2ก๋วยเตี๋ยวริมทาง

ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥

ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥

เสียงปืนดังรัวขึ้นแต่ว่ากระสุนที่พุ่งออกจากปากกระบอกปืนไม่โดนกลางเป้าเลยแถมยังอยู่ห่างจากกลางเป้ามากด้วย ทำให้ครูผู้สอนถึงกับส่ายหัว

ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥

ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥

ครูหมิง:เอ่อ...คุณหนูครับ

ฉันถอดหูฟังออกก่อนจะหันมองหน้าครูหมิง

ครูหมิง:เอ่อ..คือผมคิดว่า...

ฉัน:ฉันยิงไม่ได้เรื่องใช่มั้ย...นั่นสิน้า

ฉันโดดเรียนตลอดนี่น่า//🤣

ปั้ง💥ปั้ง💥ปั้ง💥

ปั้ง💥ปั้ง💥ปั้ง💥

ฉันกับครูหมิง:โห!!!😲

แม่น!!เหมือนผีจับวาง คนหรือไรเฟิลวะเนี่ยฉันกับครูหมิงหันไปมองหน้าเขาก่อนจะหันมามองหน้ากัน

ครูหมิง:ยิงได้ดีกว่าคุณหนูอีกนะครับ😁

ฉัน:ครูจะว่าอะไรมั้ยคะ? ถ้าฉันจะให้นายนี่สอนแทนครู//ฉันถามครูหมิง

ครูหมิง:ไม่เลยครับ ดีซะอีกผมจะได้ไม่ต้องปวดหัวอีก

ฉัน:อะไรนะ? //ฉันถามอีกครั้งเพราะประโยคหลังเบามากจนฉันแทบไม่ได้ยิน

ครูหมิง:เปล่าครับเปล่า😁

ฉัน:นี่นาย!ช่วยสอนฉันยิงปืนแบบนายได้มั้ย? //ฉันถามนายหน้านิ่ง

คิลเลอร์:ผมชื่อคิลเลอร์//เออจ้า เรียกนายก็ไม่ได้หรอ

ฉัน:เออ!คิลเลอร์ สอนฉันหน่อยได้มั้ย?

คิลเลอร์:ถ้าคุณหนูตั้งใจเรียน//หน้าตานิ่งมาก

ฉัน:เป็นครูหรือไง!

คิลเลอร์:คุณหนูพึ่งขอให้ผมสอนนะครับ

ฉัน:เออ!นี่มันตานายนี่

จากนั้น คิลเลอร์ก็สอนฉันยิงปืนโดยเขามายืนซ้อนหลังฉันและเอามือทั้งสองมากุมมือฉันไว้และบังคับให้เป็นไปตามที่เขาสอน

คิลเลอร์:คุณหนู ต้องมีสมาธิแน่วแน่เล็งเป้านิ่งแล้วลั่นไก

ปั้ง💥

เหมือนครูสอนจริงๆ ด้วยแต่ครูหมิงไม่ได้ใกล้ชิดฉันแบบนี้ ตอนนี้มันเหมือนฉันอยู่ในอ้อมกอดของคิลเลอร์ บอดี้การ์ดหน้านิ่ง

_____:ทำอะไรกัน!!!

เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ฉันกับคิลเลอร์ต้องหยุดและผละออกจากกัน

ฉัน:เฮียเฟย!!!

