Semua Bab ลิขิตรัก ภรรยาเคียงใจ: Bab 41 - Bab 50

ตามที่โม่จือตานได้ยินเขาเล่ามานั้น ได้ความว่าหงเหมินไต้อีนั้นคือผู้ที่ทรยศบิดาของซวี่รุ่ยเข่อและนำดาบหลอมพิษไปหลังจากเขาถูกนำไปซ่อนที่ห้องใต้ดินโดยเจิ้งถัง ก็ได้เกิดเหตุการณ์ต่อสู้กันอยู่นานหลายชั่วยาม และเขาก็คาดว่านายท่านสวี่ได้ฝากพิษจากดาบไว้ที่ร่างของหงเหมินไต้อีอยู่แล้วครึ่งหนึ่งหากแทงไปก็จะถูกพิษอีกครึ่งแล้วค่อยๆ ตายไปในที่สุด และพิษชนิดนี้เป็นพิษที่บิดาเขาทำขึ้นมาและไม่มียาถอนพิษ...และข่าวคราวที่เขาได้ยินมาล่าสุดนี้นั้นร่างกายของหงเหมินไต้อีนั้นเริ่มทรุดลงขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นผลมาจากที่เขาถูกพิษครึ่งแรกเมื่อสิบห้าปีก่อน ซวี่รุ่ยเข่อจึงได้วางแผนที่คนบริสุทธิ์จะไม่ถูกลูกหลง นั่นก็คือเขาจะปลอมตัวเป็นหมอรักษาร่อนเร่ที่มีภรรยาท้องแก่ติดตามเพื่อเข้าไปหาหงเหมินไต้อีแบบใกล้ชิดที่สุดสิบห้าปีก่อนหลังจากที่หงเหมินไต้อีนำดาบหลอมพิษไปก็เกิดการต่อสู้แย่งชิงดาบที่ขึ้นชื่อว่าร้ายแรงที่สุดในยุทธภพ จนสุดท้ายดาบถูกเปลี่ยนมือไปอยู่ที่ใครก็มิทราบได้ จนเวลาล่วงผ่านมาอีกสิบห้าปี จึงได้ปรากฏดาบหลอมพิษในรายชื่อประมูลที่ตลาดมืดในที่สุด...ทั้งสองร่างเดินตามแผนที่จนมาหยุดอยู่หน้าจวนอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายขอ

ซวี่รุ่ยเข่อรีบเขียนอักษรใต้ฝ่ามือนางว่า ‘เชื่อฟัง’ โดยที่ตาก็ยังมองไปยังคู่สนทนาเช่นเดิมโม่จือตานจึงต้องยอมเชื่อฟังเขาแต่โดยดี กำลังกัดไปเพียงคำเดียวนางก็รู้แล้วว่าในอาหารมีพิษ!พวกนางสำนักหลงเหนียนถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กให้กินยาพิษ กินทุกอย่างที่เป็นพิษตั้งแต่เด็กและก็หาทางปรุงยาออกมาด้วยตนเอง ทันทีที่ได้ชิมน่องไก่เข้าไปจึงได้รู้ว่ารสชาติเช่นนี้ก็คือมีพิษแน่นอนแต่ว่า นางชะล่าใจไปเลยลืมทานยากันไว้ตั้งแต่เข้ามา! ดูจากท่าทางของซวี่รุ่ยเข่อนางก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แผนการของเขาแต่จะเป็นใครกันล่ะส่วนตัวชายหนุ่มเองนางรู้ดีว่าเขามียาต้านพิษอยู่ในตัวอยู่แล้วจึงไม่ได้ห่วง แล้วเขาก็ให้ยาแก้สารพัดพิษให้นางตั้งแต่ลงเรือ แต่เป็นนางเองที่สะเพร่าจนลืมกิน!หงเหมินไต้อี ดูท่าคนผู้นี้ศัตรูเขาจะเยอะเหลือเกิน...“อึ้ก!” โม่จือตานรีบยกมือปิดปากตนไว้แน่น ส่งเสียงอึดอัดออกมาจากปากเล็ก จนทุกคนบนโต๊ะอาหารเหลียวมองมาตาเดียวจากนั้นคนที่เหลือก็มีอาการคล้ายนางหลังจากกลืนอาหารไปไม่นาน ยกเว้นซวี่รุ่ยเข่อและหงเหมินเซิ่งที่ยังไม่ได้แตะอาหารใดๆ“มู่เอ๋อร์ เจ้าเป็นอันใด” ซวี่รุ่ยเข่อรีบเบี่ยงตัวเข้าไปหาคนรักของตน“อึ

