Semua Bab ลิขิตรัก ภรรยาเคียงใจ: Bab 21 - Bab 30

สายลมยามคิมหันตฤดูในเมืองเหอเถิงนั้นพัดเอาลมหนาวมาได้เสมอไม่ว่ายามนี้จะอยู่ฤดูกาลไหนอาภรณ์สีม่วงของสตรีร่างสูงโบกไหวไปมาตามแรงลม ยามเท้านางย่างลงไปตามใบไม้ที่โรยราแสงสีม่วงอ่อนกลับเรืองรองออกมาตามเงาเท้าของนาง เสียงฝีเท้าเงียบกริบราวกับไม่มีผู้ใดเหยียบย่ำอยู่ แสงอาทิตย์ที่สาดทอลงมากระทบร่างสตรีผู้นี้กลับถูกรัศมีสีทองบางอย่างกั้นไว้ไม่ให้สิ่งใดลอดผ่านเข้ามาสัมผัสเนื้อหนังของนางได้ยามได้กลิ่นที่คุ้นเคยในกระท่อมพรานป่าหลังตรงหน้า ฝีเท้าของนางก็หยุดลง สตรีร่างสูงกระโดดขึ้นไปบนหลังคาพยายามหารูที่มองทะลุด้านในได้ จากนั้นสองตาก็เบิกกว้างมุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของนางนางจริงๆ ด้วย!แล้ว... เจ้าบ้านั่นเป็นผู้ใดกัน!!‘ผิงเฟย’ ลอบกำหมัดในใจ ก่อนจะใช้วรยุทธ์วิชาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในยุทธภพนี้ ทะลวงหลังคาที่ใช้แผ่นไม้มุงขึ้นมาแตกกระจายไปในทันทีซวี่รุ่ยเข่อรู้สึกตัวตั้งแต่ยามนางใกล้เข้ามาตั้งนานแล้ว เพียงแต่จะรอดูว่าคนผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่“เจ้าเป็นใคร” ชายหนุ่มถามพลางแต่ไม่ลืมจะปกป้องมู่ชิงตานไว้ด้านหลังผิงเฟยร้องฮึในลำคอ มุมปากยกยิ้มข้างเดียว ใครที่ได้เห็นก็ล้วนรู้สึกได้ว่านาง

หลังจากที่โม่จินเสียนพาพวกพ้องไปนำตัวทหารหนึ่งแสนนายออกมา เขาได้ยินเพียงเสียงสบถของอัครเสนาบดีเมิ่งว่า‘บัดซบ! คนหนึ่งแสนคนจะหายไปง่ายๆ โดยไม่มีคนรู้เห็นได้อย่างไร ห้องใต้ดินมันมีขางอกออกมาหรืออย่างไร!!!’เดิมตระกูลโม่เป็นผู้ก่อตั้งอยู่ตระกูลเดียว หลังจากทุกคนสร้างครอบครัว ก็เริ่มมีคนหลายตระกูลอยู่ในสำนักแห่งนี้ ตระกูลโม่รุ่นก่อนหน้าผูกสัมพันธ์กับตระกูลผิงยามผิงจ้าวกำเนิดขึ้นมาก็ไปแต่งงานกับตระกูลนอกสำนัก แล้วได้มีบุตรสาวหนึ่งนางนามว่า ผิงเฟย นางเรียนรู้ได้ไว เพียงไม่นานก็เรียนจบวิชายุทธ์แล้วได้เลื่อนตำแหน่งเป็นอาจารย์สอนสตรีในสำนัก ศิษย์คนแรกของนางคือหลานสาวตัวแสบ โม่จือตานวิชาในสำนักหลงเหนียนย่อมไม่เหมือนผู้ใด วิชาพิสดารเหล่านี้ถูกคิดค้นโดยปรมาจารย์หลายรุ่นซึ่งเป็นบรรพบุรุษเก่าแก่ของตระกูลโม่ไม่เพียงแต่จะปกป้องบัลลังก์มังกร หากนานวันเข้าทางสำนักไม่มีงานให้ทำก็จะส่งศิษย์ไปปราบปรามคนชั่วอภิบาลคนดี กำจัดคนคิดร้ายต่อชาวเมืองในแว่นแคว้นฝูหยวนให้สิ้นโม่จางอี้บุตรชายคนรองถูกให้ไปหน่วยมือปราบของสำนักไป๋อิงพร้อมกับอาจารย์ของเขาที่เป็นหัวหน้ามือปราบในยามนี้ส่วนโม่จินเสียนเรียนรู้การเป็นเ