ครูหมิง:เอ่อ..คุณเฟยครับ คือผมให้เขาสอนคุณหนูเอง เพราะคุณหนูขอน่ะครับ😁

ฉัน:ใช่เฮีย ฉันขอให้คิลมาช่วยสอนฉันยิงปืนเอง😊

เฮียเฟย:อ้อ...เฮียนึกว่าคิลเลอร์มันแตะอั๋งเรา

ฉัน:หมอนี่ไม่กล้าหรอก ว่าแต่เฮียมานี่ มีอะไรหรือเปล่า

เฮียเฟย:ก็มาดูว่าเราหนีเรียนอีกมั้ย? ☺️

ฉัน:มีคนคุมแบบนี้จะหนีได้ไงเล่า🙁

เฮียเฟย:😊

Partคิลเลอร์

ผมยืนนิ่งฟังสองพี่น้องคุยกัน การที่ผมได้มาเป็นบอร์ดดี้การ์ดของคุณหนูฟางเซียนไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะผมต้องรับมือกับพวกการ์ดตัวใหญ่ยักษ์ที่เข้ามาประลองฝีมือกับผม เพื่อดูว่าผมจะสามารถปกป้องคุณหนูตระกูลหงได้ และผลออกมาคือผมทำได้ ผมจึงได้เป็นบอดี้การ์ดเต็มตัว ตอนนี้สถานะผมคือบอดี้การ์ด แต่จริงๆ แล้ว ผมยังมีอีกหนึ่งตัวตน

ครืด~ครืด~ครืด~

📲มือถือผมส่งสัญญาณว่ามีคนติดต่อมา

ผม:คุณหนูครับ

คุณหนู:มีอะไร?

ผม:ผมขอรับสายสักครู่นะครับ ที่บ้านโทรมา//ผมขอตัวกับคุณหนูที่ยืนคุยกับคุณเฟยเทียน

คุณหนู:ตามสบาย

ผม:ครับ

ผมเดินเลี่ยงออกมาก่อนจะกดรับสายทันที

ผม:มีไร

______:#-"+'_@-& (;9+9+0!-฿4@_"5"& (

ผม:อืม ปลอดภัยดี ตอนนี้อยู่สนามยิงปืน มีอะไรหรือเปล่า

_____:-"6_+_;√π=°^£©π÷™}=×¢π¢√√¢

ผม:ฉันไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีอะไรจะติดต่อไป

______:¢=¢π®÷¢|=°{=¶×^°¢π™{°}=={¢$π€√

ผม:อืม..ไม่ต้องห่วง

คุณหนู:นี่!คิลเลอร์นายอยู่ไหน

ผม:แค่นี้นะ มีไรจะรีบติดต่อไป

ตู้ด!!ผมกดวางสาย

ผม:ผมอยู่นี่ครับ คุณหนู!!

คุณหนู:ไปกันเถอะ

ผม:ไปไหนครับ

คุณหนู:ไปหาไรกินกัน หิวจนจะกินหัวคนได้ละ

ผม:ครับ

ผมเดินตามคุณหนูไป ผู้หญิงที่ต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมสงสัยจังว่าคุณหนูโตมายังไง

คุณหนู:เซน จอดตรงนี้แหละ

เซนจอดรถก่อนผมจะหันไปมองรอบๆ ข้างๆ มีแต่รถเร่ขายและร้านก๋วยเตี๋ยวริมทาง

ผม:คุณหนูให้เซนจอดทำไมครับ

คุณหนู:ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้น👉//ชี้ไปร้ายก๋วยเตี๋ยวข้างทาง

เซน:คุณหนูไปกินในห้างไม่ดีหรือครับ//เซน คนขับรถถาม

คุณหนู:ให้ฉันได้เลือกอะไรที่อยากทำบ้างเถอะ แค่นี้ก็อึดอัดจะแย่//พูดจบคุณหนูก็เปิดประตูรถลงไปเลย

ผม:เซน ฉันไปกับคุณหนูนะ

เซน:เออ!!ดูแลคุณหนูด้วย

ที่เซนบอกแบบนี้เพราะเซนก็เป็นบอดี้การ์ดเหมือนกันแต่ทำหน้าที่ขับรถด้วย เซนมักจะนั่งรอในรถ ไม่ค่อยแสดงตัวเท่าไหร่ มีแต่ผมเท่านั้นที่ติดตามคุณหนูเหมือนเงา

