

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่คุณลี่มี่ก็ร้องไห้เหมือนกัน

#4เดือนต่อมา

ผมยืนอยู่ตรงหน้าผา ผมหลับตาลงในมือถือสร้อยข้อมือของฟางเซียนไว้ ลมเอื่อยๆ พัดมาเบาๆ สี่เดือนก่อนคุณลี่มี่ขอพ่อให้ส่งคนมาช่วยตามหาฟางเซียน และก็เจอร่างหนึ่งร่างนั้นเละ จนจำสภาพเดิมไม่ได้พอส่งชันสูตรปรากฏว่าผลตรวจDNAตรงกับฟางเซียน ทำให้เราต้องเอาร่างนั้นไปทำพิธีกรรมทางศาสนา และทุกเดือนผมจะมาที่นี่เพื่อรำลึกถึง ฟางเซียน คู่หมั้นของผมเอง ใช่แล้วครับ ผมคือคู่หมั้นของฟางเซียนที่เฮียเฟยและป๊าหง เฟยหรง ขอให้ผมมาคอยดูแลฟางเซียน และเปลี่ยนนิสัยหลายๆ อย่างของฟางเซียนให้เป็นคนดีมากขึ้น แต่ไม่คิดเลยว่ายังไม่ทันบอกความจริงกับคู่หมั้น ก็ต้องมาจากกันตลอดกาล

#อีกด้าน

Part อันดา

ฉันกำลังช่วยแม่ทำอาหารขาย ใช่แล้วค่ะ แม่ฉันเป็นแม่ค้าร้านอาหารริมทะเล แต่ไม่ใช่แม่แท้ๆ หรอกนะคะ พ่อเล่าว่าเมื่อหลายเดือนก่อน พ่อไปเจอฉันนอนไม่ได้สติอยู่ริมชายหาดตอนพ่อพึ่งกลับจากตกหมึกเลยช่วยฉันเอาไว้ แต่ฉันความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่เลยเลี้ยงฉันไว้เป็นลูกเพราะทั้งสองไม่มีลูก และตั้งชื่อฉันว่า อันดามัน เพราะเจอฉันที่ทะเล แม่น่ะชื่อทิพากร ส่วนพ่อน่ะชื่อหิน แม่ยังมีหลานชายชื่อทิวากรอีกด้วย ฉันเรียกพี่ทิว

แม่:อันดาลูก เอากะเพราปลาหมึกไปเสิร์ฟโต๊ะสองหน่อยลูก

ฉัน:จ้าาาแม่☺️

ฉันรับคำก่อนจะรับจานกะเพราไปเสิร์ฟที่โต๊ะสอง

ฉัน:กะเพราปลาหมึกอร่อยๆ มาแล้วจ้า

_____:ขอบใจจ้ะ หนูอันดา😊

ป้ามุกลูกค้าประจำเอ่ยบอกก่อนจะทานอาหารที่ฉันพึ่งเอามาเสิร์ฟ

ป้ามุก:เออจริงสิ แม่ทิพย์รู้เรื่องเจ้าของรีสอร์ทยัง

แม่:เจ้าของรีสอร์ท คุณคิลน่ะหรอ

ป้ามุก:ใช่ อาทิตย์หน้าเขาจะมาที่นี่น่ะ

แม่:จริงหรอ

ป้ามุก:จริง เขาจะมาจัดงานวันเกิดให้แฟนน่ะ

แม่:แฟนหรอ คุณเขามีแฟนแล้วหรอ

ป้ามุก:อือ เห็นว่าแฟนเกิดวันที่1 มกราน่ะ

จู่ๆ ภาพบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัวฉัน แต่มันสลับกันไปมาจนเวียนหัวไปหมด ก่อนอาการเจ็บจี๊ดจะแล่นขึ้นมา

ฉัน:โอ้ยยยย โอ้ยย//ฉันเอามือกุมหัว

แม่:ตายแล้วอันดา ปวดหัวอีกแล้วหรอลูก

ฉันพยักหน้า แม่เข้ามาโอบไหล่ฉันไว้ก่อนจะพานั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