Semua Bab ลิขิตรัก ภรรยาเคียงใจ: Bab 51 - Bab 60

เจ้าสำนักหลงเหนียนตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าอีกห้าเดือนข้างหน้าจะให้ซวี่รุ่ยเข่อไปเฝ้ารอที่กลางทะเลทรายเพื่อเด็ดพืชต้นนั้นมา ทางชายหนุ่มเองก็ขอร้องให้เขาห้ามบอกโม่จือตานที่เขายอมไปก็เพื่อทดแทนบุญคุณเป็นส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็เพื่อครอบครัวของนางนั่นเองในห้าเดือนข้างหน้าที่จะมาถึงนี้อาจจะเป็นช่วงที่อันตรายที่สุดในชีวิตเขา ดังนั้นเขาจึงบอกให้โม่หวางเป้ยอย่างเพิ่งหาฤกษ์แต่งงานให้เขากับนางจะดีกว่า รอให้กลับมาเรียบร้อยค่อยแต่งนางเป็นภรรยาอย่างสมบูรณ์ก็ยังไม่สาย“พี่เข่อ มาทางนี้สิเจ้าค่ะ” โม่จือตานกวักมือเรียกชายหนุ่มให้เข้ามาหา ซึ่งยามนี้นางนั่งอยู่ผืนหญ้าบนสวนหย่อมท้ายสำนักซวี่รุ่ยเข่อรู้ดีว่าตัวเขานั้นไม่ค่อยได้เจอนางเลย ร่างกายที่โหยหากันและกันย่อมห้ามความใกล้ชิดของทั้งคู่ไม่ได้ สองมือใหญ่โอบกอดร่างบางจากด้านหลังทันทีที่ร่างประชิดตัวนาง“เสี่ยวชิง ข้าไม่ได้กอดเจ้ามานานมากแล้ว” ร่างสูงสูดกลิ่นหอมจากเส้นผมนางอย่างอาลัย เอาข้างแก้มถูไถไปมาจนหน้านางคันยุบยิบโม่จือตานหัวเราะขบขันกับท่าทีออดอ้อนของเขา “พี่เข่อ เสี่ยวชิงก็คิดถึงท่านเจ้าค่ะ ยามเจอก็กอดไม่ได้ เสี่ยวชิงเข้าใจความรู้สึกที่ว่าอาลัย

14ยามรุ่งอรุณมาเยือน เสียงนกน้อยร้องดังเป็นดนตรีขึ้นมาก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะตามมาด้วยหญิงสาวลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจอ้าริมฝีปากกว้างหาวออกมาเช่นเคยแต่ที่ไม่เหมือนเคยนั่นก็คือ...“ท่านแม่ๆ อีเหรินกับน้องชายจะได้ไปเที่ยวนอกสำนักในรอบห้าเดือนล่ะเจ้าค่ะ!” เด็กน้อยที่นามนี้เริ่มจ่ำม่ำขึ้นมา กระโดดโลดเต้นผลักเข้าห้องนางอย่างไม่เกรงใจการปลุกในทุกเช้าของเด็กๆ ทำให้โม่จือตานชินเสียแล้ว หญิงสาวอุ้มซวี่อีเหรินขึ้นมานั่งบนตักตัวเองก่อนจะยกมือเกลี่ยผมที่ยามนี้มีเหงื่อผุดขึ้นมาบนดวงหน้าเล็ก“พากันไปเล่นอะไรแต่เช้า เอ้อร์หลานล่ะ” โม่จือตานใช้อาภรณ์ของนางเช็ดคราบมอมแมมให้นางเสร็จแล้วจึงถามหาเด็กชายต่อ“น้องชายอยู่กับท่านอาโม่เซียวกับพี่ฉูหนิวเจ้าค่ะ ท่านแม่ก็ลุกขึ้นมาเล่นกับพวกเราได้แล้ว” ซวี่อีเหรินยกมือสองข้างขึ้นมาจับใบหน้าผู้เป็นมารดา นิ้วทั้งสิบนั้นทั้งเล็กทั้งสั้นทำเอาโม่จือตานอดขบขันไม่ได้“แล้วที่บอกว่าจะไปข้างนอก ใครจะพาพวกเจ้าไปกัน”เด็กสาวตัวน้อยหัวเราะร่าก่อนจะใช้มือนวดหน้านางวนอยู่อย่างนั้น “ก็ท่านแม่ยังไงล่ะเจ้าคะ”โม่จือตานคิดว่าเรื่องนี้บิดาน่าจะเป็นคนบอกพวกเด็กๆ กระมัง อาจจะเป็นเพรา