คุณหนู:แป๊ะ เส้นใหญ่ต้มยำสองจ๊ะ//คุณหนูสั่ง

ผม:เย็นตาโฟต้มยำหนึ่งครับ

คุณหนู:มองอะไร!!//คุณหนูถามเมื่อผมเอาแต่จ้องหน้าคุณหนูนิ่ง

ผม:คุณหนูสั่งเหมือน...เคยชินกับร้านนี้

คุณหนู:ฮึ!!อย่าบอกใครนะ ทุกครั้งที่ฉันหนีเรียนฉันจะมากินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้น่ะ😏//รอยยิ้มทะเล้นปรากฏออกมา

ผม:ถึงว่าคุณหนูสั่งซะคล่องเชียว//ผมว่าก่อนจะทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

คุณหนู:ชีวิตของฉัน ไม่เคยได้ทำอะไรตามใจตัวเอง ทุกอย่างคือคำสั่งของป๊า นายเชื่อมั้ย? ฉันจับปืนก่อนจะจับปากกาซะอีก//คุณหนูพูดด้วยเสียงเลื่อนลอย

คุณหนู:ฉันเกิดมาฉันก็ไม่เคยเจอหน้าม้าเลย ป๊าบอกว่าม้าเสียตั้งแต่คลอดฉัน ฉันเลยไม่มีใครคอยพูดเรื่องที่ผู้หญิงจะคุยกัน

ผม:แต่คุณหนูแกร่งมากนะครับ//ผมเอ่ยชม

คุณหนู:มันก็แค่ในสายตาทุกคน แต่ในใจมันไม่ใช่แบบนั้นเลย ไม่ใช่เลยสักนิด

แป๊ะ:เอ้า มาแล้วๆ อาหมวย ลื้ออีกแล้วนะ เจอกันตลอกเลยอ่า//แป๊ะพูดสำเนียงจีนทักทายคุณหนูอย่างคุ้นเคย

คุณหนู:ก็ร้านแป๊ะน่ะ อร่อยอย่างนี้ไง👍//คุณหนูพูดก่อนจะชูมือขึ้น ว่าเยี่ยม

ผมได้แต่ยิ้มคนเดียวกับท่าทางของคุณหนู คงไม่บ่อยนักหรอกมั้งที่คุณหนูจะทำท่าทางเล่นแบบนี้ หลังจากทานก๋วยเตี๋ยวเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินกลับรถ แต่เพียงไม่กี่ก้าวก่อนจะถึงรถสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

"โอ้ย!!"

"ว้าย!!"

เสียงของคนที่โดนลูกกระสุนและคนแตกตื่นดังขึ้น

ผมหันมองทิศทางของปืน ก่อนจะเหวี่ยงร่างคุณหนูให้หมอบลงพร้อมกันข้างโต๊ะก๋วยเตี๋ยวตัวหนึ่ง

คุณหนู:ลูกปืนมาจากทางไหน

ผม:ทางซ้ายมือครับ คุณหนูเจ็บตรงไหนมั้ยครับ?

คุณหนู:ไม่อ่ะ แต่ถ้านายไม่เอาตัวรองรับแบบนี้ฉันก็คงเจ็บเหมือนกัน

คุณหนูพูด เพราะตอนนี้คุณหนูนอนทับร่างผมอยู่ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น

ผม:ระวังครับ!!

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

คุณหนู:ว้าย!!

คุณหนูร้องขึ้นพร้อมมือที่ยกขึ้นปิดหู หลับตาปี๋

ผม:ผมจะยิงคุ้มกันให้ คุณหนูรีบวิ่งไปที่รถนะครับ

ผมบอกคุณหนู คุณหนูพยักหน้ารับ ผมกระชับปืนในมือแน่นก่อนจะเพ่งมองไปทางทิศทางของปืน

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ปั้ง!💥

"โอ้ย!!"

