All Chapters of The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Chapter 51 - Chapter 60

Tiningnan ko ang paligid ng silid. Halos wala ng tao—si River na lang ang natira, nakaupo pa rin sa parehong lugar. Tila isang taong nag-alisan ang lahat. Parang planyado ang pakikipagkita naming ito—at parang ipinagkanulo ako ni Diane dahil pumayag siya sa sitwasyong ito. Kahit si Lisbeth ay walang sinabi sa akin. Hindi ko rin sila masisi dahil naging matigas ako nang sinabi kong ayaw kong makipag-usap sa kanya kung hindi iyon tungkol sa trabaho. At sa isang iglap, kami na lang ulit ang naiwan doon. Lumapit ako sa kinauupuan ko para kunin ang mga gamit ko at para pilit iwasan ang tensyon na nangingibabaw sa amin. Ramdam ko ang bigat ng hangin, parang isang makapal na ulap na hindi ko maipaliwanag. Ang alam ko lang, ayaw kong maiwan sa loob ng silid na siya ang kasama ko. Kailangan kong makalayo sa kanya. Pero bago ko pa mahawakan ang bag ko, bigla akong hinila ni River papunta sa kandungan niya. Napakabilis ng mga pangyayari, ni hindi ko na nagawang makailag at makawala sa kanya

River “Unghhh, aray…” pakiramdam ko ay nahahati ang ulo ko sa isang libong maliliit na bahagi. Diyos ko, ang sakit ng ulo ko. Sobrang sakit. Ito ang dahilan kung bakit bihira akong uminom—lalo na yung inuman na ginawa namin kagabi ng mga kaibigan ko. Lagi naman kaming umiinom pero pang tamang chill lang. Ibang level ang inuman namin kagabi, halos limasin naming ang laman ng mini-bar ni Joko. Parang tubig ang alak kagabi, hindi la Pakiramdam ko sasabog ang bungo ko. Pero may kanya-kanya kaming dahilan. Bawat isa sa amin, may dalang emosyonal na pasan na kayang palubugin ang barko. Kaya uminom kami. Parang mga broke college students bago mag-finals. Hindi naman kasi ibig sabihin na successful businessman na kami ay wala na kaming mga pasan—kadalasan kasi ay nauuna ang mga corporate issues bago namin maharap ang mga personal na aspeto ng buhay namin. At ngayon? Gusto ko na lang mamatay para makatakas sa pintig ng ulo ko. Pero kahit na nagwalwal kami kagabi, kailangan pa rin nami

“Good morning, gorgeous bestie!” Dumating si Diane sa kusina na parang sumasayaw, naka-pajama pa at punong-puno ng enerhiya kahit halatang literal na bagong gising lang. “At sino itong gising na? Ang paborito kong lalaking maliit!” Sabay halik sa noo ni Nathan. “Maaga akong nagigising, Ninang,” sagot ni Nathan, masigla gaya ng dati. Alas sais pa lang ng umaga. Nagising na si Nathan kaya wala na rin akong choice kundi ang bumangon para asikasuhin siya. Hindi na rin naman ako makakatulong pa kung alam kong gising na siya. Madalas ding gutom na ang anak ko kapag nagigising siya. Kaya sa abot ng makakaya ko, naghahanda na ako ng simpleng almusal para sa aming lahat. Hindi ko inaasahan na maaga ring magigising si Diane dahil naging abala siya this past few days. Pagkatapos ng trabaho namin sa opisina ay may mga inaasikaso pa siya. “Good morning, Diane.” Ngumiti ako habang pinapanood silang dalawa. Normal na tanawin ito sa bahay tuwing umaga. “At parang alam ko na kung bakit ganyan

Nasa sahig kami ni Nathan, sa sala, naglalaro gamit ang building blocks na bigay ni Tito River sa kanya. Sobrang tuwa niya rito—halatang paborito na niya ang laruan na ‘yon agad-agad. Simula ng binigay iyon sa kanya, wala ng ibang laruan na ginalaw ang anak ko. Nakabihis na kami pareho at siniguro ko na poging-pogi si Nathan, naghihintay na lang kina Diane at Lucas para sabay-sabay kaming pumunta sa restaurant kung saan kami makikipagkita kay Lisbeth. “Mommy, darating ba si Tito River para makipaglaro sa akin ngayon?” tanong ni Nathan habang pinagdudugtong ang mga blocks. “Hindi, anak. Hindi ngayon. Magla-lunch tayo kasama si Tita Lisbeth kasi aalis na siya.” Bumukas ang pinto, at dumating na sina Diane at Lucas, nagtatawanan, parang successful ang pinaghandaan namin noong isang araw pa. Agad na tumakbo si Nathan kay Lucas para yakapin ito. Nagkwentuhan muna kami sandali bago umalis. Habang nasa sasakyan, may plano na agad ang dalawang boys na mamasyal sa mall mamaya. Pagdating

RiverMaaga akong dumating sa opisina ngayon. Seryoso ako nang sinabi ko kay Hubert na mukhang napapabayaan na namin ang trabaho kaya inagahan ko ngayon. Maganda ang takbo ng audit, at ang ulat na natanggap ko kaninang umaga ay kumumpirma ng ilang hinala ko. At syempre pa, kasama sa listahan ng mga posibleng sangkot sa anomalya ay walang iba kundi si Albert Miguel. Matagal ko na siyang pinaghihinalaan—oras na lang ang hinihintay. Sinara ko ang laptop ko at ipinasok iyon sa safe. Dahil sa sensitibong impormasyon na dumadating sa akin kamakailan, mas naging maingat ako. Kailan lang ay pinalitan ko ang kombinasyon at lahat ng dokumento ay doon ko na iniimbak. Tanging ang mga kailangan ko lang pag-uwi ang dinadala ko palabas. Lumipas ang buong umaga sa trabaho ng walang aberya. Bandang tanghali, pumasok si Hubert sa opisina ko at nagyaya para mag-lunch. Gaya ko, maaga rin siya ngayon. Bago kami umalis, saglit akong tumigil para magpadala ng mensahe sa nag-iisang tao na hindi maalis-al