โม่หวางเป้ยยืนเอามือไพล่หลังมองบนดวงจันทร์ด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม พระจันทร์ก็ขึ้นนานแล้วเหตุใดยังไม่เกิดสิ่งใดอีก“ท่านพี่กลุ้มใจเรื่องเสี่ยวเข่อหรือเจ้าคะ” จูซิงอีเดินมาประชิดข้างกายสามี ก่อนจะใช้ผ้าคลุมร่างให้เขา “คืนนี้อากาศหนาวเย็น ท่านอย่าฝืนตัวเองนักเลย”“อืม... เจ้าบุตรเขยของข้านั้นน่าเป็นห่วง ไม่รู้ว่ายามนี้จะเป็นเช่นไร ข้าส่งจดหมายไปให้เขาด้วยเหยี่ยวของสำนัก แต่ดูเหมือนว่าจะไปไม่ถึง”ที่เหยี่ยวบินเข้าไปไม่ถึง เป็นไปได้ว่าทะเลทรายที่ซวี่รุ่ยเข่อเดินทางเข้าไปคงลึกมากเป็นแน่“ท่านพี่ เดิมทีข้าก็คิดว่าเขาเก่งกาจและไม่น่าเป็นห่วง แต่เสี่ยวเข่อเล่นหายไปโดยไร้ร่องรอยตอบกลับเช่นนี้ข้าก็เป็นห่วงเขาขึ้นมาจริงๆ” ภรรยาของเจ้าสำนักถอนหายใจอยู่ด้านข้าง “ข้ารู้สึกผิดต่อเสี่ยวชิงเหลือเกิน”ยามที่ได้ยินภรรยาตัดพ้อเช่นนี้เขาก็ถูกกระแสบางอย่างเข้ามาในหัวจังๆ ราวกับว่าเขาเป็นคนผิดที่สั่งบุตรเขยไปสถานที่อันตรายเช่นนั้น “ข้าสิต้องรู้สึกผิดต่อลูก น้องหญิง...ไม่ใช่เจ้า เป็นข้าเอง ข้าส่งจดหมายไปหลายครั้งว่าถ้าเขาเหนื่อยก็ให้กลับมา แล้วหาวิธีอื่น แต่ยามนั้นข้าเป็นห่วงอาหลินจนลืมคิดวิธีสำรอง คิดว่าต้องหาพื

15ร่างเพรียวบางของสตรีโฉบลงมาเหยียบระหว่างกึ่งกลางของพื้นดินและพื้นทราย ก่อนจะตัดสินใจสะบัดย่ามไปข้างหลังแล้วก้าวเข้าไปในเขตที่ร้อนระอุระหว่างทางก็ยังพบคนชนเผ่าสัญจรไปมาสม่ำเสมอ นางก็กล่าวทักทายไปตามมารยาทเช่นกัน โม่จือตานปาดเหงื่อบนหน้าผากออกเพราะความร้อน“แม่นางมีเรื่องอะไรต้องเดินทางมาถึงทะเลทราย หรือว่าหลงทางกัน” สตรีชนเผ่านางหนึ่งเอ่ยถามนางขึ้นขณะที่ยังยกโอ่งน้ำไว้บนหัวโม่จือตานราวกับได้เปิดหูเปิดตามองสตรีที่ขนน้ำเข้ามาในทะเลทรายด้วยสีหน้าตื่นเต้น “เปล่าหรอก ข้าแค่มาหาคน ว่าแต่...เจ้าไม่หนักหรือ” ว่าแล้วก็ชี้ขึ้นไปบนหัว“ไม่หรอก มันเป็นเรื่องปกติของเผ่าเรา ต้องเปลี่ยนกันไปหาน้ำ ล่าสัตว์เพื่อมาเลี้ยงคนในเผ่าน่ะ” นางอธิบายยาวเหยียด “ถ้าแม่นางไม่ได้หลง ข้าก็ขอตัวก่อน ขอให้ท่านโชคดีเจอคนที่กำลังตามหานะ”โม่จือตานยินดีรับคำอวยพรที่หญิงชนเผ่านางนั้นให้ ก่อนจะย่างเท้าเข้าไปลึกกว่าเดิมเวลาล่วงเลยมานานจนถึงเวลาค่ำ เสียงจันทร์กระจ่างส่องกระทบร่างเล็กที่ยังไม่หยุดพัก แม้เจ้าสำนักจะเคยบอกนางแล้วว่าทะเลทรายตอนราตรีนั้นน่ากลัวมาก ให้หยุดพักแล้วกางกระโจมก่อน แต่นางไม่รู้ว่ายามนี้ซวี่รุ่ยเข่

เมื่อทั้งสองมาหยุดอยู่ที่หน้าเรือนของโม่จือตาน หญิงสาวก็ตรงดิ่งไปทางห้องนอนเล็กของเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบลอดออกมาแทน“พี่อีเหริน พี่ว่าวันนี้ท่านพ่อกับท่านแม่จะกลับมาหรือยัง” เด็กชายถามผู้เป็นพี่สาวที่อยู่เตียงข้างๆ“พี่ไม่รู้เหมือนกัน แต่ท่านแม่สัญญาแล้วว่าจะพาท่านพ่อกลับมา เจ้าก็นอนได้แล้ว”โม่จือตานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เด็กพวกนี้ยังไม่ได้หลับเลยนี่นา!“ยังไม่อยากนอนเลย เอ้อร์หลานกลัวว่าจะพลาดตอนที่ท่านแม่กับท่านพ่อกลับมาแล้ว แต่ตัวเอ้อร์หลานยังหลับอยู่บนที่นอน”หญิงสาวกุมขมับแน่น ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกจากลำคอ “ถ้าพวกเจ้ายังไม่หลับ แม่จะออกไปเที่ยวกับพ่ออีกครั้งแล้วนะ”“ท่านแม่!!” เด็กน้อยสองคนวิ่งออกมาจากนอกห้อง จากนั้นก็พบร่างสูงอีกร่างที่เคียงคู่กัน “ท่านพ่อ!!”ร่างเล็กกระโดดขึ้นกอดซวี่รุ่ยเข่อแน่น น้ำตาของเด็กน้อยไหลออกมาพร้อมความทรงจำต่างๆ นาๆ ที่พรั่งพรูออกมายามเจอผู้เป็นบิดาครั้งแรก‘นายท่าน... ข้าน้อยและน้องชายยินดีรับใช้ท่าน ที่ซื้อตัวข้าทั้งสอง แต่ได้โปรดซื้อโลงศพให้บิดาข้าน้อยแล้วทำพิธีให้ด้วยเจ้าค่ะ’ เด็กสาวก้มหน้าแนบลงพื้นดินใกล้เท้าชายหนุ่มร่า