Semua Bab ลิขิตรัก ภรรยาเคียงใจ: Bab 31 - Bab 40

โม่จือตานตื่นขึ้นก็รู้สึกหิวเป็นอันดับแรก ร่างงามลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเช่นทุกครั้ง ปากเล็กอ้ากว้างหาวหวอดใหญ่“ข้าหิวแล้ว!” นางพูดแต่สองตาก็หลับลงไปอีกครั้ง ทำไมเมื่อยล้าเช่นนี้กันนะซวี่รุ่ยเข่อนั่งจ้องนางอยู่ด้านข้างมิวางตา แม้ใบหน้าของนางจะเป็นใบหน้าของนางคณิกาอยู่ก็ตามแต่เขาก็มั่นใจอย่างยิ่งว่านางคือสตรีในดวงใจของเขาแต่ไม่ว่าเขาจะดึงหน้ากากนี้ออกอย่างไรก็ไม่สำเร็จ แต่ในยุทธภพนั้นกว้างใหญ่ การแปลงโฉมยังมีวิธีนำหน้ากากออกอีกหนึ่งวิธีนั้นคือการใช้น้ำล้างแต่ไม่ว่าเขาจะใช้น้ำเยอะเพียงใด ใบหน้านี้ก็ไม่มีทีท่าจะหลุดเลย ทั้งนางยังจมน้ำมาแล้วหากใช้น้ำล้างออกคงออกไปนานแล้ว...แปลกยิ่งนัก...หญิงสาวลืมตาโพลงหลังจากได้สติ นี่มันไม่ใช่ห้องของนางนี่นา จากนั้นนางจึงเหลือบไปเห็นร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง “ว๊าย! ตกใจหมดเลย!”นางลืมไปได้อย่างไรว่าตอนนี้นางถูกเขาจับตัวมาอีกครั้งแล้ว จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย!“คุณชายนั่นเอง”นางยังไม่พูดอีก? ทั้งที่ตอนเลอะเลือนนางเรียกเขาออกมาแล้วแท้ๆดูว่าจะปากแข็งไปได้เท่าไหร่...“อืม”“หากไม่ได้ท่านช่วยเหลือ ข้าน้อยคงตายไปแล้วแท้ๆ ผู้ใดจะคาดคิดว่าแพไม้นั้นจะคว่ำ” นา

ซวี่รุ่ยเข่อได้รับคำตอบของนางจึงค่อยๆ ประคองหน้าเนียนขาวขึ้นมา น้ำเสียงแห้งเหือดเอ่ยถามสตรีร่างบางตรงหน้า “เจ้ากลัวข้าหรือ”โม่จือตานยิ้มแพรวพราวให้ชายหนุ่ม จนหัวใจของชายตรงหน้าระส่ายไม่หยุด “ไม่แล้วเจ้าค่ะ”ชายหนุ่มได้รับคำตอบที่พอใจ มือใหญ่ซุกซนของเขาก็เลื้อยไปท้ายทอยของนางอย่างรุกล้ำ เขาดันลำคอระหงขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “ตานเอ๋อร์...”“พี่เข่อ” ใบหน้าของนางแดงฉานจนปิดไม่มิด บุรุษคนเถื่อนเช่นเขาก็มีแววตาหวานหยดย้อยเช่นกันหรือนี่ หวานเสียจนนางไม่กล้าสบตา “เรียกข้าว่าเสี่ยวชิงเถิดเจ้าค่ะ”“เสี่ยวชิง?” เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ชื่อนี้เหมือนเขาได้ยินบุรุษในโรงเตี๊ยม บุรุษสวมหน้ากาก และสตรีอาภรณ์สีม่วงเรียกนางเช่นกัน “เจ้ามีนามว่าเสี่ยวชิง”“เจ้าค่ะ...” โม่จือตานหลบสายตาคนตัวโตเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำเสียงเบา “...เป็นนามรองเจ้าค่ะ”เขาส่งเสียงอ้อคำหนึ่ง ก่อนจะใช้มือที่ว่างอีกข้างปาดเส้นผมที่ติดอยู่บนหน้านางออก“แล้วมีนามจริงว่าอะไรเล่า หืม?”“เอ่อ...คือ”“หืม?” เขาหยอกเย้านางโดยการลูบไล้ต้นคอระหงไปมา“จือตานเจ้าค่ะ โม่จือตาน”นางพูดออกไปแล้ว...เขาเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นก็คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ความจร

