All Chapters of The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Chapter 41 - Chapter 50

River Mag-isa akong nakaupo sa dilim. Tahimik ang buong bahay ko, pero parang may bigat na nakadagan sa dibdib ko. Hindi ko maipaliwanag at hindi ko rin pwedeng ipagwalang-bahala. Hindi ko man lang matingnan ang kama—puno ito ng alaala ng gabing magkasama kami ni Isabelel…ang init, ang lambing, ang kasinungalingan niya. At ngayong alam ko na ang totoo, parang gumuho ang mundo ko. Paano niya nagawa ‘to sa akin? Mula pa noong gabing namatay ang mga magulang ko, kasabay ng pagtaksil ng babaeng minahal ko, ipinangako ko sa sarili kong hindi na ako magmamahal ulit. Pinaramdam ko sa lahat na malapit ako, pero hindi talaga. May pader akong itinayo para hindi na ako masaktan. Hindi ko ng gustong maulit na madurog ang puso ko. Pero si Isabelle Montecillo… hindi siya kumatok. Basta lang na pumasok siya. At bago ko pa mamalayan, hawak na niya ang lahat—ang oras ko, ang araw ko, ang puso ko. At siya rin pala ang ahas na tutuklaw sa akin sa oras na pinaka-kampante ako. Kaninang umaga la

Naguguluhan ako. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. Maagang umalis si Diane kaninang umaga, iginiit niyang siya na ang maghahatid kay Nathan sa daycare. Naiwan sa akin si Ate Daisy na sa kabutihang palad ay kusang nag-alok na samahan ako buong araw. Nagpapasalamat ako ng sobra na naroon siya. Nakakagaan ng pakiramdam ang presensya niya, at ang kanyang mga payo ay laging may kasamang karunungan. Paulit-ulit niyang sinabi na walang bagyong hindi natatapos. Bago umalis, sinabi ni Diane na huwag akong mag-alala. Kakausapin daw niya ang tatay niya, at bago maggabi ay makakagawa kami ng plano. Pero sa kaloob-looban ko, pakiramdam ko ay nakakaabala na ako sa pamilya nila. Nananghalian kami ni Ate Daisy ng sabay. Ikinuwento niya sa akin ang tungkol sa mga anak at apo niya, karamihan sa kanila ay nakatira sa malalayong lugar. Hindi na raw niya madalas makasama ang mga ito. Kaya ang pag-aalaga kay Nathan ang nagsilbing kasiyahan niya ngayon—parang napapalapit siya muli sa mga mahal

River Kahapon, pumasok ako sa trabaho na masakit ang ulo at wala sa mood. Buong araw, sina Lisbeth, Juarez, Hubert, at John ay paulit-ulit sa pagtatanggol kay Isabel--wala silang sawa. Wala ni isa sa kanila ang naniniwala na siya ang nagpadala ng mga email o nagtaksil sa akin. Pinagalitan pa nila ako dahil hindi ko raw siya pinakinggan. At ngayon, hinihintay na lang nila ang resulta ng audit para patunayan ang hinala nila. Pinagtutulungan nila ako pero wala silang narinig sa akin na kahit na ano. Mas maaga pa, bumaba si Lisbeth sa Finance para kunin ang mga dokumentong may kinalaman sa leak. Kaagad tumawag si Miguel—galit na galit, parang wala sa sarili. Wala na akong pasensya sa mga drama niya. [Bakit? Mga papeles ‘yan ng finance at hindi para sa lahat! Alam mo ‘yan!] Diretsong sabi ko, “Ibigay mo ang mga dokumento kay Lisbeth kung ayaw mong mawalan ng trabaho.” Bumalik si Lisbeth dala ang mga file at ibinigay ito sa mga auditor. Sabi ko kay Juarez na wala naman ‘yong silbi

“Miss Montecillo, ipinapatawag ka ni Mr. Ventoza sa opisina niya ngayon din,” sabi ng bago kong boss, lumapit pa siya sa tabi ng aking cubicle. “Maaari ka ng pumunta. Tapos mo na ba ‘yung pinagawa ko kanina?” Napatingin ako sa kanya—isang pandak at bilugang lalaki na laging may suot na makapal na salamin. Palaging may awitin sa bibig habang naglalakad sa opisina, pero mabait siya at madaling lapitan. Nasa komersyal na departamento ako, kung saan bukas ang layout ng opisina—may mga kumpol ng tig-aapat na cubicles at isang enclosed office lang para sa head. Maingay, masigla, at puno ng kwentuhan at tawanan. Mabilis akong nakibagay, at sa totoo lang, nasabi ko sa sarili kong baka dito na nga ako magsisimula ulit. Nakabuo pa nga ako agad ng sarili kong social circle. Pero nang ipatawag ako ni Mr. Ventoza, bigla akong kinabahan. Baka nagbago ang isip niya. Baka gusto na niyang tanggalin ako. Huwag naman sana. Inabot ko ang mga folder. “Opo, tapos na po. Nakaayos na rin ang reports,

Pagod na pagod na ako. Magulo ang buong linggo, at halos hindi na ako makatulog ng maayos sa patong-patong na mga isipin. Gabi-gabi akong umiiyak bago matulog. Buti na lang at magkahiwalay ang mga silid namin kaya hindi ko sila naistorbo. At nang makita ko si River kahapon, lalo lang akong gumuho. Yung konting lakas na pinipilit kong buuin—wasak na naman. “Good morning, bestie! Kumusta ang pakiramdam mo?” tanong ni Diane pagpasok ko sa kusina. Hinawakan niya ang pisngi ko, para bang sinusuri kung okay pa ako. “Pakiramdam ko para na akong guguho, Diane. Yung makeup lang ang nagtatago ng eyebags ko. Ubos na ubos na ako… sobra.” Tumunog ang intercom, kaya siya ang sumagot habang pinapakain ko si Nathan. Tahimik akong nakaupo sa mesa, pinapanood ang anak ko. Siya na lang ang tanging nagpapakalma sa akin. Sa tuwing tinitingnan ko ang mga mata niyang kulay-hazel, para bang bumabagal ang tibok ng puso ko. Napangiti siya sa akin—malaki, totoo, puno ng saya. Kahit saglit, nakahinga ako ng