เมื่อโม่จือตานลืมตาขึ้นมาแล้วบิดขี้เกียจเช่นทุกครั้ง ก็พบว่ามีกล่องไม้สี่กล่องวางอยู่บนโต๊ะไม้ข้างเตียง ใต้ล่างสุดมีเศษกระดาษถูกสอดไว้จนสะดุดตา นางคิดได้เพียง คงจะเป็นพี่ใหญ่มอบของขวัญปีใหม่ให้แน่นอนสาวงามยกมือเล็กขึ้นมาป้องปากก่อนจะหาวหวอด จากนั้นจึงหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาดู‘สุขสวัสดิ์ปีใหม่ เสี่ยวชิงน้องรัก ของขวัญในกล่องไม้สีขาวเป็นของเจ้า ส่วนสีแดงเป็นของฉูหนิว และอีกสองกล่องพี่คืนให้เจ้าโม่จินเสียนกับโม่จางอี้’“พี่รองกลับมาแล้ว!”โม่จือตานรีบลุกจากเตียงผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วไปลากฉูหนิวที่อยู่อีกห้องออกมา โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะทำหน้างัวเงียขนาดไหนยามไปถึงห้องโถงของสำนักโม่จือตานพบว่า บุรุษร่างสูงใหญ่ที่สวมอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์กำลังคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของเจ้าสำนักโม่หวางเป้ย เหนือศีรษะของเขาใช้ฝ่ามือสองข้างยกสิ่งของบางอย่างไปทางเจ้าสำนัก“พี่สือ”“เสี่ยวชิง!” ยามโม่จางอี้เห็นน้องสาวคนเล็กก็ร้องออกมาอย่างดีใจ แต่เพียงครู่เดียวก็หลุบสายตาลงไม่กล้าสู้หน้านาง“พี่รองสือ ท่านเป็นอะไรของท่าน” โม่จือตานย่อตัวลงใกล้ๆ เขา ก่อนจะยกมือตีไหล่เขาไปหนึ่งทีเขาก้มหน้าลงกว่าเดิม ก่อนจะพูดลงแผ่วเบาจนค

โม่จือตานต้องมาอยู่ในสภาพอิงอิงนางคณิกาคนงามผู้หนึ่ง อิงอิงตัวจริงนั้นนางได้ตายไปแล้วเนื่องจากป่วยหนักแม่เล้าในหอไท่เฟิ่งก็ไม่เหลียวแลตั้งแต่นางป่วย โม่จือตานจึงต้องมาสวมรอยและให้คนในสำนักนำศพนางออกไป ป้าสะใภ้ใหญ่ของนางมีฝีมือการแปลงโฉมจึงทำหน้ากากใบหน้าอิงอิงและเสี่ยวสุ่ยสาวใช้ของอิงอิงที่มีรอยตำหนิให้แก่ฉูหนิวเจ้าสำนักโม่หวางเป้ยให้ศิษย์ในสำนักหลงเหนียนปล่อยข่าวลือว่าดาบหลอมพิษกลับคืนสู่ยุทธภพแล้ว โม่จือตานเลยต้องมาสืบรออยู่หอนางโลมว่ามีผู้ใดต้องการครอบครองดาบและคิดร้ายต่อองค์ฮ่องเต้หรือไม่ทว่า...คนที่ไม่คิดร้ายต่อกษัตริย์แต่ต้องการดาบหลอมพิษเพื่อประการอื่นก็มีอยู่เช่นกันบุรุษเมื่อครู่อย่างไรเล่า!!“ว่าแต่อิงอิงกับบุรุษผู้นั้น...” ฉูหนิวทำหน้าทะเล้นประชิดตัวเข้าไปใกล้โม่จือตานหญิงสาวสะดุ้งโหยงเด้งตัวขึ้นยืนแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ข้ากับเขาก็แค่เคยรู้จักกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”ฉูหนิวยิ้มกรุ้มกริ่มลุกขึ้นยืนกระเถิบเข้าไปใกล้อีกครั้ง หากนางไม่รู้ว่าบุรุษที่แอบมองเมื่อครู่คือคนเดียวกับคนที่เคยลักพาตัวโม่จือตานไปก็คงไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งกับความสัมพันธ์ของทั้งสองเช่นนี้“แม่นางอิงอิง

หลังจากเขาเดินออกมาด้วยอาภรณ์เพียงตัวใน ก็มายึดเตียงของนางไปดื้อๆหญิงสาวทำได้เพียงกำหมัดอยู่ในใจ หน็อย! เจ้าบุรุษคนเถื่อน!“ขอให้คุณชายนอนหลับให้สบายนะเจ้าคะ” สุดท้ายโม่จือตานจึงต้องกัดฟันอวยพรให้เขาแทนซวี่รุ่ยเข่อล้มตัวลงนอน ทั้งไม่ได้เอ่ยชวนเจ้าของเตียงให้ขึ้นมานอนด้วย ในสมองคิดถึงแต่ภาพของสตรีที่มีรอยแผลเป็นยาวนางหนึ่ง ส่งยิ้มหวานละมุนให้เขาผู้เดียวตานเอ๋อร์...เจ้าไปอยู่ที่ใดกันเมื่อบุรุษบนเตียงนอนหลับตาลงในที่สุด โม่จือตานจึงถอนหายใจด้วยความยินดีและโล่งอกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เช่นนี้จะได้ทำงานเสียที!แต่ก่อนจะก้าวออกจากห้องนางพลันนึกขึ้นได้ เจ้าคนลามกผู้นี้เคยฉกฉวยเอาของของนางไปนี่นากระดูกมังกรเชียวนะ...ร่างบางหันตัวกลับมา เพราะเกรงว่านางออกไปในคืนนี้อาจจะไม่ได้กลับมาอีก โม่จือตานเกือบลืมไปว่าเขาเป็นวรยุทธ์และตื่นตัวตลอดเวลา นางจึงใช้พิษสลบไสลให้เขาไม่รู้สึกตัวหนึ่งชั่วยาม และหนึ่งชั่วยามนี้หวังอย่างยิ่งว่านางจะทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วกลับสำนักให้เร็วที่สุดหญิงสาวเอี้ยวตัวเข้าไปทางเขาช้าๆ มือเล็กล้วงเข้าไปในสาบเสื้อหนาอย่างตั้งใจ เขาเอากล่องหยกของนางไปซ่อนไว้ที่ใดกันเล่าโม่จื