ความรุกล้ำอันแรงกล้าของเขา ทำให้หัวใจของนางอ่อนระทวยไปตามกัน ลิ้นยาวอุ่นเรียววาดทั่วโพรงปากเล็กอย่างกระหาย หญิงสาวแข้งขาอ่อนแรงแทบล้มไปกองราบกับเตียงก็ถูกมือหนาฉุดรั้งโอบนางไว้ไม่ปล่อยแม้ทั้งสองจะเคยล่วงเกินกันเช่นนี้ แต่จุมพิตรุกเร้ายามนี้ของเขานางกลับไม่คุ้นเคย เขาจูบนางเป็นเวลานานจนโม่จือตานรู้สึกว่าตนเองใกล้ตายเต็มทีแล้ว ลิ้นเล็กพยายามดันเขาให้ออกไป ลมหายใจเริ่มติดขัด“เสี่ยวชิง...” เขารู้ตัวว่านางหายใจไม่ทันจึงต้องยอมถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เสียงแหบกระซิบข้างหูนางเป่ารดลมอุ่นๆ ใกล้ต้นคอจนหญิงสาวขนลุกด้วยอารมณ์ซาบซ่านโม่จือตานหอบครางแผ่วเบา จนชายหนุ่มได้ยินแล้วเคลิบเคลิ้มไปทั่วกาย ขณะที่เขาจะก้มลงไปทักทายเย้าหยอกนางอีกรอบ เสียงแหลมเล็กก็ดังลอดเข้ามาอีกครั้ง“ท่านพ่อ น้องเสี่ยวเอ้อร์หิวแล้วเจ้าค่ะ!!”กรอด...เสียงกรามกระทบกันน้อยๆ ดังชัดอยู่เหนือศีรษะของโม่จือตาน พี่เข่อ... พวกเขาเป็นเพียงเด็กน้อยท่านก็โมโหโดยไร้เหตุผลแล้วหรือหลังจากที่เขาเล่าเรื่องความหลังให้ฟังเมื่อคืน นางถึงได้รู้ว่ายามนี้พวกเขาอยู่ที่ใด เมื่อทั้งสองออกมาจากห้อง ซวี่รุ่ยเข่อก็พานางลงไปยังห้องครัวของปราสาทว

โม่จือตานกำมือแน่นไม่ไหวเต็มทน กระโดดเข้าห้องเขาไปเงียบเชียบไร้เสียง เขาคิดอะไรของเขากันแน่ เหตุใดบางครั้งเหมือนเขาไม่ได้รักนางเลยเล่าเดี๋ยวสิ! พวกนางก็ยังไม่ได้บอกรักกันนี่นา...ซวี่รุ่ยเข่อเริ่มรู้ถึงความผิดปกติด้านหลังเลยหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นสาวงามของเขา ใบหน้าของนางยามนี้แลดูโกรธเกรี้ยวเล็กน้อยเขาเลยรู้สึกตกใจขึ้นมา “เสี่ยวชิง...”“พี่เข่อจะทำอันใดเจ้าคะ” โม่จือตานถามเสียงแข็ง ก่อนจะก้าวขาเพรียวบางมาทางเขาช้าๆ “พี่เข่อจะตัดสัมพันธ์กับเสี่ยวชิงถึงขั้นเผาอาภรณ์ของเสี่ยวชิงทิ้งไปเลยหรือ”“มะ ไม่ใช่นะชิงเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจพี่เข่อผิดแล้ว” เมื่อเห็นว่านางก้าวเท้าเข้ามาไม่มีทีท่าถดถอยจึงร้องปรามขึ้น “ชะ ช้าก่อน อย่าเข้ามา”“ท่านปิดบังอะไรข้ากัน!”โม่จือตานย่ำเท้าเข้าไปใกล้เขาในระยะประชิด และแล้วใบหน้าของนางก็แดงเสียยิ่งกว่าเขาในยามกลางวันที่ผ่านมา“อะ...เอี๊ยมบังทรงของข้า” เสียงของนางแผ่วเบาราวกับขนนกที่ถูกลมพัดปลิวก็มิปาน ดวงตาคู่น้อยขยี้ตาเพื่อความแน่ใจแล้วเพ่งไปยังมือหนาของเขาอีกครั้งไม่ผิด! เอี๊ยมชั้นในของนาง“ชิงเอ๋อร์ ข้าแค่หยิบติดมือมาเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มโยนเอี๊ยมของนางลงหีบเช่

เมื่อนางหันไปยังทางเข้าปราสาทกลับเห็นบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งซึ่งอายุนับว่าไม่แก่ถึงขั้นเดินไม่ไหว ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มในดวงใจ เพียงนางเห็นท่าทางการเดินของเขาใบหน้าก็พลันอุ่นวาบพร้อมกับความทรงจำที่นางและเขาทำร่วมกันเมื่อคืน“ยายหนูผู้นี้เป็นอะไรไป หน้าถึงได้แดงเพียงนี้” ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นท่าทางนางไม่ค่อยดีเลยรีบมาประคองไว้ แต่เขายังไม่ทันแตะโดนแขนของนางด้วยซ้ำชายหนุ่มด้านหลังมาตัดหน้าแย่งไปเสียก่อน เขารีบเอ่ยอย่างหัวเสีย “อาเข่อ! เจ้าเด็กบ้านี่ หากข้าล้มไปเจ้าจะเลี้ยงดูข้าหรือไม่!”“ท่านหนังเหนียวเพียงนี้ ถึงล้มไปก็ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกกระมัง” ซวี่รุ่ยเข่อหยอกล้อเขา แต่ก็ไม่ลืมที่จะประคองร่างบางเข้ามาหาตน “เสี่ยวชิงเป็นอะไรไป”“ท่านอย่าเพิ่งแตะตัวข้า” เพียงเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใบหน้านางแดงก่ำขึ้นไปกว่าเดิมหลายเท่า“เหตุใดกัน เพียงคืนเดียวเจ้าก็รังเกียจพี่เข่อของเจ้าแล้วหรือ!” นั่นยิ่งทำให้เขายึดร่างนางมากอดแน่นขึ้นไปอีกโดยไม่อายสายตาทั้งสามคู่ที่มองอยู่‘เจิ้งถัง’ เห็นดังนั้นก็รีบไปแยกทั้งสองออกจากกัน “อาเข่อเจ้าออกมาก่อน หากหลานสะใภ้ข้าอึดอัดตายจะทำเช่นไ