ชายหนุ่มคิดตามที่โม่อู๋หลินพูดก็เห็นด้วยและพยักหน้าในที่สุด “ข้าคิดว่าจะยอมแพ้แล้ว ยามนี้ข้าเป็นห่วงเสี่ยวชิงมากกว่า แต่ข้าสงสัยนักว่าท่านอารู้ได้เช่นไร”“ข้าเป็นมือปราบแคว้นฝูหยวนแต่ก็เคยสืบคดีร่วมกับแคว้นชุนไห่บ้าง ยามข้าฝึกฝนการสืบคดีก็มีคดีของตระกูลสวี่มาด้วย” โม่อู๋หลินหยุดพูดครู่หนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดว่าควรจะพูดสิ่งที่เขาสืบมาให้ซวี่รุ่ยเข่อรู้รึไม่ แต่สุดท้ายเขาก็ทนสายตาเคร่งขรึมของชายหนุ่มด้านข้างไม่ไหวจึงต้องเล่าให้ฟังในที่สุดแต่ยังไม่ทันจะเริ่มเล่าพวกเขาก็ถูกขัดโดยเซี่ยหลานเสียก่อน “หัวหน้าโม่ข้าหาเจอแล้วขอรับ!”เซี่ยหลานที่ออกมาจากเรือนหงเหมินเซิ่งทีหลังวิ่งมาหน้าตาตื่น ในมือถือตำราเล่มหนึ่งมาอย่างดีใจราวกับสำเร็จภารกิจที่ได้รับมอบหมายโม่อู๋หลินรับตำรามาอย่างรวดเร็วก่อนจะก้มอ่านตัวอักษรในตำรายาพิษ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกแทน “ต้องใช้พิษล้างพิษ”“พิษล้างพิษ” ซวี่รุ่ยเข่อทวนคำพูดของเขาเพื่อความแน่ใจแต่ก็เห็นเขาพยักหน้ากลับมาแทนคำตอบ“พวกมันอยู่นั่นขอรับใต้เท้า!!” ทหารหลายนายของหงเหมินเซิ่งชี้มาทางพวกโม่อู๋หลิน“ปัดโธ่เว้ย! เจ้าพวกบ้านั่นมันกลับมาเร็วเพียงนี้เชีย

โม่จือตานกระโจนเข้าไปในพุ่มไม้อย่างไม่รอช้า ก่อนจะกลั้นหายใจแล้วเงี่ยหูฟังด้านนอก แต่กลับพบว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย“หลบพอหรือยัง” เสียงเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นเหนือหัวนาง ก่อนมือใหญ่ของบุรุษจะแหวกพุ่มไม้ที่นางซ่อนอยู่ออก “มานี่!”โม่จือตานนำดาบหลอมพิษกอดรากไม้ไว้แน่น ให้ตายก็ไม่ยอมให้เขานำไปฆ่าคนเด็ดขาด!“เสี่ยวชิง เงยหน้ามา” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมขึ้นอีกหลายเท่า“ท่านให้สัญญาเสี่ยวชิงแล้วว่าจะยอมแพ้เรื่องการแก้แค้นมิใช่หรือเจ้าคะ ถ้าท่านนำดาบไปจากเสี่ยวชิงเพื่อไปฆ่าคนจริงๆ เสี่ยวชิงจะไปจากท่าน เหวอ!”พูดยังไม่ทันขาดคำร่างบางก็ถูกยกลอยขึ้นมาตรงหน้าบุรุษคนเถื่อนของนาง “ให้พูดอีกที”โม่จือตานรับรู้ว่ายามนี้เขาสงบลงมากแล้ว ดูท่าท่านอาเล็กของนางจะมีวิธีให้เขาลืมความแค้นได้แล้วกระมัง “เสี่ยวชิงบอกว่าถ้าท่านผิดสัญญาที่ให้ไว้ เสี่ยวชิงจะไปจากท่าน”เสียงแหบแห้งแต่กลับทุ้มละมุนในขณะเดียวกันดังขึ้นจะริมฝีปากบางที่กำลังเผยอขึ้น “ไม่อนุญาต”จากนั้นริมฝีปากของโม่จือตานและเสียงที่กำลังจะเอ่ยออกมาก็ถูกชายหนุ่มกลืนกินด้วยริมฝีปากของเขาในเวลาเดียวกัน ปลายลิ้นของเขาร้อนลวกจนใบหน้านางร้อนผ่าว น้ำ

ในสำนักหลงเหนียนยามนี้เจ้าสำนักโม่หวางเป้ยส่งตัวหลานสาวไปยังนอกสำนักสามปีตามที่เขากล่าวไว้ ซึ่งไม่มีผู้ใดรู้ได้ว่ายามนี้ผิงเฟยเป็นตายร้ายดียังไง“เจ้าสำนักขอรับ คุณหนูเล็กกลับมาแล้วขอรับ!!” ศิษย์ในสำนักรีบเข้ามารายงานโม่หวางเป้ยในเรือนใหญ่ทันที โม่ฮูหยินได้ยินก็ดีใจรีบเดินออกไปทางหน้าประตูโดยไม่รอสามี“เอ่อ... แต่” เห็นศิษย์ในสำนักอ้ำอึ้งทุกคนก็ใจคอไม่ดีกันขึ้นมา“มีอะไรก็พูด!!” โม่หวางเป้ยตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์ “พูดสิ!!”“เอ่อ ขอรับๆ คุณหนูเล็กพาเด็กกลับมาด้วยสองคนแถมยังเรียกนางว่า อะ...เอ่อ” ศิษย์ในสำนักชายทำท่าจะอ้ำอึ้งอีกครั้งก็ทนสายตาของโม่หวางเป้ยไม่ไหวเลยรีบพูดต่อ “เรียกคุณหนูว่าท่านแม่ขอรับ”ครานี้ไม่เว้นแม้แต่โม่ฮูหยินก็ตะลึงจนเก็บอาการไม่ได้ รีบย่ำเท้าเดินไปทางบุตรสาวโดยไว“ประเดี๋ยวขอรับฮูหยิน นางยังพาท่านเขยกลับมาด้วย หนำซ้ำหน้าท้องของนางก็นูนป่องออกมาอีกนะขอรับ!!” ศิษย์ชายตะโกนจนสุดเสียง แต่เขาคาดว่าโม่ฮูหยินน่าจะได้ยินมิเช่นนั้นคงไม่ใช้วิชาตัวเบาทะยานออกไปอย่างไม่เหลือร่องรอยเช่นนั้นนางหายไปโดยไม่รอโม่หวางเป้ยที่ตามหลังมา... “คอยข้าด้วยสิน้องหญิง!”ในห้องโถงหลักยามนี้พี่