เสียงร้องขึ้นเป็นการบอกว่าผมยิงโดนมันคนนั้นเข้าแล้ว

คุณหนู:ไอ้สน!!😮

ผม:คุณหนูรู้จักหรอครับ? //ผมถามคุณหนูที่โพล่งขึ้นมา

คุณหนู:มันเป็นคนของไอ้เฮียก้อง!! ไอ้เฮียก้องมันเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเฮียเฟย

ผม:มันทำแบบนี้เพื่ออะไรครับ?

คุณหนู:มันคงต้องกำจัดฉัน เพื่อให้เฮียเจ็บเพราะเฮียรักฉันมาก

คุณหนู:เอาปืนมา!!//คุณหนูบอกออกมา

ผม:ห้ะ!!😲//ผมตกใจที่คุณหนูขอปืน

คุณหนู:เอามาเถอะน่า ฉันจะยิงมัน!!

ผม:แต่...

คุณหนู:เอามา!!//เสียงดังขึ้น ผมเลยไม่มีทางเลือก และหยิบปืนอีกกระบอกส่งให้คุณหนู

คุณหนู:ฉันจะทำให้มัน จำฉันไปจนวันตาย

เสียงของคุณหนูเข้มขึ้น สายตาดูแข็งกร้าวขึ้น

ผม:คุณหนูจะทำอะไรครับ?

คุณหนู:คอยดูละกัน

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ผมยิงสวนออกไป ก่อนจะหันมองว่าคุณหนูจะทำอะไรกับไอ้คนชื่อสน

คุณหนู:เจอฉันแน่!!

คุณหนูเล็งปืนอย่างใจเย็น ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอย่างใจเย็นเช่นกัน

ปั้ง!💥ปั้ง!💥

"โอ้ย!!สัส!!"

คุณหนู:เยส!!😊

ผมหันมองอย่างอึ้งๆ คุณหนูยิงปืนไปที่มือมันและมันก็โดน ก่อนจะโดนที่โคนขาอีกหนึ่งนัด

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ผม:คุณหนูไปครับ!!

ผมยิงคุ้มกันก่อนจะบอกคุณหนูและลุกขึ้นวิ่งออกไปพร้อมกัน และหันไปยิงคุ้มกันเป็นระยะ

ปั้ง!💥...ปั้ง!💥...

ปั้งๆๆๆๆๆ 💥💥💥

คุณหนู:โอ้ย!!//คุณหนูร้องขึ้น ก่อนจะกุมที่ต้นแขนขวาที่มีเลือดไหลอาบ

ผม:คุณหนู!!

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

ผมหันไปยิงกลับ

"อ๊ากกกก!!"

"โอ้ยยย!!"

มันไปวิ่งเล่นในยมโลกอีกสองคน ผมยิงซ้ำไปอีก

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

"โอ้ยยย!!"

"โอ้ยยย!!"

ไปอีกสอง ผมเข้าพยุงคุณหนูขึ้นคุณหนูหันมาหาผม

คุณหนู:ฉันไม่เป็นไร!!

ผม:ไปครับ คุณหนู!!

ปั้ง!💥ปั้ง!💥ปั้ง!💥

เสียงปืนอีกกระบอกยิงขึ้นทำให้ผมหันไปมอง เป็นเสียงปืนของเซนนั่นเอง

เซน:รีบขึ้นรถเร็ว!!

ผมรีบพยุงคุณหนูขึ้นรถโดยเร็ว และในที่สุดเราก็ขึ้นรถมาจนได้ เซนขึ้นนั่งประจำที่คนขับก่อนจะสตาร์ทรถและพุ่งออกมาเหมือนธนูพุ่งออกจากแหล่ง

เซน:คุณหนูเป็นยังไงบ้างครับ!!

