บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 351 - บทที่ 360

หลังจากวางสายแล้ว ปลายนิ้วของเจียงหร่านก็เผลอลูบขอบโทรศัพท์อย่างไม่รู้ตัวถึงแม้เครื่องปรับอากาศในออฟฟิศจะเปิดแรงมาก แต่เธอกลับรู้สึกว่าแผ่นหลังชื้นไปด้วยเหงื่อ หน้าอกเหมือนมีหินก้อนใหญ่ทับอยู่ แน่นจนหายใจแทบไม่ออกเธอลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เปิดออกเพราะอยากสูดอากาศ แต่กลับเห็นท้องฟ้าภายนอกที่ไม่รู้ว่ามืดครึ้มตั้งแต่เมื่อไร เมฆดำกดต่ำจนดูเหมือนจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ“ผู้ช่วยเจียง?” เลขาชื่อเสี่ยวหลินเคาะประตูเข้ามา “นี่คือรายงานวิเคราะห์งบการเงินไตรมาสที่สามที่คุณขอไว้ค่ะ”“วางไว้บนโต๊ะเถอะ” เจียงหร่านได้สติกลับมา ตอนรับเอกสาร เธอสังเกตเห็นว่าเสี่ยวหลินเหมือนมีอะไรอยากจะพูด “มีอะไรอีกหรือเปล่า?”“แผนกต้อนรับบอกว่า…” เสี่ยวหลินอึกอัก “มีพัสดุด่วนของคุณค่ะ ผู้ส่งเขียนไว้แค่ว่า ‘เพื่อนเก่า’”ปลายนิ้วของเจียงหร่านที่อยู่บนแฟ้มชะงักเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้สั่งอะไรนะ”“ให้ฉันช่วยคุณปฏิเสธรับของไหมคะ?”“ไม่เป็นไร ฉันลงไปรับเอง”ระหว่างที่ลิฟต์กำลังเคลื่อนลง เจียงหร่านรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแปลก ๆเธอเผลอเอามือแตะที่ไฟสีดำเล็ก ๆ บนติ่งหู ซึ่งเป็นสิ่งที่มักทำเวลาเธอรู้สึ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจียงหร่านถูกพาไปที่โรงหนังส่วนตัวแห่งหนึ่งโรงหนังส่วนตัวที่เฮ่อเฉินโจวเลือกซ่อนอยู่ในบ้านสไตล์ยุโรปเก่าใจกลางเมือง การตกแต่งแนวย้อนยุคให้บรรยากาศลึกลับเล็กน้อยเมื่อเปิดม่านกำมะหยี่หนาทึบของห้องส่วนตัวเข้าไป ด้านในมีโซฟาหนังแท้สองตัวที่เอนได้จนสุด บนโต๊ะเล็กตรงกลางวางป๊อปคอร์นและชาพีชอู่หลงไว้พร้อม“คุณเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เจียงหร่านเลิกคิ้ว มองชาที่มีลูกพีชสดลอยอยู่สองชิ้น“ความลับ” เฮ่อเฉินโจวยิ้มตาหยีอย่างได้ใจ แฝงด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่เหลือเค้าความตึงเครียดก่อนจากไปก่อนหน้านี้ เขารับผ้าห่มจากพนักงาน “โรงหนังนี้ผมมาบ่อย เจ้าของเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง”มาดูหนังในเวลาแบบนี้ เจียงหร่านรู้ว่าเขาต้องการปลอบเธอจากความกลัวและความกระวนกระวายในใจเธอรับผ้าห่มมา ปลายนิ้วเผลอแตะหลังมือเขา แล้วรีบดึงกลับราวกับโดนลวกเฮ่อเฉินโจวแสร้งทำเป็นไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีของเธอ แล้วหันไปตั้งค่าระบบฉายหนังต่อ“จะดูอะไร?” เขาจงใจยกสิทธิ์ในการเลือกให้เธอเจียงหร่านกวาดตาดูรายชื่อหนัง แล้วสุ่มกดหนังอาร์ตที่เพิ่งเข้าฉายแต่จู่ ๆ เฮ่อเฉินโจวกลับโน้มเข้ามาใกล้ จนลมหายใจอุ่น ๆ ร