คุณหนู:ฉัน...ไม่เป็นไร//ตอบเสียงแผ่ว

ผม:เซน รีบพาคุณหนูไปโรง'บาลเร็ว!!//ผมบอกรัวเร็ว

เซน:ไปไม่ได้!!

ผม:ทำไม!!

คุณหนู:ถ้าไป...ป๊ากับเฮียเฟยจะรู้...

คุณหนูที่อยู่ในอ้อมกอดของผมพูดเสียงเบาลง

เซน:เราต้องไปที่อื่นก่อน

ผม:😕ที่ไหน?

เซน:อี๊ฉันมีบ้านสวนอยู่ ไปบ้านสวนของอี๊ฉันก่อนมั้ย?

ผม:ว่าไงครับคุณหนู

คุณหนู:อืม...อย่าให้ป๊ากับเฮียรู้

คุณหนูหลับไปในอ้อมแขนของผมหลังจากพูดจบ

ผม:คุณหนู!!คุณหนู!!

เซน:ไม่ต้องห่วงหรอก คุณหนูคงแค่เสียเลือดมาก

ผม:แล้วเราจะเอาเลือดมาจากที่ไหน

เซน:ฉันมีวิธี

ผม:ยังไง!!😕

เซน:ไปถึงบ้านสวนค่อยว่ากัน

จากนั้นเราก็เงียบกันมาตลอดทาง ผมถอดเน็กไทด์ออกและเอามาพันแผลหยุดเลือดให้คุณหนู อาจจะไม่หยุดทีเดียว แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้มันไหลมากกว่านี้ ท้องฟ้ามืดครึ้มลง และเพราะความเพลียจากการปะทะทำให้ผมผล็อยหลับไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงเซนปลุก

ผม:โอ๊ะ!!ถึงแล้วหรอ

ผมผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อตัวผมนอนอยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง

ผม:คุณหนูล่ะ คุณหนูอยู่ไหน!!//ผมถามเซน

เซน:อยู่ห้องข้างๆ น่ะ ผ่าตัดกระสุนออกแล้วกำลังให้น้ำเกลือกับเลือดอยู่ คุณหนูเสียเลือดมากเลยหมดสติ

ผม:ผ่าตัด?

เซน:ไม่ต้องห่วง อาหมอเพื่อนของอี๋ฉันจัดการให้น่ะ

ผม:อ้อ...แล้วนี่คือบ้านสวนของอี๋นายหรอ

เซน:ใช่ แต่ฉันว่าตอนนี้แกรีบไปอาบน้ำก่อนเถอะ

ผมก้มลงมองตัวเองก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

ผม:อืม งั้นขอตัวแป๊บ

เซน:อืม

เซนเดินออกไปก่อนที่ผมจะเดินเข้าห้องน้ำที่มีอยู่ในตัว ผมอาบน้ำก่อนจะมองรอยสักรูปปืนที่อยู่ตรงหน้าอก มันคือสัญลักษณ์ของ...

ก๊อก!💢 ก๊อก!💢 ก๊อก!💢🚪

ผม:ใคร!!

เซน:ฉันเอง จะมาบอกว่าชุดอยู่ในตู้เสื้อผ้า

ผม:อืม ชุดแบบนายใช่มั้ย?

เซน:ใส่เป็นใช่มั้ย?

ผม:อืม...ขอบใจ

เสียงฝีเท้าเดินไกลออกไป ผมจึงอาบน้ำต่อก่อนจะเรียบร้อย และเดินออกมาใส่เสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าแบบชาวบ้านคือ เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาก๊วย ที่นี่คือประเทศไทยนี่นะ ผมได้รู้อะไรบางอย่างจากเซนคือ คุณหนูเป็นลูกครึ่งไทย-จีนและที่มาอยู่ที่ไทยเพราะแม่คุณหนูเป็นคนไทย ทำให้นายใหญ่กับนายน้อยหรือคุณเฟยเทียนต้องบินไปบินมาระหว่างไทยกับจีนตลอด