ลู่เซียวขมวดคิ้ว “แล้วตอนนี้พวกเรา...”“สืบอย่างลับ ๆ” เฮ่อเฉินโจวเปิดรายชื่อในโทรศัพท์ “ติดต่อ ‘เหล่าต้วน’ ให้เขาแฮกระบบจราจร สืบหารถคันนี้”เขาชี้ไปที่รถตู้สีดำไร้ทะเบียนในกล้องวงจรปิด “แล้วก็ติดต่อ ‘อาชี’ เขารู้ข่าวเร็วที่สุด”ลู่เซียวพยักหน้ารับและจดไว้ พอจะกดโทรออก ประตูห้องควบคุมก็ถูกเปิดออกกู้เฉิงเหยียนในชุดสูทเต็มยศยืนอยู่หน้าประตู เนกไทคลายออกห้อยอยู่รอบคอ สีหน้ามืดมนจนดูน่ากลัว “เฮ่อเฉินโจว...เจียงหร่านอยู่ไหน?”แววตาเฮ่อเฉินโจวเย็นเฉียบ “ประธานกู้รู้ข่าวเร็วดีนะ”“ข่าวแพร่ไปทั่ววงการธุรกิจในเมืองหลวงแล้ว!” กู้เฉิงเหยียนก้าวเข้าไปสองสามก้าว คว้าคอเสื้อเฮ่อเฉินโจวไว้แน่น “แม้แต่เมียนายนายยังปกป้องไม่ได้?”ลู่เซียวรีบเข้ามาคั่นกลางทั้งสอง “ประธานกู้ ใจเย็นหน่อย!”“ใจเย็นงั้นเหรอ?” กู้เฉิงเหยียนหัวเราะเสียงเย็น “ถ้าเจียงหร่านเป็นอะไรขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว…”“เธอจะไม่เป็นไร” เฮ่อเฉินโจวจัดคอเสื้อที่ถูกดึงให้เข้าที่ น้ำเสียงเรียบนิ่งจนชวนขนลุก “ฉันรับประกัน”ยังไม่ทันพูดจบ ประตูห้องควบคุมก็ถูกเปิดอีกครั้งคราวนี้เป็นโจวฉือ ด้านหลังยังมีเฮ่อจื่ออวี๋ที่สีหน้ามืดครึ้มตามมาด

พยาบาลรีบฉีดยาระงับประสาทให้เธอทันทีก่อนที่ยาจะออกฤทธิ์ ฉินเจิงตะโกนลั่นเป็นประโยคสุดท้ายว่า “พวกแกคอยดูเถอะ... เจียงหร่านจะต้องตายอย่างทรมานกว่าฉันเป็นพันเท่าหมื่นเท่า...”ประตูรถพยาบาลปิดเสียงดัง เสียงไซเรนแสบหูค่อย ๆ ห่างออกไปกู้เฉิงเหยียนยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า ใต้เท้ามีเศษแก้วแตกกระจายและไวน์ที่หกเกลื่อนราวกับซากสงครามที่รุนแรงภายในห้องผู้ป่วยของแผนกจิตเวช โรงพยาบาลเหรินเหอหมอและพยาบาลเพิ่งตรวจเสร็จและออกไป ห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงัดฉินเจิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ลืมตาขึ้นทันที ไม่มีเค้าลางของอาการคลุ้มคลั่งเมื่อครู่หลงเหลืออยู่เลยเธอควานหามือถือขนาดจิ๋วจากกระเป๋าเสื้อคนไข้ พิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็วว่า [หลบความสงสัยได้สำเร็จ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน อย่าให้เจียงหร่านได้อยู่อย่างสบาย ปล่อยให้เธออดจนแทบตายก่อน]หลังส่งข้อความสำเร็จ เธอลบประวัติแชต ซ่อนโทรศัพท์กลับไปที่เดิม แล้วแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายสามวันต่อมาในห้องทำงานของประธานกลุ่มบริษัทเฮ่อซื่อ เฮ่อเฉินโจวจ้องจอคอมพิวเตอร์ ใต้ตาดำคล้ำอย่างหนักเขาไม่ได้หลับมา 72 ชั่วโมงแล้ว กาแฟบนโต๊ะเย็นแล้วเปลี่ยนใหม

อากาศชื้นภายในห้องใต้ดินคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นอับของรา ราวกับมีแมลงตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนกำลังไต่อยู่บนผิวหนัง แสงเย็นเยียบจากมีดผ่าตัดวาววับเป็นเส้นสีเงินในความมืด สะท้อนบนใบหน้าซีดเซียวของเจียงหร่านริมฝีปากของเธอแตกจนมีเลือดซึม ลำคอแสบราวกับถูกไฟเผา แต่เธอก็บังคับตัวเองให้ยังคงมีสติอยู่“แกต้องการเงินเท่าไหร่?” เสียงของเธอแหบพร่าจนแทบฟังไม่ออก ทุกคำเหมือนถูกบีบออกมาจากปอด “ตระกูลเฮ่อให้ได้เป็นสองเท่า...”พวกคนคลั่งแบบนี้ส่วนใหญ่ทำไปเพราะเงิน ขอเพียงเงินมากพอ เขาสามารถลักพาตัวเธอเพราะเงิน ก็ต้องยอมปล่อยเธอได้เพราะเงินเช่นกัน“เงิน?” อีกฝ่ายหัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสียงที่ผ่านเครื่องเปลี่ยนเสียงฟังดูวิปลาสมาก “เธอคิดว่าฉันขาดเงินหรือไง?”มีดผ่าตัดตบเบา ๆ ที่แก้มของเจียงหร่าน ความเย็นของโลหะทำให้ร่างเธอเกร็งแน่นทันทีเธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคมมีดกำลังลากผ่านผิวของเธอไปมา ราวกับจะเฉือนเปิดเมื่อไหร่ก็ได้“งั้นแกต้องการอะไร?” เจียงหร่านพยายามเบิกตากว้าง พยายามเพ่งมองหาลักษณะเฉพาะของอีกฝ่ายในความมืดเธอเห็นเพียงเงาร่างที่เลือนราง...ชายคนนั้นสวมแมสก์กับหมวกแก๊ป กระทั่งดวงตาก็ยังถู